Tης Λίλας Κοζυράκη
Στις 15 Ιουλίου 2020 η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου δημοσίευσε την υπ’ αρ. 3/2020 απόφασή της, συνεπής στην ανατρεπτική της μέχρι τότε παγίας νομολογίας παράδοση που εγκαινίασε πέρυσι με την υπ’ αρ. 4/2019 απόφασή της για το ελβετικό φράγκο, αποδομώντας όλη την προστατευτική για τον καταναλωτή ελληνική και κοινοτική νομοθεσία, και νομιμοποιώντας όλες τις τραπεζικές αυθαιρεσίες και αθέμιτες εμπορικές πρακτικές.
Στην σχολιαζόμενη εν προκειμένω υπόθεση, δέχτηκε μεταξύ άλλων, επί λέξει τα εξής: Κατά τη γνώμη που επικράτησε στο Δικαστήριο, η ενημέρωση του υποκειμένου προσωπικών δεδομένων στην κρινόμενη υπόθεση αναιρεσιβλήτου (ήτοι δανειολήπτη/καταναλωτή και εν προκειμένω δικηγόρου), από την υπεύθυνη επεξεργασίας των δεδομένων αναιρεσείουσα (ήτοι Τράπεζα), η οποία πραγματοποιήθηκε με τη σχετική αναγραφή στο έντυπο της αίτησης χορήγησης του δανείου ότι αποδέκτες των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα του αναιρεσιβλήτου δανειολήπτη, τα οποία αφορούν την είσπραξη των απαιτήσεων της αναιρεσείουσας Τράπεζας, σε περίπτωση μη εκπλήρωσης των υποχρεώσεων που αναλαμβάνονται με τη σύμβαση δανείου, είναι εκτός των άλλων, και οι εταιρείες είσπραξης απαιτήσεων, πληροί την απαιτούμενη κατά τα γενόμενα δεκτά, ενημέρωση του υποκειμένου των δεδομένων για τους αποδέκτες των προσωπικών δεδομένων που συνελέγησαν κατά τη χορήγηση της πίστωσης και συνεπώς η ενέργεια αυτή της αναιρεσείουσας δεν συνιστούσε παραβίαση των ρυθμίσεων του άρθρου 11 παρ. 1 περ. γ’ ν. 2472/1997. Τούτο διότι, η ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία “………….” στην οποία διαβιβάστηκαν τα δεδομένα, ως εταιρεία ενημέρωσης οφειλετών, υπάγεται στην ευρύτερη κατηγορία αποδεκτών “εταιρείες είσπραξης απαιτήσεων” λαμβάνοντας υπόψη αφενός μεν ότι εταιρείες με τέτοιο αντικείμενο δραστηριότητας θεσπίστηκαν το πρώτον με τον ν. 3578/2009, δηλαδή πολύ μετά την κατάρτιση της δανειακής σύμβασης, αφετέρου δε, το γεγονός ότι σαφώς η δραστηριότητα της ως άνω εταιρείας αποτελεί μέρος της δραστηριότητας των “εταιρειών είσπραξης απαιτήσεων”, οι οποίες πέραν του σκοπού της ενημέρωσης των οφειλετών για το χρέος, είχαν σκοπό και την είσπραξη των απαιτήσεων.
Επομένως, το Μονομελές Πρωτοδικειο Θεσσαλονίκης, που δίκασε κατ’ έφεση και έκρινε ότι η αναιρεσείουσα Τράπεζα όφειλε, εκτός από την πραγματοποιηθείσα κατά τη συλλογή των προσωπικών δεδομένων του αναιρεσιβλήτου, να προβεί σε ενημέρωση αυτού για τη διαβίβαση των προσωπικών του δεδομένων, κατά το χρόνο διαβίβασης αυτών στην ως άνω εταιρεία ενημέρωσης οφειλετών, καταλήγοντας με το πόρισμά της, ότι συνεπεία της παράλειψης αυτής της ενημέρωσης, παραβιάστηκαν οι διατάξεις του άρθρου 11 παρ. 1 περ. γ’ του ν. 2472/1997, η οποία (παραβίαση) και εν συνεχεία χρήση των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα αυτού, προκάλεσε σ’ αυτόν ηθική βλάβη και θεμελίωσε την αξίωσή του για καταβολή χρηματικής ικανοποίησης (ήτοι την εκ του ιδίου νόμου οριζόμενη στο ποσό των 5.869 ευρώ κατ’ ανώτατο όριο), παραβίασε την ως άνω ουσιαστικού δικαίου διάταξη, την οποία εσφαλμένα εφάρμοσε, με εσφαλμένη υπαγωγή των ανελέγκτως γενομένων δεκτών πραγματικών περιστατικών στον εφαρμοσθέντα ως άνω κανόνα ουσιαστικού δικαίου. Επομένως, ο παραπεμφθείς στην Β’ Τακτική Ολομέλεια πρώτος λόγος της αίτησης αναίρεσης είναι βάσιμος.
Αξιοσημείωτη εδώ η αναγκαία διευκρίνιση ότι σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 580 παρ. 4 ΚΠολΔ, Οι αποφάσεις της Ολομελείας και των τμημάτων του Αρείου Πάγου δεσμεύουν τα δικαστήρια που ασχολούνται με την ίδια υπόθεση ως προς τα νομικά ζητήματα που έλυσαν, δηλαδή τα ιεραρχικά κατώτερα Δικαστήρια της χώρας δεσμεύονται από το παραγόμενο αρεοπαγιτικό δεδικασμένο μόνον στις εκδικαζόμενες υποθέσεις που υπάρχει ταυτότητα πραγματικού και νομικού λόγου και όχι φυσικά αδιακρίτως σε όλες τις ενώπιον τους εισαγόμενες υποθέσεις.
Η εδώ σχολιαζόμενη απόφαση της Β’ Τακτικής Ολομελείας του Αρείου Πάγου, εντυπωσιάζει για έναν επιπλέον λόγο: διότι οι πλειοψηφούντες Αρεοπαγίτες με παρωπίδες στα μάτια αφενός παρέβλεψαν προκλητικά το ειδικό νομικό καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο νόμος 4354/2015 (ΦΕΚ 176Α/16-12-15) για την όλως ξεχωριστή κατηγορία των εταιρειών είσπραξης απαιτήσεων, που είναι μόνον οι αδειοδοτούμενες από την Επιτροπή Πιστωτικών & Ασφαλιστικών Θεμάτων της Τραπέζης της Ελλάδος, Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις (εν συντομία Ε.Δ.Α.Δ.Π), ως αποκλειστικά αρμόδιες για τις καταστατικές πράξεις διαχείρισης των τραπεζικών απαιτήσεων, στις οποίες ιδίως περιλαμβάνεται η είσπραξή τους (άρθρο 2 παρ. 2 περ. β’ ν. 4354/2015), και αφετέρου υπήγαγαν σκανδαλωδώς στις παραπάνω εταιρείες, τις ιδρυθείσες δια του ν. 3758/2009 (ΦΕΚ 68Α/5-5-09) εταιρείες ενημέρωσης οφειλετών (εν συντομία ΕΕΟ) κι έκτοτε εισαχθείσες στην ελληνική έννομη τάξη ως θυγατρικές αλλοδαπών κεφαλαιουχικών εταιρειών, καταστατικώς διάφορες από τις άνω Ε.Δ.Α.Δ.Π, σύμφωνα με τις ρητές επιταγές και σαφείς απαγορεύσεις των αναγκαστικού δικαίου διατάξεων των άρθρων 3 παρ. 3 & 5, 4 παρ. 2 & 3 και 9 παρ. 4 του ιδρυτικού τους νόμου, συνδυαζόμενες μάλιστα με επέλευση των σωρευτικών ποινών, α. της μη εγγραφής ή διαγραφής της παρανομούσας ΕΕΟ από τα οικεία μητρώα του Υπουργείου Ανάπτυξης, β. του χρηματικού προστίμου των 5.000 έως 500.000 ευρώ, και γ. της αστικής -εις ολόκληρον με την εκχωρήτρια/πωλήτρια Τράπεζα- ευθύνης για αποζημίωση του οφειλέτη σε περίπτωση εκχώρησης/πώλησης ληξιπρόθεσμων απαιτήσεων για είσπραξη από τις ΕΕΟ.
Τούτων δοθέντων, ο διαπιστωμένος “παρωπιδικός αλληθωρισμός” των πλειοψηφούντων Αρεοπαγιτών δέον όπως αντιμετωπισθεί με την κατάλληλη “θεραπεία” της εντός εξαμήνου προσφυγής στο αρμόδιο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), πριν επεκταθεί στα κατώτερα Δικαστήρια και “τυφλώσει” όλους τους Ελληνες Δικαστές.
*η Λίλα Κοζυράκη είναι Επικεφαλής του Παρατηρητηρίου Καταστρατήγησης Δικαιωμάτων Δανειληπτών και ιδρυτικού μέλους της Ευνομίας
Αξιοσημείωτη εδώ η αναγκαία διευκρίνιση ότι σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 580 παρ. 4 ΚΠολΔ, Οι αποφάσεις της Ολομελείας και των τμημάτων του Αρείου Πάγου δεσμεύουν τα δικαστήρια που ασχολούνται με την ίδια υπόθεση ως προς τα νομικά ζητήματα που έλυσαν, δηλαδή τα ιεραρχικά κατώτερα Δικαστήρια της χώρας δεσμεύονται από το παραγόμενο αρεοπαγιτικό δεδικασμένο μόνον στις εκδικαζόμενες υποθέσεις που υπάρχει ταυτότητα πραγματικού και νομικού λόγου και όχι φυσικά αδιακρίτως σε όλες τις ενώπιον τους εισαγόμενες υποθέσεις.
Η εδώ σχολιαζόμενη απόφαση της Β’ Τακτικής Ολομελείας του Αρείου Πάγου, εντυπωσιάζει για έναν επιπλέον λόγο: διότι οι πλειοψηφούντες Αρεοπαγίτες με παρωπίδες στα μάτια αφενός παρέβλεψαν προκλητικά το ειδικό νομικό καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο νόμος 4354/2015 (ΦΕΚ 176Α/16-12-15) για την όλως ξεχωριστή κατηγορία των εταιρειών είσπραξης απαιτήσεων, που είναι μόνον οι αδειοδοτούμενες από την Επιτροπή Πιστωτικών & Ασφαλιστικών Θεμάτων της Τραπέζης της Ελλάδος, Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις (εν συντομία Ε.Δ.Α.Δ.Π), ως αποκλειστικά αρμόδιες για τις καταστατικές πράξεις διαχείρισης των τραπεζικών απαιτήσεων, στις οποίες ιδίως περιλαμβάνεται η είσπραξή τους (άρθρο 2 παρ. 2 περ. β’ ν. 4354/2015), και αφετέρου υπήγαγαν σκανδαλωδώς στις παραπάνω εταιρείες, τις ιδρυθείσες δια του ν. 3758/2009 (ΦΕΚ 68Α/5-5-09) εταιρείες ενημέρωσης οφειλετών (εν συντομία ΕΕΟ) κι έκτοτε εισαχθείσες στην ελληνική έννομη τάξη ως θυγατρικές αλλοδαπών κεφαλαιουχικών εταιρειών, καταστατικώς διάφορες από τις άνω Ε.Δ.Α.Δ.Π, σύμφωνα με τις ρητές επιταγές και σαφείς απαγορεύσεις των αναγκαστικού δικαίου διατάξεων των άρθρων 3 παρ. 3 & 5, 4 παρ. 2 & 3 και 9 παρ. 4 του ιδρυτικού τους νόμου, συνδυαζόμενες μάλιστα με επέλευση των σωρευτικών ποινών, α. της μη εγγραφής ή διαγραφής της παρανομούσας ΕΕΟ από τα οικεία μητρώα του Υπουργείου Ανάπτυξης, β. του χρηματικού προστίμου των 5.000 έως 500.000 ευρώ, και γ. της αστικής -εις ολόκληρον με την εκχωρήτρια/πωλήτρια Τράπεζα- ευθύνης για αποζημίωση του οφειλέτη σε περίπτωση εκχώρησης/πώλησης ληξιπρόθεσμων απαιτήσεων για είσπραξη από τις ΕΕΟ.
Τούτων δοθέντων, ο διαπιστωμένος “παρωπιδικός αλληθωρισμός” των πλειοψηφούντων Αρεοπαγιτών δέον όπως αντιμετωπισθεί με την κατάλληλη “θεραπεία” της εντός εξαμήνου προσφυγής στο αρμόδιο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), πριν επεκταθεί στα κατώτερα Δικαστήρια και “τυφλώσει” όλους τους Ελληνες Δικαστές.
*η Λίλα Κοζυράκη είναι Επικεφαλής του Παρατηρητηρίου Καταστρατήγησης Δικαιωμάτων Δανειληπτών και ιδρυτικού μέλους της Ευνομίας
ΠΗΓΗ
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ 3/2020 ΤΗΣ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΟΝΕΙΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΜΥΝΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΣΕ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΔΙΚΑΝΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΥΝΙΣΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ.ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΑ ΚΟΤΣΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΥΓΕΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφή