Γράφει ο Γιάννης Μασσέλος
Στο κείμενο αυτό, οφείλουμε να τονίσουμε ένα λεπτό αλλά ζωτικότατο υπάρχον σοβαρό θέμα, το οποίο δεν είναι δυστυχώς σήμερα πολύ κατανοητό στην Δικαιοσύνη, αλλά και ευρύτερα στον Λαό και άφορα την πραγματικά αόρατη «φυλακή», μέσα στην οποία είμαστε όλοι φυλακισμένοι από την γέννηση μας, «φυλακή» που έχει εντέχνως επιβληθεί από το χρηματοοικονομικό σύστημα, με την συναίνεση του πολιτικού προσωπικού παγκοσμίως !!!
Διότι όπως είναι κατανοητό, μέσα σε μια φυλακή, δεν είναι δυνατό να υπάρχει Δημοκρατία και ούτε να εφαρμοστεί κανένα Σύνταγμα, πολύ δε μάλλον να υπάρχουν Ανθρώπινα Δικαιώματα και Αξίες!!! Το σημερινό χρηματοοικονομικό σύστημα είναι αναμφίβολα υπεύθυνο για την κατάλυση κάθε Δημοκρατικού πολιτεύματος, κάθε Ανθρώπινου Δικαιώματος και κάθε Αξίας του Ανθρώπου, ενώ η κατανόηση της ανωτέρω δήλωσης, θέλει χρηματοοικονομικές εξειδικευμένες γνώσεις, που δυστυχώς σπάνια έχουν οι Δικαστικοί Λειτουργοί. Για τον λόγο αυτό, θα προσπαθήσουμε όσο πιο συνοπτικά, όσο πιο απλά, όσο πιο σχηματικά, αλλά και όσο πιο συγκεκριμένα γίνεται, να σας αναλύσουμε την θέση μας αυτή.
Για να επιτευχτεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να μελετήσουμε προσεκτικά ένα «κύκλο» χρήματος στο σημερινό χρηματοοικονομικό σύστημα, δηλαδή τον πραγματικό «κύκλο» που ακολουθεί το χρήμα, από την πολιτική εντολή για την εκτύπωση του, μέχρι την απόσυρση και καταστροφή του, καθώς και την «μόχλευση» που αυτό μπορεί να έχει μέσα στο σύστημα αυτό, αλλά και τις λανθασμένες πεποιθήσεις/εντυπώματα που έχουμε για αυτό … !
Σαν συνέπεια, αυτή η μελέτη θα οδηγήσει στην κατανόηση της ουσίας του σημερινού χρήματος και της σοβαρότατης διαφοράς που έχει με τον πλούτο.
Ευθύς παρακάτω, θα διαπιστώσουμε ότι αυτό που σαν Άνθρωποι έχουμε ανάγκη για την επιβίωση μας είναι μόνον ο πλούτος, ενώ το χρήμα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το απόλυτο «εργαλείο» υφαρπαγής του πλούτου με δόλιο και αθέμιτο τρόπο, μάλιστα από μια κάστα ανθρώπων, που κάθε τι άλλο από παραγωγική είναι !!!
ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΧΡΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ !!!
Τα χρήματα που παράγονται συνήθως αναλογούν σε ποσοστό λιγότερο τού 5% τού συνολικού χρήματος, που κυκλοφορεί.
Περισσότερο από το 95% των υπόλοιπων χρημάτων, που υπάρχουν σήμερα, δημιουργήθηκαν από κάποιον, που υπέγραψε ένα δάνειο σε κάποια τράπεζα.
Σαν αυτό να μην είναι αρκετό, αυτά τα χρήματα της τραπεζικής πίστωσης δημιουργούνται και καταστρέφονται σε τεράστιες ποσότητες κάθε μέρα, καθώς νέα δάνεια εκδίδονται και παλιά δάνεια εξοφλούνται.
«Μερικοί από τους σπουδαιότερους ανθρώπους στις Η.Π.Α. στους τομείς τού εμπορίου και των κατασκευών έχουν ένα φόβο. Γνωρίζουν, ότι υπάρχει μια δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεκτική, τόσο διασφαλισμένη, τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη, που καλά θα κάνουν να προσέχουν, όταν μιλούν εναντίον της.»
Woodrow Wilson, πρώην πρόεδρος των Η.Π.Α.
«Κάθε φορά, που μια τράπεζα κάνει ένα δάνειο, δημιουργείται νέα τραπεζική πίστωση, νέες καταθέσεις, ολοκαίνουριο χρήμα.»
Graham F. Towers, Κυβερνήτης Τράπεζας τού Καναδά, 1934-54.
«Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν το χρήμα είναι τόσο απλή που το μυαλό αηδιάζει.»
John Kenneth Galbraith, οικονομολόγος
«Άσε με να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιός φτιάχνει τους νόμους του.»
Mayer Anselm Rothschild, τραπεζίτης
«Όλοι γνωρίζουν υποσυνείδητα, ότι οι τράπεζες δεν δανείζουν χρήματα. Όταν τραβάτε χρήματα από τον λογαριασμό σας, η τράπεζα δεν σας λέει, ότι δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό επειδή δάνεισε τα χρήματά σας σε κάποιον άλλο.»
Mark Mansfield, οικονομολόγος - συγγραφέας
«Φοβάμαι, ότι δεν θα άρεσε στον μέσο πολίτη αν τού έλεγαν, ότι οι τράπεζες έχουν τη δυνατότητα -και την εξασκούν- να δημιουργήσουν χρήματα... Και αυτοί, που ελέγχουν την πίστωση ενός έθνους, καθοδηγούν την πολιτική των κυβερνήσεων και κρατούν στην χούφτα τους τη μοίρα των ανθρώπων.»
Reginald McKenna, πρώην πρόεδρος του Δ.Σ. της Τράπεζας Midlands της Αγγλίας
Woodrow Wilson, πρώην πρόεδρος των Η.Π.Α.
«Κάθε φορά, που μια τράπεζα κάνει ένα δάνειο, δημιουργείται νέα τραπεζική πίστωση, νέες καταθέσεις, ολοκαίνουριο χρήμα.»
Graham F. Towers, Κυβερνήτης Τράπεζας τού Καναδά, 1934-54.
«Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν το χρήμα είναι τόσο απλή που το μυαλό αηδιάζει.»
John Kenneth Galbraith, οικονομολόγος
«Άσε με να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιός φτιάχνει τους νόμους του.»
Mayer Anselm Rothschild, τραπεζίτης
«Όλοι γνωρίζουν υποσυνείδητα, ότι οι τράπεζες δεν δανείζουν χρήματα. Όταν τραβάτε χρήματα από τον λογαριασμό σας, η τράπεζα δεν σας λέει, ότι δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό επειδή δάνεισε τα χρήματά σας σε κάποιον άλλο.»
Mark Mansfield, οικονομολόγος - συγγραφέας
«Φοβάμαι, ότι δεν θα άρεσε στον μέσο πολίτη αν τού έλεγαν, ότι οι τράπεζες έχουν τη δυνατότητα -και την εξασκούν- να δημιουργήσουν χρήματα... Και αυτοί, που ελέγχουν την πίστωση ενός έθνους, καθοδηγούν την πολιτική των κυβερνήσεων και κρατούν στην χούφτα τους τη μοίρα των ανθρώπων.»
Reginald McKenna, πρώην πρόεδρος του Δ.Σ. της Τράπεζας Midlands της Αγγλίας
Δύο μεγάλα μυστήρια κυριαρχούν στην ζωή μας: Η αγάπη και τα χρήματα. Το τι είναι η αγάπη είναι ένα ερώτημα, το οποίο έχει διερευνηθεί ατελείωτα σε ιστορίες, τραγούδια, βιβλία, ταινίες και στην τηλεόραση. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο, για το ερώτημα: «Τι είναι το χρήμα;» Δεν προκαλεί έκπληξη, που η θεωρία του χρήματος δεν έχει εμπνεύσει καμιά εμπορικά επιτυχημένη ταινία. Ούτε καν αναφέρθηκε στα σχολεία, που φοιτήσαμε οι περισσότεροι από εμάς.
Για τους περισσότερους από εμάς, η ερώτηση «από που έρχονται τα χρήματα;» φέρνει στο μυαλό μας την εικόνα τού νομισματοκοπείου, που τυπώνει χαρτονομίσματα και χαράσσει νομίσματα. Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε, ότι τα χρήματα δημιουργούνται από την κυβέρνηση. Είναι αλήθεια ... αλλά μόνο μέχρι ενός σημείου. Αυτά τα μεταλλικά και χάρτινα σύμβολα αξίας, που συνήθως σκεφτόμαστε ως χρήμα, όντως, παράγονται από ένα κυβερνητικό φορέα, που ονομάζεται Νομισματοκοπείο, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό τού χρήματος δεν δημιουργείται στο Νομισματοκοπείο. Δημιουργείται σε τεράστιες ποσότητες κάθε μέρα από ιδιωτικές επιχειρήσεις γνωστές ως τράπεζες.
|
Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε, ότι οι τράπεζες δανείζουν χρήματα από αυτά, που τους έχουν εμπιστευθεί οι καταθέτες. Εύκολο να το φανταστεί κανείς.Αλλά δεν είναι η αλήθεια. Στην πραγματικότητα οι τράπεζες δημιουργούν τα χρήματα, που δανείζουν, όχι από τα ίδια τα κέρδη της τράπεζας, όχι από τις καταθέσεις των άλλων, αλλά απ΄ ευθείας από την υπόσχεση τού δανειολήπτη, ότι θα εξοφλήσει το δάνειο. Η υπογραφή τού δανειολήπτη στα χαρτιά τού δανείου είναι μια υποχρέωση εξόφλησης τού ποσού τού δανείου με έναν επιπλέον τόκο, διαφορετικά ξέχνα το σπίτι, το αυτοκίνητο ή οποιοδήποτε αγαθό δεσμεύτηκε ως εγγύηση. Αυτή είναι μια μεγάλη δέσμευση για τον δανειολήπτη.
Και τι απαιτεί η ίδια υπογραφή από την πλευρά της τράπεζας; Η τράπεζα πρέπει απλά να δημιουργήσει από το τίποτα το ποσό τού δανείου ως δια μαγείας και να το γράψει στον λογαριασμό τού δανειολήπτη. Ακούγεται τραβηγμένο; Αποκλείεται να είναι αλήθεια. Αλλά είναι. Για να φανεί το πώς δημιουργήθηκε αυτό το θαύμα τού σύγχρονου τραπεζικού συστήματος, ας δούμε αυτήν την απλή ιστορία:
Το παραμύθι του χρυσοχόου – Κάθε τι άλλο από παραμύθι είναι !!!
Μια φορά και ένα καιρό, περίπου οτιδήποτε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως χρήμα. Απλά θα έπρεπε να είναι φορητό και οι περισσότεροι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν πίστη, ότι θα μπορούσαν αργότερα να το ανταλλάξουν με αγαθά πραγματικής αξίας (πλούτου), όπως τροφή, ρουχισμό και στέγη. Κοχύλια, σπόροι κακάο, όμορφες πέτρες, ακόμα και πούπουλα έχουν χρησιμοποιηθεί ως χρήματα. Ο χρυσός και το ασήμι ήταν ελκυστικά, μαλακά και εύκολα στην επεξεργασία κι έτσι κάποιοι πολιτισμοί έγιναν ειδικοί σε αυτά τα μέταλλα.
Οι χρυσοχόοι εμπορεύονταν πολύ πιο εύκολα χαράζοντας νομίσματα, τυποποιημένες μονάδες αυτών των μετάλλων, που το βάρος και η καθαρότητά τους πιστοποιούνταν. Για να προστατέψει τον χρυσό του ο χρυσοχόος χρειαζόταν ένα θησαυροφυλάκιο. Σύντομα οι συμπολίτες του, τού χτυπούσαν την πόρτα ζητώντας να δανειστούν χώρο, για να φυλάξουν τα δικά τους νομίσματα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Σε λίγο καιρό ο χρυσοχόος είχε δανείσει όλα τα ράφια στο θησαυροφυλάκιό του και κέρδιζε κάποια λίγα έσοδα από αυτή την επιχείρηση ενοικίασης ασφαλούς χώρου.
Τα χρόνια πέρασαν και ο χρυσοχόος έκανε μια πανέξυπνη παρατήρηση: Οι καταθέτες σπάνια έρχονταν σε αυτόν για να κάνουν ανάληψη του χρυσού και ποτέ δεν έρχονταν όλοι ταυτόχρονα. Αυτό συνέβαινε επειδή οι επιταγές ανάληψης, που ο χρυσοχόος έγραφε ως αποδείξεις κατάθεσης του χρυσού, ανταλλάσσοντανστην αγορά σαν να ήταν ο ίδιος ο χρυσός. Αυτό το είδος χάρτινων χρημάτων ήταν πολύ πιο βολικό από τα βαριά νομίσματα και τα ποσά μπορούσαν απλά να γράφονται, αντί να μετριούνται με κόπο, ένα-ένα, για κάθε συναλλαγή.
|
Στο μεταξύ, ο χρυσοχόος είχε και μια άλλη επιχείρηση. Δάνειζε τον χρυσό του χρεώνοντας τόκο. Έτσι, καθώς οι βολικές επιταγές ανάληψης χρυσού έγιναν ευρέως αποδεκτές, οι δανειολήπτες άρχισαν να ζητούν τα δάνειά τους σε αυτή την μορφή των επιταγών, αντί του κανονικού χρυσού.
Καθώς η βιομηχανία αναπτύσσονταν, όλο και περισσότερος κόσμος ζητούσε δάνεια από τον χρυσοχόο. Αυτό έδωσε στον χρυσοχόο μια ακόμα καλύτερη ιδέα. Ήξερε, ότι πολύ λίγοι από τους καταθέτες ζητούσαν πίσω τον πραγματικό χρυσό τους. Έτσι σκέφτηκε, ότι θα μπορούσε εύκολα, χωρίς να τον ανακαλύψει κανείς, να δανείζει επιταγές ανάληψης έναντι τού χρυσού των καταθετών και όχι μόνο έναντι του δικού του χρυσού. Εφ΄ όσον τα δάνεια εξοφλούνταν, οι καταθέτες του δεν θα κέρδιζαν μεν, αλλά ούτε θα έχαναν τίποτα. Και ο χρυσοχόος, τώρα περισσότερο τραπεζίτης απ΄ ότι τεχνίτης, θα είχε πολύ μεγαλύτερο κέρδος απ΄ ότι θα μπορούσε να έχει αν δάνειζε μόνο τον δικό του χρυσό.
Για χρόνια, ο χρυσοχόος απολάμβανε κρυφά ένα καλό εισόδημα από τους τόκους, που κέρδιζε από τις καταθέσεις των άλλων. Διαπρεπής πλέον δανειοδότης, γινόταν όλο και πιο πλούσιος από τους συμπολίτες του και το επιδείκνυε. Άρχισαν να δημιουργούνται υποψίες, ότι ξόδευε τα χρήματα των καταθετών. Οι καταθέτες του μαζεύτηκαν και τον απείλησαν, ότι θα κάνουν ανάληψη τού χρυσού τους αν ο χρυσοχόος δεν διευκρίνιζε τον τρόπο, με τον οποίο απέκτησε αυτόν τον πλούτο.
Αντίθετα με αυτό, που ίσως θα περίμενε κάποιος, αυτό δεν κατέληξε σε καταστροφή για τον χρυσοχόο. Παρά την έμφυτη δολιότητα τού σχεδίου του, η ιδέα του λειτούργησε. Οι καταθέτες δεν είχαν χάσει τίποτα. Ο χρυσός τους ήταν όλος ασφαλής στο θησαυροφυλάκιο τού χρυσοχόου. Αντί να πάρουν πίσω τον χρυσό τους, οι καταθέτες απαίτησαν από τον χρυσοχόο, που πλέον ήταν ο τραπεζίτης τους, να τούς βάλει στην μοιρασιά, πληρώνοντάς τους μερίδιο απ΄ τους τόκους. Και αυτή ήταν η αρχή τού τραπεζικού συστήματος. Ο τραπεζίτης πλήρωνε ένα χαμηλό επιτόκιο στις καταθέσεις των χρημάτων του κόσμου, τα οποία στην συνέχεια δάνειζε σε άλλους με μεγαλύτερο τόκο. Η διαφορά κάλυπτε το κόστος λειτουργίας της τράπεζας και τα κέρδη της.
Η λογική τού συστήματος αυτού ήταν απλή και φαινόταν σαν ένας λογικός τρόπος, για να ικανοποιηθεί η ανάγκη για πίστωση. Ωστόσο, αυτός δεν ήταν ο τρόπος, που λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα σήμερα. Ο χρυσοχόος / τραπεζίτης μας δεν ήταν ικανοποιημένος με τα έσοδα, που απέμεναν αφ΄ ότου μοιραζότανε τα κέρδη απ΄ τους τόκους με τους καταθέτες. Η ζήτηση για πίστωση αυξανόταν ραγδαία, καθώς οι Ευρωπαίοι απλώνονταν σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά η δανειοδότησή του περιορίζονταν από την ποσότητα του χρυσού, που οι καταθέτες είχαν στο θησαυροφυλάκιό του.
Τότε ήταν που σκαρφίστηκε μια ακόμα πιο τολμηρή ιδέα. Αφού κανείς εκτός από αυτόν δεν ήξερε τι πραγματικά υπάρχει μέσα στα θησαυροφυλάκιά του, θα μπορούσε να δανείζει επιταγές ανάληψης για χρυσό, που ούτε καν υπήρχε! Εφ΄ όσον οι ιδιοκτήτες των επιταγών ανάληψης δεν έρχονταν όλοι μαζί ταυτόχρονα στο θησαυροφυλάκιο, για να ζητήσουν αληθινό χρυσό, πώς θα ανακάλυπτε κανείς την αλήθεια;
Αυτό το νέο σχέδιο λειτούργησε πολύ καλά και ο τραπεζίτης έγινε τρομερά πλούσιος απ΄ τούς τόκους, που πληρώνονταν για χρυσό που δεν υπήρχε! Η ιδέα, ότι ο τραπεζίτης απλά θα δημιουργούσε χρήματα από το τίποτα ήταν πολύ εξωφρενική ώστε να γίνει πιστευτή, και έτσι, για ένα πολύ μεγάλο διάστημα, η σκέψη δεν πέρασε από το μυαλό κανενός.
|
Αλλά η δύναμη τού να μπορείς απλά να επινοείς χρήματα από το τίποτα μπήκε για τα καλά στο μυαλό τού τραπεζίτη, όπως μπορείτε εύκολα να φανταστείτε. Σύντομα, το μέγεθος των δανείων τού τραπεζίτη και ο κραυγαλέος πλούτος του πυροδότησαν υποψίες για άλλη μια φορά. Μερικοί δανειολήπτες άρχισαν να ζητούν αληθινό χρυσό αντί για χάρτινες αντιπροσωπεύσεις του. Οι φήμες απλώθηκαν. Ξαφνικά αρκετοί πλούσιοι καταθέτες εμφανίστηκαν, για να ζητήσουν τον χρυσό τους. Τα ψέματα είχαν τελειώσει! Μια θάλασσα από ανθρώπους, που είχαν επιταγές ανάληψης χρυσού πλημμύρισε τους δρόμους έξω από τις κλειστές πόρτες της τράπεζας. Δυστυχώς, ο τραπεζίτης δεν είχε αρκετό χρυσό ή ασήμι, για να εξαργυρώσει όλο το χαρτί, που είχε βάλει στα χέρια τους. Αυτό ονομάζεται «επιδρομή στην τράπεζα» και είναι αυτό, που τρέμει ο κάθε τραπεζίτης. Αυτό το φαινόμενο της «επιδρομής στην τράπεζα» κατέστρεψε τις τράπεζες και αναμενόμενα, έβλαψε την εμπιστοσύνη, που είχε ο κόσμος στους τραπεζίτες.
Η έντιμη κίνηση θα ήταν να κηρυχθεί εκτός νόμου η τακτική της δημιουργίας χρημάτων απ΄ το τίποτα. Αλλά ο μεγάλος όγκος των πιστώσεων, που πρόσφεραν οι τραπεζίτες είχε γίνει πλέον βασικός παράγοντας για την επιτυχία της Ευρωπαϊκής εμπορικής ανάπτυξης[4]. Έτσι, αντί γι΄ αυτό, η τακτική αυτή νομιμοποιήθηκε[5] και θεσπίστηκαν κανόνες για τον τρόπο εφαρμογής της.
Οι τραπεζίτες συμφώνησαν να τηρήσουν όρια στα ποσά των πλασματικών χρημάτων, που θα μπορούσαν να δανείζουν. Το όριο πάλι θα ήταν ένας αριθμός πολύ μεγαλύτερος από την πραγματική αξία τού χρυσού και τού ασημιού στο θησαυροφυλάκιο. Συχνά η αναλογία ήταν εννέα πλασματικά δολάρια έναντι ενός πραγματικού δολαρίου σε χρυσό. Αυτοί οι κανονισμοί επιβάλλονταν με αιφνίδιους ελέγχους.
Κανονίστηκε επίσης, ότι στην περίπτωση επιδρομής, οι κεντρικές τράπεζες θα υποστήριζαν τις τοπικές τράπεζες με επείγουσες τροφοδοσίες χρυσού. Μόνο στην περίπτωση, που θα υπήρχαν επιδρομές ταυτόχρονα σε πολλές τράπεζες, η πιστωτική φούσκα των τραπεζιτών θα έσκαγε και το σύστημα θα κατέρρεε (κραχ).
Το χρηματικό σύστημα σήμερα
Με το πέρασμα των χρόνων, το σύστημα κλασματικού αποθέματος και το ενιαίο δίκτυο τραπεζών του, που υποστηρίζεται από μια Κεντρική Τράπεζα, έγινε τοκυρίαρχο χρηματικό σύστημα τού κόσμου. Ταυτόχρονα, το κλάσμα χρυσού, που έχει το ρόλο αντικρίσματος για τα χρήματα που δανείζονται μειώθηκε σταδιακά στο τίποτα.
Η βασική φύση των χρημάτων άλλαξε. Στο παρελθόν ένα χάρτινο δολάριο ήταν ουσιαστικά μια απόδειξη, που μπορούσε να εξαργυρωθεί για μια τυποποιημένη ποσότητα χρυσού ή ασημιού. Σήμερα, ένα χάρτινο ή ένα ψηφιακό δολάριο μπορεί να εξαργυρωθεί μόνο για ένα άλλο χάρτινο ή ψηφιακό δολάριο.
|
Στο παρελθόν η ιδιωτικά κατασκευασμένη τραπεζική πίστωση υπήρχε μόνο στην μορφή ιδιωτικών χαρτονομισμάτων, τα οποία ο κόσμος είχε το δικαίωμα να αρνηθεί ακριβώς όπως σήμερα έχουμε την επιλογή να αρνηθούμε την ιδιωτική επιταγή κάποιου. Σήμερα η ιδιωτικά κατασκευασμένη τραπεζική πίστωση μετατρέπεται νόμιμα σε κρατικό νόμισμα, τα δολάρια, τα ευρώ και τις στερλίνες, που από συνήθεια σκεφτόμαστε ως χρήμα.
Το κρατικό νόμισμα είναι χρήμα, που δημιουργείται με κρατική εξουσιοδότηση ή διάταγμα και νόμοι νόμιμης προσφοράς ορίζουν, ότι οι πολίτες θα πρέπει να δέχονται αυτό το κρατικό χρήμα ως πληρωμή για χρέη, γιατί διαφορετικά τα δικαστήρια δεν θα επιβάλλουν την υποχρέωση τού οφειλέτη για πληρωμή[6].
Οπότε, η ερώτηση πλέον είναι: Αν οι κυβερνήσεις και οι τράπεζες μπορούν και οι δύο απλά να δημιουργούν χρήματα από το τίποτα, τότε πόσα χρήματα υπάρχουν;
Στο παρελθόν, η συνολική ποσότητα χρημάτων που υπήρχαν οριζόταν από την φυσική ποσότητα τού οποιοδήποτε αγαθού χρησιμοποιούνταν ως χρήμα. Για παράδειγμα, για να δημιουργηθούν νέα χρυσά ή ασημένια χρήματα, μια νέα ποσότητα χρυσού ή ασημιού έπρεπε να ανακαλυφθεί και να εξορυχθεί απ΄ το έδαφος.Σήμερα, κυριολεκτικά, το χρήμα δημιουργείται από το χρέος. Νέο χρήμα δημιουργείται κάθε φορά που κάποιος παίρνει δάνειο από μια τράπεζα. Ως αποτέλεσμα, η συνολική ποσότητα τού χρήματος, που μπορεί να δημιουργηθεί έχει ένα μόνο πραγματικό όριο: το συνολικό επίπεδο χρέους.
|
Οι κυβερνήσεις θέτουν ένα επιπλέον υποχρεωτικό όριο στη δημιουργία νέου χρήματος με την επιβολή ενός κανόνα, γνωστού ως «Απαιτούμενο Κλασματικό Απόθεμα». Αυτό ουσιαστικά είναι αυθαίρετο και το απαιτούμενο κλασματικό απόθεμα διαφέρει από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή.
Στο παρελθόν ήταν σύνηθες να απαιτείται από τις τράπεζες να έχουν πραγματικό χρυσό αξίας τουλάχιστον ενός δολαρίου στο θησαυροφυλάκιο ως αντίκρισμα για κάθε δέκα δολάρια χρημάτων, που παράγονται από χρέη. Σήμερα οι απαιτούμενες αναλογίες αποθέματος δεν εφαρμόζονται πλέον στην αναλογία νέου χρήματος προς απόθεμα χρυσού, αλλά στην αναλογία νέου χρεωστικού χρήματος προς το υπάρχον χρεωστικό χρήμα, που υπάρχει στην τράπεζα ως καταθέσεις.
Σήμερα, τα αποθεματικά των τραπεζών αποτελούνται από δύο πράγματα:
1. Την ποσότητα χρήματος σε μορφή μετρητών, που έχουν εκδοθεί από την κυβέρνηση και η τράπεζα έχει καταθέσει στην κεντρική τράπεζα,
2. συν την ποσότητα τού υπάρχοντος χρεωστικού χρήματος. που υπάρχει στην τράπεζα ως καταθέσεις.
Παράδειγμα:
Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα ας φανταστούμε, ότι μια νέα τράπεζα μόλις ξεκίνησε και δεν έχει ακόμα καταθέτες. Ωστόσο, οι επενδυτές της τράπεζας κατέθεσαν ως απόθεμα 1.111,12 $ κανονικού χρήματος στην κεντρική τράπεζα και η απαιτούμενη αναλογία αποθέματος είναι 9:1.
- Βήμα 1ο:
Οι πόρτες της τράπεζας ανοίγουν και καλωσορίζουν τον πρώτο πελάτη, που θέλει δάνειο. Χρειάζεται 10.000 $, για να αγοράσει ένα αυτοκίνητο. Με αναλογία αποθέματος 9:1, το απόθεμα της νέας τράπεζας στην κεντρική τράπεζα, γνωστό και ως «χρήμα μεγάλης ισχύος», της επιτρέπει να δημιουργήσει νόμιμα ως δια μαγείας 9 φορές αυτό το ποσό, δηλαδή 10.000 $, βασιζόμενη στην υπόσχεση εξόφλησης τού χρέους από τον δανειολήπτη. Αυτά τα 10.000 $ δεν αφαιρούνται από κάπου αλλού. Είναι ολοκαίνουρια χρήματα, που απλά πληκτρολογούνται στο λογαριασμό τού δανειολήπτη ως τραπεζική πίστωση. Στην συνέχεια ο δανειολήπτης γράφει μια επιταγή, που αφορά σε αυτήν την τραπεζική πίστωση, για να αγοράσει το μεταχειρισμένο αυτοκίνητο.
- Βήμα 2ο:
Η πωλήτρια, τότε, καταθέτει αυτά τα 10.000 μόλις δημιουργημένα δολάρια στη δική της τράπεζα. Ανόμοια με τα κυβερνητικά χρήματα υψηλής ισχύος, που κατατίθενται στην κεντρική τράπεζα, αυτά τα φρεσκοδημιουργημένα χρήματα πίστωσης δεν μπορούν να πολλαπλασιαστούν με την αναλογία αποθέματος. Αντιθέτως, διαιρούνται με την αναλογία αποθέματος. Με την αναλογία του 9:1, ένα νέο δάνειο των 9.000 $ μπορεί να δημιουργηθεί βασιζόμενο στην κατάθεση των 10.000 $.
|
- Βήμα 3ο:
Αν αυτά τα 9.000 $ κατατεθούν πάλι, με την σειρά τους, από κάποιο τρίτο, στην τράπεζα που τα δημιούργησε ή σε κάποια άλλη, μετατρέπονται σε νομική βάση για τη δημιουργία μιας τρίτης τραπεζικής πίστωσης, αυτή τη φορά για ποσό ύψους 8.100 $. Σαν μια από εκείνες τις ρώσικες κούκλες, καθεμιά από τις οποίες περιέχει μέσα της μια ελαφρώς μικρότερη κούκλα. Κάθε νέα κατάθεση δίνει τη δυνατότητα έκδοσης ενός ελαφρώς μικρότερου δανείου, σε μια συνεχώς φθίνουσα σειρά.
Τώρα, αν τα χρήματα που δημιουργήθηκαν με το δάνειο δεν κατατεθούν σε κάποια τράπεζα, η διαδικασία σταματάει. Αυτό είναι το απρόβλεπτο μέρος τού μηχανισμού δημιουργίας τού χρήματος. Αλλά πιθανότατα, σε κάθε βήμα, τα καινούρια χρήματα θα κατατεθούν σε κάποια τράπεζα και η διαδικασία της αναλογίας αποθέματος μπορεί να αυτοεπαναλαμβάνεται συνέχεια μέχρι περίπου 100.000 ολοκαίνουρια δολάρια να δημιουργηθούν μέσα στο τραπεζικό σύστημα.
Όλα αυτά τα νέα χρήματα (100.000 ολοκαίνουρια δολάρια) έχουν δημιουργηθεί εξολοκλήρου από το χρέος και η όλη διαδικασία δικαιολογείται νομικά από την αρχική αποθεματική κατάθεση των μόλις 1111,12 $, τα οποία στέκουν απείραχτα στην κεντρική τράπεζα!
Επιπλέον, σε αυτό το δαιμόνιο σύστημα, τα βιβλία κάθε τράπεζας στην αλυσίδα πρέπει να δείχνουν, ότι η τράπεζα έχει 10% μεγαλύτερο ποσό σε καταθέσεις, απ΄ ότι έχει σε δάνεια. Αυτό δίνει στις τράπεζες ένα πραγματικό κίνητρο, για να αποζητούν τις καταθέσεις, ώστε να μπορούν να δίνουν δάνεια, γεγονός, το οποίο συντηρεί την γενική -ωστόσο λανθασμένη- εντύπωση, ότι τα δάνεια προέρχονται από τις καταθέσεις.
|
Τώρα, εκτός και αν όλα τα διαδοχικά δάνεια κατατεθούν στην ίδια τράπεζα, δεν μπορεί να ειπωθεί, ότι οποιαδήποτε τράπεζα κατάφερε να πολλαπλασιάσει το αρχικό απόθεμα χρήματος υψηλής ισχύος περίπου στο 90πλάσιο, εκδίδοντας τραπεζική πίστωση από το τίποτα. Ωστόσο, το τραπεζικό σύστημα είναι ένας κλειστός βρόγχος. Τραπεζική πίστωση, που δημιουργείται στη μια τράπεζα γίνεται κατάθεση σε μια άλλη, και αντίστροφα.
Σε ένα θεωρητικό κόσμο, όπου όλες οι συναλλαγές είναι ισόποσες, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς το ίδιο σαν όλη η διαδικασία να συνέβη στα πλαίσια μιας μόνο τράπεζας. Δηλαδή, το αρχικό απόθεμα της τράπεζας στην Κεντρική Τράπεζα, ύψους λίγο παραπάνω από χίλια εκατό δολάρια, της επιτρέπει τελικά να συλλέξει τόκους για ένα ποσό μέχρι $100.000, που η τράπεζα ποτέ δεν είχε. Οι τράπεζες δανείζουν χρήματα που δεν έχουν!
|
Αν αυτό σας φαίνεται εξωφρενικό, ακούστε και το άλλο: Στις πρόσφατες δεκαετίες, ως αποτέλεσμα σταθερής πίεσης από το τραπεζικό λόμπι, η υποχρέωση των τραπεζών να κάνουν μια αποθεματική κατάθεση στην κεντρική τράπεζα του έθνους έχει σχεδόν καταργηθεί σε μερικές χώρες, ενώ οι πραγματικές αναλογίες αποθέματος μπορεί να είναι πολύ υψηλότερες από 9:1. Για μερικούς τύπους λογαριασμών συχνά χρησιμοποιούνται αναλογίες του 20:1 και του 30:1. Και ακόμα πιο πρόσφατα, με την επιβολή του «κόστους δανείου», το οποίο οι δανειολήπτες αναγκάζονται να πληρώσουν αν θέλουν να πάρουν ένα δάνειο, οι τράπεζες βρήκαν ένα νέο τρόπο, για να παρακάμψουν τούς περιορισμούς τού απαιτούμενου αποθέματος μια και καλή.
Έτσι... παρ΄ ότι οι κανόνες είναι περίπλοκοι, η πραγματικότητα της κοινής λογικής είναι ουσιαστικά αρκετά απλή: Οι τράπεζες μπορούν να δημιουργήσουν τόσα χρήματα, όσα μπορούμε να δανειστούμε.
|
Εφ΄ όσον ο δανειολήπτης υπογράψει την χρεωστική δέσμευση, η τράπεζα εξισορροπεί την συναλλαγή δημιουργώντας με το πάτημα μερικών πλήκτρων σε ένα υπολογιστή ένα ισόποσο χρέος της τράπεζας προς τον δανειολήπτη. Από την πλευρά τού δανειολήπτη αυτό μετατρέπεται σε χρήματα δανείου στον λογαριασμό του και, εφ΄ όσον η κυβέρνηση επιτρέπει αυτό το χρέος της τράπεζας προς τον δανειολήπτη να μετατρέπεται σε επίσημο κρατικό νόμισμα, όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να το δέχονται ως χρήμα.
Ξανά, η βασική αλήθεια είναι πολύ απλή: Χωρίς το έγγραφο, που υπέγραψε ο δανειολήπτης, ο τραπεζίτης δεν θα είχε τίποτα να δανείσει. Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς είναι δυνατόν όλοι... κυβερνήσεις, οργανισμοί, εταιρίες, οικογένειες να έχουν όλοι ταυτόχρονα χρέη και μάλιστα για τέτοια αστρονομικά ποσά; Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς μπορεί να υπάρχουν τόσα πολλά χρήματα εκεί έξω, ώστε να δανείζονται; Τώρα γνωρίζετε. Δεν υπάρχουν!!!
Οι τράπεζες δεν δανείζουν χρήματα. Απλά τα δημιουργούν μέσω του χρέους. Και, καθώς το χρέος είναι δυνητικά απεριόριστο, το ίδιο είναι και η παροχή χρημάτων. Και, όπως φαίνεται τελικά ... η αντίθετη πρόταση είναι επίσης αληθής. Χωρίς χρέος δεν υπάρχουν χρήματα.
Δεν είναι απίστευτο, ότι παρά τον αφάνταστο πλούτο των φυσικών πόρων, της τεχνολογικής καινοτομίας και της παραγωγικότητας, που μας περιβάλλει, περίπου όλοι μας, από κυβερνήσεις και εταιρίες μέχρι το κάθε ξεχωριστό άτομο, είμαστε βαριά χρεωμένοι στους τραπεζίτες; Αν απλά οι άνθρωποι μπορούσαν να σταματήσουν ένα λεπτό και να σκεφτούν: Πως είναι δυνατόν; Πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι, που ουσιαστικά παράγουν όλο τον πραγματικό πλούτο τού κόσμου, να χρωστούν σε αυτούς, που απλά δανείζουν τα χρήματα που «αναπαριστούν» τον πλούτο;
Ακόμα πιο απίστευτο είναι, το ότι, αφού συνειδητοποιήσουμε, ότι το χρήμα στην πραγματικότητα είναι χρέος, συνειδητοποιούμε επίσης, ότι αν δεν υπήρχε χρέος, δεν θα υπήρχε χρήμα.
«Αυτή είναι η ουσία τού τραπεζικού μας συστήματος.
Αν δεν υπήρχαν χρέη στο χρηματικό μας σύστημα, δεν θα υπήρχαν καθόλου χρήματα.»
Marriner S. Eccles, Πρόεδρος και κυβερνήτης τού Federal Reserve Board
Αν αυτά είναι νέα για εσάς, δεν είστε οι μόνοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι φαντάζονται, ότι αν όλα τα δάνεια εξοφλούνταν, η κατάσταση της οικονομίας θα βελτιώνονταν. Σίγουρα αυτό ισχύει σε ατομικό επίπεδο. Ακριβώς όπως έχουμε περισσότερα χρήματα για να ξοδέψουμε, όταν οι δόσεις του δανείου μας τελειώσουν, νομίζουμε, ότι αν όλοι μας εξοφλούσαμε τα χρέη μας, θα υπήρχαν περισσότερα χρήματα για όλους.
Αλλά η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο. Δεν θα υπήρχαν καθόλου χρήματα. Είμαστε εξαρτημένοι ολοκληρωτικά από την συνεχώς ανανεώσιμη τραπεζική πίστωση, ώστε να υπάρχουν χρήματα. Χωρίς δάνεια, δεν υπάρχουν χρήματα, το οποίο είναι αυτό ακριβώς, που συνέβη κατά την παγκόσμια οικονομική ύφεση τού 1929. Η παροχή χρημάτων μειώθηκε δραματικά, καθώς η παροχή δανείων στέρεψε.
Αδιάκοπο Χρέος
Και αυτό δεν είναι όλο. Οι τράπεζες δημιουργούν μόνο το ποσό τού κεφαλαίου. Δεν δημιουργούν τα χρήματα, που θα πληρώσουν τούς τόκους. Πού υποτίθεται, ότι θα βρεθούν αυτά; Το μόνο μέρος, στο οποίο μπορούν οι δανειζόμενοι να βρουν χρήματα για να πληρώσουν τους Τόκους, είναι η συνολική διαθέσιμη ποσότητα χρημάτων της γενικής οικονομίας. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της συνολικής διαθέσιμης ποσότητας χρημάτων έχει δημιουργηθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο -ως τραπεζική πίστωση, η οποία πρέπει να εξοφληθεί με περισσότερα χρήματα απ΄ όσα δανείσθηκαν!!!
Συνεπώς, παντού υπάρχουν άλλοι δανειολήπτες στην ίδια κατάσταση, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρουν τα χρήματα που χρειάζονται, για να εξοφλήσουν το κεφάλαιο και τούς τόκους από μια συνολική πηγή χρημάτων, που περιέχει μόνο το κεφάλαιο. Είναι φανερά αδύνατο να εξοφλήσουν όλοι το κεφάλαιο πλέον τόκων, αφού τα χρήματα που αντιστοιχούν στους τόκους απλά δεν υπάρχουν.
Το μεγάλο πρόβλημα εδώ είναι, ότι για μακροπρόθεσμα δάνεια, όπως υποθήκες και κυβερνητικά χρέη, οι συνολικοί τόκοι ξεπερνούν κατά πολύ το κεφάλαιο. Έτσι, εκτός και αν δημιουργηθούν πολλά επιπλέον χρήματα για να πληρωθούν οι Τόκοι, αυτό σημαίνει ένα μεγάλο ποσοστό κατασχέσεων των υποθηκευμένων περιουσιών και μια μη-λειτουργική οικονομία.
|
Ωστόσο, καθώς το αχόρταγο πιστωτικό τέρας των τραπεζών μεγαλώνει συνεχώς, η ανάγκη δημιουργίας όλο και περισσότερων χρημάτων από το χρέος για να ταϊστεί, γίνεται ακόμα πιο επείγουσα.
Γιατί είναι τα επιτόκια τόσο χαμηλά; Γιατί δεχόμαστε πιστωτικές κάρτες στα γραμματοκιβώτιά μας αυτόκλητα; Γιατί η Αμερικάνικη κυβέρνηση ξοδεύει πιο γρήγορα από ποτέ; Μήπως για να αποφύγει την κατάρρευση ολόκληρου τού χρηματικού συστήματος; Ένας λογικός άνθρωπος πρέπει να αναρωτηθεί: Μπορεί αυτό να συνεχίζεται για πάντα; Δεν είναι αναπόφευκτη η κατάρρευση;
«Ένα πράγμα, που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε σχετικά με το κλασματικού αποθέματος τραπεζικό μας σύστημα είναι, ότι, όπως το παιδικό παιχνίδι με την μουσική και τις καρέκλες, όσο η μουσική παίζει, δεν υπάρχουν χαμένοι.»
Andrew Gause, ιστορικός οικονομικών
|
Τα χρήματα δημιουργήθηκαν, για να διευκολύνουν την παραγωγή και το εμπόριο. Καθώς το απόθεμα χρημάτων αυξάνεται τα χρήματα χάνουν ολοένα την αξία τους εκτός κι αν το μέγεθος της παραγωγής και τού εμπορίου στον πραγματικό κόσμο αυξάνεται με το ίδιο ρυθμό[7]. Επιπλέον, όταν ακούμε, ότι η οικονομία αναπτύσσεται με ετήσιο ρυθμό 3%, νομίζουμε, ότι πρόκειται για ένα σταθερό ρυθμό. Αλλά δεν είναι. Το φετινό 3% αναπαριστά περισσότερα πραγματικά αγαθά και υπηρεσίες από το περσινό 3%, επειδή είναι 3% πάνω στο νέο σύνολο. Αντί για μια ευθεία γραμμή, όπως ίσως το εικονοποιείτε από τις λέξεις, ουσιαστικά είναι μια εκθετική καμπύλη, που γίνεται όλο και πιο απότομη.
«Το πρόβλημα φυσικά είναι, ότι η αδιάκοπη ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας απαιτεί συνεχώς αυξανόμενη χρήση των πραγματικών φυσικών πόρων και της ενέργειας. Ολοένα περισσότερα πράγματα πρέπει να μετατρέπονται από φυσικούς πόρους σε απόβλητα κάθε χρόνο για πάντα μόνο και μόνο, για να γλιτώσει το ιδιωτικό τοκογλυφικό σύστημα από την κατάρρευση.
Όποιος πιστεύει, ότι η εκθετική ανάπτυξη μπορεί να συνεχίζεται για πάντα σε ένα πεπερασμένο κόσμο είναι είτε τρελός, είτε οικονομολόγος.»
Kenneth Boulding, οικονομολόγος
|
Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτήν την ξεκάθαρα τρομακτική κατάσταση; Πρώτα απ΄ όλα χρειαζόμαστε μια τελείως διαφορετική σύλληψη της έννοιας των χρημάτων. Είναι ώρα οι άνθρωποι να αναρωτηθούν και να ρωτήσουν τις κυβερνήσεις τους, τέσσερις απλές ερωτήσεις. Σε όλο τον κόσμο οι κυβερνήσεις δανείζονται χρήματα από ιδιωτικές τράπεζες έντοκα. Το κυβερνητικό χρέος είναι ένα τεράστιο μέρος τού συνολικού χρέους και η σταδιακή εξόφληση αυτού αποτελεί ένα μεγάλο μέρος των φόρων που πληρώνουμε. Γνωρίζουμε πλέον, ότι οι τράπεζες απλά δημιουργούν από το τίποτα τα χρήματα που δανείζουν και ότι οι κυβερνήσεις τούς έχουν δώσει άδεια να το κάνουν αυτό.
Οπότε η πρώτη ερώτηση είναι: Γιατί οι κυβερνήσεις επιλέγουν να δανείζονται χρήματα έντοκα από ιδιωτικές τράπεζες, όταν θα μπορούσαν να δημιουργούν οι ίδιες όσα χρήματα χρειάζονται χωρίς τόκους;
Η δεύτερη μεγάλη ερώτηση είναι: Γιατί να δημιουργούνται χρήματα ως χρέος ούτως ή άλλως; Γιατί να μην δημιουργούνται χρήματα, τα οποία να συναλλάσσονται μόνιμα και τα οποία δεν θα χρειάζεται να επαναδανείζονται έντοκα συνεχώς μόνο και μόνο για να μπορούν να υπάρχουν;
Η τρίτη ερώτηση: Πώς μπορεί ένα χρηματικό σύστημα, το οποίο λειτουργεί μόνο όταν υπάρχει μια συνεχώς επιταχυνόμενη ανάπτυξη να χρησιμοποιηθεί για το χτίσιμο μιας βιώσιμης οικονομίας; Δεν είναι αυτονόητο, ότι η συνεχώς επιταχυνόμενη ανάπτυξη και η βιωσιμότητα είναι ασύμβατες;
Τέλος: Τι είναι αυτό, που κάνει το υπάρχον σύστημα να είναι εντελώς εξαρτημένο από την συνεχή ανάπτυξη; Τι χρειάζεται να αλλάξει, ώστε να επιτραπεί η δημιουργία μιας βιώσιμης οικονομίας;
Ένα νέο υγιές μοντέλο της οικονομίας, που με απόλυτη επιτυχία απαντά σε όλα τα ανωτέρω ερωτήματα, είναι αυτό που θέλει το χρήμα μόνον σαν Ανταλλακτική Μονάδα Συναλλαγών {ΑΜΣ}, ενώ αυτό είναι πλήρως και αποκλειστικά ελεγχόμενο από όλους τους συναλλασσόμενους με αυτό και συνεπώς κανένας ιδιώτης μεσίτης αμφιβόλου προελεύσεως δεν μπορεί να υπεισέρθει και να «μεσιτεύσει» την ζωή κανενός, όπως σήμερα γίνεται με τις κεντρικές τράπεζες, που είναι πλήρως ανεξάρτητες και παντελώς ανεξέλεγκτες ιδιωτικές εταιρείες Α.Ε., με υπερεξουσίες έναντι όλων των κρατών και υπεράνω της όποιας Δικαιοσύνης !!! Την μελέτη αυτή για την Ανταλλακτική Μονάδα Συναλλαγών {ΑΜΣ} μπορείτε να την δείτε εδώ: http://qaetos.e-designer.gr/IRI/AKS.pdf
Τοκογλυφία
Κάποτε, η χρέωση οποιουδήποτε τόκου σε ένα δάνειο ονομαζόταν τοκογλυφία και υπόκεινταν σε βαριές ποινές μεταξύ των οποίων και η θανατική. Όλες οι κύριες θρησκείες απαγόρευαν την τοκογλυφία. Τα περισσότερα επιχειρήματα που προβάλλονταν ενάντια στην εξάσκηση της τοκογλυφίας ήταν ηθικού χαρακτήρα. Θεωρούνταν ότι ο μόνος θεμιτός λόγος ύπαρξης των χρημάτων ήταν να διευκολύνουν τις συναλλαγές αγαθών και υπηρεσιών. Οποιαδήποτε μέθοδος δημιουργίας περισσότερων χρημάτων από τα ίδια τα χρήματα θεωρούνταν πράξη ενός παράσιτου, ή ενός κλέφτη. Ωστόσο, καθώς οι πιστωτικές ανάγκες τού εμπορίου αυξήθηκαν, τα ηθικά επιχειρήματα τελικά παραγκωνίστηκαν από το επιχείρημα, ότι ο δανεισμός εμπεριέχει ρίσκο και μειώνει τις επιχειρηματικές ευκαιρίες τού δανειοδότη και συνεπώς οι απόπειρες κερδοσκοπίας από το δανεισμό είναι δικαιολογημένες.
Σήμερα, αυτές οι ιδέες μοιάζουν αλλόκοτες. Σήμερα, η δημιουργία χρήματος από το χρήμα θεωρείται ιδανικό, κάτι, για το οποίο αξίζει και πρέπει να αγωνιστεί κάποιος. Γιατί να εργάζεσαι, όταν τα χρήματά σου μπορούν να εργάζονται για σένα; Ωστόσο, προσπαθώντας να οραματιστούμε ένα βιώσιμο μέλλον, είναι ξεκάθαρο, ότι η χρέωση τόκων είναι ηθικό, αλλά και πρακτικό πρόβλημα.
Φανταστείτε μια κοινωνία και μια οικονομία, η οποία μπορεί να λειτουργεί αιώνια, επειδή, αντί να λεηλατεί τα κεφαλαιακά αποθέματα ενέργειας, αυτοπεριορίζεται στα τρέχοντα έσοδα. Παύουν να κόβονται περισσότερα δέντρα απ΄ όσα μπορούν να αναπτυχθούν στην ίδια περίοδο. Όλη η ενέργεια είναι ανανεώσιμη: ηλιακή, βαρυτική, γεωθερμική, μαγνητική ή ότι άλλο ανακαλύψουμε. Αυτή η κοινωνία ζει μέσα στα πλαίσια των μη-ανανεώσιμων πόρων της επαναχρησιμοποιώντας και ανακυκλώνοντας τα πάντα. Και ο πληθυσμός απλά ανανεώνεται. Μια τέτοια κοινωνία δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει χρησιμοποιώντας ένα χρηματικό σύστημα, το οποίο είναι ολότελα εξαρτημένο από την εκθετικά αυξανόμενη ανάπτυξη.
|
Μια σταθερή οικονομία χρειάζεται ένα χρηματικό απόθεμα, που να μπορεί τουλάχιστον να μένει σταθερό χωρίς να καταρρέει. Ας υποθέσουμε, ότι οι δανειοδότες πρέπει να έχουν πραγματικά χρήματα για να δανείζουν. Αν κάποιοι άνθρωποι σε αυτό το σύστημα αρχίσουν να δανείζουν συστηματικά χρήματα με τόκο, το μερίδιό τους από το χρηματικό απόθεμα θα μεγαλώσει. Αν συνεχίσουν να επαναδανείζουν έντοκα τα χρήματα από προηγούμενες εξωφλήσεις ποιό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα; Είτε είναι χρυσός, είτε κυβερνητικά χρήματα, είτε χρήματα δημιουργημένα από το χρέος, δεν έχει καμία σημασία. Οι δανειοδότες θα καταλήξουν να έχουν όλα τα χρήματα τού χρηματικού αποθέματος. Και αφού αρχειοθετηθούν όλες οι κατασχέσεις και οι χρεωκοπίες, θα καταλήξουν επίσης ιδιοκτήτες όλης της πραγματικής περιουσίας.
Μόνο εάν τα έντοκα δάνεια εκδίδονταν ισόποσα από όλα τα μέλη του πληθυσμού θα λύνονταν αυτό το κεντρικό πρόβλημα. Η βαριά φορολογία των τραπεζικών κερδών μπορεί επίσης να πετύχει αυτόν τον σκοπό. Αλλά τότε, γιατί να θέλουν να υπάρχουν οι τράπεζες;
Αν θα μπορούσαμε ποτέ να ελευθερωθούμε από την υπάρχουσα κατάσταση, θα μπορούσαμε να φανταστούμε το τραπεζικό σύστημα να λειτουργεί ως μια αφιλοκερδής υπηρεσία προς την κοινωνία καταβάλλοντας τα κέρδη από τούς τόκους στους πολίτες ως μέρισμα, ή δανείζοντας άτοκα.
«Δεν βρήκα μέχρι τώρα κανέναν, ο οποίος να μπορεί με λογική σκέψη, να δικαιολογήσει την κυβέρνηση, που δανείζεται την χρήση των δικών της χρημάτων... Πιστεύω, ότι θα έρθει ο καιρός, που ο κόσμος θα απαιτήσει να αλλάξει αυτό. Πιστεύω, ότι θα έρθει ο καιρός σε αυτή τη χώρα, που πράγματι θα κατηγορήσουν εσάς και εμένα και κάθε άλλον που σχετίζεται με το Κογκρέσο επειδή καθίσαμε άπραγοι και επιτρέψαμε την διαιώνιση ενός τόσο βλακώδους συστήματος.»
Wright Patman, δημοκρατικός εκπρόσωπος τού Κογκρέσου των Η.Π.Α., 1928-1976, πρόεδρος της επιτροπής για τραπεζικά & νομισματικά θέματα, 1963-1975.
|
Αλλάζοντας το Σύστημα
Εφ΄ όσον είναι η ίδια η θεμελιακή φύση τού συστήματος αυτή, που δημιουργεί τα προβλήματα, ψευτοεπισκευές στο σύστημα δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να τα λύσουν. Ολόκληρο το σύστημα πρέπει να αντικατασταθεί. Πολλοί κριτικοί τού χρηματικού συστήματος φωνάζουν να επιστρέψουμε σε χρήματα, που βασίζονται στο χρυσό ισχυριζόμενοι, ότι ο χρυσός έχει μια μακρά ιστορία αξιοπιστίας. Αγνοούν την πληθώρα από κομπίνες, που μπορούν να εφαρμοστούν στον χρυσό: Ξύρισμα νομισμάτων, χρήση ευτελέστερων μετάλλων, ρύθμιση της αξίας του μέσω μονοπωλιακών τακτικών, κομπίνες, που όλες εφαρμόστηκαν στην αρχαία Ρώμη, και συνέβαλαν στην πτώση της.
Μερικοί υποστηρίζουν το ασήμι, που υπάρχει σε μεγαλύτερη αφθονία από τον χρυσό και έτσι είναι δύσκολο να ρυθμιστεί η αξία του μέσω μονοπωλιακών τακτικών. Δεν είναι λίγοι και αυτοί, που αμφισβητούν την ανάγκη επιστρέψουμε στα πολύτιμα μέταλλα. Κανείς δεν θέλει να πάμε πίσω, τότε, που έπρεπε να κουβαλάμε βαριά σακιά με κέρματα, για να πάμε για ψώνια. Είναι βέβαιο, ότι είτε χάρτινο, είτε ψηφιακό, είτε πλαστικό, είτε πιθανότατα βιομετρικό, οποιοδήποτε και να είναι το πραγματικό μέσο συναλλαγής στο μέλλον, έχει, όπως και σήμερα, τις ίδιες προοπτικές δημιουργίας απεριόριστου χρήματος απ΄ το χρέος. Εκτός αυτού, αν ο χρυσός επανερχόταν πάλι ως η αποκλειστική νόμιμη βάση τού χρήματος, αυτοί που δεν έχουν χρυσό θα βρεθούν ξαφνικά χωρίς καθόλου χρήματα!
Άλλοι συνήγοροι της μεταρρύθμισης τού χρηματικού συστήματος υποστηρίζουν, ότι τα κύρια προβλήματα είναι η απληστία και η ανεντιμότητα και ότι μάλλον υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για να δημιουργηθεί ένα έντιμο και ισόνομο χρηματικό σύστημα, απ΄ την επιστροφή στο ασήμι ή στον χρυσό. Διανοητές έχουν προτείνει διάφορες εναλλακτικές μεθόδους δημιουργίας τού χρήματος.
Αρκετά ιδιωτικά ανταλλακτικά συστήματα δημιουργούν χρήματα από το χρέος, όπως περίπου και οι τράπεζες, αλλά το κάνουν ανοικτά και χωρίς να χρεώνουν τόκους. Ένα παράδειγμα είναι ένα ανταλλακτικό σύστημα, στο οποίο το χρέος εκφράζεται ως ενέχυρο ωρών εργασίας, όπου σε όλα τα είδη εργασίας αντιστοιχίζεται η ίδια χρηματική αξία επιτρέποντας στις ώρες εργασίας να αναλογούν σε τιμές αγαθών σε δολάρια.
Αυτού τού είδους το χρηματικό σύστημα μπορεί να «στηθεί» από οποιονδήποτε μπορεί να επινοήσει ένα τρόπο, για να γίνονται οι υπολογισμοί και να βρει πρόθυμους και αξιόπιστους συμμετέχοντες. Το στήσιμο ενός τοπικού ανταλλακτικού χρηματικού συστήματος ακόμα και αν δεν χρησιμοποιηθεί άμεσα από όλους, θα ήταν ένα συνετό μέτρο έκτακτης ανάγκης για οποιαδήποτε κοινότητα.
Η μεταρρύθμιση τού χρηματικού συστήματος, όπως η μεταρρύθμιση του εκλογικού συστήματος, είναι ένα μεγάλο θέμα, ένα θέμα που απαιτεί θέληση αλλαγήςκαι ανοικτή σκέψη. Η μεταρρύθμιση τού χρηματικού συστήματος, όπως η μεταρρύθμιση τού εκλογικού συστήματος δεν θα γίνει εύκολα, γιατί οι τεράστιας δύναμης παράγοντες που επωφελούνται από το υπάρχον σύστημα θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους.
|
Τώρα που είδαμε, ότι τα χρήματα είναι απλά μια ιδέα (σ.σ.: βλ. Θεός - Χρήμα: Δυό μεταφυσικές έννοιες - δημιουργήματα τού ανθρώπου) κι ότι στηνπραγματικότητα τα χρήματα μπορούν να είναι οτιδήποτε ορίσουμε, να μια πολύ απλή εναλλακτική θεωρία για να εξετάσετε. Αυτό το μοντέλο βασίζεται σε συστήματα, που έχουν λειτουργήσει στο παρελθόν στην Αγγλία και στην Αμερική, συστήματα, που υπονομεύθηκαν και καταστράφηκαν από χρυσοπώλες, τραπεζίτες, αργυραμοιβούς και το δικό τους σύστημα κλασματικού αποθέματος.
Για να δημιουργηθεί μια οικονομία, που να βασίζεται σε σταθερό, άτοκο χρήμα, τα χρήματα θα μπορούσαν απλά να δημιουργούνται και να εισάγονται στην οικονομία ως δαπάνες από την κυβέρνηση κατά προτίμηση σε σταθερής αξίας έργα υποδομής, που διευκολύνουν το εμπόριο, όπως δρόμους, σιδηρόδρομους, γέφυρες, λιμάνια και δημόσιες αγορές.
Αυτά τα χρήματα δεν θα έχουν δημιουργηθεί από το χρέος. Θα έχουν δημιουργηθεί ως αξία, αξία στην μορφή των έργων, στα οποία επενδύθηκαν. Αν αυτά τα νέα χρήματα διευκολύνουν το εμπόριο στον ανάλογο βαθμό, ώστε να χρησιμοποιηθούν, η δημιουργία τους δεν θα προκαλέσει ούτε τον ελάχιστο πληθωρισμό. Αν ωστόσο, οι κυβερνητικές δαπάνες προκαλέσουν πληθωρισμό, υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετώπισης.
Πληθωρισμός
Ο πληθωρισμός[8] έχει τα ίδια αποτελέσματα με μια επίπεδη φορολογία των χρημάτων. Είτε η αξία των χρημάτων μειωθεί 20%, είτε η κυβέρνηση μας πάρει το 20% των χρημάτων μας, τα αποτελέσματα στην αγοραστική μας δύναμη είναι τα ίδια. Από αυτήν την οπτική γωνία ο πληθωρισμός στην θέση της φορολογίας μπορεί να είναι πολιτικά αποδεκτός αν τα χρήματα που τον δημιουργούν δαπανώνται σοφά κι εφ΄ όσον διατηρείται μέσα σε κάποια όρια. Ισοδύναμα, η κυβέρνηση θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον πληθωρισμό συλλέγοντας χρήματα από φόρους, τα οποία στην συνέχεια θα έβγαζε εκτός κυκλοφορίας, μειώνοντας το απόθεμα χρημάτων, επαναφέροντας έτσι την αρχική αξία του χρήματος.
Όμοια, για να ελεγχθεί ο αποπληθωρισμός, το φαινόμενο των πτώσεων σε μισθούς και τιμές, η κυβέρνηση θα μπορούσε απλά να δημιουργεί περισσότερα χρήματα μέσω δαπανών. Χωρίς ανταγωνιστική δημιουργία χρήματος από τον ιδιωτικό τομέα, οι κυβερνήσεις θα έχουν πιο αποδοτικό έλεγχο τού εθνικού χρηματικού αποθέματος. Ο κόσμος θα ξέρει ποιον να κατηγορήσει αν τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Οι κυβερνήσεις θα μπορούν να εναλλάσσονται με βάση την ικανότητα που έχουν να διατηρούν την αξία τού χρήματος. Οι κυβερνήσεις θα λειτουργούν βασιζόμενες κυρίως στην φορολογία, όπως και τώρα, αλλά τα χρήματα των φόρων θα πιάνουν πλέον τόπο, αφού δεν θα σπαταλούνται για να πληρώνουν τούς τόκους τού εθνικού χρέους στους τραπεζίτες. Θα μπορούσε να μην υπάρχει καθόλου εθνικό χρέος, αν η κυβέρνηση απλά δημιουργούσε τα χρήματα που χρειάζονταν. Η αέναη συλλογική υποδούλωση στις τράπεζες μέσω της εξόφλησης των τόκων τού κυβερνητικού χρέους θα ήταν αδύνατη.
|
«Τα χρήματα είναι μια νέα μορφή δουλείας και η μόνη διαφορά της από την παλιά μορφή είναι το γεγονός, ότι είναι απρόσωπη, ότι δεν υπάρχει ανθρώπινη σχέση μεταξύ αφέντη και δούλου.»
Leon Tolstoy
|
Η Πλάνη του «Σοβαρού» Μεσίτη … των Πάντων! Το Όνειρο που κατέληξε Εφιάλτης !!!
Άσχετα, με το τι ήταν το χρήμα στο παρελθόν, ΣΗΜΕΡΑ δεν έχει αντίκρισμα, ενώ βάση των νόμων, η τεράστια παραλογία είναι ότι ο μόνος τρόπος που αυτό μπορεί να δημιουργηθεί, είναι … μέσω ΧΡΕΟΥΣ !!!
Σήμερα, το χρήμα είναι το «εργαλείο» που κλέβει με «τρόπο» τον πλούτο, που κάποιοι μόχθησαν να αποκτήσουν. Και ενώ ο πλούτος (πρώτες ύλες, φυσικοί πόροι, εργασία, ενέργεια, γη - περιβάλλον, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τροφή, νερό, τεχνολογία κ.τ.λ.) είναι ο μόνος πραγματικά απαραίτητος για την διαβίωση του Ανθρώπου. Δυστυχώς τα εντυπώματα[9] από μικρή ηλικία στο μυαλό του Ανθρώπου, λανθασμένα θεωρούν ότι το χρήμα είναι απαραίτητο, διότι με αυτό μπορείς να αποκτήσεις πλούτο, ενώ στην πράξη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, μια και ο πλούτος αφαιρείται με ΑΠΑΤΗ από τον Λαό, μέσω του χρήματος και του «κύκλου» αυτού !!! Και μάλιστα, ένα χρήμα που έχει πραγματικούς ιδιοκτήτες την ΕΚΤ, δηλαδή ιδιώτες με άγνωστα και σκοτεινά ιδία συμφέροντα !!!
Άρα, το χρήμα ΔΕΝ έχει καμία σχέση με τον πλούτο, δεν έχει επιπλέον καμιά ισοτιμία με τίποτε, ενώ το μόνο χρηματοοικονομικό σύστημα που θα μπορούσε να λειτουργήσει καθαρά και χωρίς απάτη, θα ήταν ένα που να στηριζόταν αποκλειστικά στον πλούτο ή εάν υπήρχε χρήμα, αυτό θα έπρεπε πλήρως να έχει μόνον την λογική της ανταλλακτικής μονάδας συναλλαγών {ΑΜΣ} και υποχρεωτικά να μην ανήκει σε κανέναν «μεσίτη», αλλά να ελέγχεται παντελώς από όλους τους συναλλασσομένους με αυτό, δηλαδή τους Λαούς … !!! Το χρήμα θα πρέπει να σταματήσει να παράγεται από χρέη και θα πρέπει να επιστρέψει καθαρά στην αρχική του μορφή, που αποτελούσε μια υγιή ανταλλακτική μονάδα συναλλαγών, πλήρως ελεγχόμενη από τους συναλλασσομένους … !!! Μια ΑΜΣ, που θα αντικατόπτριζε το επίπεδο του πολιτισμού που την χρησιμοποιεί και θα είναι βασισμένη, όχι στον χρυσό («In Gold we Trust»), ούτε στον Θεό («In God we Trust»), ούτε σε ακαθόριστα και επικίνδυνα πράγματα, άνευ κανενός αντικρίσματος – ίσως μόνον αυτό του χρέους («Federal Reserve»), παρά μόνον στην κοινωνία και στο επίπεδο αυτής (ήτοι … «In Society we Trust»)!!!
Το επιτόκιο – σαν διαθέσιμα χρήματα, ποτέ δεν υπήρχε διαθέσιμο στον Λαό, άρα πως θα το βρει αυτός προκειμένου να ξεπληρώσει την τράπεζα … ??? Σίγουρο είναι, ότι σε κάθε «κύκλο» του χρήματος, αρκετοί χάνουν τον πολύτιμο πλούτο τους και άρα το δικαίωμα στην ζωή και την ελευθερία !!! Και όλα αυτά από την συνεργία του πολιτικού συστήματος με το χρηματοοικονομικό, μια που όλοι οι Λαοί της Ευρώπης είναι υποχρεωμένοι να αποδέχονται το Ευρώ και όχι τον πλούτο[10], μια συνεργία που κρατά όλους τους Λαούς υπόδουλους σε συγκεκριμένους ιδιώτες/επικυρίαρχους – αφεντικά της ΕΚΤ/Πολιτικούς, διότι όλοι οι Λαοί με νόμους που οι πολιτικοί ψήφισαν, έχουν ΥΠΟΧΡΕΩΘΕΙ να συμμετέχουν (θέλουν – δεν θέλουν), στο εγκληματικό «παιχνίδι» τύπου Monopoly του χρηματοοικονομικού συστήματος, ΧΩΡΙΣ να έχουν καμιά άλλη επιλογή επ’ αυτού !!! Άρα, εάν οι πολιτικοί όταν ψήφιζαν αυτούς τους νόμους δεν ήξεραν, τότε θα πρέπει αμέσως να διορθώσουν το λάθος τους, ενώ εάν ήξεραν, είναι όλοι υπόλογοι σε όλους τους Λαούς για εσχάτη προδοσία !!!
Η Δικαιοσύνη πλέον, δια της παρούσης γνωρίζει την απόλυτη απάτη των τραπεζιτών και των πολιτικών και ζητούμε να λάβει άμεσα μέτρα , διότι ουσιαστικά σε μια φυλακή έχουν χαθεί δια παντός η ελευθερία και το πολίτευμα, συνεπώς τραπεζίτες και πολιτικοί θα πρέπει να διωχτούν όλοι για εσχάτη προδοσία, απέναντι σε όλους τους Λαούς, που τους υποχρέωσαν να συμμετέχουν σε αυτό το χρηματοοικονομικό εγκληματικό σύστημα !!!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το σημερινό χρηματοοικονομικό σύστημα, καθώς και το χρήμα ΔΕΝ είναι τίποτε άλλο, παρά εργαλεία συνεχούς ΥΦΑΡΠΑΓΗΣ του ζωτικού πλούτου των κοινωνιών, ενός πλούτου που με μεγάλο μόχθο αυτές απέκτησαν και μάλιστα, η χρήση αυτών των φονικών και ληστρικών εργαλείων έχει επιβληθεί ετσιθελικά στους Λαούς, από το πολιτικό σύστημα, στερώντας τους κάθε Ελευθερία και μετατρέποντας όλο τον πλανήτη, σε μια απέραντη φυλακή, με επικυρίαρχους-δεσμώτες τους τραπεζίτες και με υπόδουλους τους Λαούς !!! Και φυσικά, τι Δημοκρατία και τι Ανθρώπινα Δικαιώματα μπορεί κάνεις να βρει σε μια φυλακή ??? Συνεπώς, το σημερινό χρηματοοικονομικό σύστημα, αποτελεί έναν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΙΝΔΥΝΟ για όλους και ΚΑΤΑΛΥΕΙ κάθε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ !!! Σε κάθε νέο «κύκλο» του χρήματος, όλο και περισσότεροι άνθρωποι τελείως αδίκως πτωχεύουν, όλο και περισσότεροι παρασιτικοί τραπεζίτες αδικαιολογήτως πλουτίζουν, όλο και περισσότεροι δούλοιδημιουργούνται !!! Ενώ, το πλείστον των ανθρώπων που δυστυχώς είναι φυλακισμένοι στις δραματικά λανθασμένες πεποιθήσεις τους, στην παντελή άγνοια τους και σταεπιβεβλημένα από το σύστημα εντυπώματα τους, δεν κατανοούν την απόλυτη αόρατη φυλακή του σημερινού χρηματοοικονομικού συστήματος και προσπαθούν μάταια να αποφύγουν την αναπόφευκτη και προγραμματισμένη πτώχευση τους, αυξάνοντας ασύδοτα και ανεξέλεγκτα τις επιχειρηματικές δραστηριότητες τους, με αποτέλεσμα παράλληλα να καταστρέφουν και τον ίδιο τον Πλανήτη, το περιβάλλον και τους διαθέσιμους φυσικούς ζωτικούς πόρους !!! Είναι ηλίου φαεινότερων, ότι αυτή η παραφροσύνη και η παραλογία του σημερινού χρηματοοικονομικού συστήματος πρέπει να λήξει ΑΜΕΣΑ, εάν πραγματικά επιθυμούμε η Ανθρωπότητα να έχει μέλλον !!!
Η Αόρατη Δύναμη
«Κανείς δεν είναι περισσότερο σκλαβωμένος από αυτούς, που πιστεύουν, ότι είναι ελεύθεροι.»
Goethe
|
Αυτό, που διδαχθήκαμε ως Δημοκρατία και Ελευθερία έχει καταντήσει στην πραγματικότητα μια δαιμόνια, αόρατη μορφή οικονομικής δικτατορίας. Όσο ολόκληρη η κοινωνία μας παραμένει πλήρως εξαρτημένη από την τραπεζική πίστωση ως παροχή χρημάτων, οι τραπεζίτες θα είναι σε θέση να παίρνουν αποφάσεις σχετικά με το ποιος θα παίρνει χρήματα και ποιος δεν θα παίρνει.
«Το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα κατασκευάζει χρήματα από το τίποτα. Η όλη διαδικασία είναι μάλλον η πιο εκπληκτική απάτη, το ποιο εκπληκτικό ταχυδακτυλουργικό κόλπο, που ανακαλύφθηκε ποτέ. Το τραπεζικό σύστημα επινοήθηκε μέσα στην αχρειότητα και γεννήθηκε μέσα στην αμαρτία.
Οι τραπεζίτες κατέχουν τη Γη. Ακόμα κι αν την πάρετε πίσω από αυτούς, αν τους αφήσετε την δύναμη να δημιουργούν χρήματα, με μια μολυβιά θα δημιουργήσουν αρκετά για να την αγοράσουν ξανά...
Αν τους αφαιρέσετε αυτή την δύναμη, όλες οι μεγάλες περιουσίες τους, όπως η δική μου, θα εξαφανιστούν, και πρέπει να εξαφανιστούν, γιατί τότε αυτός ο κόσμος θα είναι ένας καλύτερος και πιο χαρούμενος κόσμος για να ζήσει κάποιος. Αλλά αν θέλετε να συνεχίσετε να είστε σκλάβοι των τραπεζών και να πληρώνετε το κόστος της ίδιας σας της σκλαβιάς, τότε αφήστε τους τραπεζίτες να δημιουργούν χρήματα και να ελέγχουν την πίστωση.»
Sir Josiah Stamp, διευθυντής Τράπεζας της Αγγλίας 1928-1941 (φημιζόμενος, τότε, ως ο 2ος πλουσιότερος άνθρωπος στην Αγγλία.)
«Η ανικανότητα των αποίκων να πάρουν μόνιμα την δύναμη να δημιουργούν τα δικά τους χρήματα από τα χέρια τού Γεωργίου ΙΙΙ και των διεθνών τραπεζιτών ήταν ο κύριος λόγος, για τον επαναστατικό πόλεμο.»
Benjamin Franklin
|
Λίγοι γνωρίζουν σήμερα, ότι η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών από την επανάσταση τού 1776 είναι στο μεγαλύτερο μέρος της το αφήγημα ενός επικού αγώνα για την μόνιμη απελευθέρωση από τον έλεγχο των διεθνών ευρωπαϊκών τραπεζών. Αυτός ο αγώνας χάθηκε το 1913, όταν ο πρόεδρος Woodrow Wilson υπέγραψε το Νομοσχέδιο Ομοσπονδιακού Αποθέματος (Federal Reserve Act) θέτοντας το διεθνές τραπεζικό καρτέλ υπεύθυνο για την δημιουργία του αμερικάνικου χρήματος.
«Είμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος. Χωρίς να το θέλω, κατέστρεψα την χώρα μου. Ένα μεγάλο βιομηχανικό έθνος ελέγχεται από το πιστωτικό του σύστημα. Το πιστωτικό μας σύστημα είναι συγκεντρωμένο. Έτσι, η ανάπτυξη τού έθνους και όλες μας οι δραστηριότητες βρίσκονται στο έλεος μερικών ανθρώπων. Φτάσαμε να είμαστε μια από τις χειρότερες, μια από τις πιο πλήρως ελεγχόμενες και κυριαρχημένες κυβερνήσεις στον πολιτισμένο κόσμο. Όχι πλέον κυβέρνηση ελεύθερης άποψης, όχι πλέον κυβέρνηση από απόφαση και ψήφο της πλειοψηφίας, αλλά κυβέρνηση από την θέληση και την βία μιας μικρής ομάδας κυρίαρχων ανθρώπων».
Woodrow Wilson, πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, 1913-1921.
|
Η δύναμη αυτού τού συστήματος είναι βαθιά ριζωμένη. Το ίδιο είναι και η σιωπή των ΜΜΕ και του εκπαιδευτικού συστήματος γύρω από αυτό το θέμα.
Πριν χρόνια, ένας Καναδός αναπληρωτής πρωθυπουργός έκανε μια δημοσκόπηση μεταξύ μη-οικονομολόγων, επαγγελματιών με υψηλό επίπεδο μόρφωσης και απλών ανθρώπων στον δρόμο και ανακάλυψε, ότι κανένας από αυτούς δεν είχε ακριβή κατανόηση, για το πως δημιουργείται το χρήμα. Μάλιστα, είναι μάλλον σωστό αν πούμε, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, συμπεριλαμβάνοντας και τους τραπεζικούς υπαλλήλους, δεν έχουν αφιερώσει ούτε ένα λεπτό σκέψης στο θέμα. Εσείς;
|
«Όλη η πολυπλοκότητα, η σύγχυση και οι συμφορές της Αμερικής οφείλονται όχι στα ελαττώματα τού Συντάγματος ή της Συνομοσπονδίας, όχι στη θέληση για τιμές και αρετές, όσο στην ουσιαστική άγνοια της φύσης τού νομίσματος, της πίστωσης και της κυκλοφορίας.»
John Adams, ιδρυτής τού Αμερικάνικου Συντάγματος
|
Το σύγχρονο σύστημα δημιουργίας χρημάτων απ΄ το χρέος γεννήθηκε πριν περίπου τριακόσια χρόνια, όταν ιδρύθηκε η πρώτη Τράπεζα της Αγγλίας με βασιλική άδεια να δανείζει γραμμάτια χρυσού με το σύστημα τού κλασματικού αποθέματος σε μια μικρή σχετικά αναλογία του 2:1. Αυτή η μικρή αναλογία ήταν απλά το «πρώτο βήμα» για αυτό, που έμελλε να ακολουθήσει. Αυτό το σύστημα είναι πλέον παγκόσμιο, δημιουργεί ουσιαστικά απεριόριστη ποσότητα χρημάτων από αέρα κοπανιστό και έχει αλυσοδέσει περίπου όλο τον πλανήτη σε ένα εκθετικά αυξανόμενο χρέος, που δεν μπορεί να εξοφληθεί ποτέ!!!
|
Μπορεί αυτό να συνέβη κατά λάθος; Ή πρόκειται για συνομωσία;
Προφανώς, κάτι πολύ μεγάλο παίζεται εδώ !!!
Μήπως έφτασε η ώρα επιτέλους, η Δικαιοσύνη τοπικά , αλλά και παγκοσμίως, να επέμβει άμεσα και να σταματήσει αυτό το ληστρικό και εγκληματικά φονικό σύστημα, που μοιραία θα καταστρέψει τα πάντα επάνω σε αυτόν τον πλανήτη, εάν συνεχίσουμε και το αφήνουμε ασύδοτα ελεύθερο ???
Παραπομπές:
[1] Γιατί, αλλιώς θα έπρεπε η Δικαιοσύνη να είχε ήδη κινηθεί για αυτό …
[2] Που ως γνωστόν σήμερα αυτό δεν έχει κανένα πραγματικό αντίκρισμα, παρά μόνον την αξία του χαρτιού του.
[3] Ο οποίος είναι ότι παράγουμε σαν κοινωνία, ότι μας παρέχει η γη μας και γενικά ότι είναι απαραίτητο για την επιβίωση μας.
[4] Στην σοφή φύση, προκειμένου να μην υπάρχει καταστροφή και κατάρρευση, υπάρχει βάση νομοτέλειας ένα όριο για κάθε είδους ανάπτυξη. Δυστυχώς, στους περισσότερους ανθρώπους, στην νοοτροπία τους και στο μυαλό τους, αυτό δεν υπάρχει, ενώ δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η υγιής ανάπτυξη πρέπει να έχει πάντα όρια, για να μην γίνει επικίνδυνη και καταστροφική. Συνεπώς, ο άνθρωπος, βάση της απληστίας του και της αμετροέπειας του, είναι ικανός για την αυτοκαταστροφή του και μόνον η βαθιά γνώση της φυσικής νομοτέλειας, θα μπορούσε να τον γλυτώσει από αυτή την καταστροφική πορεία του.
[5] Φυσικά, μια που οι τραπεζίτες της εποχής εκείνης, δημιουργούσαν χρήμα από το τίποτα, κανείς και τίποτα δεν θα μπορούσε να τους σταματήσει, από το να δωροδοκήσουν με αυτό το πλαστό χρήμα (πολιτικούς, δικαστικούς, κ.τ.λ.), προκειμένου αυτοί να βγουν καθαροί για τις ανομίες και της απάτες τους, ενώ και τα άλλα συνεπακόλουθα κίνητρα αυτού του γεγονότος, ήταν και αυτά πολύ ισχυρά και άκρως βοηθητικά δια τους ιδίους, διότι εάν ο Λαός έχανε την πίστη του στο χρήμα, τα ποσά που κατείχαν συγκεκριμένοι άνθρωποι (και που επίσης κατείχαν δεσπόζουσες και ηγετικές θέσεις) από δωροδοκία, θα ήταν άχρηστα και κανείς δεν θα τα εμπιστευόταν, οπότε όλο το ρίσκο της δωροδοκίας θα ήταν ουσιαστικά ανώφελο !!!
[6] Ενώ το σύστημα αυτό της «φούσκας», απαγορεύει ακόμη και την κατοχή χρυσού …
[7] Καταστρέφοντας ανεπανόρθωτα το περιβάλλον, τους φυσικούς πόρους και το οτιδήποτε άλλο είναι ουσιαστικά ζωτικό για την επιβίωση του Ανθρώπου !!!
[8] Πολλές φορές, ο πληθωρισμός μπορεί να παραχθεί και από το ίδιο το χρηματοοικονομικό σύστημα, γιατί όπως είπαμε τα συνολικά χρήματα που κυκλοφορούν στην κοινωνία είναι μόνον το κεφάλαιο που οι τράπεζες δάνεισαν, ενώ το απαιτητό από αυτές επιτόκιο ΔΕΝ υπάρχει πουθενά και συνεπώς κάποια άτομα μοιραία θα πτωχεύσουν και θα εκποιηθούν, προκειμένου να ικανοποιηθεί το αίτημα του επιτοκίου των τραπεζών. Έτσι και προκειμένου, η κλοπή του πλούτου μέσω του χρήματος, να μην γίνεται σε μεγάλη κλίμακα και γίνει έντονα αντιληπτή από τον Λαό, οι τράπεζες δημιουργούν και δανείζουν, μεγάλο μέρος του προηγούμενου απαιτητού επιτοκίου, μέσα από ένα νέο «κύκλο» του χρήματος … Συνεπώς, η αξία του χρήματος μειώνεται …
[9] Η απόλυτη παγίδα του χρήματος, της λανθασμένης πεποιθήσεως ότι το χρηματοοικονομικό σύστημα είναι αξιόπιστο και σοβαρό, ενώ αυτό υπηρετεί τις ανάγκες συναλλαγών του Λαού …
[10] Απαγορεύεται η κατοχή πολύτιμων μετάλλων και πετρών σε ιδιώτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου