ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ :
Οι τράπεζες στα Δικαστήρια δεν έχουν πλέον την τύχη της Φρύνης
Γράφει ο Κυριάκος ΤόμπραςΟικονομολόγος – Πρόεδρος Υπέρβασης
Η Φρύνη ήταν η διασημότερη, ομορφότερη και πιο φιλοχρήματη εταίρα της αρχαιότητας. Έγινε γνωστή από πολύ νέα σε όλους τους τους εύπορους και τους καλλιτεχνικούς κύκλους της αρχαίας Αθήνας, καθώς και σε όλους τους σημαντικούς άνδρες της πόλης, αφού κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλη της. Τα πλούτη που συγκέντρωσε χάρη στην ομορφιά της ήταν τόσα πολλά, ώστε κάποτε προσφέρθηκε να ανοικοδομήσει τα τείχη της Θήβας, τα οποία είχαν καταστραφεί από τον Μέγα Αλέξανδρο, το 336 πΧ. Επειδή, όμως, έθεσε ως όρο να τοποθετηθεί στα τείχη η επιγραφή «Καταστράφηκαν από τον Αλέξανδρο και επισκευάστηκαν από τη Φρύνη την εταίρα», οι αρχές της πόλης αρνήθηκαν την προσφορά της.
Κάποια στιγμή η Φρύνη κατηγορήθηκε από έναν παλαιό εραστή της, ότι προσπαθούσε να εισάγει στην Αθήνα μια ξένη θεότητα και μέσω αυτής να διαφθείρει τις νεαρές Αθηναίες. Στο Δικαστήριο ανέλαβε την υπεράσπισή της ο ρήτορας Υπερείδης, ο οποίος ήταν επίσης εραστής της.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τον μύθο, όταν η υπόθεση άρχισε να παίρνει άσχημη τροπή για την Φρύνη, ο Υπερείδης τράβηξε με ορμή τα ενδύματά της, αποκαλύπτοντας το γυμνό κορμί της στους Δικαστές. Τα μέλη του Δικαστηρίου θαμπώθηκαν τόσο πολύ από την ομορφιά της, που την αθώωσαν πανηγυρικά.
Κάπως, έτσι, μέχρι πριν λίγα χρόνια, δικαιωνόταν στα Δικαστήρια και οι τράπεζες.
Η λάμψη που εξέπεμπαν οι καλωπισμένοι με τα πολλά lifting ισολογισμοί τους, παράλληλα με την επιβλητικότητα του θεσμικού τους ρόλου και, ιδιαίτερα, αυτού που συνοψίζεται στις δυο λέξεις «Σχέση Εμπιστοσύνης», δεν άφηναν σε κανέναν, ούτε ακόμη στους Δικαστές, το περιθώριο να αμφισβητήσουν τα εικονικά τους κάλη, ούτε τους ισχυρισμούς τους απέναντι στους Δανειολήπτες. Έτσι, κάθε φορά που επαναλάμβαναν το μοναδικού ψεύδους, πλην όμως πειστικότατο δικολαβικό επιχείρημα, ότι, δήθεν, τα δάνεια χορηγούνται με τα χρήματα των καταθέσεων και, ότι, έτσι, όταν οι Δανειολήπτες δεν πληρώνουν, οι καταθέτες κινδυνεύουν να χάσουν τα λεφτά τους, οι Δικαστές, αντί να ελέγξουν πως πραγματικά χάθηκαν τα χρήματα των καταθέσεών τους, σκεπτόμενοι ως κοινοί θνητοί, καταθέτες, έγραφαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την ενεργητική νομιμοποίηση, τον αυτεπάγγελτο έλεγχο πιστωτικών συμβάσεων και κινήσεων λογαριασμού, το εκκαθαρισμένο της απαίτησης, την αποδεικτικότητα με έγγραφα, τις παράνομες και καταχρηστικές χρεώσεις, το έτος των 360 ημερών, τον τοκισμό, ανατοκισμό και κεφαλαιοποίηση της εισφοράς του Ν128/1975, τα πανωτόκια, τους εξωλογιστικούς τόκους, την τοκογλυφία με το Euribor, τη νομοθεσία περί Καταναλωτή, κλπ και, υιοθετώντας τον βολικό ισχυρισμό της αοριστίας, έστελναν τους Δανειολήπτες στο απόσπασμα των πλειστηριασμών, νομιμοποιώντας, δια των αποφάσεών τους, όχι μόνο την «θεσμική» καταλήστευση τους, αλλά και σωρεία ποινικών αδικημάτων, για τα οποία θα έπρεπε, προ πολλού, να είχαν παραπέμψει, αυτεπαγγέλτως οι ίδιοι, τουλάχιστον τις διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών, στους αρμόδιους Εισαγγελείς. Με πρώτο και καλύτερο το κακούργημα της καταλήστευσης των δικών τους τραπεζικών καταθέσεων.
Αυτό ήταν, προ Υπέρβασης, το Δόγμα «Νόμος είναι το Δίκιο της Τράπεζας». Στο οποίο είχαν προσχωρήσει ανεπιφύλακτα, σχεδόν στο σύνολό τους, το πολιτικό και το μιντιακό σύστημα της χώρας, διαμοιραζόνενα τα πλουσιοπάροχα εδέσματα των πολυτελών τραπεζικών συσσιτίων των θαλασσοδανείων, της διαφήμισης, των χορηγιών, κλπ.
Σήμερα, τουλάχιστον στον χώρο της Δικαιοσύνης, το Δόγμα του Δίκιου της Τράπεζας, αποτελεί παρελθόν. Οι Δανειολήπτες, πλέον, δικαιώνονται στα Δικαστήρια, με τις τράπεζες και τα funds να τρέμουν στην ιδέα της προσφυγής τους στην Δικαιοσύνη. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που εκτός από το να τους παραπλανούν, δεν διστάζουν ούτε ακόμη να τους απειλούν και να τους εκβιάζουν, προκειμένου να καταφέρουν να υφαρπάξουν τις υπογραφές τους, ιδιόχειρα ή/και ηλεκτρονικά, στις προδήλως μη βιώσιμες, πλην όμως διαφημιζόμενες ως δήθεν «ευνοϊκές ρυθμίσεις», των οποίων, μοναδικός σκοπός είναι η αποδοχή των υπολοίπων από τους Δανειολήπτες και η νομιμοποίηση της εικοσαετούς καταλήστευσής τους, στον αστερισμό της Ευρωζώνης και του ενιαίου νομίσματος.
Το τραπεζικό σύστημα αδυνατεί πλέον να θαμπώσει την Δικαιοσύνη. Γιατί, σε αντίθεση με την Φρύνη, μόλις το ξεγυμνώσαμε μπροστά στα μάτια των Δικαστών, αποκαλύφθηκε ότι τα κάλη του ήταν προϊόν λογιστικού photoshop και, ότι, η ασχήμια της γύμνιας του είναι μεγαλύτερη ακόμη και από όσο χρειάζεται για να την αντικρύσει η τυφλή θεά Θέμις. Οι εκατοντάδες πλέον, οριζόντιες δικαιώσεις των Δανειοληπτών της Υπέρβασης, στα Δικαστήρια όλης της επικράτειας, έχουν δημιουργήσει ένα απόρθητο νομολογιακό τείχος, που αποτελεί την παρακαταθήκη του νομοτελειακού χρηματοοικονομικού εκδημοκρατισμού της χώρας.
ΥΓ
Αυτό ήταν, προ Υπέρβασης, το Δόγμα «Νόμος είναι το Δίκιο της Τράπεζας». Στο οποίο είχαν προσχωρήσει ανεπιφύλακτα, σχεδόν στο σύνολό τους, το πολιτικό και το μιντιακό σύστημα της χώρας, διαμοιραζόνενα τα πλουσιοπάροχα εδέσματα των πολυτελών τραπεζικών συσσιτίων των θαλασσοδανείων, της διαφήμισης, των χορηγιών, κλπ.
Σήμερα, τουλάχιστον στον χώρο της Δικαιοσύνης, το Δόγμα του Δίκιου της Τράπεζας, αποτελεί παρελθόν. Οι Δανειολήπτες, πλέον, δικαιώνονται στα Δικαστήρια, με τις τράπεζες και τα funds να τρέμουν στην ιδέα της προσφυγής τους στην Δικαιοσύνη. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που εκτός από το να τους παραπλανούν, δεν διστάζουν ούτε ακόμη να τους απειλούν και να τους εκβιάζουν, προκειμένου να καταφέρουν να υφαρπάξουν τις υπογραφές τους, ιδιόχειρα ή/και ηλεκτρονικά, στις προδήλως μη βιώσιμες, πλην όμως διαφημιζόμενες ως δήθεν «ευνοϊκές ρυθμίσεις», των οποίων, μοναδικός σκοπός είναι η αποδοχή των υπολοίπων από τους Δανειολήπτες και η νομιμοποίηση της εικοσαετούς καταλήστευσής τους, στον αστερισμό της Ευρωζώνης και του ενιαίου νομίσματος.
Το τραπεζικό σύστημα αδυνατεί πλέον να θαμπώσει την Δικαιοσύνη. Γιατί, σε αντίθεση με την Φρύνη, μόλις το ξεγυμνώσαμε μπροστά στα μάτια των Δικαστών, αποκαλύφθηκε ότι τα κάλη του ήταν προϊόν λογιστικού photoshop και, ότι, η ασχήμια της γύμνιας του είναι μεγαλύτερη ακόμη και από όσο χρειάζεται για να την αντικρύσει η τυφλή θεά Θέμις. Οι εκατοντάδες πλέον, οριζόντιες δικαιώσεις των Δανειοληπτών της Υπέρβασης, στα Δικαστήρια όλης της επικράτειας, έχουν δημιουργήσει ένα απόρθητο νομολογιακό τείχος, που αποτελεί την παρακαταθήκη του νομοτελειακού χρηματοοικονομικού εκδημοκρατισμού της χώρας.
ΥΓ
Κάποια στιγμή έπρεπε να αποκαλύψω τι οραματιστήκαμε, όλοι μαζί στην Υπέρβαση, όταν, το 2013, επιλέξαμε την «Δίκη της Φρύνης» του Jean Léon Gérôme (1861), για να κοσμήσουμε το εξώφυλλο της «Δίκης των Τραπεζών».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου