DISTRESS FUNDS
Το μεγάλο κόλπο του 21ου αιώνα !!!
Έχετε ποτέ σκεφθεί ότι κάποιοι από τους μετόχους των μεγάλων, θαλασσοδανεισμένων επιχειρήσεων, μπορεί να είναι μέτοχοι των distress funds και, παράλληλα, μεγαλομέτοχοι των τραπεζών ;;;
Πριν 17 χρόνια περίπου και με τις ευλογίες της τότε κυβέρνησης, έγινε ίσως η μεγαλύτερη αφαίμαξη χρήματος του ελληνικού λαού κατά τον τελευταίο αιώνα.
Έχετε ποτέ σκεφθεί ότι κάποιοι από τους μετόχους των μεγάλων, θαλασσοδανεισμένων επιχειρήσεων, μπορεί να είναι μέτοχοι των distress funds και, παράλληλα, μεγαλομέτοχοι των τραπεζών ;;;
Πριν 17 χρόνια περίπου και με τις ευλογίες της τότε κυβέρνησης, έγινε ίσως η μεγαλύτερη αφαίμαξη χρήματος του ελληνικού λαού κατά τον τελευταίο αιώνα.
Με πρωταγωνιστές τις ιστορικές «φούσκες», έγινε μια τρομερή αναδιανομή πλούτου, που συνοδεύτηκε από την μεταφορά καταθέσεων από τα ταμιευτήρια των Ελλήνων, στα ταμεία των κάθε λογής επιχειρήσεων, κυρίως μέσω των κεφαλαιακών αυξήσεων. Έτσι με τον τρόπο αυτό, πάρα πολλές επιχειρήσεις κατάφεραν να μεγαλώσουν και να εξαπλωθούν εντός και εκτός συνόρων.
Μια νέα μεγάλη αφαίμαξη, που αφορά αυτή την φορά κυρίως το επιχειρηματικό κομμάτι, έχει ξεκινήσει αρκετά χρόνια τώρα και ειδικότερα μετά την είσοδο μας στο «μαγικό κόσμο του ευρωνομίσματος». Η νέα αυτή αφαίμαξη έχει να κάνει κυρίως με την μεταφορά του ιδιωτικού χρέους των επιχειρήσεων σε δημόσιο χρέος και την μεταφορά του μέσω των τραπεζών, από τα νομικά πρόσωπα στα φυσικά πρόσωπα, μέσα από τις πολλαπλές ανακεφαλαιοποιήσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα περίπου τα 230δις από τα 350δις που χρωστάει η Ελλάδα να έχουν χρεωθεί παρανόμως στον Ελληνικό λαό, οδηγώντας την πλειοψηφία των Ελλήνων κάτω από το όριο της φτώχειας.
Αυτά όμως λίγο πολύ είναι γνωστά και έχουν γραφτεί ξανά και ξανά. Αυτό που δεν έχει γραφτεί όμως, είναι, τι έγιναν τα χρήματα που δανείστηκαν οι επιχειρήσεις; Πήγαν όλα όντως σε επενδύσεις ή κάποια από αυτά φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό για να χρησιμοποιηθούν για συγκεκριμένο σκοπό στο μέλλον;
Ο συλλογισμός που θα ακολουθήσει μπορεί από κάποιους να θεωρηθεί αποκύημα φαντασίας, από κάποιους άλλους σενάριο ταινίας, αλλά μπορεί να υπάρξουν και κάποιοι που απλώς θα προβληματιστούν για το μέλλον.
Ας γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω και ας θυμηθούμε το πάρτι των δανείων που γίνονταν πριν από μερικά χρόνια και τα υπέρογκα ποσά που δανείστηκαν κάποιες επιχειρήσεις.
Ας υποθέσουμε επίσης ότι τα ποσά αυτά ή ένα μέρος από τα ποσά αυτά, ποτέ δεν οδηγήθηκε στην ανάπτυξη της εταιρίας, αλλά έφυγε προς το εξωτερικό. Η εταιρία αυτή συνέχισε να δανείζεται από το χωρίς έλεγχο τότε τραπεζικό μας σύστημα και σε κάθε νέο δάνειο που έπαιρνε, συνέχιζε να φυγαδεύει το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων αυτών στο εξωτερικό.
Περνώντας τα χρόνια και συνεχίζοντας με τον ίδιο ρυθμό αυτή η εταιρία, «κατάφερε» να χρεωθεί ένα τέτοιο δάνειο, το οποίο δεν είχε την δυνατότητα πλέον να το εξυπηρετεί. Το δάνειο αυτό σε πρώτη φάση μετατρέπεται σε μη εξυπηρετούμενο ( NPL : nonperforming loan ) πάνω από 90 μέρες και σε δεύτερη φάση περνάει σε οριστική καθυστέρηση και μετατρέπεται σε «κόκκινο» δάνειο.
Κάθε κόκκινο δάνειο, αποτελεί για την τράπεζα μια τρύπα που πολλές μαζί θα την οδηγήσουν στο κλείσιμο της. Γι’ αυτόν τον λόγο λοιπόν και οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται, χρεώνοντας τον προϋπολογισμό του κράτους τα ποσά που χρειάζονται για να κλείσουν αυτές τις τρύπες.
Ένας λογικός νους λοιπόν, κάπου εδώ θα φαντάζονταν ότι, όσο ποσό χρειαστεί για την ανακεφαλαιοποίηση, άλλο τόσο ποσό δανείων περίπου θα διαγραφεί.
Αμ δε!!!
Και κάπου εδώ ξεκινάει η μεγάλη πατέντα που λέγεται distress fund, τίτλος που το επόμενο χρονικό διάστημα θα γίνει της μόδας.
Φανταστείτε λοιπόν ξανά, τα χρήματα που φυγαδεύονταν στο εξωτερικό τα απίθανα χρόνια του υπέρμετρου δανεισμού, να χρησιμοποιηθούν για την δημιουργία ενός τέτοιου κερδοσκοπικού αμοιβαίου κεφαλαίου, το οποίο ως δια μαγείας θα θελήσει να βοηθήσει με ρευστότητα την τράπεζα, αγοράζοντας από αυτήν τα κόκκινα δάνεια στο 20% της αξίας τους. Η τράπεζα – δείχνοντας τον ανθρώπινο χαρακτήρα της!!! - και θεωρώντας χαμένα τα δάνεια αυτά, με μεγάλη ευκολία θα τα παραχωρήσει, σκεπτόμενη ότι καλύτερα το 20% από το 0%. Στην συνέχεια το fund – μην ξεχνάμε ποιοι είναι πίσω από αυτό - θα ξαναπουλήσει τα δάνεια αυτά πίσω στην επιχείρηση στο 40% - 50% της αρχικής τους αξίας, έτσι ώστε το κέρδος του, αφαιρώντας την τιμή αγοράς, φτάνει στα επίπεδα 20% - 30%.
Έτσι λοιπόν μετά από ένα μεγάλο κύκλο το δάνειο καταλήγει ξανά πίσω στην επιχείρηση, μόνο που αυτή την φορά έχει αποπληρωθεί. Και έχει αποπληρωθεί στο 2/5 της αρχικής του αξίας.
Φανταστείτε λοιπόν ότι στο τέλος αυτού του κύκλου θα έχουν συμβεί τα εξής :
1) Οι τράπεζες όχι μόνο είναι καθαρές από κόκκινα δάνεια, κρατώντας μόνο τα εξυπηρετούμενα τα οποία είναι και τα κερδοφόρα, αλλά διαθέτουν και μια σημαντική ρευστότητα από την πώληση.
2) Οι επιχειρήσεις είναι καθαρές από δανεισμό, διαθέτοντας και την απαιτούμενη ρευστότητα για τα επόμενα επιχειρηματικά τους βήματα.
3) Οι τράπεζες θα μπορούν να αρχίσουν να πουλάνε ξανά δάνεια, καθώς θα έχουν την ρευστότητα και δεν θα ξέρουν τι να την κάνουν.
4) Οι επιχειρήσεις θα μπορούν να δανειστούν ξανά από τις τράπεζες καθώς θα είναι οικονομικά υγιείς.
Μετά λοιπόν που θα φανταστείτε όλα τα παραπάνω, φανταστείτε επίσης και κάποιους από τους μετόχους των επιχειρήσεων αυτών – που είναι και μέτοχοι των distress funds – να τυγχάνει να είναι και μεγαλομέτοχοι των τραπεζών.
Και εφόσον μπορέσατε να φανταστείτε όλα τα παραπάνω, ίσως να υποθέσω ότι φαντάζεστε ποιοι είναι τα θύματα που θα πληρώσουν για όλο αυτό το σενάριο της φανταστικής αυτής ταινίας;
Πολύ καλά το φανταστήκατε…
Υ.Γ :
Και για όσους δεν έχουν τόοοσηη φαντασία, το θύμα για άλλη μια φορά θα είναι ο λαουτζίκος…
Θα είναι αυτός που θα πληρώσει τα σπασμένα και αυτός που θα ποδοπατηθεί για την διάσωση και την ανάπτυξη των τραπεζών και των «οικογενειών» που κρύβονται πίσω από αυτές.
ΠΗΓΗ
Μια νέα μεγάλη αφαίμαξη, που αφορά αυτή την φορά κυρίως το επιχειρηματικό κομμάτι, έχει ξεκινήσει αρκετά χρόνια τώρα και ειδικότερα μετά την είσοδο μας στο «μαγικό κόσμο του ευρωνομίσματος». Η νέα αυτή αφαίμαξη έχει να κάνει κυρίως με την μεταφορά του ιδιωτικού χρέους των επιχειρήσεων σε δημόσιο χρέος και την μεταφορά του μέσω των τραπεζών, από τα νομικά πρόσωπα στα φυσικά πρόσωπα, μέσα από τις πολλαπλές ανακεφαλαιοποιήσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα περίπου τα 230δις από τα 350δις που χρωστάει η Ελλάδα να έχουν χρεωθεί παρανόμως στον Ελληνικό λαό, οδηγώντας την πλειοψηφία των Ελλήνων κάτω από το όριο της φτώχειας.
Αυτά όμως λίγο πολύ είναι γνωστά και έχουν γραφτεί ξανά και ξανά. Αυτό που δεν έχει γραφτεί όμως, είναι, τι έγιναν τα χρήματα που δανείστηκαν οι επιχειρήσεις; Πήγαν όλα όντως σε επενδύσεις ή κάποια από αυτά φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό για να χρησιμοποιηθούν για συγκεκριμένο σκοπό στο μέλλον;
Ο συλλογισμός που θα ακολουθήσει μπορεί από κάποιους να θεωρηθεί αποκύημα φαντασίας, από κάποιους άλλους σενάριο ταινίας, αλλά μπορεί να υπάρξουν και κάποιοι που απλώς θα προβληματιστούν για το μέλλον.
Ας γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω και ας θυμηθούμε το πάρτι των δανείων που γίνονταν πριν από μερικά χρόνια και τα υπέρογκα ποσά που δανείστηκαν κάποιες επιχειρήσεις.
Ας υποθέσουμε επίσης ότι τα ποσά αυτά ή ένα μέρος από τα ποσά αυτά, ποτέ δεν οδηγήθηκε στην ανάπτυξη της εταιρίας, αλλά έφυγε προς το εξωτερικό. Η εταιρία αυτή συνέχισε να δανείζεται από το χωρίς έλεγχο τότε τραπεζικό μας σύστημα και σε κάθε νέο δάνειο που έπαιρνε, συνέχιζε να φυγαδεύει το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων αυτών στο εξωτερικό.
Περνώντας τα χρόνια και συνεχίζοντας με τον ίδιο ρυθμό αυτή η εταιρία, «κατάφερε» να χρεωθεί ένα τέτοιο δάνειο, το οποίο δεν είχε την δυνατότητα πλέον να το εξυπηρετεί. Το δάνειο αυτό σε πρώτη φάση μετατρέπεται σε μη εξυπηρετούμενο ( NPL : nonperforming loan ) πάνω από 90 μέρες και σε δεύτερη φάση περνάει σε οριστική καθυστέρηση και μετατρέπεται σε «κόκκινο» δάνειο.
Κάθε κόκκινο δάνειο, αποτελεί για την τράπεζα μια τρύπα που πολλές μαζί θα την οδηγήσουν στο κλείσιμο της. Γι’ αυτόν τον λόγο λοιπόν και οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται, χρεώνοντας τον προϋπολογισμό του κράτους τα ποσά που χρειάζονται για να κλείσουν αυτές τις τρύπες.
Ένας λογικός νους λοιπόν, κάπου εδώ θα φαντάζονταν ότι, όσο ποσό χρειαστεί για την ανακεφαλαιοποίηση, άλλο τόσο ποσό δανείων περίπου θα διαγραφεί.
Αμ δε!!!
Και κάπου εδώ ξεκινάει η μεγάλη πατέντα που λέγεται distress fund, τίτλος που το επόμενο χρονικό διάστημα θα γίνει της μόδας.
Φανταστείτε λοιπόν ξανά, τα χρήματα που φυγαδεύονταν στο εξωτερικό τα απίθανα χρόνια του υπέρμετρου δανεισμού, να χρησιμοποιηθούν για την δημιουργία ενός τέτοιου κερδοσκοπικού αμοιβαίου κεφαλαίου, το οποίο ως δια μαγείας θα θελήσει να βοηθήσει με ρευστότητα την τράπεζα, αγοράζοντας από αυτήν τα κόκκινα δάνεια στο 20% της αξίας τους. Η τράπεζα – δείχνοντας τον ανθρώπινο χαρακτήρα της!!! - και θεωρώντας χαμένα τα δάνεια αυτά, με μεγάλη ευκολία θα τα παραχωρήσει, σκεπτόμενη ότι καλύτερα το 20% από το 0%. Στην συνέχεια το fund – μην ξεχνάμε ποιοι είναι πίσω από αυτό - θα ξαναπουλήσει τα δάνεια αυτά πίσω στην επιχείρηση στο 40% - 50% της αρχικής τους αξίας, έτσι ώστε το κέρδος του, αφαιρώντας την τιμή αγοράς, φτάνει στα επίπεδα 20% - 30%.
Έτσι λοιπόν μετά από ένα μεγάλο κύκλο το δάνειο καταλήγει ξανά πίσω στην επιχείρηση, μόνο που αυτή την φορά έχει αποπληρωθεί. Και έχει αποπληρωθεί στο 2/5 της αρχικής του αξίας.
Φανταστείτε λοιπόν ότι στο τέλος αυτού του κύκλου θα έχουν συμβεί τα εξής :
1) Οι τράπεζες όχι μόνο είναι καθαρές από κόκκινα δάνεια, κρατώντας μόνο τα εξυπηρετούμενα τα οποία είναι και τα κερδοφόρα, αλλά διαθέτουν και μια σημαντική ρευστότητα από την πώληση.
2) Οι επιχειρήσεις είναι καθαρές από δανεισμό, διαθέτοντας και την απαιτούμενη ρευστότητα για τα επόμενα επιχειρηματικά τους βήματα.
3) Οι τράπεζες θα μπορούν να αρχίσουν να πουλάνε ξανά δάνεια, καθώς θα έχουν την ρευστότητα και δεν θα ξέρουν τι να την κάνουν.
4) Οι επιχειρήσεις θα μπορούν να δανειστούν ξανά από τις τράπεζες καθώς θα είναι οικονομικά υγιείς.
Μετά λοιπόν που θα φανταστείτε όλα τα παραπάνω, φανταστείτε επίσης και κάποιους από τους μετόχους των επιχειρήσεων αυτών – που είναι και μέτοχοι των distress funds – να τυγχάνει να είναι και μεγαλομέτοχοι των τραπεζών.
Και εφόσον μπορέσατε να φανταστείτε όλα τα παραπάνω, ίσως να υποθέσω ότι φαντάζεστε ποιοι είναι τα θύματα που θα πληρώσουν για όλο αυτό το σενάριο της φανταστικής αυτής ταινίας;
Πολύ καλά το φανταστήκατε…
Υ.Γ :
Και για όσους δεν έχουν τόοοσηη φαντασία, το θύμα για άλλη μια φορά θα είναι ο λαουτζίκος…
Θα είναι αυτός που θα πληρώσει τα σπασμένα και αυτός που θα ποδοπατηθεί για την διάσωση και την ανάπτυξη των τραπεζών και των «οικογενειών» που κρύβονται πίσω από αυτές.
ΠΗΓΗ
http://chorikos.blogspot.gr/2016/03/distress-funds-21.html
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου