Γράφει ο Γεώργιος Κοντός
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα όπως το Ελληνικό, θεμέλιο της εξουσίας είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα. (Άρθρο 1 παρ. 2&3 Σ). Καμιά μορφή εξουσίας επομένως δεν είναι απεριόριστη και ανεξέλεγκτη, ούτε δύναται να εξαναγκάσει τους πολίτες στην εκτέλεση της βούλησής της δίχως όρους.
Όμως πάνω από όλα υπάρχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν ηθικές αρχές που θέτουν συγκεκριμένα πρότυπα ανθρώπινης συμπεριφοράς και συνήθως προστατεύονται ως νόμιμα δικαιώματα κατά το εθνικό και διεθνές δίκαιο. Θεωρούνται ως «κοινώς αντιλαμβανόμενα αναπαλλοτρίωτα θεμελιώδη δικαιώματα που κάθε άτομο δικαιούται από τη στιγμή της γέννησής του, απλώς και μόνο επειδή είναι ανθρώπινο ον». Αυτά περιλαμβάνουν αστικά και πολιτικά δικαιώματα όπως το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία, την ελευθερία σκέψης και έκφρασης, καθώς και την ισότητα ενώπιον του νόμου.
Στα ανθρώπινα δικαιώματα περιλαμβάνονται, επίσης, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στην υγεία, το δικαίωμα στην τροφή, το δικαίωμα στην κατοικία, την ιατρική περίθαλψη, την εκπαίδευση και το δικαίωμα συμμετοχής στον πολιτισμό.
Όμως η διαρκής υποβάθμιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την εφαρμογή των μέτρων λιτότητας σύμφωνα με την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), η ΕΕΔΑ υπογράμμισε ότι «τα μέτρα λιτότητας παραβιάζουν θεμελιώδεις συνταγματικές αρχές και θίγουν συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του ανθρώπου, όπως την αρχή της ισότητας και την ειδικότερη έκφραση αυτής, ήτοι την συνεισφορά των πολιτών στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους, τα δικαιώματα σε ισότιμη πρόσβαση στην παιδεία, στην ιδιοκτησία, στην υγεία, το δικαίωμα στην εργασία και στην κοινωνική ασφάλιση, τη συνδικαλιστική ελευθερία, την αρχή της αναλογικότητας, την αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης καθώς και την αρχή της προστατευόμενης εμπιστοσύνης.
Προσβάλλουν την αξία του ανθρώπου, ο σεβασμός και η προστασία της οποίας αποτελούν πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, δυσχεραίνουν σοβαρά την ανάπτυξη της προσωπικότητας καθενός, κλονίζουν το κοινωνικό κράτος δικαίου και υπονομεύουν την οικονομική ανάπτυξη της χώρας».
Οι διαρκείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και της δημοκρατικής διαδικασίας, από τις πολιτικές επισπεύδονται στο πλαίσιο των μνημονίων.
Ως εκ τούτου θεωρώ πως απαιτείται εκ μέρους των πολιτών το αυτονόητο να αντισταθούν με όποιο νόμιμο μέσο, αν δεχτούµε ότι σαν πολίτες μιας πολιτείας έχουμε όχι µόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις απέναντί της, όπως, κυριότατα, να σεβόμαστε τους νόμους της και να προάγουμε τις αξίες και τους σκοπούς της, τότε μέχρι πού φτάνει η υποχρέωσή µας αυτή;
Aν οι νόμοι της πολιτείας είναι καταφανώς άδικοι, ή, έστω, έτσι έχουμε βάσιμο λόγο να πιστεύουμε, πρέπει και να τους υιοθετήσουµε και να τους εφαρμόσουμε;
Ή μήπως έχουμε το δικαίωμα, ή ενδεχομένως και την υποχρέωση να εναντιωθούμε σε αυτούς και να προσπαθήσουμε να τους αλλάξουµε;
Από πού θα πρέπει λοιπόν να πιαστούμε αν θέλουμε να θέσουμε εν αμφιβολία τον παραπάνω συλλογισμό;
Μια οδός θα µας οδηγούσε κατευθείαν στο κεντρικό κεφάλαιο της φιλοσοφίας του Δικαίου. Aν συντασσόμαστε µε τον «νομικό θετικισμό», τότε θα πρέπει να δεχτούµε ότι η ισχύς του νόμου βασίζεται στο γεγονός ότι έχει θεσπισθεί µε την προβλεπόμενη διαδικασία, όποια και αν είναι αυτή και στο γεγονός ότι η διαδικασία αυτή αναγνωρίζεται ως ισχυρή.
Αυτό σημαίνει ότι το Δίκαιο ισχύει ανεξάρτητα από το περιεχόμενό του και ισχύει ακόμα και αν είναι καταφανώς άδικο. Εδώ το Δίκαιο δεν συµπίπτει κατ’ ανάγκην µε την Ηθική χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποκλείεται και να συνάδει µε τους θεμελιώδεις ηθικούς κανόνες.
Aν πάλι συντασσόμεθα µε τη σχολή του «Φυσικού Δικαίου» τότε δεχόμαστε ότι το Δίκαιο έλκει την ισχύ του από κάποιες θεμελιώδεις ηθικές αρχές χωρίς όμως αυτό να συνεπάγεται απόλυτη ταύτιση Δικαίου και Ηθικής. Το πώς θα πρέπει να αντιληφθούμε αυτή τη σχέση είναι βέβαια ένα αρκετά περίπλοκο ζήτημα.
Και οι δύο αυτές προσεγγίσεις στην «έννοια του Δικαίου» έχουν συνέπειες για το πώς θα πρέπει να εφαρμοσθεί το Δίκαιο, αλλά και για το νομικό χαρακτηρισμό της στάσης του κάθε πολίτη απέναντι σε αυτό.
Οι συνέπειες καθίστανται, όπως όλοι γνωρίζουμε, ιδιαίτερα δραματικές στις περιπτώσεις βαθειά ανήθικων και άδικων καθεστώτων τόσο κατά τη διάρκειά τους όσο και μετά την κατάλυσή τους.
Εκεί που ένας νόμος δεν είναι ορθός ή λειτουργεί περιστασιακά λάθος ή μια λανθασμένη (µη ορθή) πολιτική καλύπτεται από την προστασία ενός «τυφλού» νόμου η πολιτική ανυπακοή ενθαρρύνει τη δημοκρατία να στραφεί σε έναν διορθωτικό αναστοχασμό.Η πολιτική ανυπακοή συµβάλλει παράλληλα στην τόνωση του αισθήματος της πολιτικής συμμετοχής στους πολίτες και στην υποστήριξη του ενδιαφέροντός τους για τα κοινά.
Η διακινδύνευση για το πολιτικά ορθό, η πολιτική εγρήγορση είναι πολιτικές αρετές που αξίζουν την αναγνώριση. Η δημοκρατική πολιτεία έχει ανάγκη, όπως κοινότοπα παραδεχόμαστε, «ενεργούς πολίτες».
Ο πολιτικά ανυπάκουος διαπράττει µεν µια παρανομία, αλλά σε αντίθεση µε τον κοινό εγκληματία η πράξη του συνέχεται µε την υιοθέτηση κάποιων ηθικοπολιτικών αρχών ως καθοδηγητικών αρχών της ζωής του και συνέχεται επίσης µε την ανάληψη ευθύνης για αυτές.
Ο πολιτικά ανυπάκουος διαπράττει µεν µια παρανομία, αλλά σε αντίθεση µε τον κοινό εγκληματία η πράξη του συνέχεται µε την υιοθέτηση κάποιων ηθικοπολιτικών αρχών ως καθοδηγητικών αρχών της ζωής του και συνέχεται επίσης µε την ανάληψη ευθύνης για αυτές.
Δρώντας δηµόσια ο ανυπάκουος λέει: «οι αξίες που ακολούθησα σε όλη τη ζωή µου µε αναγκάζουν και τώρα να καταφύγω σε αυτό το διάβημα. Σας ζητώ να το ξανασκεφτείτε».
Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας είναι απαράδεκτο.
Οι κυβερνήσεις εκλέχθηκαν από τους πολίτες για να ενεργούν για λογαριασμό τους και να εκφράζετε τις επιθυμίες τους.
Αλλά απέτυχαν πανηγυρικά.
Σκότωσαν ότι πιο ιερό είχε η χώρα μας και αυτό είναι η δημοκρατία.
Η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα και το πολιτικό σύστημα τη σκότωσε.
Ειρωνεία η πραγματικότητα ;;;
Παρακινούν τους πολίτες να μην κάνουν τίποτε για να το αποτρέψουν.
Μας οδήγησαν στα νύχια του ΔΝΤ χωρίς τη συγκατάθεση μας, εισάγοντας μια νέα μορφή δικτατορίας και επιτρέποντας στους τραπεζίτες και τους ολιγάρχες να μας υποδουλώσουν οικονομικά και πολιτικά.
Η πολιτική ανυπακοή είναι πλέον μονόδρομος για τον ενεργό πολίτη.
Η πολιτική ανυπακοή είναι πλέον ο μόνος δρόμος αντίστασης.
Ο κοινωνικός ακτιβισμός και ο Υπερβατικός Βιοκοινωνικός Κοινοτισμός μοναδική πηγή έμπνευσης για την επόμενη μέρα της χώρας και των πολιτών !!!
Το σάπιο φεύγει το νέο έρχεται !!!
Το τελευταίο προπύργιο των ''αδυνάτων'' η Δικαιοσύνη.
Περιμένω πολλά περισσότερα από εκείνη..... το πολιτικό σύστημα είναι πλέον βιωματικά ανεπαρκές !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου