Στη διάρκεια της μεγάλης ύφεσης του 1929-1933, δυο πολιτικοί, ο Carter Glass και ο Henry Steagall, πρότειναν το 1933 έναν νόμο που πήρε το όνομα τους ο οποίος πέρασε από την Γερουσία και στη συνέχεια υιοθετήθηκε σαν κομμάτι του γνωστού Νέου Συμβολαίου (New Deal) του προέδρου Franklin Delano Roosevelt. Το Glass Steagall Act έγινε νόμος.
Ο νόμος αυτός δεν εμπλεκόταν στο δικαίωμα της της FED για την κοπή νομίσματος, περιόριζε όμως δραστικά τις κερδοσκοπικές τάσεις της αγοράς.
Συγκεκριμένα ο νόμος Glass Steagal που υιοθέτησε ο μεγάλος ηγέτης τότε των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούσβελτ,προέβλεπε την εισαγωγή δυο δραστικών μέτρων κατά της κερδοσκοπίας:
- Τον ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ παραδοσιακής τραπεζικής δραστηριότητας(απλές συναλλαγές καταθέσεων που αφορούσαν καταθέτες, συνταξιούχους, μισθωτούς κλπ) και επενδυτικής τραπεζικής δραστηριότητας (επιρρεπείς σε στοιχήματα σπεκουλαδόρων). Με τον τρόπο αυτό οι τράπεζες χωρίστηκαν σε εμπορικές και επενδυτικές με τα τσανάκια τους σαφώς διαχωρισμένα και συνεπώς κανένας τραπεζίτης δεν μπορούσε να τζογάρει με τα λεφτά μου.
- Την ίδρυση μιας Ομοσπονδιακής Αρχής που εγγυόνταν τις καταθέσεις μέχρι 250,000 δολάρια ανά καταθέτη και είχε σαν σκοπό την αποφυγή των καταστροφικών bank run του παρελθόντος
Για πολλά χρόνια οι καταθέσεις παρέμειναν ασφαλείς. Είναι αυτό που ονομάζεται “τραπεζική πίστη” δηλαδή “σε εμπιστεύομαι μια και δηλώνεις με την εγγύηση του κράτους τίμιος και φερέγγυος, τα λεφτά είναι δικά μου και η διαχείριση τους είναι, σε τελευταία ανάλυση, δική μου υπόθεση”.
Στην δεκαετία του 1980 εμφανίζεται η επιλεγόμενη “τραπεζική βιομηχανία” η οποία πιέζει για την κατάργηση του Glass Steagall Act και τελικά το καταφέρνει το 1999 επί προεδρίας του “Δημοκρατικού” Bill Clinton και Glass Steagall Act και αντικαθίσταται από το Gramm Leach Bliley Act, ένα περίπλοκο νόμο που μέσα στην χαοτική αοριστία του, τελικά ευνοεί τις παράταιρες χρηματιστηριακές συναλλαγές και την οικονομία του τζόγου.
Οι συνέπειες από την κατάργηση του νόμου Glass Steagall έκαναν μόνο 8 χρόνια να φανούν και ταρακούνησαν την παγκόσμια οικονομία με την οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008..
Με την κατάργηση το Glass Steagall, τραπεζικοί γύπες και κοράκια των αγορών έχουν σήμερα ελεύθερη πρόσβαση στις καταθέσεις των πολιτών στις εμπορικές τράπεζες, τις οποίες χρησιμοποιούν για να παράγουν υπερκέρδη προς όφελός τους. Η δημιουργία αυτού του μεταμοντέρνου καζινο- καπιταλισμού αποτελεί μια απτή σκληρή πραγματικότητα. Η χρηματιστηριακή οικονομία, η οικονομία του άκοπου και πονηρού τζόγου, έχει δέκα φορές μεγαλύτερο τζίρο από την οικονομία της παραγωγής και της εργασίας. Αυτή η εξωφρενική διόγκωση της οικονομίας της φούσκας είναι η αιτία των συνεχών κρίσεων, της διεύρυνσης των εισοδηματικών ανισοτήτων, της φτωχοποίησης και της ανεργίας, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο με δεδομένη τη μεγάλη τεχνολογική εξέλιξη.
Τελευταία γίνεται μεγάλη κίνηση και συζήτηση για την ανάγκη επαναφοράς του Glass Steagall τόσο ανάμεσα σε ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς Γερουσιαστές. Ο Ντόναλντ Τράμπ είχε υποσχεθεί ότι θα τον καταργήσει και το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα το το τολμήσει και σε ποιο βαθμό.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου