πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
Τίποτα δυσκολότερο στον κόσμο από την απονομή της Δικαιοσύνης, πολύ περισσότερο σε μια χώρα, όπως η δική μας που έχει τους δικούς της κανόνες και τους δικούς της νόμους που εφαρμόζονται επιλεκτικά
Δηλαδή με βάση πολιτικά κριτήρια, πολιτικούς συσχετισμούς, πολιτικές επιρροές, που αναπόφευκτα, λόγω της ελληνικής κοινωνικής δομής, πάντα υπάρχουν, με τάση ενίσχυσης, παρά αποδυνάμωσης.
Δεν εκπλήσσεται λοιπόν ο πολίτης σήμερα, με ό,τι κι’ αν συμβαίνει στον τόσο ευαίσθητο αυτό χώρο, που μοιραία, παρά τις αντιστάσεις πεφωτισμένων δικαστών, οδηγείται σ’ απαξίωση.
Η αρνησιδικία όμως, η οποία όλο και περισσότερο εμφανίζεται και ακόμη περισσότερο εμπεδώνεται στην συνείδηση όλων, τείνει ν’ απορρυθμίσει αυτήν την διαδικασία απονομής δικαίου, που έγινε αντιπαραγωγική με καταστροφικές κυριολεκτικά συνέπειες, για το Κράτος Δικαίου, το οποίο συνεχώς χάνει πόντους και οδηγεί στην αποχαλίνωση ενστίκτων και παθών.
Είναι άλλωστε στην κουλτούρα, στα διαμορφωθέντα πολιτισμικά ήθη η προσπάθεια ελέγχου της Δικαιοσύνης, των δικαστών, συνήθως με παροχές, όχι κατ’ ανάγκη, οικονομικού περιεχομένου.
Έναντι όλης αυτής της παθογένειας, η προσπάθεια σοβαρών Υπουργών Δικαιοσύνης δεν ήταν αρκετή για να ελαφρύνουν έστω, την κατάσταση στα δικαστήρια, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των προϊσταμένων. Η δε υπερπαραγωγή νομοθετικού έργου με τις συνεχείς αλλαγές των Κωδίκων, μέσω νομοπαρασκευαστικών Επιτροπών, δημιουργούσαν προσωρινά μια ευφορία και πιο πολύ σύγχυση, στην καθημερινότητα με την πολυνομία και την αντινομία.
Η εκτελεστική εξουσία δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη την τρίτη εξουσία. Εκτός αν δεν ενοχλούσε. Αλλά και η ίδια η Δικαιοσύνη, να επέτρεψε αυτό με την ανοχή ή και την συνεργασία της, απεμπολώντας μέρος την ανεξαρτησία της.
Ό,τι όμως παραχωρείς, δεν σου επιστρέφεται.
Ο κομματικός συνδικαλισμός εξ’ άλλου είχε διεισδύσει και εκεί, όπως παντού, όχι χωρίς ανταλλάγματα για ορισμένους, με βλαπτικές όμως συνέπειες για το κύρος του σώματος.
Ακόμη κι’ αυτός ο τρόπος επιλογής της Ανώτατης Δικαστικής Εξουσίας υπέκρυπτε ενδεχομένως μια σχέση συναλλαγής, που εν τέλει αδικεί τους άξιους δικαστές.
Η Δικαιοσύνη βαριανασαίνει και μαζί της το Κράτος Δικαίου, στο οποίο στηρίζεται η Δημοκρατία. Ήρωες αυτοί οι Δικαστές που εξακολουθούν να πράττουν το αυτονόητο, σε ένα τόσο δυσμενές και δύσμορφο περιβάλλον!
Τίποτα δυσκολότερο στον κόσμο από την απονομή της Δικαιοσύνης, πολύ περισσότερο σε μια χώρα, όπως η δική μας που έχει τους δικούς της κανόνες και τους δικούς της νόμους που εφαρμόζονται επιλεκτικά
Δηλαδή με βάση πολιτικά κριτήρια, πολιτικούς συσχετισμούς, πολιτικές επιρροές, που αναπόφευκτα, λόγω της ελληνικής κοινωνικής δομής, πάντα υπάρχουν, με τάση ενίσχυσης, παρά αποδυνάμωσης.
Δεν εκπλήσσεται λοιπόν ο πολίτης σήμερα, με ό,τι κι’ αν συμβαίνει στον τόσο ευαίσθητο αυτό χώρο, που μοιραία, παρά τις αντιστάσεις πεφωτισμένων δικαστών, οδηγείται σ’ απαξίωση.
Η αρνησιδικία όμως, η οποία όλο και περισσότερο εμφανίζεται και ακόμη περισσότερο εμπεδώνεται στην συνείδηση όλων, τείνει ν’ απορρυθμίσει αυτήν την διαδικασία απονομής δικαίου, που έγινε αντιπαραγωγική με καταστροφικές κυριολεκτικά συνέπειες, για το Κράτος Δικαίου, το οποίο συνεχώς χάνει πόντους και οδηγεί στην αποχαλίνωση ενστίκτων και παθών.
Είναι άλλωστε στην κουλτούρα, στα διαμορφωθέντα πολιτισμικά ήθη η προσπάθεια ελέγχου της Δικαιοσύνης, των δικαστών, συνήθως με παροχές, όχι κατ’ ανάγκη, οικονομικού περιεχομένου.
Έναντι όλης αυτής της παθογένειας, η προσπάθεια σοβαρών Υπουργών Δικαιοσύνης δεν ήταν αρκετή για να ελαφρύνουν έστω, την κατάσταση στα δικαστήρια, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των προϊσταμένων. Η δε υπερπαραγωγή νομοθετικού έργου με τις συνεχείς αλλαγές των Κωδίκων, μέσω νομοπαρασκευαστικών Επιτροπών, δημιουργούσαν προσωρινά μια ευφορία και πιο πολύ σύγχυση, στην καθημερινότητα με την πολυνομία και την αντινομία.
Η εκτελεστική εξουσία δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη την τρίτη εξουσία. Εκτός αν δεν ενοχλούσε. Αλλά και η ίδια η Δικαιοσύνη, να επέτρεψε αυτό με την ανοχή ή και την συνεργασία της, απεμπολώντας μέρος την ανεξαρτησία της.
Ό,τι όμως παραχωρείς, δεν σου επιστρέφεται.
Ο κομματικός συνδικαλισμός εξ’ άλλου είχε διεισδύσει και εκεί, όπως παντού, όχι χωρίς ανταλλάγματα για ορισμένους, με βλαπτικές όμως συνέπειες για το κύρος του σώματος.
Ακόμη κι’ αυτός ο τρόπος επιλογής της Ανώτατης Δικαστικής Εξουσίας υπέκρυπτε ενδεχομένως μια σχέση συναλλαγής, που εν τέλει αδικεί τους άξιους δικαστές.
Η Δικαιοσύνη βαριανασαίνει και μαζί της το Κράτος Δικαίου, στο οποίο στηρίζεται η Δημοκρατία. Ήρωες αυτοί οι Δικαστές που εξακολουθούν να πράττουν το αυτονόητο, σε ένα τόσο δυσμενές και δύσμορφο περιβάλλον!
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου