ΣΤΟ ΔΥΣΘΕΩΡΗΤΟ ΥΨΟΣ ΤΟΥ 1,5 ΤΡΙΣ ΔΟΛΑΡΙΩΝ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Το «θαύμα» των ιδιωτικών πανεπιστημίων που έγινε «θηλιά» !!!
Ο Τσαντ Ολμπράιτ είναι ένας 39χρονος Αμερικάνος, ο οποίος επέλεξε το 2011 να μεταναστεύσει στην Κίνα. Ο λόγος που αποφάσισε εδώ και περίπου οκτώ χρόνια χρόνια να ζει 7.000 μίλια μακριά από την οικογένεια και τους τους φίλους του; Το δυσβάσταχτο χρέος των 30 χιλιάδων δολαρίων που κουβαλούσε λόγω του φοιτητικού δανείου, το οποίο είχε πάρει, προκειμένου να μπορέσει να ανταποκριθεί στα έξοδα που απαιτούνταν για τις σπουδές του.
Με δεδομένο μάλιστα ότι ο ίδιος δεν μπορούσε να βρει -παρότι έψαχνε εναγωνίως επί δυο χρόνια μετά την αποφοίτησή του- κάποια δουλειά (πέραν της διανομής πίτσας) που θα του παρείχε κάποιο έστω ικανοποιητικό εισόδημα, αντιλήφθηκε πως η συγκεκριμένη «θηλιά» θα τον συνόδευε για πάντα,επηρεάζοντας όλες τις βασικές πτυχές της καθημερινότητάς του. Και κάτι τέτοιο, σε μια χώρα που ούτε καν η υγειονομική περίθαλψη δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη, δεν προμηνύει σε καμιά περίπτωση μια αξιοπρεπή διαβίωση…
45 εκατομμύρια Αμερικάνοι πνιγμένοι στα χρέη λογω σπουδών
Ο Τσαντ είναι πάντως μόνος ένας από τους περίπου 45 εκατ. Αμερικάνους που είναι αναγκασμένοι να ζουν με τον διαρκή εφιάλτη του λεγόμενου «φοιτητικού χρέους». Για να γίνουμε λίγο πιο σαφείς, στις ΗΠΑ δεν υπάρχει απόφοιτος κολεγίου -πτυχιούχος, μεταπτυχιακός ή διδακτορικός- που να μην είναι χρεωμένος μέχρι τον λαιμό.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι το να σπουδάσει κανείς στις ΗΠΑ -κάτι στο οποίο αναφέρονται με ιδιαίτερη έμφαση οι θιασώτες των ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μας- είναι ένα πολύ «ακριβό σπορ», καθώς τα δίδακτρα (με τα οποία επιβαρύνεται κάποιος είτε σπουδάζει σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικο πανεπιστήμιο) έχουν εκτιναχτεί τα τελευταία χρόνια φτάνοντας τα 34 χιλιάδες δολάρια κατά μέσο όρο. Πρόκειται για ένα ποσό, στο οποίο είναι αδύνατο να ανταποκριθούν σε αυτό το κόστος, με αποτέλεσμα η λήψη φοιτητικού δανείου να φαντάζει ως η μοναδική επιλογή.
Η μεγάλη πλειοψηφία τους γνωρίζει καλά πως έχουν να κάνουν με ένα χρέος, το οποίο δε θα μπορέσουν να αποπληρώσουν ποτέ. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατη έρευνα, βάσει της οποίας προκύπτει ότι το 52% των αποφοίτων χρωστούν και θα αποπληρώνουν τα φοιτητικά τους δάνεια, ίσως και μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Επιπλέον υπολογίζεται ότι μέχρι 2023 το 38% περίπου των συγκεκριμένων δανειοληπτών θα δηλώνουν πλήρη αδυναμία στο ανταποκριθούν στις ανάγκες αποπληρωμής του. Άλλωστε, ο «λογαριασμός» είτε πρόκειται για κρατικό δάνειο είτε προέρχεται από κάποια ιδιωτική τράπεζα συνεχίζει να έρχεται κανονικά, ακόμη κι αν κάποιος αδυνατεί να βρει δουλειά.
Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα αν δει κανείς την φυλετική ανάλυση των δανειοληπτών, καθώς σύμφωνα με το Ινστιτούτο Brookings ,οι μαύροι φοιτητές είναι σημαντικά πιο επιβαρυμένοι (τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά το πέρας των σπουδών τους) σε σχέση με τους λευκούς, ως απόρροια των λιγότερων ευκαιριών που έχουν στην αγορά εργασίας.
Παράλληλα, η εν λόγω κατάσταση όπως είναι φυσικό έχει επιρροή και στο ψυχολογικό προφίλ όλων όσων βιώνουν τον συγκεκριμένο εφιάλτη. Πιο συγκεκριμένα, πρόσφατη έρευνα του Student Loan Planner καταδεικνύει ότι ένα πολύ σημαντικό τμήμα των πανεπιστημιακών αποφοίτων με φοιτητικό χρέος παρουσιάζουν πολύ αυξημένα επίπεδα άγχους ή ακόμη και αυτοκτονικές τάσεις.
Την ίδια στιγμή, άλλες έρευνες καταδεικνύουν πως όλο και περισσότεροι απόφοιτοι πανεπιστημίων δηλώνουν πως έχουν μετανιώσει για τις σπουδές τους,με δεδομένο το δυσβάσταχτο χρέος, με το οποίο «φορτώθηκαν» για να τις φέρουν σε πέρας.
Το αμερικάνικο κράτος κάνει πως «δεν τρέχει τίποτα»
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν την ώρα που το αμερικάνικο κράτος δείχνει να «σφυρίζει» αδιάφορα. Κάτι τέτοιο διαφαίνεται άλλωστε από το γεγονός ότι το Pell Grant Program -κυβερνητικό επιδοματικό πρόγραμμα- μειώνεται διαρκώς τόσο κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα όσο και σε εκεινη του Ντόναλντ Τρραμπ κατά σχεδόν 5 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο.
Πάνω από 9 εκατομμύρια φοιτητές βασίζονται στα επιδόματα αυτά για να τελειώσουν τις σπουδές τους -σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται πάνω από τους μισούς λατίνους και αφροαμερικανούς προπτυχιακούς φοιτητές. Καθώς οι τιμές των διδάκτρων εκτοξεύονται και τα προγράμματα που βοηθούν τους φοιτητές από χαμηλά εισοδήματα περικόπτονται, πάνω από 40 εκατομμύρια αμερικανοί μοιράζονται ένα συνολικό χρέος 1,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, το 58% του οποίου βαραίνει το φτωχότερο 25% των αμερικανών.
Παλαιότερα η διακυβέρνηση Ομπάμα θέλησε να στηρίξει ορισμένους φοιτητές με το λεγόμενο Student Loan Forgiveness Program. Σύμφωνα με αυτό θα διαγράφονταν εν μέρει το χρέος όσων φοιτητών εργάζονταν μετά τις σπουδές τους στο δημόσιο. Και αυτό όμως «πήγε περίπατο» όταν ανήλθε στην εξουσία ο Ντόναλντ Τραμπ, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από το υπουργείο Παιδείας, μόνο το 2018 το 98% των σχετικών αιτήσεων απορρίφθηκαν. Πληροφορίες μάλιστα κάνουν λόγο για επικείμενη κατάργηση του προγράμματος.
Εκεί που κάποιος πρέπει «να μείνει στο φορτηγάκι του» για αποπληρώσει το δάνειο
Τη δεδομένη στιγμή φαίνεται πως υπάρχουν δυο κύριες προσεγγίσεις στο ζήτημα: η μια προέρχεται από διάφορους οικονομολόγους, οι οποίοι βλέπουν το συσσωρευμένο χρέος των 1,5 τρισ από τα «κόκκινα» φοιτητικά δάνεια ως δημοσιονομική βόμβα -ανάλογη εκίνης των στεγαστικών δανείων- για την οικονομία των ΗΠΑ, με δεδομένο μάλιστα πως στο 90% των περιπτώσεων ως εγγυητής εμφανίζεται το αμερικάνικο κράτος.
Οι θιασώτες της εν λογω προσέγγισης προτείνουν μια επιθετική πολιτική έναντι εκείνων που αδυνατούν να αποπληρώσουν το χρέος τους. «Ίσως χρειαστεί να μείνετε στο φορτηγάκι σας προκειμένου να αποπληρώσετε το δάνειό σας» όπως φέρεται να πρότεινε εκπρόσωπος τράπεζας σε απελπισμένο δανειολήπτη.
Οι κινητοποιήσεις για δωρεάν παιδεία και η πρόταση Σάντερς
Από την άλλη, υπάρχει μια προσέγγιση που βγήκε μέσα τις κινητοποιήσεις του #MillionStudentsMarch, το οποίο είχε πρωταγωνιστικό ρόλο πριν από λίγα χρόνια σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ. Κατά τη διάρκειά τους εκατοντάδες χιλιάδες νέοι Αμερικάνοι (φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι) ζήτησαν την καθιέρωση δωρεάν πρόσβασης στα πανεπιστήμια αλλά και διαγραφής του φοιτητικού χρέους,τονίζοντας πως το ζήτημα αποτελεί βόμβα, που είναι πιθανό να προκαλέσει κοινωνική έκρηξη.
Ως συνέχεια των εν λόγω κινητοποιήσεων ήρθε πριν από λίγες μέρες η πρόταση του ανεξάρτητου γερουσιαστή, Μπέρνι Σάντερς, που διεκδικεί το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος για τις προεδρικές εκλογές του 2020, ο οποίος παρουσίασε ένα σχέδιο για τη διαγραφή των φοιτητικών δανείων, του 1,5 τρισ. δολαρίων και την πληρωμή του ποσού αυτού με την επιβολή ενός φόρου στη Γουόλ Στριτ.
Ανάλογες προτάσεις, για διαγραφή των φοιτητικών δανείων αλλά μικρότερης κλίμακας, έχουν καταθέσει κι άλλοι υποψήφιοι των Δημοκρατικών, όπως η Ελίζαμπεθ Γουόρεν κι ο Τζούλιαν Κάστρο.
Το «θαύμα» των ιδιωτικών πανεπιστημίων που έγινε «θηλιά» !!!
Ο Τσαντ Ολμπράιτ είναι ένας 39χρονος Αμερικάνος, ο οποίος επέλεξε το 2011 να μεταναστεύσει στην Κίνα. Ο λόγος που αποφάσισε εδώ και περίπου οκτώ χρόνια χρόνια να ζει 7.000 μίλια μακριά από την οικογένεια και τους τους φίλους του; Το δυσβάσταχτο χρέος των 30 χιλιάδων δολαρίων που κουβαλούσε λόγω του φοιτητικού δανείου, το οποίο είχε πάρει, προκειμένου να μπορέσει να ανταποκριθεί στα έξοδα που απαιτούνταν για τις σπουδές του.
Με δεδομένο μάλιστα ότι ο ίδιος δεν μπορούσε να βρει -παρότι έψαχνε εναγωνίως επί δυο χρόνια μετά την αποφοίτησή του- κάποια δουλειά (πέραν της διανομής πίτσας) που θα του παρείχε κάποιο έστω ικανοποιητικό εισόδημα, αντιλήφθηκε πως η συγκεκριμένη «θηλιά» θα τον συνόδευε για πάντα,επηρεάζοντας όλες τις βασικές πτυχές της καθημερινότητάς του. Και κάτι τέτοιο, σε μια χώρα που ούτε καν η υγειονομική περίθαλψη δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη, δεν προμηνύει σε καμιά περίπτωση μια αξιοπρεπή διαβίωση…
45 εκατομμύρια Αμερικάνοι πνιγμένοι στα χρέη λογω σπουδών
Ο Τσαντ είναι πάντως μόνος ένας από τους περίπου 45 εκατ. Αμερικάνους που είναι αναγκασμένοι να ζουν με τον διαρκή εφιάλτη του λεγόμενου «φοιτητικού χρέους». Για να γίνουμε λίγο πιο σαφείς, στις ΗΠΑ δεν υπάρχει απόφοιτος κολεγίου -πτυχιούχος, μεταπτυχιακός ή διδακτορικός- που να μην είναι χρεωμένος μέχρι τον λαιμό.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι το να σπουδάσει κανείς στις ΗΠΑ -κάτι στο οποίο αναφέρονται με ιδιαίτερη έμφαση οι θιασώτες των ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μας- είναι ένα πολύ «ακριβό σπορ», καθώς τα δίδακτρα (με τα οποία επιβαρύνεται κάποιος είτε σπουδάζει σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικο πανεπιστήμιο) έχουν εκτιναχτεί τα τελευταία χρόνια φτάνοντας τα 34 χιλιάδες δολάρια κατά μέσο όρο. Πρόκειται για ένα ποσό, στο οποίο είναι αδύνατο να ανταποκριθούν σε αυτό το κόστος, με αποτέλεσμα η λήψη φοιτητικού δανείου να φαντάζει ως η μοναδική επιλογή.
Η μεγάλη πλειοψηφία τους γνωρίζει καλά πως έχουν να κάνουν με ένα χρέος, το οποίο δε θα μπορέσουν να αποπληρώσουν ποτέ. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατη έρευνα, βάσει της οποίας προκύπτει ότι το 52% των αποφοίτων χρωστούν και θα αποπληρώνουν τα φοιτητικά τους δάνεια, ίσως και μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Επιπλέον υπολογίζεται ότι μέχρι 2023 το 38% περίπου των συγκεκριμένων δανειοληπτών θα δηλώνουν πλήρη αδυναμία στο ανταποκριθούν στις ανάγκες αποπληρωμής του. Άλλωστε, ο «λογαριασμός» είτε πρόκειται για κρατικό δάνειο είτε προέρχεται από κάποια ιδιωτική τράπεζα συνεχίζει να έρχεται κανονικά, ακόμη κι αν κάποιος αδυνατεί να βρει δουλειά.
Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα αν δει κανείς την φυλετική ανάλυση των δανειοληπτών, καθώς σύμφωνα με το Ινστιτούτο Brookings ,οι μαύροι φοιτητές είναι σημαντικά πιο επιβαρυμένοι (τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά το πέρας των σπουδών τους) σε σχέση με τους λευκούς, ως απόρροια των λιγότερων ευκαιριών που έχουν στην αγορά εργασίας.
Παράλληλα, η εν λόγω κατάσταση όπως είναι φυσικό έχει επιρροή και στο ψυχολογικό προφίλ όλων όσων βιώνουν τον συγκεκριμένο εφιάλτη. Πιο συγκεκριμένα, πρόσφατη έρευνα του Student Loan Planner καταδεικνύει ότι ένα πολύ σημαντικό τμήμα των πανεπιστημιακών αποφοίτων με φοιτητικό χρέος παρουσιάζουν πολύ αυξημένα επίπεδα άγχους ή ακόμη και αυτοκτονικές τάσεις.
Την ίδια στιγμή, άλλες έρευνες καταδεικνύουν πως όλο και περισσότεροι απόφοιτοι πανεπιστημίων δηλώνουν πως έχουν μετανιώσει για τις σπουδές τους,με δεδομένο το δυσβάσταχτο χρέος, με το οποίο «φορτώθηκαν» για να τις φέρουν σε πέρας.
Το αμερικάνικο κράτος κάνει πως «δεν τρέχει τίποτα»
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν την ώρα που το αμερικάνικο κράτος δείχνει να «σφυρίζει» αδιάφορα. Κάτι τέτοιο διαφαίνεται άλλωστε από το γεγονός ότι το Pell Grant Program -κυβερνητικό επιδοματικό πρόγραμμα- μειώνεται διαρκώς τόσο κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα όσο και σε εκεινη του Ντόναλντ Τρραμπ κατά σχεδόν 5 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο.
Πάνω από 9 εκατομμύρια φοιτητές βασίζονται στα επιδόματα αυτά για να τελειώσουν τις σπουδές τους -σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται πάνω από τους μισούς λατίνους και αφροαμερικανούς προπτυχιακούς φοιτητές. Καθώς οι τιμές των διδάκτρων εκτοξεύονται και τα προγράμματα που βοηθούν τους φοιτητές από χαμηλά εισοδήματα περικόπτονται, πάνω από 40 εκατομμύρια αμερικανοί μοιράζονται ένα συνολικό χρέος 1,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, το 58% του οποίου βαραίνει το φτωχότερο 25% των αμερικανών.
Παλαιότερα η διακυβέρνηση Ομπάμα θέλησε να στηρίξει ορισμένους φοιτητές με το λεγόμενο Student Loan Forgiveness Program. Σύμφωνα με αυτό θα διαγράφονταν εν μέρει το χρέος όσων φοιτητών εργάζονταν μετά τις σπουδές τους στο δημόσιο. Και αυτό όμως «πήγε περίπατο» όταν ανήλθε στην εξουσία ο Ντόναλντ Τραμπ, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από το υπουργείο Παιδείας, μόνο το 2018 το 98% των σχετικών αιτήσεων απορρίφθηκαν. Πληροφορίες μάλιστα κάνουν λόγο για επικείμενη κατάργηση του προγράμματος.
Εκεί που κάποιος πρέπει «να μείνει στο φορτηγάκι του» για αποπληρώσει το δάνειο
Τη δεδομένη στιγμή φαίνεται πως υπάρχουν δυο κύριες προσεγγίσεις στο ζήτημα: η μια προέρχεται από διάφορους οικονομολόγους, οι οποίοι βλέπουν το συσσωρευμένο χρέος των 1,5 τρισ από τα «κόκκινα» φοιτητικά δάνεια ως δημοσιονομική βόμβα -ανάλογη εκίνης των στεγαστικών δανείων- για την οικονομία των ΗΠΑ, με δεδομένο μάλιστα πως στο 90% των περιπτώσεων ως εγγυητής εμφανίζεται το αμερικάνικο κράτος.
Οι θιασώτες της εν λογω προσέγγισης προτείνουν μια επιθετική πολιτική έναντι εκείνων που αδυνατούν να αποπληρώσουν το χρέος τους. «Ίσως χρειαστεί να μείνετε στο φορτηγάκι σας προκειμένου να αποπληρώσετε το δάνειό σας» όπως φέρεται να πρότεινε εκπρόσωπος τράπεζας σε απελπισμένο δανειολήπτη.
Οι κινητοποιήσεις για δωρεάν παιδεία και η πρόταση Σάντερς
Από την άλλη, υπάρχει μια προσέγγιση που βγήκε μέσα τις κινητοποιήσεις του #MillionStudentsMarch, το οποίο είχε πρωταγωνιστικό ρόλο πριν από λίγα χρόνια σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ. Κατά τη διάρκειά τους εκατοντάδες χιλιάδες νέοι Αμερικάνοι (φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι) ζήτησαν την καθιέρωση δωρεάν πρόσβασης στα πανεπιστήμια αλλά και διαγραφής του φοιτητικού χρέους,τονίζοντας πως το ζήτημα αποτελεί βόμβα, που είναι πιθανό να προκαλέσει κοινωνική έκρηξη.
Ως συνέχεια των εν λόγω κινητοποιήσεων ήρθε πριν από λίγες μέρες η πρόταση του ανεξάρτητου γερουσιαστή, Μπέρνι Σάντερς, που διεκδικεί το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος για τις προεδρικές εκλογές του 2020, ο οποίος παρουσίασε ένα σχέδιο για τη διαγραφή των φοιτητικών δανείων, του 1,5 τρισ. δολαρίων και την πληρωμή του ποσού αυτού με την επιβολή ενός φόρου στη Γουόλ Στριτ.
Ανάλογες προτάσεις, για διαγραφή των φοιτητικών δανείων αλλά μικρότερης κλίμακας, έχουν καταθέσει κι άλλοι υποψήφιοι των Δημοκρατικών, όπως η Ελίζαμπεθ Γουόρεν κι ο Τζούλιαν Κάστρο.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου