Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΘΕΣΜΟΣ Η ΩΣ ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΛΛΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ ;;;

Γράφει ο Λεωνίδας Χ. Στάμος

Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΔΑΝΕΙΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟΥ !!!
Ο Θεσμός ως Δανειστής 'δεσπόζει' επί του Δανειολήπτη ως Φορολογούμενου !!!

Τί συμβαίνει όταν π.χ.:  

• κατά τον χρόνο Χ σύναψης της δανειστικής σύμβασης Ψ οι αντισυμβαλλόμενοι Φ-ή-Ν (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) και Τ (τράπεζα) έχοντας τα συγκεκριμένα Φ'-ή-Ν’ και Τ’ οικονομικά στοιχεία και τις Φ''-ή-Ν’’ και Τ’’ οικονομικές προοπτικές, επλήγησαν αμφότεροι από οικονομική συγκυρία, επιφέροντας διακινδύνευση για τον Φ-ή-Ν και Τ ανάλογη των ειδικών τους μικροοικονομικών συσχετίσεων, η δε Κ (Κυβέρνηση) όμως, για λόγους που δεν άπτονται των Φ-ή-Ν και Τ αλλά καθαρά προσωπικούς της, αποφασίζει και επεμβαίνει στην μεταξύ των σχέση ενδυναμώνοντας την οικονομικά πληγείσα κατάσταση της Τ με έμμεσο αναπόφευκτο αποτέλεσμα να διαταραχθή ανεπανόρθωτα η συμβατική σχέση της με τον Φ-ή-Ν, φέροντας τον τελευταίο σε δυσανάλογη πλέον συμβατική σχέση με την Τ;

Πολύ πιο περιληπτικά και απλά:

• Όταν το 2005 ,π.χ., πήρα ένα δάνειο από την Τράπεζα, τόσο εγώ όσο και η Τράπεζα είχαμε κάποια οικονομικά δεδομένα.
• Το 2008 που άρχισε η οικονομική κρίση, πλήγησαν τόσο τα δικά μου οικονομικά δεδομένα όσο και της Τραπέζης.
• Κι ενώ η μεταξύ μας σχέση είχε την οικονομική πτώση που επέφερε για τον καθένα μας η κρίση, η Κυβέρνηση αποφάσισε να διασώσει την Τράπεζα (καθότι Θεσμός), με αποτέλεσμα να πριμοδοτήσει τον αντισυμβαλλόμενο-δανειστή μου (και μάλιστα με χρήματα από εμένα, ως φορολογούμενου).

Ορμώμενοι από το ανωτέρω πραγματικό γεγονός, διερωτηθήκατε τί θα ήταν "δίκαιο" να επακολουθήσει;

Ας δούμε όμως πρώτα, κάποια δικαστικά δεδομένα (Νομολογία).

Με τις αποφάσεις 1116-1117/2014 η Ολομέλεια του ΣτΕ για το κούρεμα του PSI έκρινε μεταξύ άλλων ότι: 

• «……Επειδή, η επένδυση σε ομόλογα και λοιπούς τίτλους εκδόσεως ή εγγυήσεως κρατών, ως έννομη σχέση παροχής οικονομικής πίστης, δεν είναι απαλλαγμένη του κινδύνου της σύννομης περιουσιακής απώλειας, ακόμη και αν το δίκαιο που διέπει τους τίτλους δεν προβλέπει ότι πριν από τη λήξη τους είναι ενδεχόμενη η επαναδιαπραγμάτευση όρων τους, όπως η ονομαστική αξία, το τοκομερίδιο και ο χρόνος λήξεως. 
• Τούτο, διότι από την έκδοση του τίτλου μέχρι τη λήξη του μεσολαβεί συνήθως ικανό χρονικό διάστημα, κατά το οποίο ενδέχεται να συμβούν γεγονότα απρόβλεπτα που περιορίζουν ουσιωδώς, ακόμη και μέχρι εκμηδενισμού, τις οικονομικές δυνατότητες του κράτους – εκδότη ή εγγυητή των τίτλων. 
• Όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, το κράτος νομίμως επιδιώκει επαναδιαπραγμάτευση βάσει της ρήτρας “rebus sic standibus”, η οποία οριοθετεί τη γενική αρχή του δικαίου “pacta sunt servanda”. 
• Η αντίθετη νομική εκδοχή στηρίζεται στην παραδοχή ότι το κράτος έχει απόλυτη φερεγγυότητα, ήτοι τη δυνατότητα να εξασφαλίζει πάντοτε τα αναγκαία κεφάλαια για την ικανοποίηση των πιστωτών του, λόγω της διαρκούς υπόστασής του, απεριόριστου πλούτου και ακλόνητης πιστοληπτικής ικανότητας. 
• Η παραδοχή αυτή διαψεύδεται από την πραγματικότητα, όπως είναι κοινώς γνωστό και προκύπτει από την ανωτέρω αναφερόμενη από 17.2.2012 γνώμη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).
• Σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στη γνώμη αυτή, ακόμη και τα οικονομικώς ισχυρότερα κράτη αρνούνται, ήδη από το έτος 2002, την παραδοχή της απόλυτης φερεγγυότητας του κράτους – οφειλέτη και αποδέχονται το ενδεχόμενο του περιορισμού της σε περίπτωση κρίσης χρέους.

Δεδομένων όμως των κριτηρίων εντοπισμού του «κράτους» τόσο στη συνθήκη του Μοντεβίδεο (για τα δικαιώματα και καθήκοντα των Κρατών) και δη στο άρθρο 3 αυτής και στο θετικό διεθνές δίκαιο βάσει του οποίου ''Το Κράτος γιά να θεωρηθεί πρόσωπο διεθνούς δικαίου πρέπει να καλύπτει τα ακόλουθα κριτήρια.. (α) ένα μόνιμο πληθυσμό, (β) ένα ορισμένο έδαφος, (γ) μία κυβέρνηση, και (δ) τη δυνατότητα να διατηρεί σχέσεις με τα άλλα κράτη', όσο και στην 1η Γνωμοδότηση της Επιτροπής Διαιτησίας της Συνδιάσκεψης για την Ειρήνη στη Γιουγκοσλαβία, που θυμίζει ότι ''το Κράτος ορίζεται σαν μια συλλογικότητα η οποία αποτελείται από ένα έδαφος και ένα πληθυσμό που υπόκειται σε μία οργανωμένη πολιτική εξουσία'', θα θεωρείτο αδόκιμο να μακρηγορήσουμε επί της έλασσονος οικονομικής πιστοληπτικής ικανότητος και παρακολουθηματικά της ελάσσονος φερεγγυότητος τόσο των δραστηριοποιουμένων εντός του Ελληνικού Κράτους επιχειρήσεων και ιδιωτών, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ Φ-ή-Ν του ανωτέρω παραδείγματός μας.

Ήτοι, εφόσον η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ούτως για την φερεγγυότητα του Ελληνικού Κράτους, πολλώ δε μάλλον για τον δραστηριοποιούμενο (αδιαφόρως της ιδιότητάς του) εντός αυτού πληθυσμό του (του Φ-ή-Ν).

Επιπλέον, η Ολομέλεια δια των αποφάσεών της επιβεβαίωσε και δικαστικώς την: 

• «…. δεδομένη μεταβολή των οικονομικών συνθηκών, η οποία αιφνιδίασε και έφερε την Ελληνική Δημοκρατία σε κατάσταση αδυναμίας να εκπληρώνει εμπροθέσμως και στο ακέραιο όλες τις οικονομικής φύσεως υποχρεώσεις της ….»

Εφόσον λοιπόν, η Ελληνική Δημοκρατία «αιφνιδιάστηκε και ήχθη σε κατάσταση αδυναμίας να εκπληρώνει εμπροθέσμως και στο ακέραιο όλες τις οικονομικής φύσεως υποχρεώσεις της», πολλώ δε μάλλον το Φυσικό ή Νομικό πρόσωπο, πολλώ δε μάλλον ο απλός δανειολήπτης !

ΚΙ ΕΦΟΣΟΝ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ (ΒΟΥΛΗ) ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ (ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ) ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΠΡΑΤΤΕΙ ΤΑ ΝΟΜΙΜΑ, ΑΠΕΥΘΥΝΘΗΚΑΜΕ ΣΤΗΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΓΩΓΗΣ._