Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να καταγράψει κανείς το δημόσιο διάλογο των τελευταίων μηνών, που αφορά στους πλειστηριασμούς. Η πρώτη εντύπωση που θα αποκομίσει είναι ότι πρόκειται για μία υπόθεση που διαπνέεται από μία σχεδόν θρησκευτικού χαρακτήρα αίσθηση ηθικής.
Φυσικά, για να σταθεί αυτή η θεολογικού χαρακτήρα προσέγγιση του ζητήματος των πλειστηριασμών, οι άλλοι συμβαλλόμενοι οι πιστωτές, δηλαδή οι τραπεζίτες , αποκτούν την ηθική και τη θεσμική νομιμοποίηση με το να υποβαθμίζονται, να αγνοούνται και τελικά να παραγράφονται οι δικές τους ευθύνες και παραλείψεις.
Η εμπειρία και η γνώση από τη δράση και την πρακτική που ακολούθησαν την τελευταία δεκαετία οι ανά τον κόσμο τραπεζίτες, ανατρέπει αυτή την επιλογή . Αρκεί να προστρέξει κανείς στις μηχανές αναζήτησης για να διαπιστώσει ότι την περίοδο 2013-2015 οι ρυθμιστικές και δικαστικές αρχές επέβαλλαν τεράστια πρόστιμα σε ευρωπαϊκές και αμερικάνικες τράπεζες για ανάρμοστες και κολάσιμες πρακτικές: Wells Fargo, JPMorgan Chase, Citigroup, Bank of America, Ally Financial, Credit Suisse,HSBC,Deutsche Bank, BNP, Royal Bank of Scotland,Barclays είναι μερικές από αυτές που αφού μετά από έρευνες διαπιστώθηκε ότι παρέβησαν τους νόμους . Τιμωρήθηκαν για παραπλανητικές πρακτικές παροχής καταταναλωτικών δανείων και πιστωτικών καρτών, για παράνομες χρεώσεις , για χειραγώγηση επιτοκίων, ισοτιμιών και πολυτίμων μετάλλων.
Επίσης ελέγχθηκαν και τιμωρήθηκαν για τις διαδικασίες που ακολούθησαν στις κατασχέσεις και στους πλειστηριασμούς των σπιτιών …κακοπληρωτών, για τις μεθοδεύσεις που έκαναν στις χορηγήσεις δανείων κυμαινόμενου επιτοκίου, με αποτέλεσμα εκατομμύρια δανειολήπτες να μην επωφεληθούν από την πτωτική πορεία των επιτοκίων. Φυσικά, ο έλεγχος και ο χαλασμός έγινε κατόπιν εορτής, δηλαδή αφού οι φουκαράδες είχαν χάσει το σπίτι τους ή είχαν πληρώσει «καπέλα» για παράνομες χρεώσεις ή είχαν χάσει τις αποταμιεύσεις τους από τοξικές επενδύσεις που τους υπεδείκνυαν οι «ειδικοί» . Μπορεί οι καμπάνες να ήταν «ψίχουλα» σε σχέση με τα κέρδη, αλλά τουλάχιστον τα θύματα είχαν την ηθική δικαίωση ότι τελικά ήταν τα όντως θύματα και όχι θύτες.
Στη δική μας περίπτωση όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.
Από το 2008 μέχρι σήμερα ουδείς ουσιαστικά ασχολήθηκε με τις πράξεις και τις παραλείψεις των δικών μας τραπεζιτών. Οι κυβερνήσεις και η κεντρική τράπεζα δεν ερεύνησαν αν και στην Ελλάδα ακολουθήθηκαν ανάλογες και αντίστοιχες πρακτικές με εκείνες των ξένων.
- Ουδείς ασχολήθηκε για να αναζητήσει ευθύνες στις χορηγήσεις των εκατοντάδων χιλιάδων δανείων που σήμερα είναι «κόκκινα».
- Ουδείς ασχολήθηκε για το αν οι τράπεζες έδρασαν με βάση τους νόμους που καθορίζουν τους όρους και τις προϋποθέσεις χορήγησης των δανείων ή αν τους παρέβησαν .
- Ουδείς έψαξε για «καπέλα».
- Κανείς δεν ασχολήθηκε με τις επενδύσεις που έκαναν οι τράπεζες σε επενδυτικά προϊόντα, που αποδείχθηκαν τοξικά. Ακόμα και οι λιγοστές υποθέσεις που ερευνήθηκαν, αφορούσαν σε δάνεια «επωνύμων» των οποίων οι επιχειρήσεις κατέρρευσαν.
Όσο αμελείς αποδείχθηκαν αυτοί που «μοιράζουν την τράπουλα» στην αναζήτηση τυχόν ευθυνών των τραπεζιτών, τόσο επιμελείς ήταν στην απόδοση ευθυνών στους δανειολήπτες. Τους χαρακτήρισαν «στρατηγικούς κακοπληρωτές», «μπαταχτσήδες» , «κακοπληρωτές», «ανεύθυνους»….
Χρησιμοποίησαν όλους τους χαρακτηρισμούς που διαθέτει η ελληνική γλώσσα προκειμένου να προσδώσουν στις πράξεις τους ηθική νομιμοποίηση. Ταυτόχρονα σχεδίασαν και τον κολασμό τους στην παραμικρή του λεπτομέρεια, χωρίς να λάβουν υπόψη τους την εμπειρία και χωρίς να προβλέψουν διαδικασίες που να εξασφαλίζουν δικαιοσύνη. Γιατί ας μη γελιόμαστε, κανείς δεν έχει ασχοληθεί με το αν οι διαδικασίες και οι μηχανισμοί των πλειστηριασμών εξασφαλίζουν αδιάβλητες διαδικασίες ή αν παραβαίνουν τους κανόνες του ανταγωνισμού και λειτουργούν σε τελευταία ανάλυση σε βάρος του δανειολήπτη που αδυνατεί να αποπληρώσει το δάνειό του.
Για παράδειγμα, ουδείς έχει ασχοληθεί για τη σχέση αυτών που καθορίζουν τις εμπορικές αξίες με τις τράπεζες, όπως επίσης κανείς δεν ενδιαφέρεται αν αυτός που θα ορίσει την τιμή εκκίνησης ενός ακινήτου που βγάζει στο σφυρί μία τράπεζα είναι θυγατρική της , υπάλληλος της ή συνεργάτης της. Θα αρκούσε μια προσεκτική έρευνα στις λίστες που το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών έχει αναρτήσει στο διαδίκτυο.
Επίσης κανείς δεν έχει μιλήσει για τις πρακτικές των τραπεζιτών που οδήγησαν σε αυτήν την πλημμυρίδα των κόκκινων δανείων.
Κανείς δεν ζήτησε να αξιοποιηθεί η εμπειρία των αρχών των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας που ανακάλυψαν τις παράνομες χρεώσεις , τα παιγνίδια με τη χειραγώγηση των επιτοκίων και τις παρατυπίες στις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς. Και φυσικά κανείς δεν αξιοποίησε τη συζήτηση που έγινε το 2013 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, από την οποία προέκυψε μία κοινοτική οδηγία η οποία όπως είχε πει ο Ισπανός εισηγητής της , Αντολίν Σάντσεζ Πρεσέδο , στόχος της ήταν «να γίνει πιο δύσκολος ο ανεύθυνος δανεισμός, να βελτιωθεί ο επαγγελματισμός του κλάδου και να προστατευθεί ο καταναλωτής.» Ενδεχομένως να μην ήταν βολική η –έμμεση- ομολογία του Ισπανού για τις δυσλειτουργίες του τραπεζικού συστήματος
Προφανώς για τους δικούς μας είναι πιο εύκολος στόχος ο εργάτης από το Πέραμα που θα ξεσπιτωθεί, παρά ο μεγαλοτραπεζίτης. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση για την απροθυμία όλων των υπευθύνων να διαγράψουν από την ιστορία τη δράση των τραπεζών την περίοδο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τα σημερινά «κόκκινα δάνεια».
πηγη: greek1.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου