Γράφει ο Κυριάκος Βελόπουλος
Ένας από τους «παλιούς λογαριασμούς» της Γερμανίας είναι και αυτός προς την Ελλάδα και αφορά το κατοχικό δάνειο που αναγκάστηκε να δώσει η χώρα μας στα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασαν τον Απρίλιο του 2014 στελέχη της Τράπεζας της Ελλάδος, στην Επιτροπή Διεκδίκησης Γερμανικών Αποζημιώσεων της Βουλής, οι γερμανικές οφειλές ανέρχονται στο 1,35 τετράκις εκατομμύρια δραχμές. Πρόκειται για ποσό που αφορά το έτος 1941 με πληθωριστική αξία, χωρίς να έχει γίνει αναγωγή σε σημερινές τιμές και χωρίς να έχει αφαιρεθεί η πληθωριστική αξία. Σε μια άλλη εκτίμηση σε δολάρια, έχοντας αφαιρέσει την πληθωριστική αξία της δραχμής, τα στελέχη της Τράπεζας της Ελλάδος έκαναν λόγο για απαιτήσεις που φτάνουν μέχρι και τα 258 εκατομμύρια δολάρια σε τιμές Νοεμβρίου του 1941.
Για να γίνει αναγωγή σε σημερινά ποσά απαιτείται τεχνική επεξεργασία από εμπειρογνώμονες και οικονομολόγους με την κάλυψη της Πολιτείας, όπως αναφέρθηκε. Το ισχυρό όπλο της Ελλάδας για την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου είναι οι καταβολές που έκανε το Γ΄ Ράιχ αναγνωρίζοντας έτσι ουσιαστικά την απαίτηση της Ελλάδας. Οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα αφορούν τις επανορθώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές κατά τη διάρκεια της κατοχής, δηλαδή προς το δημόσιο, και το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισεκ. δολαρίων (αγοραστικής αξίας 1938), που υπολογίζεται κάθε χρόνο, τόσο από την τράπεζα της Ελλάδας, όσο και από την γερμανική κρατική τράπεζα. Και τα δύο αυτά ποσά, όπως υποστηρίζουν διακεκριμένοι νομικοί, δεν έχουν παραγραφεί γιατί είναι αναγνωρισμένες οφειλές με διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς συμβάσεις. Η άρνηση της Γερμανίας στις απαιτήσεις της Ελλάδας έχει εκφραστεί με πάρα πολλούς τρόπους, ενώ τη γενναιόδωρη στάση της χώρας μας στο δικό της πρόβλημα χρέους που αντιμετώπισε μεταπολεμικά, την ανταπέδωσε επιχειρώντας την οικονομική άλωσή της. Ό,τι δεν κατάφεραν οι ορδές του Τρίτου Ράιχ με τα όπλα, επιχειρεί να το κάνει η Γερμανία του 21ου αιώνα με τον οικονομικό πόλεμο που κήρυξε εναντίον της χώρας μας. Υπό τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας και δείχνοντας αμέτρητες φορές την έξοδο της χώρας μας από την Ευρωζώνη, πρωτοστάτησε στον πειθαναγκασμό της για τη λήψη όλων των επώδυνων οικονομικών μέτρων που οδήγησαν τον υπερήφανο ελληνικό λαό σε εξαθλίωση. Ωστόσο τη στάση αυτή δεν φαίνεται να ενστερνίζονται αρκετοί Γερμανοί ιστορικοί, διανοούμενοι κ.ά., οι οποίοι με άρθρα και συνεντεύξεις στηλιτεύουν τη στάση της γερμανικής πολιτικής ελίτ. Για κάποιους η διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους είναι η μόνη λογική λύση που θα δώσει ώθηση για ένα νέο ξεκίνημα της Ελλάδας. Όσο για τα προβλήματα που ενδεχομένως θα αντιμετώπιζαν κάποιες τράπεζες από τη δια- γραφή μέρους του χρέους, αυτά θα μπορούσαν να καλυφθούν με καινούρια προγράμματα βοήθειας, ενώ η Γερμανία στην ουσία δεν θα χάσει αφού χρωστά στην Ελλάδα και επιτέλους θα φανεί συνεπής. Κάποιοι άλλοι δεν σταματούν να υπενθυμίζουν ότι στο γερμανικό οικονομικό θαύμα συνέβαλε και η Ελλάδα, όταν αποδέχθηκε και εκείνη το 1953 διαγραφή του χρέους της τότε δυτικής Γερμανίας. Στην εχθρική αυτή στάση της Γερμανίας οφείλει να ορθώσει το ανάστημά του το ελληνικό πολιτικό σύστημα, διότι έχει ευθύνες απέναντι όχι μόνο στον ελληνικό λαό αλλά και απέναντι σε όλους εκείνους του πολίτες της Γερμανίας, οι οποίοι παρακολουθούν με ανησυχία τη συνεχώς αυξανόμενη έπαρση της γερμανικής πολιτικής ελίτ, η οποία επιχειρεί με την οικονομική υπεροχή να κυριαρχήσει όχι μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.
