Ο άνθρωπος που καταδίκασε χωρίς λόγο την Ελλάδα στο καθεστώς του ΔΝΤ, θεσμοθέτησε το «νόμο Κατσέλη» – μία ενέργεια που μοιάζει με αυτήν ενός γιατρού που δηλητηριάζει θανατηφόρα έναν υγιή ασθενή, παρέχοντας του στη συνέχεια μορφίνη για να μην νοιώθει τον πόνο. Έναν νόμο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως προβληματικός, εάν όχι εγκληματικός, επειδή αφενός μεν εξαιρούσε τους εμπόρους και τις επιχειρήσεις, αφετέρου δεν έλυνε το πρόβλημα που προκάλεσε στους Πολίτες το κράτος τους – αφού, σε αντίθεση με την Ισπανία ή την Ιρλανδία, όπου το πρόβλημα ήταν πιστωτικό στην Ελλάδα ήταν καθαρά μακροοικονομικό. Αντί όμως να διαθέσει το κράτος λιγότερα από 6 δις € διασώζοντας την πρώτη κατοικία και διευκολύνοντας τις τράπεζες, έχει πληρώσει μέχρι σήμερα σχεδόν 80 δις € για τις τράπεζες χάνοντας επί πλέον την ιδιοκτησία τους, ενώ το πρόβλημα παραμένει άλυτο – γεγονός που ισοδυναμεί με το άκρον άωτο της ανοησίας.
Έχουμε αναφέρει πολλές φορές πως η ΝΔ υπερχρέωσε την Ελλάδα από το 2004 έως το 2009, χωρίς όμως να την χρεοκοπήσει – αφού το δημόσιο χρέος της ήταν χαμηλότερο από αυτό της Ιταλίας ή της Πορτογαλίας σήμερα, ακόμη και μετά την τεχνητή διόγκωση των ελλειμμάτων της από την ΕΛΣΤΑΤ , όπως το τεκμηρίωσε μεταξύ άλλων ο πρώην υπουργός οικονομικών κ. Παπαθανασίου , κυρίως όμως η αλλαγή της μεθοδολογίας. Πόσο μάλλον όταν ο ιδιωτικός τομέας της χώρας μας, ιδίως οι τράπεζες και τα νοικοκυριά, ήταν υγιής – με το κόκκινο ιδιωτικό χρέος μόλις στο 10% του ΑΕΠ, από σχεδόν 170% σήμερα!
Επίσης πως ο Γ. Παπανδρέου οδήγησε σκόπιμα την Ελλάδα στο ΔΝΤ, η συγκυβέρνηση των εθνοκτόνων τη χρεοκόπησε, με την υπογραφή του εγκληματικού PSI το 2012, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ της έδωσε τη χαριστική βολή το πρώτο εξάμηνο 2015 – το πιθανότερο επειδή ο Α. Τσίπρας εμπιστεύτηκε τον Γ. Βαρουφάκη που όμως άφησε ανοχύρωτες τις τράπεζες συγκρουόμενος χωρίς όπλα και χωρίς σχέδιο με τους δανειστές (=Γερμανία), εάν υποθέσουμε πως δεν επρόκειτο για δόλο.
Μετά το (παράνομο) κλείσιμο των τραπεζών δε από την ΕΚΤ, την αντισυνταγματική αντιστροφή του δημοψηφίσματος και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, χάθηκαν τα πάντα – αφελληνίσθηκαν οι τράπεζες, παραδόθηκε η δημόσια περιουσία στο ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, ενώ ξεκίνησε η ληστεία της ιδιωτικής από τις τράπεζες και το κράτος.
Ο άνθρωπος τώρα που καταδίκασε χωρίς λόγο την Ελλάδα στο καθεστώς του ΔΝΤ, θεσμοθέτησε το «νόμο ΚΑΤΣΕΛΗ» – μία ενέργεια που μοιάζει με αυτήν ενός γιατρού που δηλητηριάζει θανατηφόρα έναν υγιή ασθενή, παρέχοντας του στη συνέχεια μορφίνη για να μην νοιώθει τον πόνο. Έναν νόμο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως προβληματικός, εάν όχι εγκληματικός, επειδή αφενός μεν εξαιρούσε τους εμπόρους και τις επιχειρήσεις, αφετέρου δεν έλυνε το πρόβλημα που προκάλεσε στους Πολίτες το κράτος τους – αφού, σε αντίθεση με την Ισπανία ή την Ιρλανδία, όπου το πρόβλημα ήταν πιστωτικό (=οφειλόταν στις τράπεζες και στους δανειολήπτες), στην Ελλάδα ήταν καθαρά μακροοικονομικό (=οφειλόταν στις ανίκανες ή/και διεφθαρμένες κυβερνήσεις).
Ειδικότερα, ο νόμος μετέθεσε το πρόβλημα επαυξημένο στο μέλλον, αντί να το επιλύσει η κυβέρνηση δραστικά, ως όφειλε – επαυξημένο επειδή οι μειώσεις των εισοδημάτων των Ελλήνων συνεχίσθηκαν μαζί με την πτώση των τιμών των ακινήτων τους, οπότε τα χρέη τους κλιμακώθηκαν, με τελικό αποτέλεσμα να χάσουν οι περισσότεροι και τα σπίτια τους, και να παραμείνουν χρεωμένοι με πολύ υψηλότερα ποσά. Για παράδειγμα, ενώ το μέσο εισόδημα των δανειοληπτών ήταν ετησίως 28.418 € το 2008, το 2017 μειώθηκε στα 7.956 € – ενώ η πτώση των τιμών των κατοικιών ήταν ραγδαία σε σχέση με το 2010, όπου τα σπίτια είχαν πολύ μεγαλύτερη αξία (γράφημα).
Εν προκειμένω θα αναρωτηθεί ασφαλώς κανείς ποιά θα ήταν η σωστή λύση, στην οποία βέβαια εμείς έχουμε αναφερθεί πολλές φορές – όχι επειδή ανακαλύψαμε τον τροχό, αλλά λόγω του ότι υιοθετήθηκε με επιτυχία από τις Η.Π.Α. τη δεκαετία του 1930, όπου είχε ξεσπάσει η Μεγάλη Ύφεση. Απλούστατα, η ίδρυση εκ μέρους του δημοσίου μίας εταιρείας διαχείρισης κόκκινων δανείων – η οποία τότε ανέλαβε τα προβληματικά δάνεια των Πολιτών προσφέροντας τους χαμηλότερες δόσεις, μεγαλύτερο χρόνο πληρωμής, βιώσιμους τόκους κλπ. Έτσι το πρόβλημα λύθηκε ριζικά και η εταιρεία έκλεισε μετά από περίπου 20 χρόνια, με κέρδη.
Αντί λοιπόν να υιοθετήσουν οι ελληνικές κυβερνήσεις κάτι ανάλογο, προτίμησαν τη δρομολόγηση ενός νόμου που επέβαλλε στις τράπεζες να αναλάβουν αυτές την ευθύνη – με αποτέλεσμα αφενός μεν να χρεοκοπήσουν οι τράπεζες (αν και δεν ήταν ο μοναδικός λόγος), αφετέρου να μετατεθεί το πρόβλημα επαυξημένο στο μέλλον. Έτσι, αντί να διαθέσει το κράτος λιγότερα από 6 δις € διασώζοντας την πρώτη κατοικία και διευκολύνοντας τις τράπεζες, έχει πληρώσει μέχρι σήμερα σχεδόν 80 δις € για τις τράπεζες (44 δις € συν 17 δις € αναβαλλόμενοι φόροι, συν 12 για το σχέδιο Ηρακλής) χάνοντας επί πλέον την ιδιοκτησία τους, ενώ το πρόβλημα παραμένει άλυτο.
Με απλά λόγια, οι Έλληνες φορολογούμενοι έχουν επιβαρυνθεί μέχρι σήμερα με σχεδόν 80 δις €, όταν όλα τα δάνεια πρώτης κατοικίας δεν υπερβαίνουν τα 12 δις € και οι τράπεζες έχουν ήδη αποσβέσει πάνω από το 50% – γεγονός που ισοδυναμεί με το άκρον άωτο της ανοησίας. Σύμφωνα δε με τα σχετικά στοιχεία, από το σύνολο των 126.000 αποφάσεων που έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα από την έναρξη ισχύος του νόμου ΚΑΤΣΕΛΗ το 2010, οι 55.000 είναι αρνητικές για τον οφειλέτη – δηλαδή είναι αποφάσεις που έχουν απορρίψει το αίτημά του για τη ρύθμιση της οφειλής του . Σε απόλυτους αριθμούς, έχουν ρυθμισθεί υπέρ του οφειλέτη μόλις 5 δις € με δεκάδες χιλιάδες εκκρεμείς υποθέσεις που έχουν μπλοκάρει την οικονομία – όταν το κράτος θα μπορούσε να είχε επιλύσει αμέσως το πρόβλημα με λιγότερα από 6 δις €. Φυσικά οι δικηγόροι έχουν άλλη άποψη, αφού ο συγκεκριμένος νόμος αύξησε τους πελάτες τους – οπότε τα δικά τους εισοδήματα.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου