ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΩΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ
Επειδή, κατά την πλειοψηφία της ΟλΑΠ 01/2023, διαλαμβάνεται, ότι, ο νομοθέτης, ρητά ρύθμισε το ειδικό δικονομικό καθεστώς των εταιρειών διαχείρισης (SERVICERS) του άρθρου 2 του ν.4354/2015, απονέμοντας σ' αυτές την ιδιότητα του μη δικαιούχου διαδίκου και, ως εκ τούτου, η εταιρείες διαχείρισης του άρθρου 2 του ν.4354/2015, τελούν σε σχέση ειδικότερου προς γενικότερο με την ευρύτερη κατηγορία εταιρειών διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις του ν.3156/2003, στις οποίες και υπάγονται και, συνεπώς, κατά την πλειοψηφία της ΟλΑΠ 01/2023, νομίμως μπορούν να ενεργούν ως μη δικαιούχοι διάδικοι σε όλες τις περιπτώσεις ανάθεσης της διαχείρισης, ο νόμος ρητά ορίζει ότι «Στο δημόσιο βιβλίο του άρθρου 3 του Ν. 2844/2000 της έδρας του μεταβιβάζοντος σημειώνεται η σύμφωνα με την παρ. 14 ανάθεση της διαχείρισης και κάθε σχετική μεταβολή (άρ.10 παρ. 3156/2003).», η δε ανάθεση διαχείρισης στις εταιρείες του άρθρου 2, ν.4354/2015 «γίνεται με σύμβαση που περιλαμβάνει κατ΄ελάχιστο περιεχόμενο: α. Τις προς διαχείριση απαιτήσεις και το τυχόν στάδιο μη εξυπηρέτησης κάθε απαίτησης (αρ.2, παρ.2, ν.4354/2015).». Έτσι, κατά την πλειοψηφία της ΟλΑΠ 01/2023, οι εταιρείες διαχείρισης, προς απόδειξη της ενεργητικής τους νομιμοποίησης ως διαχειρίστριες των δικαιούχων εταιρειών ειδικού σκοπού, έχουν την εκ του νόμου υποχρέωση να προσκομίσουν περίληψη της σύμβασης ανάθεσης μακροχρόνιας διαχείρισης μεταξύ αυτών και των δικαιούχων εταιρειών ειδικού σκοπού, νόμιμα καταχωρημένης, με αριθμό πρωτοκόλλου, στο Ενεχυροφυλακείο Αθηνών, από την επισκόπηση της οποίας πρέπει σε κάθε περίπτωση να προκύπτει το ελάχιστο περιεχόμενο της σύμβασης ανάθεσης κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 2, παρ. 2, ν. 4354/2015 και, συγκεκριμένα, να προκύπτουν συγκεκριμένα οι προς διαχείριση απαιτήσεις εκ των πιστωτικών συμβάσεων, προκειμένου, έτσι, να αποδεικνύεται ο ισχυρισμός ότι αυτές περιλαμβάνονται μεταξύ των απαιτήσεων των οποίων φέρονται ότι ανέλαβαν την διαχείριση από τις δικαιούχους εταιρείες ειδικού σκοπού. Όμως, παρά όλα τα ανωτέρω, από τις περιλήψεις των συμβάσεων ανάθεσης διαχείρισης, προκύπτει, ότι, μεταξύ των δικαιούχων εταιρειών ειδικού σκοπού και των εταιρειών διαχείρισης, καταρτίστηκαν συμβάσεις διαχείρισης επιχειρηματικών απαιτήσεων κατ' άρθρο 10§14 και 16, ν. 3156/2003 και, ότι, έτσι, αυτές ανέλαβαν όλες τις υπηρεσίες είσπραξης και εν γένει διαχείρισης τιτλοποιημένων απαιτήσεων πιστωτικών συμβάσεων, χωρίς να γίνεται οποιαδήποτε συγκεκριμένη αναφορά στις απαιτήσεις καθεμίας εκ των μεταβιβασθεισών πιστωτικών συμβάσεων, κατ' ευθεία παράβαση του άρ.2, παρ.2, ν.4354/2015.
Έτσι, τόσο κατά το σκεπτικό της πλειοψηφίας, όσο και κατά το σκεπτικό της μειοψηφίας της ΟλΑΠ 01/2023, οι εταιρείες διαχείρισης (SERVICERS) στερούνται την κατά το ειδικό δικονομικό καθεστώς των εταιρειών διαχείρισης του άρθρου 2, ν.4354/2015, ενεργητική νομιμοποίηση του κατ’ εξαίρεση, μη δικαιούχου διαδίκου.
Ακόμη, από τις διατάξεις των άρθρων 138, 139, 180, 211 και 214 του ΑΚ, προκύπτει ότι η δήλωση βούλησης, που δεν έγινε στα σοβαρά αλλά μόνον φαινομενικά, είναι εικονική και άκυρη, θεωρούμενη ως μη γενομένη. Εικονική δε είναι η δήλωση δικαιοπρακτικής βούλησης, η οποία εν γνώσει του δηλούντος δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αποσκοπεί δε στη δημιουργία εντύπωσης στους τρίτους περί της μεταβολής στην υφισταμένη νομική κατάσταση, χωρίς να υπάρχει στον δηλούντα πρόθεση τέτοιας μεταβολής. Εικονικότητα μπορεί να υπάρχει τόσο επί μονομερούς δικαιοπραξίας, όσο και επί σύμβασης, στην τελευταία όμως περίπτωση για την επέλευση της ακυρότητας της σύμβασης απαιτείται γνώση της εικονικότητας από τον αντισυμβαλλόμενο. Η εικονικότητα δεν εμποδίζεται και όταν η δήλωση βούλησης έγινε ενώπιον συμβολαιογράφου, καθόσον ο τελευταίος είναι εντεταλμένος να πιστοποιεί την δήλωση των δικαιοπρακτούντων, όπως αυτή εμφανίζεται εξωτερικώς και όχι να συμπράττει με τη βούλησή του στην δικαιοπραξία. Έτσι, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 10, παρ. 1, ν.3156/2003, «Ομολογιακά δάνεια, Τιτλοποίηση απαιτήσεων από ακίνητα κλπ.», για τους σκοπούς του νόμου αυτού, τιτλοποίηση απαιτήσεων είναι η μεταβίβαση επιχειρηματικών απαιτήσεων λόγω πώλησης με σύμβαση, που καταρτίζεται εγγράφως μεταξύ του μεταβιβάζοντος και του αποκτώντος, σε συνδυασμό με την έκδοση και διάθεση, με ιδιωτική τοποθέτηση μόνον, ομολογιών οποιουδήποτε είδους ή μορφής, η εξόφληση των οποίων πραγματοποιείται: α) από το προϊόν είσπραξης των επιχειρηματικών απαιτήσεων που μεταβιβάζονται ή β) από δάνεια, πιστώσεις ή συμβάσεις παραγώγων χρηματοοικονομικών μέσων. Ως ιδιωτική τοποθέτηση θεωρείται η διάθεση των ομολογιών σε περιορισμένο κύκλο προσώπων, που δεν μπορεί να υπερβαίνει τα εκατόν πενήντα (150). Μεταβιβάζων, κατά την παρ. 2 του ίδιου άρθρου, μπορεί να είναι έμπορος με εγκατάσταση στην Ελλάδα και αποκτών μόνο νομικό πρόσωπο - ανώνυμη εταιρία - με σκοπό την απόκτηση και την τιτλοποίηση των απαιτήσεων (Εταιρία Ειδικού Σκοπού, σύμφωνα με την ορολογία που έχει επικρατήσει διεθνώς). Η εταιρία καταβάλλει το τίμημα και «τιτλοποιεί» τις απαιτήσεις εκδίδοντας αξιόγραφα, ήτοι «ομολογίες» ονομαστικής αξίας τουλάχιστον 100.000 € η κάθε μία. Στην πιο απλή μορφή της, η τιτλοποίηση συνίσταται στην εκχώρηση, ήτοι την μεταβίβαση λόγω πωλήσεως, απαιτήσεων από έναν ή περισσότερους τομείς δραστηριότητας μιας εταιρίας προς μια άλλη εταιρία, η οποία έχει ως ειδικό σκοπό την αγορά των εν λόγω απαιτήσεων έναντι τιμήματος. Το τίμημα καταβάλλεται από το προϊόν της διάθεσης σε επενδυτές ομολογιών, στο πλαίσιο ομολογιακού δανείου, το οποίο η λήπτρια εταιρία εκδίδει για το σκοπό αυτό και το διαθέτει σε τρίτους (επενδυτές) και στη συνέχεια με το αντίτιμο των ομολόγων εξοφλεί το τίμημα της αγοράς. Έτσι, η πώληση των μεταβιβαζόμενων απαιτήσεων διέπεται από τις διατάξεις των άρθρων 513 επ. του AK, η δε μεταβίβαση από τις διατάξεις των άρθρων 455 επ. του AK, εφόσον οι διατάξεις αυτές δεν αντίκεινται στις διατάξεις του νόμου αυτού (παρ. 6) και ότι η σύμβαση μεταβίβασης των τιτλοποιούμενων απαιτήσεων καταχωρίζεται σε περίληψη που περιέχει τα ουσιώδη στοιχεία αυτής, σύμφωνα με το άρθρο 3 του ν.2844/2000 (παρ. 8), ενώ, από την διάταξη του άρθρου 513 AK, προκύπτει ότι ουσιαστικά στοιχεία της σύμβασης πώλησης είναι το αντικείμενο της πώλησης και το τίμημα αυτής. Άλλωστε, κατά την παράγραφο 1 της υπ΄αριθ. 20783/9-11-2020 (Β΄4944) Υπουργικής Απόφασης «Καθορισμός εντύπου σύμβασης πώλησης και μεταβίβασης επιχειρηματικών απαιτήσεων (παρ. 14 και 16 του άρθρου 10 του ν.3156/2003)», με την οποία αντικαταστάθηκε η αντίστοιχη υπ΄αρ. 161337/30-10-2003 (Β΄1688), «Οι προβλεπόμενες από την παρ.8 του άρθρου 10 του ν. 3156/2003 συμβάσεις καταχωρίζονται με υποβολή εντύπου, το οποίο εκτυπώνεται σε λευκό χαρτί γραφής 100 γραμμαρίων και αποτελείται από ένα φύλλο. Το φύλλο έχει διαστάσεις 42 εκατοστά (πλάτος) επί 29,7 εκατοστά (μήκος) και διαιρείται σε δύο ημίφυλλα. Στην πρώτη σελίδα του εντύπου αναγράφονται: 1) τα στοιχεία των συμβαλλομένων, 2) οι όροι της σύμβασης (το νόμισμα και το ποσό ή ο τρόπος υπολογισμού του τιμήματος αγοράς, ημερομηνία υπογραφής της σύμβασης πώλησης, εφαρμοστέο δίκαιο και δικαιοδοσία και λοιποί ουσιώδεις όροι….».
Παρά όμως όλα τα ανωτέρω, οι εταιρείες διαχείρισης (SERVICERS) επιδιώκουν να ενεργήσουν με την ιδιότητα του κατ’ εξαίρεση, μη δικαιούχου διάδικου και διαχειριστή των αλλοδαπών εταιρειών ειδικού σκοπού, δυνάμει των σχετικών συμβάσεων πώλησης και μεταβίβασης τιτλοποιημένων απαιτήσεων, περιλήψεις των οποίων καταχωρήθηκαν μεν στο Ενεχυροφυλακείο Αθηνών, χωρίς όμως από την επισκόπησή τους να προκύπτουν τα εκάστοτε ποσά των τιμημάτων αγοράς ή ο τρόπος υπολογισμού των τιμημάτων αγοράς, όπως ορίζει η υπ' αριθ. 20783/9-11-2020 (B' 4944) Υπουργική Απόφαση. Έτσι, οι δηλώσεις βούλησης που αποτυπώνονται στις περιλήψεις των συμβάσεων πώλησης και μεταβίβασης, που καταχωρήθηκαν στο Ενεχυροφυλακείο Aθηvώv, δεν έγιναν στα σοβαρά, αλλά μόνον φαινομενικά, καθώς δεν περιέχουν τα ουσιώδη, εκ του νόμου προβλεπόμενα στoιχεία μίας σύμβασης πώλησης και, ως εκ τούτου, οι ανωτέρω συμβάσεις πώλησης και μεταβίβασης είναι εικονικές και, έτσι, άκυρες, θεωρούμενες ως μη γενομένες και, συνεπώς, οι φερόμενες ως ειδικές διάδοχοι, εταιρείες ειδικού σκοπού (SERVICERS), δεν νομιμοποιούνται ενεργητικά στις προσβαλλόμενες από τους δανειολπητες πράξεις.
Κατόπιν όλων των ανωτέρω, επειδή η ακυρότητα μιας εικονικής σύμβασης είναι απόλυτη, καθόσον μπορεί να προταθεί από οποιονδήποτε έχει έννομο συμφέρον, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 180 και 68, 70 ΚΠολΔ, κατά λογική ακολουθία, σε όλες τις περιπτώσεις των απαιτήσεων εκ των μεταβιβασθεισών πιστωτικών συμβάσεων, συντρέχει η περίπτωση της έλλειψης ενεργητικής νομιμοποίησης των αλλοδαπών εταιρειών ειδικού σκοπού, ως εκπροσωπούνται, κατ' αεξαίρεση, δια των διαχειριστριών εταιρειών (SERVICERS).
Έτσι, οι SERVICERS που διαχειρίζονται απαιτήσεις των FUNDS από δάνεια και πιστωτικές κάρτες, που τιτλοποιήθηκαν και μεταβιβάστηκαν με το Ν 3156/2003, δεν έχουν επουδενί την δυνατότητα να επιδιώξουν την είσπραξή τους προβαίνοντας σε εκτελέσεις, με αποτέλεσμα, σύμφωνα και με τις πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις, όλες οι σχετικές τους ενέργειες κατά των Δανειοληπτών (έκδοση Διαταγών Πληρωμής, Κατασχέσεις, επισπεύσεις Πλειστηριασμών και Αιτήσεις Πτώχευσης) να μπορούν να ακυρωθούν.
Σχεδόν όλα τα υπόλοιπα από τα δάνεια και τις πιστωτικές μας κάρτες τιτλοποιήθηκαν και μεταβιβάστηκαν από τις Tράπεζες με το Ν 3156/2003. Ακόμη και αυτά που αρχικά μεταβιβάστηκαν με το Ν 4354/2015, στην συνέχεια, μετά τα σοβαρά νομικά ελαττώματα που προέκυψαν στις μεταβιβάσεις, επανατιτλοποιήθηκαν και ξαναμεταβιβάστηκαν με το Ν 3156/2003. Έτσι, σήμερα, είναι ελάχιστα στα χαρτοφυλάκια Servicers και Funds, τα δάνεια και οι πιστωτικές κάρτες που μεταβιβάστηκαν οριστικά με το Ν 4354/2015, με αποτέλεσμα η δράση να αφορά, σχεδόν οριζόντια, όλες τις περιπτώσεις δανείων και πιστωτικών καρτών των Δανειοληπτών της ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ που βρίσκονται στα χέρια Servicers και Funds.
1. Αύξηση των πιθανοτήτων ευδοκίμησης της Διαμεσολάβησης και της Εξωδικαστικής Επίλυσης της διαφοράς με SERVICER & FUND, με ουσιαστικό κούρεμα και βιώσιμη ρύθμιση.
2. Μείωση των πιθανοτήτων έκδοσης Διαταγής Πληρωμής, επίσπευσης Πλειστηριασμού και κατάθεσης Αίτησης Πτώχευσης.
3. Μεγάλη μείωση του κόστους προστασίας και δικαίωσης του Δανειολήπτη, με την εξοικονόμηση του κόστους προσφυγής στην Δικαιοσύνη.
4. Μεγάλη αύξηση των πιθανοτήτων ΑΚΥΡΩΣΗΣ της Διαταγής Πληρωμής, της Κατάσχεσης, του Πλειστηριασμού και της Αίτησης Πτώχευσης, με την προσθήκη ενός ακόμη, νέου και υπεραποτελεσματικού όπλου, στο οπλοστάσιο της δικαστικής άμυνας του Δανειολήπτη.
5. Μοναδικό όπλο άμυνας για τους Δανειολήπτες που έχασαν ρυθμίσεις του Νόμου Κατσέλη ή που οι αιτήσεις υπαγωγής τους απορρίφθηκαν, με ή χωρίς δόλο.
6. Δυνατότητα επαναπόκτησης περιουσιακών στοιχείων ή διεκδίκησης αποζημίωσης, σε περιπτώσεις Κατασχέσεων, Πλειστηριασμών και Ρευστοποιήσεων Πτωχευτικού Νόμου, που επισπεύσθηκαν από τους SERVICERS, με τον αυθαίρετο συνδυασμό των δύο διαφορετικών θεσμικών πλαισίων των Ν 3156/2003 και Ν 4354/2015.
Όμως, μετά την ΟλΑΠ 01/2023, η εξουσιοδότηση αυτή προν τον SEVICER, πάσχει νομικά, για τους κατωτέρω λόγους :
Επειδή, κατά την μειοψηφία της ΟλΑΠ 01/2023, σύμβαση πώλησης και μεταβίβασης εγένετο δυνάμει των διατάξεων του ν.3156/2003, στις οποίες δεν προβλέπεται η δικονομική δυνατότητα των εταιρειών διαχείρισης (SERVICERS) να παρίστανται ως μη δικαιούχοι διάδικοι των δικαιούχων εταιρειών.Επειδή, κατά την πλειοψηφία της ΟλΑΠ 01/2023, διαλαμβάνεται, ότι, ο νομοθέτης, ρητά ρύθμισε το ειδικό δικονομικό καθεστώς των εταιρειών διαχείρισης (SERVICERS) του άρθρου 2 του ν.4354/2015, απονέμοντας σ' αυτές την ιδιότητα του μη δικαιούχου διαδίκου και, ως εκ τούτου, η εταιρείες διαχείρισης του άρθρου 2 του ν.4354/2015, τελούν σε σχέση ειδικότερου προς γενικότερο με την ευρύτερη κατηγορία εταιρειών διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις του ν.3156/2003, στις οποίες και υπάγονται και, συνεπώς, κατά την πλειοψηφία της ΟλΑΠ 01/2023, νομίμως μπορούν να ενεργούν ως μη δικαιούχοι διάδικοι σε όλες τις περιπτώσεις ανάθεσης της διαχείρισης, ο νόμος ρητά ορίζει ότι «Στο δημόσιο βιβλίο του άρθρου 3 του Ν. 2844/2000 της έδρας του μεταβιβάζοντος σημειώνεται η σύμφωνα με την παρ. 14 ανάθεση της διαχείρισης και κάθε σχετική μεταβολή (άρ.10 παρ. 3156/2003).», η δε ανάθεση διαχείρισης στις εταιρείες του άρθρου 2, ν.4354/2015 «γίνεται με σύμβαση που περιλαμβάνει κατ΄ελάχιστο περιεχόμενο: α. Τις προς διαχείριση απαιτήσεις και το τυχόν στάδιο μη εξυπηρέτησης κάθε απαίτησης (αρ.2, παρ.2, ν.4354/2015).». Έτσι, κατά την πλειοψηφία της ΟλΑΠ 01/2023, οι εταιρείες διαχείρισης, προς απόδειξη της ενεργητικής τους νομιμοποίησης ως διαχειρίστριες των δικαιούχων εταιρειών ειδικού σκοπού, έχουν την εκ του νόμου υποχρέωση να προσκομίσουν περίληψη της σύμβασης ανάθεσης μακροχρόνιας διαχείρισης μεταξύ αυτών και των δικαιούχων εταιρειών ειδικού σκοπού, νόμιμα καταχωρημένης, με αριθμό πρωτοκόλλου, στο Ενεχυροφυλακείο Αθηνών, από την επισκόπηση της οποίας πρέπει σε κάθε περίπτωση να προκύπτει το ελάχιστο περιεχόμενο της σύμβασης ανάθεσης κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 2, παρ. 2, ν. 4354/2015 και, συγκεκριμένα, να προκύπτουν συγκεκριμένα οι προς διαχείριση απαιτήσεις εκ των πιστωτικών συμβάσεων, προκειμένου, έτσι, να αποδεικνύεται ο ισχυρισμός ότι αυτές περιλαμβάνονται μεταξύ των απαιτήσεων των οποίων φέρονται ότι ανέλαβαν την διαχείριση από τις δικαιούχους εταιρείες ειδικού σκοπού. Όμως, παρά όλα τα ανωτέρω, από τις περιλήψεις των συμβάσεων ανάθεσης διαχείρισης, προκύπτει, ότι, μεταξύ των δικαιούχων εταιρειών ειδικού σκοπού και των εταιρειών διαχείρισης, καταρτίστηκαν συμβάσεις διαχείρισης επιχειρηματικών απαιτήσεων κατ' άρθρο 10§14 και 16, ν. 3156/2003 και, ότι, έτσι, αυτές ανέλαβαν όλες τις υπηρεσίες είσπραξης και εν γένει διαχείρισης τιτλοποιημένων απαιτήσεων πιστωτικών συμβάσεων, χωρίς να γίνεται οποιαδήποτε συγκεκριμένη αναφορά στις απαιτήσεις καθεμίας εκ των μεταβιβασθεισών πιστωτικών συμβάσεων, κατ' ευθεία παράβαση του άρ.2, παρ.2, ν.4354/2015.
Έτσι, τόσο κατά το σκεπτικό της πλειοψηφίας, όσο και κατά το σκεπτικό της μειοψηφίας της ΟλΑΠ 01/2023, οι εταιρείες διαχείρισης (SERVICERS) στερούνται την κατά το ειδικό δικονομικό καθεστώς των εταιρειών διαχείρισης του άρθρου 2, ν.4354/2015, ενεργητική νομιμοποίηση του κατ’ εξαίρεση, μη δικαιούχου διαδίκου.
Ακόμη, από τις διατάξεις των άρθρων 138, 139, 180, 211 και 214 του ΑΚ, προκύπτει ότι η δήλωση βούλησης, που δεν έγινε στα σοβαρά αλλά μόνον φαινομενικά, είναι εικονική και άκυρη, θεωρούμενη ως μη γενομένη. Εικονική δε είναι η δήλωση δικαιοπρακτικής βούλησης, η οποία εν γνώσει του δηλούντος δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αποσκοπεί δε στη δημιουργία εντύπωσης στους τρίτους περί της μεταβολής στην υφισταμένη νομική κατάσταση, χωρίς να υπάρχει στον δηλούντα πρόθεση τέτοιας μεταβολής. Εικονικότητα μπορεί να υπάρχει τόσο επί μονομερούς δικαιοπραξίας, όσο και επί σύμβασης, στην τελευταία όμως περίπτωση για την επέλευση της ακυρότητας της σύμβασης απαιτείται γνώση της εικονικότητας από τον αντισυμβαλλόμενο. Η εικονικότητα δεν εμποδίζεται και όταν η δήλωση βούλησης έγινε ενώπιον συμβολαιογράφου, καθόσον ο τελευταίος είναι εντεταλμένος να πιστοποιεί την δήλωση των δικαιοπρακτούντων, όπως αυτή εμφανίζεται εξωτερικώς και όχι να συμπράττει με τη βούλησή του στην δικαιοπραξία. Έτσι, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 10, παρ. 1, ν.3156/2003, «Ομολογιακά δάνεια, Τιτλοποίηση απαιτήσεων από ακίνητα κλπ.», για τους σκοπούς του νόμου αυτού, τιτλοποίηση απαιτήσεων είναι η μεταβίβαση επιχειρηματικών απαιτήσεων λόγω πώλησης με σύμβαση, που καταρτίζεται εγγράφως μεταξύ του μεταβιβάζοντος και του αποκτώντος, σε συνδυασμό με την έκδοση και διάθεση, με ιδιωτική τοποθέτηση μόνον, ομολογιών οποιουδήποτε είδους ή μορφής, η εξόφληση των οποίων πραγματοποιείται: α) από το προϊόν είσπραξης των επιχειρηματικών απαιτήσεων που μεταβιβάζονται ή β) από δάνεια, πιστώσεις ή συμβάσεις παραγώγων χρηματοοικονομικών μέσων. Ως ιδιωτική τοποθέτηση θεωρείται η διάθεση των ομολογιών σε περιορισμένο κύκλο προσώπων, που δεν μπορεί να υπερβαίνει τα εκατόν πενήντα (150). Μεταβιβάζων, κατά την παρ. 2 του ίδιου άρθρου, μπορεί να είναι έμπορος με εγκατάσταση στην Ελλάδα και αποκτών μόνο νομικό πρόσωπο - ανώνυμη εταιρία - με σκοπό την απόκτηση και την τιτλοποίηση των απαιτήσεων (Εταιρία Ειδικού Σκοπού, σύμφωνα με την ορολογία που έχει επικρατήσει διεθνώς). Η εταιρία καταβάλλει το τίμημα και «τιτλοποιεί» τις απαιτήσεις εκδίδοντας αξιόγραφα, ήτοι «ομολογίες» ονομαστικής αξίας τουλάχιστον 100.000 € η κάθε μία. Στην πιο απλή μορφή της, η τιτλοποίηση συνίσταται στην εκχώρηση, ήτοι την μεταβίβαση λόγω πωλήσεως, απαιτήσεων από έναν ή περισσότερους τομείς δραστηριότητας μιας εταιρίας προς μια άλλη εταιρία, η οποία έχει ως ειδικό σκοπό την αγορά των εν λόγω απαιτήσεων έναντι τιμήματος. Το τίμημα καταβάλλεται από το προϊόν της διάθεσης σε επενδυτές ομολογιών, στο πλαίσιο ομολογιακού δανείου, το οποίο η λήπτρια εταιρία εκδίδει για το σκοπό αυτό και το διαθέτει σε τρίτους (επενδυτές) και στη συνέχεια με το αντίτιμο των ομολόγων εξοφλεί το τίμημα της αγοράς. Έτσι, η πώληση των μεταβιβαζόμενων απαιτήσεων διέπεται από τις διατάξεις των άρθρων 513 επ. του AK, η δε μεταβίβαση από τις διατάξεις των άρθρων 455 επ. του AK, εφόσον οι διατάξεις αυτές δεν αντίκεινται στις διατάξεις του νόμου αυτού (παρ. 6) και ότι η σύμβαση μεταβίβασης των τιτλοποιούμενων απαιτήσεων καταχωρίζεται σε περίληψη που περιέχει τα ουσιώδη στοιχεία αυτής, σύμφωνα με το άρθρο 3 του ν.2844/2000 (παρ. 8), ενώ, από την διάταξη του άρθρου 513 AK, προκύπτει ότι ουσιαστικά στοιχεία της σύμβασης πώλησης είναι το αντικείμενο της πώλησης και το τίμημα αυτής. Άλλωστε, κατά την παράγραφο 1 της υπ΄αριθ. 20783/9-11-2020 (Β΄4944) Υπουργικής Απόφασης «Καθορισμός εντύπου σύμβασης πώλησης και μεταβίβασης επιχειρηματικών απαιτήσεων (παρ. 14 και 16 του άρθρου 10 του ν.3156/2003)», με την οποία αντικαταστάθηκε η αντίστοιχη υπ΄αρ. 161337/30-10-2003 (Β΄1688), «Οι προβλεπόμενες από την παρ.8 του άρθρου 10 του ν. 3156/2003 συμβάσεις καταχωρίζονται με υποβολή εντύπου, το οποίο εκτυπώνεται σε λευκό χαρτί γραφής 100 γραμμαρίων και αποτελείται από ένα φύλλο. Το φύλλο έχει διαστάσεις 42 εκατοστά (πλάτος) επί 29,7 εκατοστά (μήκος) και διαιρείται σε δύο ημίφυλλα. Στην πρώτη σελίδα του εντύπου αναγράφονται: 1) τα στοιχεία των συμβαλλομένων, 2) οι όροι της σύμβασης (το νόμισμα και το ποσό ή ο τρόπος υπολογισμού του τιμήματος αγοράς, ημερομηνία υπογραφής της σύμβασης πώλησης, εφαρμοστέο δίκαιο και δικαιοδοσία και λοιποί ουσιώδεις όροι….».
Παρά όμως όλα τα ανωτέρω, οι εταιρείες διαχείρισης (SERVICERS) επιδιώκουν να ενεργήσουν με την ιδιότητα του κατ’ εξαίρεση, μη δικαιούχου διάδικου και διαχειριστή των αλλοδαπών εταιρειών ειδικού σκοπού, δυνάμει των σχετικών συμβάσεων πώλησης και μεταβίβασης τιτλοποιημένων απαιτήσεων, περιλήψεις των οποίων καταχωρήθηκαν μεν στο Ενεχυροφυλακείο Αθηνών, χωρίς όμως από την επισκόπησή τους να προκύπτουν τα εκάστοτε ποσά των τιμημάτων αγοράς ή ο τρόπος υπολογισμού των τιμημάτων αγοράς, όπως ορίζει η υπ' αριθ. 20783/9-11-2020 (B' 4944) Υπουργική Απόφαση. Έτσι, οι δηλώσεις βούλησης που αποτυπώνονται στις περιλήψεις των συμβάσεων πώλησης και μεταβίβασης, που καταχωρήθηκαν στο Ενεχυροφυλακείο Aθηvώv, δεν έγιναν στα σοβαρά, αλλά μόνον φαινομενικά, καθώς δεν περιέχουν τα ουσιώδη, εκ του νόμου προβλεπόμενα στoιχεία μίας σύμβασης πώλησης και, ως εκ τούτου, οι ανωτέρω συμβάσεις πώλησης και μεταβίβασης είναι εικονικές και, έτσι, άκυρες, θεωρούμενες ως μη γενομένες και, συνεπώς, οι φερόμενες ως ειδικές διάδοχοι, εταιρείες ειδικού σκοπού (SERVICERS), δεν νομιμοποιούνται ενεργητικά στις προσβαλλόμενες από τους δανειολπητες πράξεις.
Κατόπιν όλων των ανωτέρω, επειδή η ακυρότητα μιας εικονικής σύμβασης είναι απόλυτη, καθόσον μπορεί να προταθεί από οποιονδήποτε έχει έννομο συμφέρον, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 180 και 68, 70 ΚΠολΔ, κατά λογική ακολουθία, σε όλες τις περιπτώσεις των απαιτήσεων εκ των μεταβιβασθεισών πιστωτικών συμβάσεων, συντρέχει η περίπτωση της έλλειψης ενεργητικής νομιμοποίησης των αλλοδαπών εταιρειών ειδικού σκοπού, ως εκπροσωπούνται, κατ' αεξαίρεση, δια των διαχειριστριών εταιρειών (SERVICERS).
Το καθεστώς πριν την ΟλΑΠ 01/2023
Ο Ν 3156/2003 δεν απονέμει στην εταιρία διαχείρισης την ιδιότητα του κατ’ εξαίρεση νομιμοποιούμενου, μη δικαιούχου διαδίκου, με αποτέλεσμα, έτσι, οι αιτούσες την έκδοση διαταγών πληρωμής, την πτώχευση ή οι επισπεύδουσες πλειστηριασμούς δανειοληπτών, εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις (SERVICERS), να στερούνται της ενεργητικής νομιμοποίησης για την κατά των δανειοληπτών κίνηση διαδικασιών εκτέλεσης και πτώχευσης, δεδομένου ότι στις συναφθείσες, βάσει των διατάξεων του Ν. 3156/2003 συμβάσεις, μεταξύ αυτών και των εταιρειών ειδικού σκοπού (FUNDS), οι εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων επέχουν θέση αντιπροσώπου των εταιρειών ειδικού σκοπού που δεν τους παρέχει το δικαίωμα να προβαίνουν σε διαδικασίες εκτέλεσης, αφού, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, δεν λαμβάνει χώρα η εκχώρηση των απαιτήσεων έναντι των δανειοληπτών.
Κατά συνέπεια, εφόσον οι συμβάσεις διαχείρισης των πάσης φύσης δανείων και των πιστωτικών καρτών μας διέπονται από τον Ν.3156/2003, οι διαχειρίστριες εταιρείες φέρουν την ιδιότητα της αντιπροσώπου των δικαιούχων εταιρειών και δεν έχουν αποκτήσει την ιδιότητα του κατ’ εξαίρεση νομιμοποιούμενου, μη δικαιούχου διαδίκου, αφού ο εν νόμος 3156/2003 δεν απονέμει σε αυτές τέτοια ιδιότητα, δοθέντος ότι η κατ’ εξαίρεση νομιμοποίηση των διαχειριστριών εταιρειών αντλείται απ’ ευθείας από τον νόμο, εφόσον έχει συναφθεί η προβλεπόμενη από τον Ν.4354/2015 σύμβαση, ενώ η εξουσιοδότηση προς είσπραξη, που χορηγείται από τους δικαιούχους των απαίτησεων, δεν δύναται να θεμελιώσει νομιμοποίησή τους προς διενέργεια αίτησης έκδοσης διαταγής πληρωμής, πτώχευσης και επίσπευσης πλειστηριασμού, καθόσον η χορήγηση εξουσιοδότησης στον τρίτο να κινήσει επ’ ονόματί του διαδικασία πτώχευσης, ως εκούσιος αντιπρόσωπος του φορέα της απαίτησης, δεν συμβιβάζεται με την αυστηρή τυποποίηση και την ασφάλεια της εκτελεστότητας και της πτωχευτικής διαδικασίας, ιδιαίτερα δε, επειδή, η πτωχευτική διαδικασία αποτελεί την έσχατη και πλέον δραστική μορφή παροχής έννομης προστασίας, με το πτωχευτικό είναι ουσιαστικά δίκαιο συλλογικής εκτέλεσης. Συνεπώς, είναι ανεπίτρεπτη η δικαιοπρακτική θεμελίωση της ενεργητικής νομιμοποίησης προς κίνηση κάθε διαδικασίας εκτέλεσης, εξαιρουμένων μόνο των ρητώς προβλεπομένων από το νόμο περιπτώσεων και, περαιτέρω, κατ’ αναλογία του άρθρου 919 ΚΠολΔ, στο οποίο καθορίζονται ρητά και περιοριστικά οι περιπτώσεις των υποκειμενικών ορίων της εκτελεστότητας και οποιαδήποτε συμφωνία μεταξύ SERVICER και FUND, για την διεύρυνση των ορίων αυτών, δηλαδή την επέκταση της εκτελεστότητας και σε άλλα πρόσωπα που δεν αναφέρονται στο νόμο, ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΗ, αφού η παρ. 1 του άρθρου 79 Ν. 4738/2020 ρυθμίζει ρητά και περιοριστικά τα υποκειμενικά αυτά όρια μόνο ως προς τους πιστωτές έχοντες έννομο συμφέρον.Έτσι, λοιπόν, ο Ν 3156/2003, δεν επιτρέπει στους SERVICERS να κινούνται οι ίδιοι, αντί των FUNDS, δικαστικά κατά των Δανειοληπτών, με αιτήσεις έκδοσης Διαταγών Πληρωμής, Κατασχέσεις, Πλειστηριασμούς και Αιτήσεις Πτώχευσης!!!
Η δυνατότητα αυτή νομοθετήθηκε για πρώτη φορά το 2015, με τις τις παρ. 1, 2 και 4, του άρθρου 2, Ν. 4354/2015. Ερμηνεύοντας, λοιπόν, εξ' αντιδιαστολής τα σχετικά άρθρα των Ν 3156/2003 και Ν 4354/2015, καθίσταται αντιληπτό ότι δυο αυτοί νόμοι συνιστούν δυο διακριτά θεσμικά πλαίσια, τα οποία δεν μπορούν να εφαρμοστούν συνδυαστικά, αφού κάτι τέτοιο δεν προβλέφθηκε από το νομοθέτη. Η συγκεκριμένη μάλιστα ερμηνεία ερείδεται και στο σκεπτικό της Αιτιολογικής Έκθεσης του Ν. 4389/2016, ο οποίος επέφερε ριζικές τροποποιήσεις στο Ν. 4354/2015, αλλά και στις επίσημες διευκρινήσεις ως προς την εφαρμογή των συγκεκριμένων αυτών νόμων στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Οικονομικών. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να καθίσταται αυθαίρετος και προδήλως παράνομος ο οποιοσδήποτε συνδυασμός των δύο αυτών διαφορετικών θεσμικών πλαισίων των Ν 3156/2003 και Ν 4354/2015.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ :
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ;;;
Όλοι οι Δανειολήπτες της ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ, των οποίων τα δάνεια και οι πιστωτικές κάρτες έχουν τιτλοποιηθεί και μεταβιβαστεί με το Ν 3156/2003, ανεξάρτητα από το αν αυτά τα δάνεια και οι πιστωτικές κάρτες είναι ενήμερα, σε καθυστέρηση, καταγγελμένα ή επίδικα, σε πρώτο βαθμό ή έφεση, πρέπει να εκμεταλλευθούν άμεσα την ισχύουσα νομοθεσία και τις πρόσφατες δικαστικές απόφάσεις και να επιδώσουν το συντομότερο σε SERVICERS & FUNDS.....
ΕΞΩΔΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ - ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
με την οποία θα επισημαίνουν ότι, επειδή τα δάνεια και οι πιστωτικές τους κάρτες τιτλοποιήθηκαν και μεταβιβάστηκαν στα FUNDS δυνάμει του Ν. 3156/2003, οι SERVICERS που έχουν αναλάβει την διαχείρισή τους φέρουν την ιδιότητα της αντιπροσώπου των FUNDS και ΔΕΝ έχουν αποκτήσει την ιδιότητα του κατ’ εξαίρεση νομιμοποιούμενου, μη δικαιούχου διαδίκου, αφού ο Ν 3156/2003 δεν τους απονέμει τέτοια ιδιότητα και, έτσι, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να επιδιώξουν δικαστικώς την είσπραξή τους, ούτε να κινήσουν κατά των δανειοληπτών διαδικασίες εκτέλεσης και πτώχευσης, καθότι επί αυτών τυγχάνει εφαρμογής ΜΟΝΟ το νομοθετικό πλαίσιο υπό το οποίο αποκτήθηκαν, ήτοι ο Ν. 3156/2003 και ΟΧΙ ο Ν. 4354/2015, ο οποίος παρέχει την δυνατότητα ενεργειών δικαστικού χαρακτήρα, καλώντας τους, εν κατακλείδι, να απέχουν από κάθε δικαστική ενέργεια εκτέλεσης και πτώχευσης και προσκαλώντας τους στην εξεύρεση κοινά αποδεκτής εξωδικαστικής λύσης και, παράλληλα, ζητώντας την αποστολή των αποδεικτικών εγγράφων της νομιμοποίησής τους.
ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΩΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ
ΠΟΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΡΤΕΣ ΠΟΥ ΠΟΥΛΗΘΗΚΑΝ ΣΤΑ FUNDS ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΤΕΙ ΜΕ ΤΟ Ν 3156/2003 ;;;
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΑΠΟΣΤΕΙΛΕΙ ΕΞΩΔΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ, ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ-ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ, ΣΕ SERVICERS & FUNDS ;;;
Οι συγκεκριμένοι Δανειολήπτες της ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ πρέπει να επικαιροποιήσουν τα ΕΞΩΔΙΚΑ που έχουν ήδη επιδώσει σε SERVICERS & FUNDS, σύμφωνα με τις οδηγίες που θα λάβουν από τα αρμόδια στελέχη του Σωματείου μας.
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΡΑΣΗΣ "STOP SERVICERS & FUNDS" ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ;;;
2. Μείωση των πιθανοτήτων έκδοσης Διαταγής Πληρωμής, επίσπευσης Πλειστηριασμού και κατάθεσης Αίτησης Πτώχευσης.
3. Μεγάλη μείωση του κόστους προστασίας και δικαίωσης του Δανειολήπτη, με την εξοικονόμηση του κόστους προσφυγής στην Δικαιοσύνη.
4. Μεγάλη αύξηση των πιθανοτήτων ΑΚΥΡΩΣΗΣ της Διαταγής Πληρωμής, της Κατάσχεσης, του Πλειστηριασμού και της Αίτησης Πτώχευσης, με την προσθήκη ενός ακόμη, νέου και υπεραποτελεσματικού όπλου, στο οπλοστάσιο της δικαστικής άμυνας του Δανειολήπτη.
5. Μοναδικό όπλο άμυνας για τους Δανειολήπτες που έχασαν ρυθμίσεις του Νόμου Κατσέλη ή που οι αιτήσεις υπαγωγής τους απορρίφθηκαν, με ή χωρίς δόλο.
6. Δυνατότητα επαναπόκτησης περιουσιακών στοιχείων ή διεκδίκησης αποζημίωσης, σε περιπτώσεις Κατασχέσεων, Πλειστηριασμών και Ρευστοποιήσεων Πτωχευτικού Νόμου, που επισπεύσθηκαν από τους SERVICERS, με τον αυθαίρετο συνδυασμό των δύο διαφορετικών θεσμικών πλαισίων των Ν 3156/2003 και Ν 4354/2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου