Της Βίβιαν Στεργίου
«ΖΩ ΣΑΝ ΦΟΙΤΗΤΗΣ», μου έλεγε ένας φίλος, δείχνοντάς μου σε βιντεοκλήση το διαμέρισμά του. Κανείς δεν θα φανταζόταν ότι εργάζεται εδώ και δύο χρόνια υπάλληλος σε εταιρεία: καναπές (φουλ μεταχειρισμένος), κρεβάτι που πιάνει όλο τον χώρο, τραπεζάκι, κουζινάκι και διάφορα φυτά σε γλάστρες ή κρεμασμένα από γάντζους.
Κάπου διάβαζα ότι τα άτομα της ηλικίας μας, σχεδόν 30, «επιλέγουν» φυτά και κατοικίδια αντί για παιδιά. Μα φυσικά, αφού «επιλέγουμε» και δουλειές που δεν πληρώνονται καλά και «εκδηλώνουμε μια προτίμηση» για την ανεργία των νέων, που αντίστοιχα συμπιέζει τους ήδη χαμηλούς μισθούς.
Αν έβλεπε κανείς το δωματιάκι-διαμερισματάκι των περισσότερων νέων ανθρώπων που πιάνουν την πρώτη τους δουλειά στην Ελλάδα τώρα, θα πίστευε όντως ότι ακόμα σπουδάζουν, ότι κανείς δεν τους πληρώνει για να εργάζονται και ότι γι’ αυτό ζουν στα ελάχιστα τετραγωνικά κάποιας φοιτητικής τρώγλης. Και το ακόμα πιο τρομακτικό είναι ότι επειδή η χώρα μας δεν έχει (για την ώρα) κουλτούρα συγκατοίκησης, πολλοί 25άρηδες και 35άρηδες ίσως «επιλέξουν» το παιδικό τους δωμάτιο αντί γι’ αυτόν τον συνεχόμενο εφιάλτη του ενοικίου του κέντρου. Κι έτσι, αντί για παράταση φοιτητικής ζωής, θα ζήσουν μια παράταση παιδικής ηλικίας.
Ειδικά με την τηλεργασία, πολλοί είπαν να κόψουν τα πολλά έξοδα της ανεξαρτησίας. Γιατί να υποφέρεις μια ενηλικίωση που απαιτεί να σέρνεσαι απ’ την παλιοδουλειά στο σούπερ-μάρκετ (ψάχνοντας τις προσφορές) και από το σούπερ-μάρκετ στο σπίτι-τρώγλη, αφού έτσι κι αλλιώς είσαι όλη μέρα στο λάπτοπ και δουλεύεις; Γιατί να τρομάζεις στη θέα των λογαριασμών του ρεύματος; Καλύτερα τροφή, στέγη και θέρμανση στο πατρικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια κοινωνία που δεν ενηλικιώνεται, όχι επειδή δεν θέλει αλλά επειδή οι οικονομικές συνθήκες δεν το επιτρέπουν.
Γιατί να τρομάζεις στη θέα των λογαριασμών του ρεύματος; Καλύτερα τροφή, στέγη και θέρμανση στο πατρικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια κοινωνία που δεν ενηλικιώνεται, όχι επειδή δεν θέλει αλλά επειδή οι οικονομικές συνθήκες δεν το επιτρέπουν.
Οι μισθοί είναι υπερβολικά κοντά στην τιμή του ενοικίου. Αν κάποιος επιλέξει να φάει; Αν επιλέξει να πάει στο γιατρό; Αν επιλέξει να έχει θέρμανση; Απ’ τις πολλές επιλογές, τα χρήματά του θα εξανεμιστούν. Πώς αυτό το πρόσωπο να απεμπλακεί από την οικογένειά του και να ζήσει ως ανεξάρτητος άνθρωπος τη νεότητά του; Και πώς να κάνει όντως τις θεμελιώδεις επιλογές στη ζωή του, που αφορούν το επάγγελμά του, την απόκτηση οικογένειας, τη μόρφωσή του;
Οι μισθοί είναι υπερβολικά κοντά στην τιμή του ενοικίου. Αν κάποιος επιλέξει να φάει; Αν επιλέξει να πάει στο γιατρό; Αν επιλέξει να έχει θέρμανση;
Αν μπεις σε σάιτ για ενοικιάσεις σπιτιών, νομίζεις ότι έχει πέσει βόμβα. Κάτι στραβοχυμένοι νεροχύτες, κάτι σπασμένα πλακάκια, κάτι θέες στο πουθενά, που όμως κοστίζουν περίπου 400-500 ευρώ τον μήνα. Αυτές είναι οι σχετικά κεντρικές τρώγλες που διατίθενται προς ενοικίαση.
Εάν όμως θέλεις ν’ ανοίξει η ψυχή σου, μπες στο Airbnb, που είναι σαν Instagram με σπίτια. Εκεί θα θαυμάσεις παράθυρα που βλέπουν μόνο Ακρόπολη, πόρτες ασφαλείας, κάτι χώρους πολύ cozy δύο λεπτά απ’ το μετρό, που με τα κατάλληλα φίλτρα μοιάζει κι αυτό κουκλίστικο.
Όλα αυτά θα γίνονταν δικά σου, εάν ήσουν, για παράδειγμα, κάποιος εργαζόμενος εξ αποστάσεως με μισθό Γερμανίας. Γενικώς, εάν ήσουν κάποιος, Έλληνας ή αλλοδαπός, που εργάζεται σε χώρα με εργασιακά δικαιώματα και μισθούς της προκοπής. Η Ελλάδα έχει παραιτηθεί απ’ αυτές τις παλιομοδίτικες πολιτικές συζητήσεις που κουράζουν άλλες χώρες του δυτικού κόσμου. Εμείς επενδύουμε αλλού τώρα.
Το προνόμιο των εισοδημάτων που δεν σχετίζονται με την εργασία ίσως να ήταν λιγότερο προκλητικό εάν η χώρα δεν είχε τόσο μεγάλο πρόβλημα με την ανεργία των νέων και την εισοδηματική ανισότητα. Δεν θα ήταν τόσο προκλητικό εάν υπήρχαν περισσότερες ευκαιρίες για κοινωνική κινητικότητα, δουλειές ή πρόσβαση σε κεφάλαιο για όσους θέλουν να επιχειρήσουν στην αγορά. Κι ούτε θα ήταν τόσο άσχημο οι εισοδηματίες να θέλουν να κερδίσουν από το ακίνητό τους όσο πιο πολλά μπορούν, κάνοντάς το κάποιου είδους ξενοδοχείο, εάν αυτή η αναζήτηση κέρδους δεν μετέτρεπε τις καλλιτεχνικές/εναλλακτικές γειτονιές σχεδόν όλης της Ευρώπης σε Disneyland για τουρίστες, με μέρη απλησίαστα για τους ιθαγενείς, που μετακομίζουν αλλού (gentrification/εξευγενισμός).
Πολλοί Έλληνες παρηγορούνται βλέποντας τα ενοίκια σε άλλες χώρες της Ευρώπης, που είναι όντως πολύ υψηλά. Το πρόβλημα, σίγουρα, δεν είναι μόνο δικό μας και η συζήτηση για τα ενοίκια είναι διεθνής.
Όμως, εάν σκεφτεί κανείς τι ευκαιρίες για εργασία ή χρηματοδότηση της επιχείρησης/ιδέας του έχει ένας νέος (εκτός κόμματος) εδώ, το πρόβλημα οξύνεται. Πρέπει να αναλογιστούμε σε ποιους απευθύνονται τα μαγαζιά και τα σπίτια στις διάφορες πόλεις. Για ποιους προορίζονται; Οι τιμές ξέρουν και μαρτυρούν πολλά.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου