ΝΕΟΣ ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΟΣ: ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΒΙΑΙΗ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ !!!

 

Του Διονύση Τεμπονέρα*


Την Πέμπτη, 22 Οκτωβρίου, αναμένεται να ψηφιστεί, στην Ολομέλεια της Βουλής, ο νέος πτωχευτικός κώδικας. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι, δίνει μια «δεύτερη ευκαιρία», σε όλους τους οφειλέτες, προκειμένου να ρυθμίσουν τα χρέη τους και να επιλύσει τελικά, το πρόβλημα των «κόκκινων δανείων».

Η πραγματικότητα, βεβαίως, είναι πολύ διαφορετική, αν αναλογιστεί κανείς ότι, το αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται, μέσα από τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, είναι να εκποιηθεί, η λαϊκή περιουσία και το λαϊκό εισόδημα, κατά τρόπο επιθετικό και βίαιο.

Η εφαρμογή του νέου νόμου, θα αποτελέσει ένα σημείο καμπής, για την επόμενη περίοδο, αφού ουδέποτε μέχρι σήμερα, ακόμα και στα μνημονιακά χρόνια, δεν είχαμε μαζική ρευστοποίηση κινητής και ακίνητης περιουσίας των οφειλετών. Ο περίφημος «νόμος Κατσέλη», με τις όποιες παραλλαγές του, ακόμα και αν δεν προστάτεψε απολύτως το σύνολο της ακίνητης περιουσίας(δεν θα μπορούσε άλλωστε), πέτυχε να προστατέψει, όσους διαβιούσαν σε συνθήκες φτώχειας και να αποτρέψει την υφαρπαγή της πρώτης κατοικίας, για χιλιάδες δανειολήπτες.

Το σχέδιο νόμου, πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα και ικανοποιεί, όλες τις απαιτήσεις των τραπεζών. Όλες εκείνες οι αξιώσεις των τραπεζών, που ακόμα και στα χρόνια της «σκληρής» μνημονιακής περιόδου(2010-2014) δεν γίνονταν αποδεκτές, θα γίνουν νόμος του κράτους, με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, να αντιμετωπίσουν το φάσμα της μαζικής πτώχευσης.

Αρχικά είναι σημαντική η χρονική συγκυρία, που λαμβάνει χώρα η πρωτοβουλία αυτή. Μόλις εχθές ανακοινώθηκε ότι οι άνεργοι ξεπέρασαν και πάλι το1.000.000, ενώ οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των επαγγελματιών -βιοτεχνών ,κάνουν λόγο για χιλιάδες «λουκέτα» την επόμενη περίοδο. Σε αυτές τις συνθήκες κορύφωσης της ύφεσης και αντικειμενικής αδυναμίας των πολιτών να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους, η κυβέρνηση έκρινε «σκόπιμο», να πάει σε μια «βίαιη» ανακατανομή εισοδημάτων εις όφελος των τραπεζών και των ξένων funds.Έχουμε συνεπώς κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ,θα ακολουθήσει μια κοινωνική μετατόπιση των μικρομεσαίων στρωμάτων, προς την κατηγορία των φτωχών και πολύ φτωχών τάξεων.

Η μείωση του ιδιωτικού χρέους γίνεται το πρόσχημα, για την ξεκάθαρα πολιτική αυτή επιλογή. Για του λόγου το αληθές, είναι απορίας άξιο, γιατί η κυβέρνηση δεν κατευθύνθηκε σε μια λογική διαγραφής οφειλών, ώστε να επιτύχει το σκοπό αυτό, αλλά με ταξική μονομέρεια φρόντισε να προστατέψει τις –πολλάκις και με τα χρήματα του ελληνικού λαού- ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες.

Ας δούμε όμως μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές ρυθμίσεις του νομοσχεδίου:

1. Αρχικά, προτείνεται ένας εξωδικαστικός συμβιβασμός, «κομμένος και ραμμένος», στις διαθέσεις των τραπεζών. Το όλο πλαίσιο, είναι προαιρετικού χαρακτήρα για τις τράπεζες, οι οποίες, μάλιστα, δεν έχουν την υποχρέωση καν, να απαντήσουν στην οποιαδήποτε αίτηση του οφειλέτη προς το σκοπό αυτό.
2. Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι, για πρώτη φορά, καθιερώνεται η πτώχευση φυσικού προσώπου, δηλαδή ενός συνταξιούχου, μισθωτού, αγρότη, ελεύθερου επαγγελματία. Η προϋπόθεση για να πτωχεύσει ένα φυσικό πρόσωπο, είναι να μην πληρώνει το 40% των ληξιπρόθεσμων οφειλών για έξι μήνες και η συνολική του οφειλή, να ξεπερνά τα 30.000 ευρώ.
3. Από τη στιγμή, που ένα φυσικό πρόσωπο θα πτωχεύσει, ρευστοποιείται το σύνολο της περιουσίας του, άρα και η πρώτη κατοικία, η προστασία της οποίας παύει να υφίσταται . Η ρευστοποίηση της περιουσίας κατευθύνεται στην αποπληρωμή των χρεών, ενώ ο οφειλέτης χάνει το ακατάσχετο των 1.250 ευρώ και καλείται να επιβιώσει με τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης, που δεν ξεπερνούν τα 611 ευρώ. Παράλληλα, το εναπομείναν εισόδημα πηγαίνει όλο στους πιστωτές. Υπό το βάρος της κοινωνικής κατακραυγής, που προκάλεσε η εν λόγω διάταξη, η κυβέρνηση απέσυρε την διάταξη και επανέφερε το ακατάσχετο στην αρχική τιμή. Και μόνο η πρόθεση, βέβαια, είναι ενδεικτική της κοινωνικής αναλγησίας.
4. Προκλητικό είναι επίσης ότι, ο πτωχευμένος, απειλείται ακόμα και με ποινή φυλάκισης, όταν επιδίδεται σε «ριψοκίνδυνες συμπεριφορές», με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό. Είναι υπαρκτός λοιπόν ο κίνδυνος, στην φράση αυτή, να «χωρέσουν» ακόμα και ενέργειες, που αποσκοπούν στην κάλυψη στοιχειωδών βιοτικών αναγκών.
5. Στο νομοσχέδιο αναφέρεται ότι, προστατεύονται δήθεν οι «ευάλωτοι» οφειλέτες. Μια «προστασία» όμως που προβλέπει ότι, η ρευστοποιημένη περιουσία (που περιλαμβάνει και την πρώτη κατοικία του οφειλέτη) του οποίου το εισόδημα δεν ξεπερνά τα 7.000 ευρώ το χρόνο (για ζευγάρι 10.500 ευρώ), μεταφέρεται σε έναν ιδιωτικό φορέα, δηλαδή σε ένα fund. Παρέχεται η «δυνατότητα» στον πτωχευμένο να γίνεται «νοικάρης» στο σπίτι του, του οποίου σημειωτέον έχει χάσει όμως την κυριότητα, για 12 χρόνια. Αν μέσα στα 12 χρόνια καθυστερήσει το ενοίκιο για 3 μήνες, τότε επέρχεται η έξωση. Μετά τα 12 χρόνια θα μπορεί να αγοράσει το σπίτι του στην εμπορική αξία του ακινήτου, δίχως όμως να συνυπολογίζονται οι δόσεις που έχουν καταβληθεί, ως μισθώματα, για την επαναγορά του σπιτιού.
6. Κατά την διαδικασία της πτώχευσης ή εξωδικαστικής ρύθμισης, ο ρόλος των πιστωτών είναι πρωταγωνιστικός, αφού εκείνοι διορίζουν τον σύνδικο της πτώχευσης, ενώ υποβαθμίζεται γενικά ο ρόλος της δικαστικής προστασίας.

Συμπερασματικά, η κυβέρνηση προχωράει στην πιο βίαιη αναδιανομή περιουσίας και εισοδήματος, με στόχο να διασώσει τις τράπεζες, με το εισόδημα των μικρομεσαίων πολιτών. Παράλληλα ευνοεί τα ισχυρά φυσικά και νομικά πρόσωπα, που θα ξεκινήσουν «πογκρόμ» ρευστοποίησης περιουσίας, σε μια περίοδο αβεβαιότητας, ύφεσης και ανεργίας. Μόνη λύση είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους των οφειλών, που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια και η εξασφάλιση εθνικών και ευρωπαϊκών πόρων, στην κατεύθυνση της στήριξης της λαϊκής στέγης και του λαϊκού εισοδήματος.

*Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι δικηγόρος- εργατολόγος.

ΠΗΓΗ

rosa.gr