Γράφει η Ασπασία Καλαφάτη
Εφέτης Διοικητικός Δικαστής
Ο κύριος Μ. τυγχάνει να είναι Έλλην. Και Λάκων. Και να διαμένει στη Μονεμβάσια. Και θα μπορούσε άνετα να συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτούς που ακολουθούν κατά πόδας τους Ικαριώτες, μιας και χαίρει απολύτου υγείας, παρά τα 60 του, αφού ζει σε ένα πανέμορφο και ζηλευτό τόπο και έχει μια ωραία οικογένεια (σύζυγο και 2 τέκνα).
Όμως ο κύριος Μ., από το 2010 που ενημερώθηκε από τα μέσα που ενημερώνουν (και κατ’ άλλους αποβλακώνουν) ότι χρωστάει ο ίδιος και η οικογένειά του από 28.639 ευρώ έκαστος ως δημόσιο χρέος και εξαιτίας αυτής της πληροφορίας έχασε αυτός και η σύζυγός του το 1/3 του μισθού τους, είδε το εισόδημά του να μειώνεται και άλλο λόγω της αύξησης της φορολογίας στα επίπεδα του +35%, είδε τον ανιψιό του-άριστο επιστήμονα να παίρνει το δρόμο της ξενιτιάς, γιους φίλων να μπαίνουν στο επίσημο νούμερο των 1.388.000 ανέργων (παρά τις 5μηνες συμβάσεις), έμαθε ότι για πρώτη φορά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο χάθηκε μια γενιά Ελλήνων (περισσότεροι οι θάνατοι από τις γεννήσεις), δεν αισθάνεται πλέον και τόσο αισιόδοξος ότι θα φτάσει τους Ικαριώτες. (Πόσο μάλιστα τώρα που έκλεισαν και το Νοσοκομείο Μολάων και πρέπει να τρέχει στη Σπάρτη για παθολόγο και στην Τρίπολη για καρδιολόγο).
Και μέσα στον Αύγουστο του ήρθε ο ΕΝΦΙΑ. Και του’ ρθε ταμπλάς. Θα μου πεις γιατί; Αφού είχε προηγηθεί το χαράτσι (βλ. ΕΕΤΗΔΕ, που κρίθηκε συνταγματικό, κατ’ επίκληση του δικαίου της ανάγκης) και το ΕΤΑΚ. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Έλα ντε όμως που τούτος ο νέος φόρος τον υποχρεώνει να πληρώνει για το σπίτι του (το πατρικό του, που ανακαίνισε με δάνειο και το χρωστάει ακόμη) διπλάσιο χαράτσι (εμ τι τις ήθελε τις βεράντες και τα σκέπαστρα στο χωριό;) και για τα χωράφια που του άφησαν οι γονιοί του και δεν του αποφέρουν εισόδημα, ακόμη επιπλέον φόρο! Άσε που στα μέσα που ενημερώνουν (και κατ’ άλλους αποβλακώνουν) φωνάζουν ακόμη και έγκριτοι νομικοί, προερχόμενοι από τον κυβερνητικό χώρο (βλ. κ. Παυλόπουλος), ότι ο φόρος αυτός είναι αντισυνταγματικός. Άσε που, στο φινάλε φινάλε, δεν έχει να τον πληρώσει. Έλα ντε, όμως, που δεν θέλει να συμπεριλαμβάνεται μέσα στα 2.450.000 των Ελλήνων που χρωστάνε 68 δις (αν και σίγουρα δεν είναι μέσα στους 4.000 που χρωστάνε τα 10 δις εξ αυτών).
Οπόταν ο κύριος Μ. αποφάσισε να βρει το δίκιο του και να χτυπήσει τη θύρα της τρίτης εξουσίας. Όμως, ο δικηγόρος του –που, παρεμπιπτόντως, του ζήτησε ένα αρκετά σεβαστό ποσό, για παράβολα, για προείσπραξη, για τη μετάβασή του στην Τρίπολη, όπου ενημερώθηκε ο κύριος Μ. ότι είναι το δικαστήριο που θα δικάσει την υπόθεσή του κλπ- του μήνυσε ότι πρώτα πρέπει να προσφύγει σε μια επιτροπή τριών μελών που εδρεύει στην Αθήνα και δουλεύει μέσα στο Υπουργείο όπου μαζεύονται οι φόροι και όπου εργάζεται αυτός ο κύριος Επίτροπος που μας έβαλαν (βλ. Ράϊχενμπαχ) γιατί ήμασταν κακά παιδιά και δεν ήταν και τόσο σίγουροι οι δανειστές ότι θα μαζεύαμε τους φόρους για να ξεπληρώσουμε το χρέος προς αυτούς. Και φυσικά ο δικηγόρος ζήτησε και ένα κάτι τις επιπλέον για να φτιάξει το χαρτί αυτό προς την επιτροπή, που το λένε «ενδικοφανή προσφυγή».
Έτσι, ο κύριος Μ. αναγκάστηκε και έβαλε το βλαστάρι του και έψαξε στο Ιντερνετ και βρήκε ένα υπόδειγμα που του ταίριαζε γάντι από την ιστοσελίδα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και αποφάσισε να διεκδικήσει τα δίκια του. Και τα μάζεψε και ξεκίνησε για τη Σπάρτη. Διότι εκεί πλέον έχουν μαζευτεί όλες οι Δ.Ο.Υ. του νομού Λακωνίας μετά τη συγχώνευση (για την εξυπηρέτηση κι αυτή του δημόσιου χρέους) και εκεί έπρεπε να την καταθέσει.
Εκεί όμως ενημερώθηκε ότι δεν παραλαμβάνουν χαρτιά νέτα σκέτα, αλλά τα θέλουν σε «μαγνητική» μορφή.
-Τι είναι τούτο; Αναρωτήθηκε ο κύριος Μ.
Αλλά που να του εξηγήσει ο κατά τα λοιπά εξυπηρετικός υπάλληλος, γι αυτό και τον παρέπεμψε στο λογιστή του.
-Μα, ο λογιστής θα πρέπει να πληρωθεί γι αυτό, του ανταπάντησε ο κύριος Μ.
Με τα πολλά, ο υπάλληλος τον ρώτησε αν κάποιο από τα παιδιά του έχει Η/Υ και κατέχει από τα τοιαύτα κόλπα και του έδωσε το όνομα και το τηλέφωνό του για να επικοινωνήσει μαζί του ο κανακάρης του.
Έτσι ο κύριος Μ. ταξίδεψε τα 75 χιλιόμετρα της επιστροφής (ήτοι 130 πήγαινε-έλα) άπραγος. Αλλά πεισματωμένος όπως ήταν, είπε στον εαυτό του «εδώ που έφτασα δεν έχει γυρισμό». Την επομένη, αφού έφαγε το πρωϊνό στα τηλέφωνα, λαμβάνοντας τις απαραίτητες οδηγίες από τον κατά τα άλλα εξυπηρετικό υπάλληλο της Δ.Ο.Υ., και αφού κάθησε με τον κανακάρη του –ο οποίος όντας στην εφηβεία, δεν συμμεριζόταν και τόσο τις πατρικές ανησυχίες-, φάγανε ένα ολόκληρο απόγευμα, αλλά κατάφεραν και αποκωδικοποίησαν την εγκύκλιο και τις πληροφορίες που αφορούν τα στικάκια και υλοποιώντας την βήμα, βήμα, βρήκανε και σκάνερ για να φωτογραφήσουν τα «συνημμένα» (με το αζημίωτο βέβαια), που ήταν και μπόλικα και έφτιαξαν ένα cd όπου ο επαγγελματίας του είδους του πέρασε όλα τα δεδομένα, έτοιμο για τη Δ.Ο.Υ.
Οπόταν πανέτοιμος ο κύριος Μ. την επομένη, διανύοντας εκ νέου 75 χιλιόμετρα, παρουσιάστηκε και πάλι στη Σπάρτη, όπου όμως τον ενημέρωσαν ότι αφού είχε κάνει το λάθος να ζητήσει και αίτηση αναστολής του φόρου λόγω οικονομικής αδυναμίας, θα έπρεπε να σκανάρει και την βεβαίωση υποβολής της αίτησης αναστολής που θα του έφτιαχνε ως αποδεικτικό ο παραλαμβάνων υπάλληλος και να την περάσει και αυτή στο cd.
Το τέλος της ιστορίας μας εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Αν ήταν στην Κρήτη, ο κύριος Μ. πιθανόν να έπαιρνε το τουφέκι του και να πήγαινε στον Προϊστάμενο. Αν ήταν τσαμπουκάς, πιθανόν να τους έριχνε ένα μπατιρντί κανονικό και αφού τους έλουζε με τα ανάλογα κόσμια επίθετα, πιθανόν να έριχνε μαύρη πέτρα οπίσω. Αν ήταν πιο «πολιτισμένος», πιθανόν να έβραζε από το θυμό του και, προκειμένου να μην πάθει επιτόπου εγκεφαλικό, όπως ο κύριος που είχε σταθεί στην ουρά της Τράπεζας για να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, να έφευγε με το κεφάλι ψηλά και βρίζοντας από μέσα του. Πιθανόν και να ματαπλήρωνε έναν επαγγελματία του είδους, που τυχαία έχει απέναντι από τη Δ.Ο.Υ. το γραφείο του, για να του σκανάρει εκ νέου τα δεδομένα μετά του αποδεικτικού υποβολής της αίτησης αναστολής και να κατάφερνε επιτέλους να καταθέσει την περίφημη ενδικοφανή προσφυγή και την αίτηση αναστολής του.
Μήπως υπάρχει κάποιος από τους αναγνώστες, που να πιστεύει ότι η επιτροπή που εδρεύει στο Υπουργείο των φόρων, θα ασχοληθεί τελικά με το αίτημα του κυρίου Μ;
ΥΓ. Συγχαρητήρια στους ιθύνοντες που κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να μην καταφέρει ο απλός-μέσος πολίτης να προσφύγει στη διοικητική δικαιοσύνη. Κατά τα άλλα, Σςςςς, Σιγά, μην ξυπνήσουμε όσους κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και δεν βλέπουν πουθενά παραβίαση του άρθρου 20 παρ. 1 του Συντάγματος.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας
Ασπασία Καλαφάτη
Εφέτης Δ.Δ.
Όμως ο κύριος Μ., από το 2010 που ενημερώθηκε από τα μέσα που ενημερώνουν (και κατ’ άλλους αποβλακώνουν) ότι χρωστάει ο ίδιος και η οικογένειά του από 28.639 ευρώ έκαστος ως δημόσιο χρέος και εξαιτίας αυτής της πληροφορίας έχασε αυτός και η σύζυγός του το 1/3 του μισθού τους, είδε το εισόδημά του να μειώνεται και άλλο λόγω της αύξησης της φορολογίας στα επίπεδα του +35%, είδε τον ανιψιό του-άριστο επιστήμονα να παίρνει το δρόμο της ξενιτιάς, γιους φίλων να μπαίνουν στο επίσημο νούμερο των 1.388.000 ανέργων (παρά τις 5μηνες συμβάσεις), έμαθε ότι για πρώτη φορά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο χάθηκε μια γενιά Ελλήνων (περισσότεροι οι θάνατοι από τις γεννήσεις), δεν αισθάνεται πλέον και τόσο αισιόδοξος ότι θα φτάσει τους Ικαριώτες. (Πόσο μάλιστα τώρα που έκλεισαν και το Νοσοκομείο Μολάων και πρέπει να τρέχει στη Σπάρτη για παθολόγο και στην Τρίπολη για καρδιολόγο).
Και μέσα στον Αύγουστο του ήρθε ο ΕΝΦΙΑ. Και του’ ρθε ταμπλάς. Θα μου πεις γιατί; Αφού είχε προηγηθεί το χαράτσι (βλ. ΕΕΤΗΔΕ, που κρίθηκε συνταγματικό, κατ’ επίκληση του δικαίου της ανάγκης) και το ΕΤΑΚ. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Έλα ντε όμως που τούτος ο νέος φόρος τον υποχρεώνει να πληρώνει για το σπίτι του (το πατρικό του, που ανακαίνισε με δάνειο και το χρωστάει ακόμη) διπλάσιο χαράτσι (εμ τι τις ήθελε τις βεράντες και τα σκέπαστρα στο χωριό;) και για τα χωράφια που του άφησαν οι γονιοί του και δεν του αποφέρουν εισόδημα, ακόμη επιπλέον φόρο! Άσε που στα μέσα που ενημερώνουν (και κατ’ άλλους αποβλακώνουν) φωνάζουν ακόμη και έγκριτοι νομικοί, προερχόμενοι από τον κυβερνητικό χώρο (βλ. κ. Παυλόπουλος), ότι ο φόρος αυτός είναι αντισυνταγματικός. Άσε που, στο φινάλε φινάλε, δεν έχει να τον πληρώσει. Έλα ντε, όμως, που δεν θέλει να συμπεριλαμβάνεται μέσα στα 2.450.000 των Ελλήνων που χρωστάνε 68 δις (αν και σίγουρα δεν είναι μέσα στους 4.000 που χρωστάνε τα 10 δις εξ αυτών).
Οπόταν ο κύριος Μ. αποφάσισε να βρει το δίκιο του και να χτυπήσει τη θύρα της τρίτης εξουσίας. Όμως, ο δικηγόρος του –που, παρεμπιπτόντως, του ζήτησε ένα αρκετά σεβαστό ποσό, για παράβολα, για προείσπραξη, για τη μετάβασή του στην Τρίπολη, όπου ενημερώθηκε ο κύριος Μ. ότι είναι το δικαστήριο που θα δικάσει την υπόθεσή του κλπ- του μήνυσε ότι πρώτα πρέπει να προσφύγει σε μια επιτροπή τριών μελών που εδρεύει στην Αθήνα και δουλεύει μέσα στο Υπουργείο όπου μαζεύονται οι φόροι και όπου εργάζεται αυτός ο κύριος Επίτροπος που μας έβαλαν (βλ. Ράϊχενμπαχ) γιατί ήμασταν κακά παιδιά και δεν ήταν και τόσο σίγουροι οι δανειστές ότι θα μαζεύαμε τους φόρους για να ξεπληρώσουμε το χρέος προς αυτούς. Και φυσικά ο δικηγόρος ζήτησε και ένα κάτι τις επιπλέον για να φτιάξει το χαρτί αυτό προς την επιτροπή, που το λένε «ενδικοφανή προσφυγή».
Έτσι, ο κύριος Μ. αναγκάστηκε και έβαλε το βλαστάρι του και έψαξε στο Ιντερνετ και βρήκε ένα υπόδειγμα που του ταίριαζε γάντι από την ιστοσελίδα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και αποφάσισε να διεκδικήσει τα δίκια του. Και τα μάζεψε και ξεκίνησε για τη Σπάρτη. Διότι εκεί πλέον έχουν μαζευτεί όλες οι Δ.Ο.Υ. του νομού Λακωνίας μετά τη συγχώνευση (για την εξυπηρέτηση κι αυτή του δημόσιου χρέους) και εκεί έπρεπε να την καταθέσει.
Εκεί όμως ενημερώθηκε ότι δεν παραλαμβάνουν χαρτιά νέτα σκέτα, αλλά τα θέλουν σε «μαγνητική» μορφή.
-Τι είναι τούτο; Αναρωτήθηκε ο κύριος Μ.
Αλλά που να του εξηγήσει ο κατά τα λοιπά εξυπηρετικός υπάλληλος, γι αυτό και τον παρέπεμψε στο λογιστή του.
-Μα, ο λογιστής θα πρέπει να πληρωθεί γι αυτό, του ανταπάντησε ο κύριος Μ.
Με τα πολλά, ο υπάλληλος τον ρώτησε αν κάποιο από τα παιδιά του έχει Η/Υ και κατέχει από τα τοιαύτα κόλπα και του έδωσε το όνομα και το τηλέφωνό του για να επικοινωνήσει μαζί του ο κανακάρης του.
Έτσι ο κύριος Μ. ταξίδεψε τα 75 χιλιόμετρα της επιστροφής (ήτοι 130 πήγαινε-έλα) άπραγος. Αλλά πεισματωμένος όπως ήταν, είπε στον εαυτό του «εδώ που έφτασα δεν έχει γυρισμό». Την επομένη, αφού έφαγε το πρωϊνό στα τηλέφωνα, λαμβάνοντας τις απαραίτητες οδηγίες από τον κατά τα άλλα εξυπηρετικό υπάλληλο της Δ.Ο.Υ., και αφού κάθησε με τον κανακάρη του –ο οποίος όντας στην εφηβεία, δεν συμμεριζόταν και τόσο τις πατρικές ανησυχίες-, φάγανε ένα ολόκληρο απόγευμα, αλλά κατάφεραν και αποκωδικοποίησαν την εγκύκλιο και τις πληροφορίες που αφορούν τα στικάκια και υλοποιώντας την βήμα, βήμα, βρήκανε και σκάνερ για να φωτογραφήσουν τα «συνημμένα» (με το αζημίωτο βέβαια), που ήταν και μπόλικα και έφτιαξαν ένα cd όπου ο επαγγελματίας του είδους του πέρασε όλα τα δεδομένα, έτοιμο για τη Δ.Ο.Υ.
Οπόταν πανέτοιμος ο κύριος Μ. την επομένη, διανύοντας εκ νέου 75 χιλιόμετρα, παρουσιάστηκε και πάλι στη Σπάρτη, όπου όμως τον ενημέρωσαν ότι αφού είχε κάνει το λάθος να ζητήσει και αίτηση αναστολής του φόρου λόγω οικονομικής αδυναμίας, θα έπρεπε να σκανάρει και την βεβαίωση υποβολής της αίτησης αναστολής που θα του έφτιαχνε ως αποδεικτικό ο παραλαμβάνων υπάλληλος και να την περάσει και αυτή στο cd.
Το τέλος της ιστορίας μας εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Αν ήταν στην Κρήτη, ο κύριος Μ. πιθανόν να έπαιρνε το τουφέκι του και να πήγαινε στον Προϊστάμενο. Αν ήταν τσαμπουκάς, πιθανόν να τους έριχνε ένα μπατιρντί κανονικό και αφού τους έλουζε με τα ανάλογα κόσμια επίθετα, πιθανόν να έριχνε μαύρη πέτρα οπίσω. Αν ήταν πιο «πολιτισμένος», πιθανόν να έβραζε από το θυμό του και, προκειμένου να μην πάθει επιτόπου εγκεφαλικό, όπως ο κύριος που είχε σταθεί στην ουρά της Τράπεζας για να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, να έφευγε με το κεφάλι ψηλά και βρίζοντας από μέσα του. Πιθανόν και να ματαπλήρωνε έναν επαγγελματία του είδους, που τυχαία έχει απέναντι από τη Δ.Ο.Υ. το γραφείο του, για να του σκανάρει εκ νέου τα δεδομένα μετά του αποδεικτικού υποβολής της αίτησης αναστολής και να κατάφερνε επιτέλους να καταθέσει την περίφημη ενδικοφανή προσφυγή και την αίτηση αναστολής του.
Μήπως υπάρχει κάποιος από τους αναγνώστες, που να πιστεύει ότι η επιτροπή που εδρεύει στο Υπουργείο των φόρων, θα ασχοληθεί τελικά με το αίτημα του κυρίου Μ;
ΥΓ. Συγχαρητήρια στους ιθύνοντες που κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να μην καταφέρει ο απλός-μέσος πολίτης να προσφύγει στη διοικητική δικαιοσύνη. Κατά τα άλλα, Σςςςς, Σιγά, μην ξυπνήσουμε όσους κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και δεν βλέπουν πουθενά παραβίαση του άρθρου 20 παρ. 1 του Συντάγματος.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας
Ασπασία Καλαφάτη
Εφέτης Δ.Δ.
ΠΗΓΗ
http://www.edd.gr/index.php/component/content/article/35-views/137-the-odyssey-of-mr-m
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου