ΤΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 90'
Η οικονομία δολαριοποιήθηκε. Όμως, παρά την ισοτιμία πέσο και δολαρίου 1/1, κανείς δεν πίστεψε ποτέ στην πραγματική αξία του πέσο. Οι κάτοικοι αποταμίευαν δολάρια στα στρώματα και τις τράπεζες, οι οποίες, με τον πληθωρισμό στο 0%, μοίραζαν κατά κόρον πιστωτικές κάρτες με ετήσιο επιτόκιο 50%, την ώρα που στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, το επιτόκιο ήταν 7%. Όταν η Fed αναθεώρησε το 2000 τη νομισματική της πολιτική και έκλεισε τις στρόφιγγες του χρήματος, η μόνη μεταβλητή που έλαβε υπ’ όψη της ήταν οι ανάγκες της δικής της οικονομίας και μόνο, με αποτέλεσμα η οικονομία της Αργεντινής να οδηγηθεί στα βράχια !!!
Aν, αντί για τη DEUTSCHE BANK, αναλάβει τη δήθεν διάσωση της Ελλάδας η CITIBANK, δεν αλλάζει τίποτα προς το καλύτερο ενώ, με βάση το προηγούμενο της Αργεντινής, το πιθανότερο σενάριο είναι να αλλάξουν τα πάντα όλα προς το χειρότερο !!!
Οι Αμερικανοί βλέποντας ότι η στάση της Γερμανίας οξύνει τον ευρωσκεπτικισμό και οδηγεί σε φαύλο κύκλο είναι έτοιμοι να προωθήσουν περαιτέρω την διείσδυσή τους στην Ευρώπη. Με ποιο τρόπο; Όπως αναφέρει το εβδομαδιαίο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ από το 2011, οι ΗΠΑ προτείνουν την υιοθέτηση του δολαρίου από την Ελλάδα, στην περίπτωση που η χώρα οδηγηθεί στην έξοδο από την ευρωζώνη.
Έτσι, ομάδα εργασίας του Τμήματος Νομισματικής Πολιτικής της Κεντρικής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών (FED), έχει ήδη επεξεργαστεί από το 2011, σχέδιο 74.000 λέξεων που προβλέπει την αντικατάσταση του ευρώ από το δολάριο ως εθνικού νομίσματος στα κράτη της ευρωζώνης που τυχόν βρεθούν εκτός.
Σύμφωνα με τη μελέτη της FED, σε περίπτωση που η Ελλάδα βγει από το ευρώ, προκειμένου να μην οδηγηθεί στο χάος, θα πρέπει να εφαρμόσει ένα σχέδιο σύνδεσης (pegging) της "νέας δραχμής" με το αμερικανικό δολάριο. Η Ελλάδα θα υιοθετήσει για πέντε χρόνια το αμερικανικό δολάριο ως de facto εθνικό νόμισμα και παράλληλα θα υπάρχει η "νέα δραχμή", η οποία θα χρησιμοποιείται και στη σύναψη συμφωνιών νομισματικών Swaps μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ.
Σύμφωνα με την μελέτη του Τμήματος Νομισματικής Πολιτικής της FED, το πρώτο αποτέλεσμα μιας τέτοιας μετάβασης από το ευρώ στο δολάριο, θα ήταν μια σημαντική υποτίμηση του ευρώ μέχρι και 50%, ιδιαίτερα αν υπάρξει έξοδος από την ευρωζώνη και άλλων χωρών.
Η δεύτερη επίπτωση θα είναι ότι, λόγω της υποτίμησης του ευρώ, θα μειωθεί η δολαριακή αξία, του οφειλόμενου σε ευρώ ελληνικού χρέους. Έτσι, αν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις για το εύρος της υποτίμησης του ευρώ, το ελληνικό χρέος θα μειωθεί, χωρίς να γίνει "κούρεμα" του ελληνικού χρέους και χωρίς να δημιουργηθεί πιστωτικό γεγονός.
Τρίτον, η FED θα παράσχει χρηματοοικονομική στήριξη στην Ελλάδα, παρέχοντας δάνεια σε δολάριο με χαμηλό επιτόκιο.
Τέταρτον, η Τράπεζα της Ελλάδος θα προβεί στην έκδοση της "νέας δραχμής", που όπως αναφέραμε παραπάνω, θα χρησιμοποιείται για τις ανταλλαγές και τις συμφωνίες των νομισματικών Swap με τις ΗΠΑ.
Επίσης, κατά τη διάρκεια της 5ετούς μεταβατικής περιόδου, η FED θα καλύπτει τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, με κεφάλαια που θα προέρχονται από τη χρηματοδότηση από τις αγορές των ανωτέρω Swap με τις
νέες δραχμές.
Τέλος, μετά από 5 χρόνια, η μελέτη προβλέπει τη λήξη της σύνδεσης με το δολάριο (pegging) και την αυτοτελή κυκλοφορία της νέας δραχμής στην Ελλάδα και τις αγορές.
Τέλος, μετά από 5 χρόνια, η μελέτη προβλέπει τη λήξη της σύνδεσης με το δολάριο (pegging) και την αυτοτελή κυκλοφορία της νέας δραχμής στην Ελλάδα και τις αγορές.
Η πρόσδεση διάφορων εθνικών νομισμάτων με το δολάριο (pegging) ήταν η πρώτη μορφή νομισματικής ενοποίησης πολύ πριν ιδρυθεί η ΟΝΕ. Πρόκειται για μια μορφή νομισματικής πρόσδεσης πολύ πιο βάρβαρη στον βαθμό που το νόμισμα το οποίο προσδένεται στο δολάριο απλώς ακολουθεί τη νομισματική πολιτική η οποία ανακοινώνεται από την Fed.
Στην ΟΝΕ, αντίθετα, υπάρχει τουλάχιστον η ψευδαίσθηση της από κοινού χάραξης μιας νομισματικής πολιτικής, η οποία υποτίθεται ότι λάμβανε υπ’ όψη της τις ανάγκες όλων των οικονομιών και όχι αποκλειστικά και μόνο της χώρας που ηγεμόνευε.
Με την πρόσδεση στο δολάριο, αντίθετα, δεν γίνονται σεβαστοί ούτε καν αυτοί οι κανόνες, με αποτέλεσμα τα σοκ που επέρχονται σε μια οικονομία να είναι πολύ πιο ισχυρά κι ενίοτε θανατηφόρα.
Κορυφαίο παράδειγμα η Αργεντινή, που κι αυτή είχε συνδέσει το εθνικό της νόμισμα με το δολάριο, επί Κάρλος Μένεμ την δεκαετία του 1990.
Στην αρχή η δολαριοποίηση της οικονομίας της (γιατί περί αυτού πρόκειται) λειτούργησε σαν μαγνήτης έλκοντας στη χώρα τεράστια κεφάλαια, που ουδέποτε άλλοτε θα είχαν εισέλθει. Όπως ακριβώς συνέβη όχι μόνο στις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης την δεκαετία του ’90 αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή ή χώρα του κόσμου εντάσσεται σε μια νομισματική ή οικονομική ένωση. Η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων άλλωστε αποτελεί από τους σημαντικότερους στόχους κάθε τέτοιας πρωτοβουλίας, με τους ρόλους να είναι εξ’ αρχής και με σαφήνεια καθορισμένοι. Δεν είναι η Ελλάδα δηλαδή αυτός που θα καταλάβει ησύχως τη Φρανκφούρτη και τη Γουόλ Στριτ, αλά το αντίθετο. Κάποτε όμως το πάρτι τελειώνει.
Στην Αργεντινή η ώρα της αλήθειας ήρθε όταν η Fed αναθεώρησε το 2000 τη νομισματική της πολιτική και έκλεισε τις στρόφιγγες του χρήματος έχοντας να ανταποκριθεί στην φούσκα των ιντερνετικών μετοχών. Όπως είναι προφανές την μόνη μεταβλητή που πήρε υπ’ όψη της εκείνη την στιγμή ήταν τις ανάγκες της δικής της οικονομίας και μόνο. Το αποτέλεσμα ήταν η οικονομία της Αργεντινής να οδηγηθεί στα βράχια.
Το ίδιο ακριβώς με πολύ πιο χονδροκομμένο μάλιστα τρόπο θα συμβεί αν η Ελλάδα προσδέσει τη νομισματική της πολιτική στο δολάριο. Αν δηλαδή η νέα δραχμή γίνει δορυφόρος του δολαρίου ή αν ακόμη δεν εισαχθεί καν και η έξοδος από το ευρώ μας βρει στη ζώνη του δολαρίου.
Σε ότι αφορά τις ΗΠΑ θα πρόκειται για μια ευχάριστη εξέλιξη καθώς στον υπό εξέλιξη πόλεμο των νομισμάτων θα έχει κάνει ένα βήμα μπροστά, ενσωματώνοντας στη νομισματική αυλή της μια επιπλέον οικονομία σε μια στρατηγικά κρίσιμη περιοχή.
Το ίδιο ακριβώς με πολύ πιο χονδροκομμένο μάλιστα τρόπο θα συμβεί αν η Ελλάδα προσδέσει τη νομισματική της πολιτική στο δολάριο. Αν δηλαδή η νέα δραχμή γίνει δορυφόρος του δολαρίου ή αν ακόμη δεν εισαχθεί καν και η έξοδος από το ευρώ μας βρει στη ζώνη του δολαρίου.
Σε ότι αφορά τις ΗΠΑ θα πρόκειται για μια ευχάριστη εξέλιξη καθώς στον υπό εξέλιξη πόλεμο των νομισμάτων θα έχει κάνει ένα βήμα μπροστά, ενσωματώνοντας στη νομισματική αυλή της μια επιπλέον οικονομία σε μια στρατηγικά κρίσιμη περιοχή.
Για την Ελλάδα όμως η εξέλιξη θα είναι καταστροφική στον βαθμό που η υπαρκτή δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής θα έχει χαθεί – για μια ακόμη φορά.
Γιατί, το ζητούμενο για την Ελλάδα δεν είναι να βρει προστάτη και από την ΕΚΤ να στραφεί στη FED. Το ζητούμενο είναι να ασκήσει μια ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, δηλαδή να επανακτήσει την ελευθερία χάραξης συναλλαγματικής ισοτιμίας έναντι των ξένων νομισμάτων και διαμόρφωσης επιτοκίων, η οποία θα υπακούει και θα εξυπηρετεί τις δικές της και μόνο ανάγκες. Θα χαράσσεται, για παράδειγμα, με κριτήριο το γεγονός ότι στον τουρισμό – καλώς ή κακώς – απασχολείται το 15% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, την προτεραιότητα που έχει η στήριξη των εξαγωγών αγροτικών προϊόντων ως μέσο για να υποκινηθεί εκ νέου η αγροτική παραγωγή – αιχμή του δόρατος ενδεχομένως της βιομηχανικής πολιτικής που πρέπει να ασκήσει η Ελλάδα αν θέλει να πάψει να είναι τελευταίος τροχός της αμάξης σε ένα διεθνή καταμερισμό που αποδείχθηκε πολλαπλά επιζήμιος, κ.α.
Η πρόσδεση στο δολάριο τίποτε απ’ αυτά δεν πρόκειται να εξυπηρετήσει.
Η πρόσδεση στο δολάριο τίποτε απ’ αυτά δεν πρόκειται να εξυπηρετήσει.
Ενδεχομένως για ένα μικρό χρονικό διάστημα να φέρει ξένες και δη αμερικανικές επενδύσεις που θα επικυρώσουν το ντιλ. Κάτι σαν χαρτζιλίκι ή τα καθρεφτάκια που δίνονται στους ιθαγενείς. Επί της ουσίας όμως ο μόνος ωφελημένος θα είναι η Ουάσινγκτον που θα μπορέσει έτσι να βάλει στο χέρι τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, απαλλοτριώνοντας τα υλικά και πολύτιμα μέσα που επιτρέπουν την αναστήλωση της οικονομίας και μια πιθανή επανεκκίνηση της.
Οι δελεαστικές προσφορές που γίνονται για τη μείωση του δημόσιου χρέους είναι ψευδεπίγραφες.
Οι δελεαστικές προσφορές που γίνονται για τη μείωση του δημόσιου χρέους είναι ψευδεπίγραφες.
Το αμερικανικό σχέδιο αντίθετα ομοιάζει πολύ – επικίνδυνα θα λέγαμε – με το σχέδιο της Μέρκελ στον βαθμό που δίνει την πρωτοβουλία των κινήσεων στους δανειστές, για μια ακόμη φορά. Μα αυτό είναι το σχέδιο που ήδη απέτυχε με το PSI+ : Μια μείωση του δημοσίου χρέους που υλοποιήθηκε από τους δανειστές οδηγώντας σε καταστροφή τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, την ίδια ώρα που επιβράβευσε όσους κερδοσκόπους είχαν επιδοθεί σε μπαράζ αγορών ελληνικών ομολόγων στο 20% ή το 30% της ονομαστικής τους αξίας, δίνοντάς τους το 50% της ονομαστικής.
Το αν αντί για την Ντόιτσε Μπανκ που προΐσταται του Διεθνούς Ινστιτούτου Χρηματοοικονομικής (στο οποίο έχει εναποτεθεί η εφαρμογή της αναδιάρθρωσης) αναλάβει τη σωτηρία μας η Σίτιμπανκ, δεν αλλάζουν και πολλά.
Η οικονομία δολαριοποιείται. Παρά την ισοτιμία πέσου και δολαρίου είναι 1 προς 1, κανείς δεν πιστεύει στην πραγματική αξία του πέσο. Πολλοί κάτοικοι μαζεύουν και αποταμιεύουν δολάρια στις τράπεζες, οι οποίες με τον πληθωρισμό στο 0% μοιράζουν κατά κόρον πιστωτικές κάρτες με ετήσιο επιτόκιο 50%, ενώ στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α., το επιτόκιο ήταν 7%.
To 1998, το Δ.Ν.Τ. σε συνάντηση με τον Κάρλος Μένεμ και τον Καβάλο στην Ουάσιγκτον, δίνει συγχαρητήρια στην κυβέρνηση της Αργεντινής για το οικονομικό θαύμα που πραγματοποίησε και αναφέρει ότι η Αργεντινή αποτελεί οικονομικό μοντέλο.
Η Αργεντινή, τη δεκαετία 1919-1929, ήταν μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Τη δεκαετία αυτή, το ΑΕΠ της Αργεντινής ξεπερνούσε το 3,61% ετησίως, υπερβαίνοντας ακόμη και αυτό του Καναδά (2,65%), των ΗΠΑ(2,16%) και της Αυστραλίας (1,64%). Ήταν η «Χρυσή Περίοδος» της οικονομίας της Αργεντινής, που το 1928 κατατασσόταν ανάμεσα στις 6 πλουσιότερες χώρες του κόσμου.
Ακολουθεί μια περίοδος βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας βασισμένη σε κεφάλαια από την Αγγλία και τις Η.Π.Α. και το εξωτερικό της χρέος αρχίζει να αυξάνεται. Οι αιματηρές δικτατορίες ακολούθησαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, με αποτέλεσμα το εξωτερικό χρέος της Αργεντινής να φτάσει το 1983 στα 45 δις δολάρια και το ποσοστό της φτώχειας στο 30% του πληθυσμού.
Το 1989, η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση του Ραούλ Αλφονσίν, μετά τις συνεχείς δικτατορίες που άφησαν πίσω τους περισσότερους από 30.000 αγνοούμενους, αδυνατεί να ελέγξει τον υπερπληθωρισμό που έφτανε το 3.000% ετησίως, την αυξανόμενη φτώχεια που άγγιξε το 47,3% του πληθυσμού και το εξωτερικό χρέος που έφτανε τα 54 δις δολάρια, έτσι προκηρύσσει εκλογές. Τις κερδίζει ο Περονιστής Κάρλος Μένεμ, ο οποίος θα κυβερνήσει την Αργεντινή για 10 συνεχόμενα χρόνια (1989-1999). Η πορεία προς την οικονομική κατάρρευση έχει ξεκινήσει.
Ο Μένεμ έχει για δεξί του χέρι τον Υπερ-υπουργό Οικονομικών Ντομίνγκο Καβάλο, εμπνευστή του Νόμου της Μετατρεψιμότητας (Ley de la Convertibilidad). Ο πρώην Υπουργός μας εξηγεί την πολιτική που ακολούθησε τότε: «Τη δεκαετία του’90, εγώ ως υπουργός οικονομικών κατάφερα να βγάλω την Αργεντινή από τον υπερπληθωρισμό. Η Αργεντινή τότε υπέφερε διαρκώς από έναν πολύ υψηλό πληθωρισμό από τα μέσα της δεκαετίας του’70. Και στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, αυτό το πρόβλημα μετατράπηκε σε υπερπληθωρισμό. Φτάσαμε να έχουμε 4000% πληθωρισμό ετησίως. Γι’ αυτό έπρεπε τότε να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα σταθερότητας, το οποίο ονομάστηκε Πρόγραμμα Μετατρεψιμότητας, και ήταν ισότιμο με την είσοδο της Ελλάδας και άλλων χωρών στο καθεστώς του ευρώ. Γιατί μετά από εκείνη τη στιγμή στην πράξη το νόμισμά μας έγινε το δολάριο. Είχαμε νόμισμα Αργεντινής, αλλά το νόμισμά μας ήταν εγγυημένο από το δολάριο».
Ακολουθεί μια περίοδος βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας βασισμένη σε κεφάλαια από την Αγγλία και τις Η.Π.Α. και το εξωτερικό της χρέος αρχίζει να αυξάνεται. Οι αιματηρές δικτατορίες ακολούθησαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, με αποτέλεσμα το εξωτερικό χρέος της Αργεντινής να φτάσει το 1983 στα 45 δις δολάρια και το ποσοστό της φτώχειας στο 30% του πληθυσμού.
Το 1989, η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση του Ραούλ Αλφονσίν, μετά τις συνεχείς δικτατορίες που άφησαν πίσω τους περισσότερους από 30.000 αγνοούμενους, αδυνατεί να ελέγξει τον υπερπληθωρισμό που έφτανε το 3.000% ετησίως, την αυξανόμενη φτώχεια που άγγιξε το 47,3% του πληθυσμού και το εξωτερικό χρέος που έφτανε τα 54 δις δολάρια, έτσι προκηρύσσει εκλογές. Τις κερδίζει ο Περονιστής Κάρλος Μένεμ, ο οποίος θα κυβερνήσει την Αργεντινή για 10 συνεχόμενα χρόνια (1989-1999). Η πορεία προς την οικονομική κατάρρευση έχει ξεκινήσει.
Ο Μένεμ έχει για δεξί του χέρι τον Υπερ-υπουργό Οικονομικών Ντομίνγκο Καβάλο, εμπνευστή του Νόμου της Μετατρεψιμότητας (Ley de la Convertibilidad). Ο πρώην Υπουργός μας εξηγεί την πολιτική που ακολούθησε τότε: «Τη δεκαετία του’90, εγώ ως υπουργός οικονομικών κατάφερα να βγάλω την Αργεντινή από τον υπερπληθωρισμό. Η Αργεντινή τότε υπέφερε διαρκώς από έναν πολύ υψηλό πληθωρισμό από τα μέσα της δεκαετίας του’70. Και στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, αυτό το πρόβλημα μετατράπηκε σε υπερπληθωρισμό. Φτάσαμε να έχουμε 4000% πληθωρισμό ετησίως. Γι’ αυτό έπρεπε τότε να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα σταθερότητας, το οποίο ονομάστηκε Πρόγραμμα Μετατρεψιμότητας, και ήταν ισότιμο με την είσοδο της Ελλάδας και άλλων χωρών στο καθεστώς του ευρώ. Γιατί μετά από εκείνη τη στιγμή στην πράξη το νόμισμά μας έγινε το δολάριο. Είχαμε νόμισμα Αργεντινής, αλλά το νόμισμά μας ήταν εγγυημένο από το δολάριο».
Με το Νόμο της Μετατρεψιμότητας εγκαθίσταται η ισοτιμία 1 προς 1 δολαρίου και πέσο Αργεντινής. Ο πληθωρισμός βρίσκεται πια υπό έλεγχο. Ταυτόχρονα όμως, η Αργεντινή αποκτά ένα ακριβό νόμισμα και τα προϊόντα της θεωρούνται πανάκριβα στις διεθνείς αγορές. Οι εξαγωγές μαραζώνουν και πολλές βιομηχανίες πηγαίνουν στις γειτονικές χώρες, στις οποίες η παραγωγή είναι φθηνότερη.
Η κυβέρνηση Μένεμ υπογράφει το 1991 συμφωνία με το Δ.Ν.Τ. και ξεκινά ένα εντατικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων κρατικών επιχειρήσεων και φυσικών πόρων. Ιδιωτικοποιούνται οι δυο μεγαλύτερες και πιο κερδοφόρες κρατικές εταιρίες: Η Εταιρία πετρελαίου YPF και η Εταιρία Φυσικού Αερίου. Ιδιωτικοποιούνται τα διόδια, τα τρένα, οι τηλεπικοινωνίες, η κρατική Αεροπορική Εταιρία Aerolineas Argentinas, η εταιρία ύδρευσης και η Κρατική Εταιρία Παραγωγής Ηλεκτρισμού. Πραγματοποιούνται 150.000 απολύσεις και οι μισθοί των υπαλλήλων μειώνονται δραστικά. «Υπήρξαν κρατικές εταιρίες που πουλήθηκαν τζάμπα. Υπήρξαν αεροπλάνα της AerolineasArgentinas, που πουλήθηκαν για 1 δολάριο στην Iberia. 1 δολάριο.
Η κυβέρνηση Μένεμ υπογράφει το 1991 συμφωνία με το Δ.Ν.Τ. και ξεκινά ένα εντατικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων κρατικών επιχειρήσεων και φυσικών πόρων. Ιδιωτικοποιούνται οι δυο μεγαλύτερες και πιο κερδοφόρες κρατικές εταιρίες: Η Εταιρία πετρελαίου YPF και η Εταιρία Φυσικού Αερίου. Ιδιωτικοποιούνται τα διόδια, τα τρένα, οι τηλεπικοινωνίες, η κρατική Αεροπορική Εταιρία Aerolineas Argentinas, η εταιρία ύδρευσης και η Κρατική Εταιρία Παραγωγής Ηλεκτρισμού. Πραγματοποιούνται 150.000 απολύσεις και οι μισθοί των υπαλλήλων μειώνονται δραστικά. «Υπήρξαν κρατικές εταιρίες που πουλήθηκαν τζάμπα. Υπήρξαν αεροπλάνα της AerolineasArgentinas, που πουλήθηκαν για 1 δολάριο στην Iberia. 1 δολάριο.
Η οικονομία δολαριοποιείται. Παρά την ισοτιμία πέσου και δολαρίου είναι 1 προς 1, κανείς δεν πιστεύει στην πραγματική αξία του πέσο. Πολλοί κάτοικοι μαζεύουν και αποταμιεύουν δολάρια στις τράπεζες, οι οποίες με τον πληθωρισμό στο 0% μοιράζουν κατά κόρον πιστωτικές κάρτες με ετήσιο επιτόκιο 50%, ενώ στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α., το επιτόκιο ήταν 7%.
To 1998, το Δ.Ν.Τ. σε συνάντηση με τον Κάρλος Μένεμ και τον Καβάλο στην Ουάσιγκτον, δίνει συγχαρητήρια στην κυβέρνηση της Αργεντινής για το οικονομικό θαύμα που πραγματοποίησε και αναφέρει ότι η Αργεντινή αποτελεί οικονομικό μοντέλο.
Στην πραγματικότητα όμως, η χώρα είχε βυθιστεί στη διαφθορά και την οικονομική ύφεση. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, που χαρακτηρίστηκε ως η «Δεκαετία της ντροπής», η χώρα είχε αποβιομηχανοποιηθεί, η ανεργία και η φτώχεια είχαν αυξηθεί δραματικά, ενώ το εξωτερικό χρέος έφθασε τα 130 δις δολάρια.
«Πιστεύω ότι η πολιτική της Μετατρεψιμότητας με την σταθερή ισοτιμία και με την υψηλή αξιολόγηση του πέσο, μείωσε την ανταγωνιστικότητα της Αργεντινής. Αυτό δημιούργησε ένα αυξανόμενο έλλειμμα σχετικό με τις διεθνείς πληρωμές μας. Οδήγησε στην κατατροφή μέρους των παραγωγικών μας δυνατοτήτων, οι οποίες αντικαταστάθηκαν από εισαγωγές κι επίσης οδήγησε σε μια διαρκή αύξηση του χρέους. Μέχρι που το 2001-2002 η κατάσταση έγινε εκτός ελέγχου», σχολιάζει ο οικονομικός αναλυτής Άλδο Φερέρ. Η οικονομία της Αργεντινής έχει φτάσει σε αδιέξοδο.
«Πιστεύω ότι η πολιτική της Μετατρεψιμότητας με την σταθερή ισοτιμία και με την υψηλή αξιολόγηση του πέσο, μείωσε την ανταγωνιστικότητα της Αργεντινής. Αυτό δημιούργησε ένα αυξανόμενο έλλειμμα σχετικό με τις διεθνείς πληρωμές μας. Οδήγησε στην κατατροφή μέρους των παραγωγικών μας δυνατοτήτων, οι οποίες αντικαταστάθηκαν από εισαγωγές κι επίσης οδήγησε σε μια διαρκή αύξηση του χρέους. Μέχρι που το 2001-2002 η κατάσταση έγινε εκτός ελέγχου», σχολιάζει ο οικονομικός αναλυτής Άλδο Φερέρ. Η οικονομία της Αργεντινής έχει φτάσει σε αδιέξοδο.
ΠΗΓΕΣ
https://geroplatonas.blogspot.gr/2011/12/2-2011_02.html
http://www.exandasdocumentaries.com/series/argentina/exandas-decade.php
http://antikleidi.com/%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AD%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CF%83/
http://www.adslgr.com/forum/archive/index.php?t-50060-p-21.html
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου