Γράφει ο Άρης Αλεξανδρής
ΤΗΝ ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΔΙΑΖΥΓΙΟ
Είναι η WIND η χειρότερη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας όλων των εποχών ;;;
Η σχέση μου με τη WIND ξεκίνησε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, στο πλαίσιο ενός εταιρικού συμβολαίου που δέχτηκα να συνάψω, μην έχοντας κάποια προγενέστερη εμπειρία ως συνδρομητής της. Κάτι σαν το ρίσκο που παίρνεις όταν παραγγέλνεις σουβλάκι από ένα καινούργιο μαγαζί, αποδεχόμενος (ή, μερικές φορές, χωρίς καν να υποψιαστείς) το ενδεχόμενο να είναι σκατά. Μόνο που το σουβλάκι το χωνεύεις σε ένα δίωρο, δεν το φορτώνεσαι αναγκαστικά για έναν χρόνο. Τέλος πάντων.
Πολύ γρήγορα έφυγα από την επιχείρηση που μου φόρτωσε το συμβόλαιο με τη WIND, αλλά το συμβόλαιο δεν τερματίστηκε αυτόματα. Έτρεχε κανονικά και θα συνέχιζε, εκτός αν αποφάσιζα να το παύσω εγώ, πληρώνοντας την αντίστοιχη ρήτρα. Γιατί, φυσικά, η WIND έδωσε στην επιχείρηση δώρο κινητό με την κατάρτιση του συμβολαίου, και οι δύο εταιρείες έκριναν λογικό να επωμιστεί το βάρος της εκπλήρωσης του συμβολαίου όχι αυτός που έλαβε το δώρο (η επιχείρηση), αλλά αυτός που φεύγει από την επιχείρηση και έκανε χρήση της σύνδεσης όσο ήταν σ’ αυτήν. Γαμάτο;
Επέλεξα, λοιπόν, να παραμείνω στη WIND με πλήρη άγνοια κινδύνου, αλλά για να το κάνω αυτό έπρεπε πρώτα να μεταβιβάσω το ήδη υπάρχον συμβόλαιο στο όνομά μου (ο αριθμός που κάποτε ήταν δικός μου, πέρασε στο όνομα της εταιρείας και τώρα έπρεπε να ξαναπεράσει στο δικό μου), και στη συνέχεια να επιλέξω υποχρεωτικά ένα νέο πρόγραμμα. Μπουρδελοκατάσταση, αλλά έπρεπε να τη βιώσω.
Το πρώτο σκέλος της αποστολής μου δεν ήταν όσο εύκολο νόμιζα. Το πρώτο υποκατάστημα WIND δεν δεχόταν τα στοιχεία μου. Το δεύτερο αντιμετώπιζε πρόβλημα με το ηλεκτρονικό του σύστημα και δεν μπορούσε να κάνει δουλίτσα. Στο τρίτο, ο υπεύθυνος υπάλληλος πήρε στο χέρι του την εξουσιοδότηση που προσκόμισα (από τον παλιό μου εργοδότη) και την πέταξε απαξιωτικά στην άκρη (σε στυλ Βέρα Λάμπρου σκίζει εξώδικο Στέλλας Μπεζαντάκου), λέγοντάς μου “Αυτό εδώ είναι ένα κομματάκι χαρτί κι εμένα δεν μου λέει τίποτα”. Το τέταρτο υποκατάστημα, παραδόξως, δέχτηκε το αίτημά μου και πραγματοποίησε τη μεταφορά. Προφανώς κάθε υποκατάστημα της WIND έχει διοικητική ανεξαρτησία – η ικανοποίηση ή μη των αιτημάτων σου εξαρτάται από την κρίση και τις διαθέσεις των εκάστοτε υπαλλήλων, όχι από κάποια υπέρτερη πολιτική.
Η επιλογή νέου προγράμματος ήταν εξίσου δύσκολη υπόθεση. Όχι επειδή εγώ ήμουν αναποφάσιστος ή είχα εξεζητημένες προτιμήσεις, αλλά επειδή ο υπάλληλος δεν γνώριζε τα διαθέσιμα προγράμματα και τις επιμέρους λεπτομέρειές τους. Για κάνα μισάωρο πάλευε με έναν αρχαίο κατάλογο δήθεν να με κατατοπίσει, αλλά στην πραγματικότητα να καταλάβει ο ίδιος πάγια, προσφορές και χρεώσεις, για τα οποία ξεκάθαρα δεν είχε ιδέα, παρότι προσπαθούσε μάταια να με πείσει ότι έχει. Ήταν ο κλασικός βαριοκώλης Ελληναράκος που ξέρει τη δουλειά του στο περίπου, δεν τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα να τη μάθει, αλλά είναι παραπάνω από πρόθυμος να υποδυθεί την αυθεντία και να αποπειραθεί να σε κομπλάρει. Στο τέλος, αγανακτισμένος, επέλεξα ένα πρόγραμμα απλώς επειδή φαινόταν να βρίσκεται στα όρια του budget μου, αφού τον έβαλα να με διαβεβαιώσει εκατό φορές ότι το πάγιό μου θα είναι σταθερά αυτό που συμφωνήσαμε, συμπεριλαμβανομένων όλων των φόρων και των χρεώσεων, χωρίς έξτρα επιβαρύνσεις. Πόσο λάθος έκανα.
Ο λογαριασμός μου, φυσικά, δεν ήρθε ποτέ στο ύψος που είχε συμφωνηθεί. Κάθε μήνα πλήρωνα και διαφορετικό (πάντα αυξημένο απ’ το συμφωνηθέν) ποσό, καθότι, αφενός, ο υπάλληλος μου είχε πει ψέματα για τον Φ.Π.Α (δεν τον είχε προσθέσει στο τελικό ποσό), και αφετέρου, συνυπολογίζονταν ορισμένες μυστηριώδεις χρεώσεις για τις οποίες κανείς δεν μπορούσε να μου εξηγήσει από πού προήλθαν. Όσες φορές ρώτησα τους υπαλλήλους στα υποκαταστήματα που πήγαινα να πληρώσω, κανείς δεν γνώριζε (γιατί να γνωρίζουν, άλλωστε, μήπως είναι η δουλειά τους;), και είτε με παρέπεμπαν στο κέντρο εξυπηρέτησης πελατών είτε μου πρότειναν να κάνω αίτηση για να μου έρθει αναλυτικός λογαριασμός μέσα στον επόμενο μήνα. Κρατήστε υπ’ όψιν ότι οι λογαριασμοί συνήθως έρχονταν με καθυστέρηση ή δεν έρχονταν καθόλου.
Η κάλυψη του δικτύου ήταν ένα ακόμη μεγάλο αστείο στο ειδύλλιό μου με τη WIND, και γενικά νομίζω πως συνιστά και το πιο γνωστό ψεγάδι της. Σε γενικές γραμμές, ήταν σα να ζω μονίμως σε ασανσέρ. Που έχει κολλήσει στο τρίτο υπόγειο. Ενός κτιρίου με επένδυση μολύβδου. Σε ένα απομονωμένο νησί. Ενώ έξω μαίνεται διαρκής ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα. Για να διεκπεραιώσω μια κλήση χωρίς διακοπές έπρεπε να αλλάξω κάμποσα δωμάτια, για να πιάσω 3G έπρεπε να σκαρφαλώσω σε κάποιο παράθυρο, ενώ τη μία και μοναδική φορά που εξέφρασα το πρόβλημά μου σε κάποια αρμόδια, έλαβα τη συγκλονιστική απάντηση: “Καλέ, και γιατί δεν δοκιμάζετε 4G; Η δοκιμή είναι χωρίς χρέωση”. Μα πώς μπόρεσα να φερθώ τόσο χαζά; Η εταιρεία που απέτυχε να με εξυπηρετήσει αποτελεσματικά σε όλα τα επίπεδα, μου πρότεινε να δοκιμάσω κάτι νέο, κι εγώ καθόμουν και το σκεφτόμουν;
Εν τω μεταξύ, αποφασισμένος να αλλάξω εταιρεία αμέσως μετά από ένα σύντομο ταξίδι στο εξωτερικό, δοκίμασα μια ακόμη πτυχή του τεχνολογικού μεγαλείου της WIND, διαπιστώνοντας ότι στο εξωτερικό ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΥΨΗ. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό, δεν ξέρω αν είθισται και με τις άλλες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, το αναφέρω απλώς επειδή σα να μου φάνηκε ότι χωρίς καθόλου σήμα, η WIND είναι λιγουλάκι πιο συμπαθητική.
Γυρίζοντας πίσω, απευθύνθηκα σε άλλη εταιρεία και έκανα επιτέλους αίτηση φορητότητας. Είχε έρθει η ώρα να ατενίσω την κόσμο με την αυτοπεποίθηση ενός ατόμου που μπορεί να επικοινωνήσει τηλεφωνικά σαν όλους τους άλλους, χωρίς να ελπίζει στη συμπληρωματική βοήθεια της τηλεπάθειας. Και τότε ήταν που η WIND αποφάσισε να εκδηλώσει το κορπορατικό της κάλλος σε όλο του το μεγαλείο. Η ικανοποίηση του αιτήματός μου ανεστάλη για 10 μέρες, κατά τις οποίες δεχόμουν καθημερινά τηλεφωνήματα από εταιρείες συνεργαζόμενες με τη WIND “για να συζητήσουμε τα παράπονά μου”.
Μάταια επέμενα πως δεν έχουμε να συζητήσουμε κάτι, έχω κάνει ήδη αίτηση φορητότητας σε άλλη εταιρεία, η σχέση μας τελείωσε, ΠΑΡ’ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΗ. Όχι φυσικά. Η WIND είναι η σύζυγος που αρνείται να σου δώσει διαζύγιο, γιατί πιστεύει ακράδαντα ότι την αγαπάς ακόμα – απλώς δεν το παραδέχεσαι.
-Κοιτάξτε, μπορούμε να σας κάνουμε την εξής προσφορά…
-Δεν ενδιαφέρομαι, ευχαριστώ
-Κοιτάξτε να δείτε, μπορείτε να μας πείτε πόσα θα πληρώνετε στο νέο σας συμβόλαιο για να σας προτείνουμε κάτι καλύτερο
-Δεν το διαπραγματεύομαι, έχω πάρει την απόφασή μου, δεν θέλω να παραμείνω συνδρομητής της εταιρείας σας.
-Μα ποιο είναι το πρόβλημα;
-ΤΑ ΠΑΝΤΑ, σας παρακαλώ μην με ξαναπάρετε.
Μάταια. Ο ίδιος διάλογος συνέβαινε καθημερινά με διάφορες παραλλαγές, ενώ το αίτημά μου να αλλάξω εταιρεία κρατώντας τον αριθμό μου συνέχιζε να βρίσκεται στον πάγο, μέχρι η WIND να δώσει την έγκρισή της. Αλλά δεν έδειχνε πρόθυμη να το κάνει σύντομα. Κάθε μέρα, σε ολοένα πιο υστερικό τόνο, παρακαλούσα να μην με ξαναπάρουν τηλέφωνο, από οποιοδήποτε κέντρο, με οποιαδήποτε αιτιολογία, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΤΕΙΝΩ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΜΟΥ. Κάθε μέρα με έπαιρνε τηλέφωνο και μια καινούργια κοπέλα, ισχυριζόμενη ότι δεν είχε ιδέα πως ενημερώθηκα ήδη.
Οι μέρες πέρασαν, εγώ σταμάτησα να σηκώνω τηλέφωνα, και η φορητότητα πραγματοποιήθηκε. Αλλά η WIND δεν είχε πει την τελευταία της κουβέντα ακόμα. Λίγο καιρό μετά τη μεταφορά του αριθμού από τη μία εταιρεία στην άλλη, μου ήρθε γράμμα από τη WIND με τις οφειλές μου, στις οποίες είχε ληφθεί υπόψη ένα διάστημα κατά το οποίο είχα πάψει να είμαι συνδρομητής της. Εντάξει, εντελώς φυσιολογικό πιστεύω. Θα μπορούσε να μου είχε ζητήσει διατροφή για τα παιδιά μας ή αποζημίωση για ηθική βλάβη, αλλά δεν το ’κανε. Μεγαλείο ψυχής, όχι πίπες.
Αγνόησα το γράμμα με τις ανακριβείς χρεώσεις, για να δεχτώ κατόπιν επιτακτικό τηλεφώνημα (κλασικά, από μία συνεργαζόμενη με τη WIND εταιρεία στην οποία εγώ ουδέποτε είχα εκχωρήσει τα στοιχεία μου), που με καλούσε να ρυθμίσω τις οφειλές μου άμεσα. Αφού δήλωσα ότι δεν προτίθεμαι να πληρώσω για υπηρεσίες που δεν μου παρασχέθηκαν, ακολούθησε γράμμα στο οποίο η οφειλή μου αναγραφόταν μειωμένη (γιατί άραγε;), παριλαμβάνοντας όμως αρκετές απειλές περί δικαστικής διεκδίκησης του ποσού κ.τ.λ. Την επόμενη μέρα, κι ενώ ήμουν έτοιμος να πάω να ξεχρεώσω για να τελειώνει επιτέλους αυτή η παρανοϊκή σχέση σαδιστικής εξουσίασης, έλαβα ακόμη ένα τηλεφώνημα από μία κυρία που με ενημέρωσε ότι η οφειλή μου (η νέα, η μειωμένη αν θυμάστε) επιδέχεται επιπλέον έκπτωση 30%
-Για ποιον λόγο;
-Γιατί αυτή την εντολή έδωσε η WIND στο πλαίσιο των διακανονισμών που γίνονται στις οφειλές.
-Μα εγώ δεν αιτήθηκα κανέναν διακανονισμό.
-Ε αν δεν το θέλετε, τώρα τι να σας πω, για σας γίνεται, όχι για μένα (Κλασική ευγένεια υψηλού επιπέδου).
-Πολύ ωραία, και τι πρέπει να κάνω;
-Θα πάτε στο υποκατάστημα της περιοχής σας, θα ζητήσετε να πληρώσετε με έκπτωση 30% και μετά θα πάρετε εμένα τηλέφωνο -κρατήσατε τον αριθμό;- για να ενημερώσω τη WIND ώστε να επικυρώσει την έκπτωση. Διαφορετικά θα φανεί σα να πληρώσατε μόνο ένα μέρος από το συνολικό ποσό.
-Είναι αναγκαίο αυτό το τρίγωνο των Βερμούδων; Με ενημερώνετε ότι δικαιούμαι έκπτωση από τη WIND, αλλά για να την κατοχυρώσω, θα πρέπει να σας καλέσω για να της το θυμίσετε; Δεν είναι αυτονόητο;
-Όχι, έτσι γίνεται πάντα.
Τελικά, πήγα στο υποκατάστημα της περιοχής μου, είπα τα καθέκαστα στον υπάλληλο, εννοείται πως δεν είχε ιδέα για ποιο πράγμα του μιλούσα, δεν βρήκε κανένα σχετικό στοιχείο στο ηλεκτρονικό του σύστημα, πήρε τηλέφωνο τους προϊστάμενούς του, μου έδωσε το τηλέφωνο για να μιλήσω κι εγώ, ανέφερα το όνομα της συνεργαζόμενης εταιρείας καθώς και της υπαλλήλου που με πήρε, και, φυσικά, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΙΠΟΤΑ. Πλήρωσα όλο το ποσό, αφού πρώτα περίμενα μισή ώρα -ανάμεσα σε άλλους αγανακτισμένους πελάτες- μήπως και διευθετηθεί το θέμα της έκπτωσης.
Προφανώς είχα μιλήσει με το φάντασμα κάποιας εργαζόμενης που πέθανε πριν πολλά πολλά χρόνια, και επιστρέφει ανά διαστήματα για να προκαλέσει σύγχυση σε ένα κατά τ’ άλλα αποτελεσματικότατο σύστημα εξυπηρέτησης. Μπορεί, πάλι, το τηλεφώνημα να μην έγινε ποτέ, και να το φαντάστηκα στο πλαίσιο των γενικότερων διαταραχών που μου ’χει προκαλέσει η ενασχόληση με τη WIND. Μπορεί, εν τέλει, να μην υπήρξα ούτε εγώ ποτέ, κι αυτό το κείμενο να είναι μια ποιητική μετουσίωση των παρασίτων που δημιουργούν οι περισσότερες κλήσεις στο δίκτυό της. Δεν θα μάθουμε ποτέ. Αυτό όμως δε σημαίνει πως πρέπει να γίνουμε συνδρομητές της – κάποια μυστήρια ας μείνουν αναπάντητα.
Η σχέση μου με τη WIND ξεκίνησε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, στο πλαίσιο ενός εταιρικού συμβολαίου που δέχτηκα να συνάψω, μην έχοντας κάποια προγενέστερη εμπειρία ως συνδρομητής της. Κάτι σαν το ρίσκο που παίρνεις όταν παραγγέλνεις σουβλάκι από ένα καινούργιο μαγαζί, αποδεχόμενος (ή, μερικές φορές, χωρίς καν να υποψιαστείς) το ενδεχόμενο να είναι σκατά. Μόνο που το σουβλάκι το χωνεύεις σε ένα δίωρο, δεν το φορτώνεσαι αναγκαστικά για έναν χρόνο. Τέλος πάντων.
Πολύ γρήγορα έφυγα από την επιχείρηση που μου φόρτωσε το συμβόλαιο με τη WIND, αλλά το συμβόλαιο δεν τερματίστηκε αυτόματα. Έτρεχε κανονικά και θα συνέχιζε, εκτός αν αποφάσιζα να το παύσω εγώ, πληρώνοντας την αντίστοιχη ρήτρα. Γιατί, φυσικά, η WIND έδωσε στην επιχείρηση δώρο κινητό με την κατάρτιση του συμβολαίου, και οι δύο εταιρείες έκριναν λογικό να επωμιστεί το βάρος της εκπλήρωσης του συμβολαίου όχι αυτός που έλαβε το δώρο (η επιχείρηση), αλλά αυτός που φεύγει από την επιχείρηση και έκανε χρήση της σύνδεσης όσο ήταν σ’ αυτήν. Γαμάτο;
Επέλεξα, λοιπόν, να παραμείνω στη WIND με πλήρη άγνοια κινδύνου, αλλά για να το κάνω αυτό έπρεπε πρώτα να μεταβιβάσω το ήδη υπάρχον συμβόλαιο στο όνομά μου (ο αριθμός που κάποτε ήταν δικός μου, πέρασε στο όνομα της εταιρείας και τώρα έπρεπε να ξαναπεράσει στο δικό μου), και στη συνέχεια να επιλέξω υποχρεωτικά ένα νέο πρόγραμμα. Μπουρδελοκατάσταση, αλλά έπρεπε να τη βιώσω.
Το πρώτο σκέλος της αποστολής μου δεν ήταν όσο εύκολο νόμιζα. Το πρώτο υποκατάστημα WIND δεν δεχόταν τα στοιχεία μου. Το δεύτερο αντιμετώπιζε πρόβλημα με το ηλεκτρονικό του σύστημα και δεν μπορούσε να κάνει δουλίτσα. Στο τρίτο, ο υπεύθυνος υπάλληλος πήρε στο χέρι του την εξουσιοδότηση που προσκόμισα (από τον παλιό μου εργοδότη) και την πέταξε απαξιωτικά στην άκρη (σε στυλ Βέρα Λάμπρου σκίζει εξώδικο Στέλλας Μπεζαντάκου), λέγοντάς μου “Αυτό εδώ είναι ένα κομματάκι χαρτί κι εμένα δεν μου λέει τίποτα”. Το τέταρτο υποκατάστημα, παραδόξως, δέχτηκε το αίτημά μου και πραγματοποίησε τη μεταφορά. Προφανώς κάθε υποκατάστημα της WIND έχει διοικητική ανεξαρτησία – η ικανοποίηση ή μη των αιτημάτων σου εξαρτάται από την κρίση και τις διαθέσεις των εκάστοτε υπαλλήλων, όχι από κάποια υπέρτερη πολιτική.
Η επιλογή νέου προγράμματος ήταν εξίσου δύσκολη υπόθεση. Όχι επειδή εγώ ήμουν αναποφάσιστος ή είχα εξεζητημένες προτιμήσεις, αλλά επειδή ο υπάλληλος δεν γνώριζε τα διαθέσιμα προγράμματα και τις επιμέρους λεπτομέρειές τους. Για κάνα μισάωρο πάλευε με έναν αρχαίο κατάλογο δήθεν να με κατατοπίσει, αλλά στην πραγματικότητα να καταλάβει ο ίδιος πάγια, προσφορές και χρεώσεις, για τα οποία ξεκάθαρα δεν είχε ιδέα, παρότι προσπαθούσε μάταια να με πείσει ότι έχει. Ήταν ο κλασικός βαριοκώλης Ελληναράκος που ξέρει τη δουλειά του στο περίπου, δεν τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα να τη μάθει, αλλά είναι παραπάνω από πρόθυμος να υποδυθεί την αυθεντία και να αποπειραθεί να σε κομπλάρει. Στο τέλος, αγανακτισμένος, επέλεξα ένα πρόγραμμα απλώς επειδή φαινόταν να βρίσκεται στα όρια του budget μου, αφού τον έβαλα να με διαβεβαιώσει εκατό φορές ότι το πάγιό μου θα είναι σταθερά αυτό που συμφωνήσαμε, συμπεριλαμβανομένων όλων των φόρων και των χρεώσεων, χωρίς έξτρα επιβαρύνσεις. Πόσο λάθος έκανα.
Ο λογαριασμός μου, φυσικά, δεν ήρθε ποτέ στο ύψος που είχε συμφωνηθεί. Κάθε μήνα πλήρωνα και διαφορετικό (πάντα αυξημένο απ’ το συμφωνηθέν) ποσό, καθότι, αφενός, ο υπάλληλος μου είχε πει ψέματα για τον Φ.Π.Α (δεν τον είχε προσθέσει στο τελικό ποσό), και αφετέρου, συνυπολογίζονταν ορισμένες μυστηριώδεις χρεώσεις για τις οποίες κανείς δεν μπορούσε να μου εξηγήσει από πού προήλθαν. Όσες φορές ρώτησα τους υπαλλήλους στα υποκαταστήματα που πήγαινα να πληρώσω, κανείς δεν γνώριζε (γιατί να γνωρίζουν, άλλωστε, μήπως είναι η δουλειά τους;), και είτε με παρέπεμπαν στο κέντρο εξυπηρέτησης πελατών είτε μου πρότειναν να κάνω αίτηση για να μου έρθει αναλυτικός λογαριασμός μέσα στον επόμενο μήνα. Κρατήστε υπ’ όψιν ότι οι λογαριασμοί συνήθως έρχονταν με καθυστέρηση ή δεν έρχονταν καθόλου.
Η κάλυψη του δικτύου ήταν ένα ακόμη μεγάλο αστείο στο ειδύλλιό μου με τη WIND, και γενικά νομίζω πως συνιστά και το πιο γνωστό ψεγάδι της. Σε γενικές γραμμές, ήταν σα να ζω μονίμως σε ασανσέρ. Που έχει κολλήσει στο τρίτο υπόγειο. Ενός κτιρίου με επένδυση μολύβδου. Σε ένα απομονωμένο νησί. Ενώ έξω μαίνεται διαρκής ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα. Για να διεκπεραιώσω μια κλήση χωρίς διακοπές έπρεπε να αλλάξω κάμποσα δωμάτια, για να πιάσω 3G έπρεπε να σκαρφαλώσω σε κάποιο παράθυρο, ενώ τη μία και μοναδική φορά που εξέφρασα το πρόβλημά μου σε κάποια αρμόδια, έλαβα τη συγκλονιστική απάντηση: “Καλέ, και γιατί δεν δοκιμάζετε 4G; Η δοκιμή είναι χωρίς χρέωση”. Μα πώς μπόρεσα να φερθώ τόσο χαζά; Η εταιρεία που απέτυχε να με εξυπηρετήσει αποτελεσματικά σε όλα τα επίπεδα, μου πρότεινε να δοκιμάσω κάτι νέο, κι εγώ καθόμουν και το σκεφτόμουν;
Εν τω μεταξύ, αποφασισμένος να αλλάξω εταιρεία αμέσως μετά από ένα σύντομο ταξίδι στο εξωτερικό, δοκίμασα μια ακόμη πτυχή του τεχνολογικού μεγαλείου της WIND, διαπιστώνοντας ότι στο εξωτερικό ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΥΨΗ. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό, δεν ξέρω αν είθισται και με τις άλλες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, το αναφέρω απλώς επειδή σα να μου φάνηκε ότι χωρίς καθόλου σήμα, η WIND είναι λιγουλάκι πιο συμπαθητική.
Γυρίζοντας πίσω, απευθύνθηκα σε άλλη εταιρεία και έκανα επιτέλους αίτηση φορητότητας. Είχε έρθει η ώρα να ατενίσω την κόσμο με την αυτοπεποίθηση ενός ατόμου που μπορεί να επικοινωνήσει τηλεφωνικά σαν όλους τους άλλους, χωρίς να ελπίζει στη συμπληρωματική βοήθεια της τηλεπάθειας. Και τότε ήταν που η WIND αποφάσισε να εκδηλώσει το κορπορατικό της κάλλος σε όλο του το μεγαλείο. Η ικανοποίηση του αιτήματός μου ανεστάλη για 10 μέρες, κατά τις οποίες δεχόμουν καθημερινά τηλεφωνήματα από εταιρείες συνεργαζόμενες με τη WIND “για να συζητήσουμε τα παράπονά μου”.
Μάταια επέμενα πως δεν έχουμε να συζητήσουμε κάτι, έχω κάνει ήδη αίτηση φορητότητας σε άλλη εταιρεία, η σχέση μας τελείωσε, ΠΑΡ’ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΗ. Όχι φυσικά. Η WIND είναι η σύζυγος που αρνείται να σου δώσει διαζύγιο, γιατί πιστεύει ακράδαντα ότι την αγαπάς ακόμα – απλώς δεν το παραδέχεσαι.
-Κοιτάξτε, μπορούμε να σας κάνουμε την εξής προσφορά…
-Δεν ενδιαφέρομαι, ευχαριστώ
-Κοιτάξτε να δείτε, μπορείτε να μας πείτε πόσα θα πληρώνετε στο νέο σας συμβόλαιο για να σας προτείνουμε κάτι καλύτερο
-Δεν το διαπραγματεύομαι, έχω πάρει την απόφασή μου, δεν θέλω να παραμείνω συνδρομητής της εταιρείας σας.
-Μα ποιο είναι το πρόβλημα;
-ΤΑ ΠΑΝΤΑ, σας παρακαλώ μην με ξαναπάρετε.
Μάταια. Ο ίδιος διάλογος συνέβαινε καθημερινά με διάφορες παραλλαγές, ενώ το αίτημά μου να αλλάξω εταιρεία κρατώντας τον αριθμό μου συνέχιζε να βρίσκεται στον πάγο, μέχρι η WIND να δώσει την έγκρισή της. Αλλά δεν έδειχνε πρόθυμη να το κάνει σύντομα. Κάθε μέρα, σε ολοένα πιο υστερικό τόνο, παρακαλούσα να μην με ξαναπάρουν τηλέφωνο, από οποιοδήποτε κέντρο, με οποιαδήποτε αιτιολογία, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΤΕΙΝΩ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΜΟΥ. Κάθε μέρα με έπαιρνε τηλέφωνο και μια καινούργια κοπέλα, ισχυριζόμενη ότι δεν είχε ιδέα πως ενημερώθηκα ήδη.
Οι μέρες πέρασαν, εγώ σταμάτησα να σηκώνω τηλέφωνα, και η φορητότητα πραγματοποιήθηκε. Αλλά η WIND δεν είχε πει την τελευταία της κουβέντα ακόμα. Λίγο καιρό μετά τη μεταφορά του αριθμού από τη μία εταιρεία στην άλλη, μου ήρθε γράμμα από τη WIND με τις οφειλές μου, στις οποίες είχε ληφθεί υπόψη ένα διάστημα κατά το οποίο είχα πάψει να είμαι συνδρομητής της. Εντάξει, εντελώς φυσιολογικό πιστεύω. Θα μπορούσε να μου είχε ζητήσει διατροφή για τα παιδιά μας ή αποζημίωση για ηθική βλάβη, αλλά δεν το ’κανε. Μεγαλείο ψυχής, όχι πίπες.
Αγνόησα το γράμμα με τις ανακριβείς χρεώσεις, για να δεχτώ κατόπιν επιτακτικό τηλεφώνημα (κλασικά, από μία συνεργαζόμενη με τη WIND εταιρεία στην οποία εγώ ουδέποτε είχα εκχωρήσει τα στοιχεία μου), που με καλούσε να ρυθμίσω τις οφειλές μου άμεσα. Αφού δήλωσα ότι δεν προτίθεμαι να πληρώσω για υπηρεσίες που δεν μου παρασχέθηκαν, ακολούθησε γράμμα στο οποίο η οφειλή μου αναγραφόταν μειωμένη (γιατί άραγε;), παριλαμβάνοντας όμως αρκετές απειλές περί δικαστικής διεκδίκησης του ποσού κ.τ.λ. Την επόμενη μέρα, κι ενώ ήμουν έτοιμος να πάω να ξεχρεώσω για να τελειώνει επιτέλους αυτή η παρανοϊκή σχέση σαδιστικής εξουσίασης, έλαβα ακόμη ένα τηλεφώνημα από μία κυρία που με ενημέρωσε ότι η οφειλή μου (η νέα, η μειωμένη αν θυμάστε) επιδέχεται επιπλέον έκπτωση 30%
-Για ποιον λόγο;
-Γιατί αυτή την εντολή έδωσε η WIND στο πλαίσιο των διακανονισμών που γίνονται στις οφειλές.
-Μα εγώ δεν αιτήθηκα κανέναν διακανονισμό.
-Ε αν δεν το θέλετε, τώρα τι να σας πω, για σας γίνεται, όχι για μένα (Κλασική ευγένεια υψηλού επιπέδου).
-Πολύ ωραία, και τι πρέπει να κάνω;
-Θα πάτε στο υποκατάστημα της περιοχής σας, θα ζητήσετε να πληρώσετε με έκπτωση 30% και μετά θα πάρετε εμένα τηλέφωνο -κρατήσατε τον αριθμό;- για να ενημερώσω τη WIND ώστε να επικυρώσει την έκπτωση. Διαφορετικά θα φανεί σα να πληρώσατε μόνο ένα μέρος από το συνολικό ποσό.
-Είναι αναγκαίο αυτό το τρίγωνο των Βερμούδων; Με ενημερώνετε ότι δικαιούμαι έκπτωση από τη WIND, αλλά για να την κατοχυρώσω, θα πρέπει να σας καλέσω για να της το θυμίσετε; Δεν είναι αυτονόητο;
-Όχι, έτσι γίνεται πάντα.
Τελικά, πήγα στο υποκατάστημα της περιοχής μου, είπα τα καθέκαστα στον υπάλληλο, εννοείται πως δεν είχε ιδέα για ποιο πράγμα του μιλούσα, δεν βρήκε κανένα σχετικό στοιχείο στο ηλεκτρονικό του σύστημα, πήρε τηλέφωνο τους προϊστάμενούς του, μου έδωσε το τηλέφωνο για να μιλήσω κι εγώ, ανέφερα το όνομα της συνεργαζόμενης εταιρείας καθώς και της υπαλλήλου που με πήρε, και, φυσικά, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΙΠΟΤΑ. Πλήρωσα όλο το ποσό, αφού πρώτα περίμενα μισή ώρα -ανάμεσα σε άλλους αγανακτισμένους πελάτες- μήπως και διευθετηθεί το θέμα της έκπτωσης.
Προφανώς είχα μιλήσει με το φάντασμα κάποιας εργαζόμενης που πέθανε πριν πολλά πολλά χρόνια, και επιστρέφει ανά διαστήματα για να προκαλέσει σύγχυση σε ένα κατά τ’ άλλα αποτελεσματικότατο σύστημα εξυπηρέτησης. Μπορεί, πάλι, το τηλεφώνημα να μην έγινε ποτέ, και να το φαντάστηκα στο πλαίσιο των γενικότερων διαταραχών που μου ’χει προκαλέσει η ενασχόληση με τη WIND. Μπορεί, εν τέλει, να μην υπήρξα ούτε εγώ ποτέ, κι αυτό το κείμενο να είναι μια ποιητική μετουσίωση των παρασίτων που δημιουργούν οι περισσότερες κλήσεις στο δίκτυό της. Δεν θα μάθουμε ποτέ. Αυτό όμως δε σημαίνει πως πρέπει να γίνουμε συνδρομητές της – κάποια μυστήρια ας μείνουν αναπάντητα.
