ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ
Έξι χρόνια μετά την κρίση και τα απανωτά μνημόνια, ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα δεν έχει αλλάξει, είναι γιατί κανείς δεν θέλει την αλλαγή!!!
Έξι χρόνια μετά την κρίση και τα απανωτά μνημόνια, ο λόγος για τον οποίο αποφάσισαν για πρώτη φορά να συγκεντρωθούν μια ομάδα πεντακοσίων και πλέον Ελλήνων καλλιτεχνών δεν ήταν ούτε η φτώχεια κι η ανεργία του χώρου τους, ούτε καν το μνημόσυνο της καλλιτεχνικής έκφρασης που κήρυξαν οι πολιτικές λιτότητας καθώς η τέχνη κι ο βιοπορισμός των ανθρώπων της αποτέλεσαν σύγχρονες μνημονιακές πολυτέλειες. Ήταν ένας Βέλγος, ένας Μπαλτάς, και η απειλή να «αφελληνιστεί» το Φεστιβάλ Αθηνών.
Έξι χρόνια μετά την κρίση και τα απανωτά μνημόνια, ο λόγος για τον οποίο εκατοντάδες αγρότες σε όλη την Ελλάδα έκλεισαν τους δρόμους, τα σύνορα, τα περάσματα και τα τελωνεία, δεν ήταν οι εγκληματικές πολιτικές που έριξαν τα παιδιά τους και τα παιδιά των γειτόνων τους στην ανεργία, την εκμετάλλευση και την αναγκαστική μετανάστευση, ούτε γιατί τα χτυπημένα και σαπισμένα αγαθά της γης τους έγιναν προϊόντα πλιάτσικου από φτωχές γριές και γέρους μετά το τέλος κάθε λαϊκής αγοράς σε όλες τις ελληνικές μεγαλουπόλεις. Ήταν γιατί κάποιος αποφάσισε να στείλει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση των 40 τελευταίων ετών (και βάλε) στη δική τους πόρτα, φέρνοντάς τους στην ίδια κατάσταση στην οποία βρίσκονται εδώ κι έξι χρόνια σχεδόν όλοι οι επαγγελματίες αυτής της χώρας.
Έξι χρόνια μετά την κρίση και τα απανωτά μνημόνια, ο λόγος για τον οποίο εισαγγελείς και δικαστικοί εξεγέρθηκαν κι άρχισαν να βγάζουν τη μια ανακοίνωση μετά την άλλη, δεν είναι ούτε η καθολική αθώωση όλων των υπευθύνων της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής της χώρας και του λαού της, ούτε η εξόφθαλμη εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών και πολιτικών αφεντικών μιας μερίδας συναδέλφων τους με αντάλλαγμα τις γενναίες τους προαγωγές, ούτε η κατά συρροήν παραβίαση εγχώριων και διεθνών νομοθεσιώναναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες. Ήταν μια συζήτηση στη βουλή για το ρόλο της δικαιοσύνης σε έναν τόπο ο οποίος κατέρρευσε επειδή οι λειτουργοί της απέτυχαν παταγωδώς να πράξουν τα αυτονόητα.
Έξι χρόνια μετά την κρίση και τα απανωτά μνημόνια, ο λόγος για τον οποίο η συντεχνία των δημοσιογράφων εξεγείρεται δεν είναι τα χρυσά παιδιά-πολυθεσίτες της μεγάλης μάσας από την εποχή Σημίτη μέχρι τις μέρες μας, ούτε τα απανωτά ψέματα των χρεοκοπημένων εκδοτικών ομίλων και των καναλιών, ούτε η απόλυτη ασυδοσία των αφεντικών των ΜΜΕ που προκάλεσε την κατρακύλα της ελευθερίας του Τύπου σε παγκόσμιο επίπεδο, ούτε τα ψεύτικα στημένα ρεπορτάζ για τους ναζί που βοηθούσαν γιαγιάδες στα ΑΤΜ, ούτε το μασκάρεμα του φασισμού σε «κοινωνικό ακτιβισμό» με την απανωτή προβολή διαφόρων «πολιτών» που αποδείχθηκαν εγκληματίες ναζί, ούτε η χρήση τους ως όργανα διαπόμπευσης οροθετικών που οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία, ούτε η αποδοχή των στημένων δημοσκοπήσεων που γελοιοποίησαν κάθε έννοια τεκμηρίωσης, ούτε η καταφανέσταστη παραβίαση κάθε είδους δημοσιογραφικής δεοντολογίας από τα τερατουργήματα της εβδομάδας του δημοψηφίσματος.Ήταν η απόπειρα να παύσουν οι πολυθεσίτες του ΑΠΕ και της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης, η προβολή βίντεο «στοχοποίησης» του Γιάννη Πρετεντέρη, της Όλγας Τρέμη και του Μπάμπη Παπαδημητρίου από την ΕΡΤ, το ξεφώνημά τους σε κάθε κινητοποίηση με το εύηχο, εύστοχο και πάντοτε διαχρονικό «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», και η υπόθεση αποκαλύψεων των κυκλωμάτων εκβιαστών και μαφιόζων που σχεδόν όλοι γνώριζαν αλλά κανείς δεν μιλούσε.
Έξι χρόνια μετά την κρίση και τα απανωτά μνημόνια, ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα δεν έχει αλλάξει, είναι γιατί κανείς δεν θέλει την αλλαγή. Οι συντεχνίες, οι αδιάφοροι, οι απελπισμένοι, οι αβόλευτοι που νομίζουν ακόμη πως είναι βολεμένοι, η ανύπαρκτη δικαιοσύνη, τα ηλίθια κυβερνητικά επιτελεία, η αυταπάτη της ΕΕ και του ευρώ, ο μπαμπούλας και η απειλή ενός Grexit, η πολιτισμική και πολιτική κατρακύλα, τα δειλά, κενά και παραδομένα νεανικά μυαλά, οι φοιτητές-όργανα μιας εποχής που κόλλησε στη δεκαετία του ’70 κι από τότε δεν έχει αλλάξει καθόλου, το «κίνημα» της ΓΣΕΕ του «ναι» και των ολιγόωρων απεργιών με τα αντάρτικα του Τζαβέλλα, τις παρελάσεις μπροστά από τη βουλή και τα ούζα στον Μπαϊρακτάρη.
Έξι χρόνια μετά την κρίση και τα απανωτά μνημόνια η χώρα δεν έχει αλλάξει και το μόνο βέβαιο είναι πως ούτε οι εκλογές ούτε τα δημοψηφίσματα πρόκειται να φέρουν κάτι καινούριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου