ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΔΩ:
ΔΕΚΑΔΕΣ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΗΤΑΝ ΠΡΩΗΝ ΥΨΗΛΟΒΑΘΜΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΩΝ ΝΑΖΙ !!!
https://www.kinima-ypervasi.gr/2018/04/blog-post_36.html
Ο κόσμος του κόμματος τον περίμενε να εμφανιστεί και να μιλήσει. Στο διάλειμμα του συνεδρίου, μια νεαρή δημοσιογράφος τον πλησίασε και αστραπιαία του κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλό του, ουρλιάζοντάς του «Ναζί, Ναζί!». Εκείνος δεν κατάφερε να αντιδράσει, παρά μόνο κρατούσε αιφνιδιασμένος το μάγουλό του. Οι σωματοφύλακες άμεσα απομάκρυναν την επικίνδυνη νεαρή. Την επόμενη μέρα, η υπόθεση έφτασε στο δικαστήριο και ο δικαστής τη ρώτησε: «Γιατί αποφάσισες να ασκήσεις βία στον καγκελάριο της πατρίδας μας;». «Βία, κύριε πρόεδρε, είναι η επιβολή ενός ναζιστή καγκελαρίου στη γερμανική νεολαία» απάντησε εκείνη. Το επεισόδιο συνέβη στη Δυτική Γερμανία του 1968.
Πράγματι, ο τρίτος μεταπολεμικός καγκελάριος της Γερμανίας Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ, που δεν ήταν εκλεγμένος, υπήρξε μέλος του ναζιστικού κόμματος, υπηρετώντας με ευλάβεια στο υπουργείο Εξωτερικών του Γ’ Ράιχ. Η Μπεάτε Κλάρσφλεντ, η νεαρή Γερμανίδα ερευνήτρια δημοσιογράφος που τον χτύπησε, φυλακίστηκε ενώ ο Κίζινγκερ θα έχανε στις εκλογές του 1969. Η Μπεάτε αφιέρωσε εκείνο το χαστούκι στον Μανώλη Γλέζο.
Αρκετά χρόνια αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η Κομισιόν θα είχε την τιμή να δεχτεί στις τάξεις της τον νομικό Ernst Achenbach, ευρωβουλευτή και αντιπρόεδρο των Φιλελευθέρων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Πρόκειται για την πολιτική ομάδα της οποίας σήμερα ηγείται ο Γκυ Φερχόφεστατ. Ήταν προγραμματισμένο ο Γερμανός πολιτικός να μεταπηδήσει από το Ευρωκοινοβούλιο στην Κομισιόν.
Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι. Η Μπεάτε ξαναχτύπησε: Ο Κίζινγκερ δεν ήταν τίποτα μπροστά στον Ευρωβουλευτή Achenbach, ο οποίος στην περίοδο του πολέμου, ως συνεπές μέλος του ναζιστικού κόμματος, υπέγραψε τη θανατική καταδίκη 2.000 Γαλλοεβραίων. Από το πόστο του στη γερμανική πρεσβεία στο Παρίσι, φρόντισε για τη μεταφορά χιλιάδων Εβραίων στα γερμανικά κρεματόρια.
Πέραν αυτής τη αποκάλυψης της Μπεάτε, που του στέρησε τον τίτλο του Κομισιονάριου, ο φιλελεύθερος Achenbach είχε στήσει ένα πανίσχυρο λόμπι ναζιστών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καταφέρνοντας να γλιτώνει εγκληματίες πολέμου που εκείνη την περίοδο είχε βάλει στο μάτι η Γαλλία. Στις δίκες της Νυρεμβέργης είχε μάλιστα αναλάβει τη νομική υπεράσπιση των χειρότερων γραβατωμένων ναζιστών εγκληματιών πολέμου.
Ernst Achenbach και Μπεάτε Κλάρσφλεντ.
H νομική του εταιρεία είχε προσλάβει ξεχωριστούς για την βιαιότητά τους ναζιστές, όπως ο Franz Alfred Six, για να οργανώσει μια δυναμική εκστρατεία που θα κατάφερνε να χορηγηθεί αμνηστία σε όλους τους ναζιστές, ανεξαρτήτως του βαθμού εγκληματικής δράσης. Αν δεν υπήρχε η Μπεάτε να μοιράζει χαστούκια και να κάνει ερευνητική δημοσιογραφία, η Κομισιόν θα είχε κάνει ίσως τη χειρότερη μεταγραφή της ιστορίας της, απαρτιζόμενη από έναν συντελεστή του Ολοκαυτώματος και ευεργέτη εγκληματιών πολέμου.
Με σφραγίδα Αντενάουερ
Πως ξεφύτρωναν όμως έτσι πρώην ναζί στα έδρανα του Στρασβούργου και των Βρυξελλών; Από τους μεγαλύτερους ευρωπατέρες, ο Γερμανός καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ σακάτεψε το πρόγραμμα αποναζιστικοποίησης στα σπάργανά του. «Πιστεύω ότι τώρα πρέπει να σταματήσουμε να ξετρυπώνουμε ναζί» έλεγε. Κατ΄αυτό τον τρόπο, εκατοντάδες χιλιάδες υποστηρικτές και στυλοβάτες του ναζισμού αποκαταστάθηκαν στη δημόσια σφαίρα και στην πολιτική. Σε έρευνα μάλιστα του 2011, αποκαλύφθηκε ότι πάνω από το 1/4 των γεννημένων πριν το 1928 βουλευτών της Έσσης ήταν μέλη του ναζιστικού κόμματος, κάποιοι εκ των οποίων υπουργοποιήθηκαν.
«Χάρη σε αυτή την αμνηστία» δήλωνε οργισμένα ο Γερμανός βουλευτής Walter Menzel, «δόθηκε χάρη σε εκείνους που πριν το 1945 είχα δολοφονήσει με τόση κτηνωδία ανυπεράσπιστους ανθρώπους […]. Αυτό είναι που πληγώνει πιο πολύ την αίσθηση της δικαιοσύνης μας: ότι τα άτομα αντιμετωπίστηκαν τόσο διαφορετικά και άνισα ενώπιον των δικαστηρίων» . Ο Αντενάουερ έδωσε το παράδειγμα, διορίζοντας επικεφαλής του γραφείου του τον Hans Globke, τον άνθρωπο που έβαλε τη νομιμοποιητική σφραγίδα στους αντισημιτικούς νόμους του 1935 ανοίγοντας τον δρόμο στο Ολοκαύτωμα. Πριν ο Hans Globke λοιπόν ασχοληθεί με το Συμβούλιο της Ευρώπης και την ΕΚΑΧ είχε εντάξει στο βιογραφικό του εκατομμύρια νεκρούς Εβραίους.
Αφενός, η άτεγκτη απο-ναζιστικοποίηση θα καθιστούσε ενδεχομένως τη Γερμανία ένα δυσλειτουργικό κράτος αφήνοντας πολλά πόστα κενά, αφετέρου δόθηκε αμνηστία σε χιλιάδες πρώην σφαγείς. Η στρόφιγγα ξέσφιξε τόσο πολύ, ώστε τίποτα δεν μπορούσε να συγκρατήσει πρώην ναζιστές ολκής να εισβάλλουν στα θεσμικά όργανα της ΕΟΚ/ΕΕ, μεταπηδώντας από την εθνική πολιτική στην ευρωπαϊκή διακυβέρνηση. Οι πολίτες των κρατών-μελών της ΕΟΚ/ΕΕ μεταβίβαζαν εξουσίες σε όργανα που στελεχώνονταν από ανθρώπους που διέπραξαν εκτελέσεις στις χώρες τους τη δεκαετία του 1940, δίχως να τους έχουν εκλέξει.
Στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση συμμετείχαν υπουργοί, κομισιονάριοι, προέδροι ευρωκοινοβουλίου, επικεφαλής κοινοβουλευτικών επιτροπών και αξιωματούχοι που η χθεσινή τους αφοσίωση στον Φύρερ δεν τους εμπόδισε να αρνηθούν την αυριανή επιβίβαση στο βαγόνι του θεσμικού «εξευρωπαϊσμού».
Ο ναζιστής Ευρωβουλευτής που αγάπησε τη Χούντα
Και επειδή πρόσφατα στην Ελλάδα είχαμε την επέτειο του απριλιάτικου πραξικοπήματος, αξίζει να δούμε την περίπτωση του πρώην ναζιστή αξιωματικού Hans Edgar Jahn ο οποίος τη δεκαετία του 1930, είχε γοητευτεί από τον Χίτλερ. Ήδη από το 1932, είχε ενταχθεί στο ναζιστικό κόμμα. Αργότερα, υπηρέτησε στον στρατό φτάνοντας μάλιστα στον βαθμό του υπολοχαγού από απλός στρατιώτης, αναλαμβάνοντας μάλιστα καθήκοντα ναζιστικής ιδεολογικής καθοδήγησης (Nationalsozialistischer Führungsoffizier).
Ο καιρός πέρασε και ο Hans μεταπολεμικά ανέλαβε για πολλά χρόνια σύμβουλος του Αντενάουερ, ώσπου μεταπήδησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τη δεκαετία του 1970. Προς μεγάλη χαρά των Ελλήνων συνταγματαρχών, ο Hans κατέθεσε το 1972 πρόταση που είχε προετοιμάσει ως εκπρόσωπος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής. Ζητούσε πλήρη αποκατάσταση των σχέσεων με την ελληνική Χούντα και επαναλειτουργία της Συμφωνίας Σύνδεσης με την Ελλάδα.
Λίγο αργότερα, ο Hans αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά τη δημοσιοποίηση ενός αντισημιτικού προπαγανδιστικού φυλλαδίου που είχε γράψει το 1943 για τον εβραιο-μπολσεβίκικο ιμπεριαλισμό (The Steppes Storm). Ίσως αποτελεί εν μέρει υποκρισία της Ευρωβουλής, καθώς οι ακραίες θέσεις του πρώην ναζιστή είχαν αποκαλυφθεί τη δεκαετία του 1960, από το Spiegel.
Ο Γερμανός πολιτικός είχε υποστηρίξει δημόσια ότι θεωρεί τη νοτιοαφρικανική Δημοκρατία «μοντέλο για όλη την Αφρική», ότι «σε καμία άλλη χώρα δεν είναι τόσο καλοί οι νέγροι και η πολιτική του απαρτχάιντ είναι υποδειγματική για όλες τις χώρες της Αφρικής». Ο Hans, εξαρχής υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, υπήρξε μέλος της Κοινής Συνέλευσης της EKAX, προπομπού της ΕΟΚ/ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας.
Χάλσταϊν, ο σιδηρούς Επίτροπος
Στην επίσημη ιστορία -που συνήθως χρηματοδοτεί η Κομισιόν- διαβάζουμε για το βιογραφικό του ευφυούς πρώτου Κομισιονάριου Βάλτερ Χάλσταϊν την περίοδο του ναζισμού στη Γερμανία: «...μετά έγινε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης, από όπου στρατολογήθηκε από τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις το 1942, παρά την εχθρότητά του στον ναζισμό». Στις δύο αυτές γραμμές αποκρύπτονται σημαντικά ιστορικά στοιχεία αλλοιώνοντας το ιστορικό υπόβαθρο του εφευρέτη της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας.
Πρώτον, ο Χάλσταϊν ήταν μέλος -οικειοθελώς- σε μια σειρά ναζιστικών οργανώσεων με πρώτη και καλύτερη την Ένωση Εθνικοσοσιαλιστών Γερμανών Νομομαθών. Μέσω του οργάνου αυτού το ναζιστικό καθεστώς κατάφερε να καταστήσει τη δικαιοσύνη ένα αποτελεσματικό όργανο του μετά το 1933. Οι δικαστές «με χαρά και ειλικρίνεια ασπάζονται την εθνική κυβέρνηση της γερμανικής λαϊκής κοινότητας κάτω από την ηγεσία του Αδόλφου Χίτλερ και είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν…«. Όπως υποστήριξε κάποτε η Barbara Dietrich, αυτή η δήλωση των δικαστών «δεν μπορεί να εννοηθεί μόνο σαν τακτική τυπική ανακοίνωση αλληλεγγύης«.
Δεύτερον, ο Χάλσταϊν είχε διοριστεί καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ροστόκ ενώ σε χρόνο ρεκόρ έγινε πρύτανης. Μέχρι το 1942 ήταν πλέον κοσμήτορας στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Από το 1942 θα υπηρετούσε ως έφεδρος υπολοχαγός πυροβολικού στη Γαλλία. Την περίοδο δηλαδή που το Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης είχε υποστεί τις μεγαλύτερες εκκαθαρίσεις πανεπιστημιακού ιδρύματος στη Γερμανία, ο Χάλσταϊν ανέβαινε ταχύτατα -για την μικρή του ηλικία- βαθμίδες στο ακαδημαϊκό στερέωμα. Αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στον περίφημο ναζιστικό λόγο του μετέπειτα Γερμανού Κομισιονάριου στο Ροστόκ το 1939. Πρόσφατα στο αξιόλογο γαλλικό mediapart.fr είχανε και σχετικό αφιέρωμα.
Αποφεύγεται η χρήση του όρου Βέρμαχτ και καταφεύγουν στο καθόλα συμβατικό «ένοπλες δυνάμεις». Οι λέξεις έχουν τη σημειολογία τους. Δεν ακούγεται και τόσο «ευρωπαϊκό» να υπηρετεί ο πρώτος πρόεδρος της Κομισιόν στη «Βέρμαχτ». Συνεπώς, η δράση του Χάλσταϊν κάθε άλλο παρά από εχθρότητα (hostility) μπορεί να χαρακτηριστεί.
Στην περίπτωση Χάλσταϊν ίσχυε ότι και για όλους του αξιωματούχους που υπηρέτησαν το καθεστώς. Μπορεί «να μην υπέφερε από τον [λεγόμενο] αντικομφορμισμό του» από το Γ’ Ράιχ, όπως υποστηρίζει ο ιστορικός Jürgen Elvert, αλλά «ήταν σχεδόν αδύνατο να παραμείνει κανείς ‘καθαρός’, εάν ήθελε να υπηρετήσει τη [ναζιστική] κυβέρνηση» όπως έγραψε ο καθηγητής Thomas Maulucci σε paper που δημοσίευσε το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.
Οι πραγματικοί εχθρικοί στο καθεστώς είτε απαγχονίστηκαν (φοιτήτρια Sophie Scholl), είτε εξαφανίστηκαν (δημοσιογράφος Φριτς Γκέρλιχ) είτε αποκλείστηκαν και φυλακίστηκαν. Στην τελευταία περίπτωση ανήκει ο δρ. Wolfgang Abendroth στον οποίο χρωστάει πολλά η πολιτική επιστήμη και το μεταπολεμικό γερμανικό Σύνταγμα. Ο Abendroth κατέληξε στη φυλακή και αργότερα στις χειρότερες μονάδες ανεπιθύμητων.
Ο δε Χάλσταϊν, ως γιος ανώτερου δημοσίου υπαλλήλου του Ράιχ, υιοθέτησε το πρότυπο του τυπικού Πρώσου λειτουργού για τον οποίο «σκληρή εργασία, πίστη, και κρυψίνοια βρίσκονται στο επίκεντρο της εργασιακής του ηθικής. Ήταν ένας δημόσιος λειτουργός παλιάς κοπής«, που δούλεψε με ευλάβεια και εξελίχθηκε την εποχή της ναζιστικής διακυβέρνησης. Υπήρξε κάποια τάση επιστροφής στις παλιές γερμανικές αξίες και ο Χάλσταϊν ενέπνευσε τις γερμανικές μεθόδους για να οικοδομήσει και να διαμορφώσει το μέλλον της Ευρώπης, όπως ανέφερε η δρ. Henriette Müller. «Υπό την έννοια αυτή, η ιδέα ενός ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού κράτους και η οργάνωση της Κομισιόν ως εξειδικευμένης και πιστής γραφειοκρατίας δεν είναι τόσο καινοτόμες όπως νομίζαμε», υποστηρίζει η Müller. Οι Γερμανοί είχαν δουλέψει πάνω σε τέτοια σχήματα.
Η επιμονή του να περάσει τις πολιτικές του στον μέγιστο βαθμό προκαλούσε ανησυχία ακόμα και στους υπόλοιπους ευρωπατέρες της εποχής. «Ο Ντε Γκώλ και ο Μοννέ παρατηρούσαν ότι ο Χάλσταϊν κρατούσε μια δογματική στάση, σε συνδυασμό με μια έλλειψη ευελιξίας απέναντι στα κράτη-μέλη…». Ήταν αδύνατον για τον ίδιο να αντιμετωπίσει με πολιτική ευαισθησία τα διάφορα θέματα που ανέκυπταν. Η Κομισιόν έπρεπε να είναι σιδηρά!
Εγκληματίες ναζιστές με φιλοευρωπαϊκές προθέσεις
Πριν ταχθεί στο πλευρό των σοσιαλδημοκρατών, ο δρ. Karl Ahrens πήρε ένα διδακτορικό στα νομικά μετά τον πόλεμο. Ωστόσο, ως ανήσυχος νέος, πήρε και εκείνος αριθμό μητρώου του ναζιστικού κόμματος το 1942, την καλύτερη χρονιά για τον γερμανικό στρατό και το Γ’ Ράιχ. Οι δεκαετίες πέρασαν και ο πρώην νέος ναζιστής έγινε ο ώριμος πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης τη δεκαετία του 1980.
Ένας άλλος νέος, ο 19χρονος Franz Xaver Schönhuber έγινε μέλος της ναζιστικής νεολαίας ενώ ζήτησε να σταλεί εθελοντικά στο μέτωπο. Ανέλαβε μάλιστα εκπαιδευτής και διερμηνέας στη διαβόητη ναζιστική γαλλογερμανική ταξιαρχία «Καρλομάγνος» που αποτελούνταν από Γάλλους πιστούς στον ναζισμό. Για τις ηγετικές του μάλιστα ικανότητες, κέρδισε τον σιδηρού σταυρό Β’ Τάξης.
Μετά τον πόλεμο, δεν θεωρήθηκε ως βασικός συμμετέχων στον ναζισμό αλλά απλά ως οπαδός. Έτσι συνέχισε την καριέρα του ως δημοσιογράφος ενώ το 1989-1994 εξελέγη Ευρωβουλευτής ιδρύοντας μάλιστα και το ακροδεξιό κόμμα Rebublikaner, που αύξησε τα ποσοστά του τη δεκαετία του 1990. Στο Ευρωκοινοβούλιο φαίνεται δεν είχαν διαβάσει την πρόσφατη τότε αυτοβιογραφία του «Ich war dabei» στην οποία ήταν σαν να φώναζε «Είμαι Ναζί»!
Αριστερά ο Ευρωβουλευτής Franz Xaver Schönhuber δίνει συνέντευξη σε δημοσιογράφο, τέλη δεκαετίας 1980. Δεξιά, ο υπαξιωματικός των SS Franz Xaver Schönhuber στη διάρκεια του Β’ ΠΠ.
Ο μεν ευρωπαϊστής Franz Xaver Schönhuber υπήρξε χαμηλόβαθμος αξιωματικός αλλά ο διοικητής του ήταν επίσης ευρωπαϊστής και του προτάθηκε μάλιστα στα τέλη της δεκαετίας του 1970 το Βραβείο Ρομπέρ Σουμάν για τη συμβολή του στην ευρωπαϊκή ενοποίηση! Ο στρατηγός Gustav Krukenberg διέθετε ένα εξαιρετικό βιογραφικό τόσο στη γαλλο-γερμανική προσέγγιση που οδήγησε στην ΕΟΚ, όσο και στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που τον οδήγησαν σε μια ποινή 25 ετών.
Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου προήγαγε ανεπιτυχώς τον γαλλογερμανικό άξονα μέσω της επιτροπής Mayrisch Committee. Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε με τέτοιο ζήλο το Γ΄Ράιχ, ώστε οι σύμμαχοι του επέβαλαν ποινή φυλάκισης 25 ετών. Τελικά, με παρέμβαση του Αντενάουερ, απελευθερώθηκε το 1955.
Επιστρέφοντας από τη φυλακή, αφιέρωσε τη ζωή του στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. «Έναν χρόνο μετά την επιστροφή του από τη Ρωσία» έγραψε ο βραβευμένος Γερμανός δημοσιογράφος Rainer Hank «η Συνθήκη της Ρώμης που υπογράφηκε από τα κράτη μέλη δεσμευόταν να διασφαλίσει κοινωνική, οικονομική και πολιτική πρόοδο. Όσοι αιχμάλωτοι [ναζί] επέστρεψαν στην πατρίδα τους δεν έφεραν καμία αντίρρηση σε αυτούς τους στόχους.[Εξάλλου] Δεν υπήρχε ανάγκη για επανεκπαίδευση ή [κίνδυνος] εκκαθαρίσεων εδώ. Οι Γερμανοί ανέκαθεν, και πριν το 1945, πίστευαν στη ρητορική μιας κοινής ευρωπαϊκής ειρηνευτικής συμφωνίας που στρέφεται εναντίον ενός εξωτερικού εχθρού, ειδικά κατά του μπολσεβικισμού».
Ο ίδιος ο εγγονός του Krukenberg, ο ιστορικός Peter Schöttler, σίγουρα δεν νιώθει περήφανος για τον παππού του. «Καθώς ο Krukenberg ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης -από την επιτροπή Mayrisch μέχρι την Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα και τελικά στην ΕΟΚ- δεν ξέχασε να επικαλεστεί την απειλή της κομμουνιστικής περιόδου και υπογράμμισε ότι η Δύση ήταν έτοιμη και πρόθυμη να αμυνθεί» έγραψε ο Schöttler.
Από αντισημίτης συνεργάτης, πατέρας της ΚΑΠ
Έτσι, ο Krukenberg, καθώς γνωστοποιήθηκε ότι έτρωγε στα ίδια τραπέζια με νοσταλγούς της ναζιστικής περιόδου, δεν πήρε τελικά το Βραβείο Ρομπέρ Σουμάν. Ωστόσο, το μετάλλιο αυτό δέχτηκαν να το παραλάβουν άλλοι Ευρωπαίοι που προσέφεραν στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, όπως ο Μονέ και ο Σπινέλι.
Alfred Carl Toepfer και Καρλ Σμιτ τη δεκαετία του 1970.
Δεν είναι κακό να σε τιμάν με ένα μετάλλιο, μέχρι που γνωρίζεις όμως πως το βραβείο (αξίας 25.000 μάρκων!) χρηματοδοτεί ο γερμανικός κολοσσός σιτηρών Alfred Toepfer μέσω του ιδρύματος Alfred Toepfer Stiftung F.V.S.
Στο «Dictionary of the European Economic Community» του John Paxton μπορεί ο οποιοσδήποτε να δει και ποιους άλλους ευρωπατέρες τίμησε ο επιχειρηματίας που προσκύνησε τη σβάστικα. Η αρχειακή έρευνα του Michael Fahlbusch (Πανεπιστήμιο Βέρνης) κατέδειξε ότι ο φιλάνθρωπος Alfred Toepfer ήταν ένας εκ των βιομηχάνων που έκαναν business με το ναζιστικό καθεστώς.
Στις επιχειρήσεις του εξάλλου εργάστηκαν πολλοί πρωτοκλασάτοι ναζιστές με/για εκείνον. «Μετά το 1945, με την εξαφάνιση της μνήμης της ναζιστικής εποχής […], η εταιρεία Toepfer αναπτύχθηκε σε Γαλλία και Ελβετία, αφού εγκαινιάστηκε η ευρωπαϊκή ενοποίηση, μια διαδικασία στην οποία ο Toepfer συνέβαλλε ενεργά. Μέχρι σήμερα, αυτό είναι ένα μη αναμφισβήτητο γεγονός«.
H μεγάλη συμβολή του Alfred Toepfer στην ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν ήταν μόνο τα βραβεία αλλά κάτι πιο ουσιαστικό: Μαζί με άλλος «γενναίους και γνωστούς εμπόρους σιτηρών» -όπως ο Βέλγος Φερνάντ Μπελπαϊρ ή ο Ιταλός Ρικάρντο Ρουσκόνι- έθεσαν τα θεμέλια της Κοινής Αγροτικής Αγοράς (ΚΑΠ). «Ήταν όλοι ενθουσιώδεις και αφοσιωμένοι Ευρωπαίοι, οι οποίοι πήραν σοβαρά τη Συνθήκη της ΕΟΚ της 25ης Μαρτίου 1957 με τους φιλόδοξους στόχους και έδωσαν το 100% της υποστήριξής τους στην επιτυχία».
Θαυμαστής του ναζιστικού μοντέλου
Ο Δρ. Hans Furler δεν αρκέστηκε να εγγράψει στο βιογραφικό του την κάρτα μέλους στο ναζιστικό κόμμα καθώς είχε ενταχθεί στην άλλη παραστρατιωτική οργάνωση του Χίτλερ, τα διαβόητα Τάγματα Εφόδου (SA). Νομικός στο επάγγελμα είχε μετατεθεί στη δημόσια διοίκηση στην κατεχόμενη Αλσατία.
Από το 1958 μέχρι και το 1966 διετέλεσε επικεφαλής του Γερμανικού Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Κινήματος που προωθεί την ευρωπαϊκή ενοποίηση προς μια φεντεραλιστική μορφή. Επίσης τους καταλόγους των ευρωβουλευτών κοσμεί άλλος ένας δόκτωρ, ο Hans Schachtschabel που, όπως και ο Hans Furler, εντάχτηκε από πολύ νωρίς στα SA και τα SS.
Ας σπάσουμε όμως τη γερμανική μονοτονία και ας πάμε στο Βέλγιο, το γεωγραφικό επίκεντρο του ευρωπαϊσμού. Εκεί, ο Δρ. Victor Leemans πριν ξεσπάσει ο πόλεμος ήταν από τα επιφανέστερα μέλη του φασιστικού κόμματος Verdinaso. Μετά την εισβολή των Γερμανών στο Βέλγιο, ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών φροντίζοντας να αναμορφώσει την οικονομία της χώρας του βάσει του ναζιστικού μοντέλου.
Μεταπολεμικά, θεωρήθηκε ότι η συνεργασία του με τον Άξονα δεν εδραζόταν σε κακές προθέσεις. Έτσι άνοιξε διάπλατα το μεταπολεμικό πλην ευρωπαϊκό μέλλον για τον Victor Leemans: Ο Βέλγος φασίστας διετέλεσε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τη δεκαετία του 1960.
Εξαιρετικά άβολο
Οι παραπάνω πρώην ναζί υπηρέτησαν σε όργανα της ΕΟΚ/ΕΕ ενώ αρκετοί βραβεύτηκαν. Η λίστα είναι ενδεχομένως πολύ μεγαλύτερη. Αν ανοίξουμε περισσότερο τη βεντάλια θα συναντήσουμε τον καγκελάριο Γκένσερ, που εθελοντικά γράφτηκε στο ναζιστικό κόμμα, αλλά και τον Γάλλο Maurice Papon, τον υπουργό Προϋπολογισμού του ευρωπαϊστή Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Στη διάρκεια του πολέμου, ο Papon συνεργάστηκε άψογα με τους Ναζί, ως αξιωματούχος της κυβέρνησης Βισύ ενώ έστειλε πολλούς Εβραίους στα κρεματόρια. Μεταπολεμικά δε, ήταν υπεύθυνος για τη σφαγή του Παρισιού το 1961.
Ενδεχομένως, θα ήταν άβολο για σχολές ευρωπαϊκών σπουδών να διδάσκουν αυτή την όψη της ΕΕ και ταυτόχρονα να ψάχνουν προγράμματα χρηματοδότησης από την Κομισιόν. Υπάρχουν σίγουρα ακαδημαϊκές προσπάθειες αποτύπωσης των αρνητικών παραμέτρων της ενοποίησης αλλά το πρόβλημα της αμάθειας διαιωνίζεται, προσλαμβάνοντας την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση από ανολοκλήρωτα προγράμματα. Ενδεικτικά, στη γερμανική καγκελαρία είναι κρεμασμένο στον τοίχο το κάδρο του Hans Globke, προκαλώντας πρόσφατα ερωτηματικά σε Γερμανούς δημοσιογράφους! Κατ’ αυτό τον τρόπο, κανονικοποιήθηκαν τα ναζιστικά αίσχη στις συνειδήσεις, μπολιάζοντας τη μεταπολεμική αρχή «ας ξεχάσουμε το παρελθόν» ή καλύτερα «ας θυμηθούμε επιλεκτικά».
ΔΕΚΑΔΕΣ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΗΤΑΝ ΠΡΩΗΝ ΥΨΗΛΟΒΑΘΜΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΩΝ ΝΑΖΙ !!!
https://www.kinima-ypervasi.gr/2018/04/blog-post_36.html
Ο κόσμος του κόμματος τον περίμενε να εμφανιστεί και να μιλήσει. Στο διάλειμμα του συνεδρίου, μια νεαρή δημοσιογράφος τον πλησίασε και αστραπιαία του κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλό του, ουρλιάζοντάς του «Ναζί, Ναζί!». Εκείνος δεν κατάφερε να αντιδράσει, παρά μόνο κρατούσε αιφνιδιασμένος το μάγουλό του. Οι σωματοφύλακες άμεσα απομάκρυναν την επικίνδυνη νεαρή. Την επόμενη μέρα, η υπόθεση έφτασε στο δικαστήριο και ο δικαστής τη ρώτησε: «Γιατί αποφάσισες να ασκήσεις βία στον καγκελάριο της πατρίδας μας;». «Βία, κύριε πρόεδρε, είναι η επιβολή ενός ναζιστή καγκελαρίου στη γερμανική νεολαία» απάντησε εκείνη. Το επεισόδιο συνέβη στη Δυτική Γερμανία του 1968.
Πράγματι, ο τρίτος μεταπολεμικός καγκελάριος της Γερμανίας Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ, που δεν ήταν εκλεγμένος, υπήρξε μέλος του ναζιστικού κόμματος, υπηρετώντας με ευλάβεια στο υπουργείο Εξωτερικών του Γ’ Ράιχ. Η Μπεάτε Κλάρσφλεντ, η νεαρή Γερμανίδα ερευνήτρια δημοσιογράφος που τον χτύπησε, φυλακίστηκε ενώ ο Κίζινγκερ θα έχανε στις εκλογές του 1969. Η Μπεάτε αφιέρωσε εκείνο το χαστούκι στον Μανώλη Γλέζο.
Αρκετά χρόνια αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η Κομισιόν θα είχε την τιμή να δεχτεί στις τάξεις της τον νομικό Ernst Achenbach, ευρωβουλευτή και αντιπρόεδρο των Φιλελευθέρων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Πρόκειται για την πολιτική ομάδα της οποίας σήμερα ηγείται ο Γκυ Φερχόφεστατ. Ήταν προγραμματισμένο ο Γερμανός πολιτικός να μεταπηδήσει από το Ευρωκοινοβούλιο στην Κομισιόν.
Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι. Η Μπεάτε ξαναχτύπησε: Ο Κίζινγκερ δεν ήταν τίποτα μπροστά στον Ευρωβουλευτή Achenbach, ο οποίος στην περίοδο του πολέμου, ως συνεπές μέλος του ναζιστικού κόμματος, υπέγραψε τη θανατική καταδίκη 2.000 Γαλλοεβραίων. Από το πόστο του στη γερμανική πρεσβεία στο Παρίσι, φρόντισε για τη μεταφορά χιλιάδων Εβραίων στα γερμανικά κρεματόρια.
Πέραν αυτής τη αποκάλυψης της Μπεάτε, που του στέρησε τον τίτλο του Κομισιονάριου, ο φιλελεύθερος Achenbach είχε στήσει ένα πανίσχυρο λόμπι ναζιστών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καταφέρνοντας να γλιτώνει εγκληματίες πολέμου που εκείνη την περίοδο είχε βάλει στο μάτι η Γαλλία. Στις δίκες της Νυρεμβέργης είχε μάλιστα αναλάβει τη νομική υπεράσπιση των χειρότερων γραβατωμένων ναζιστών εγκληματιών πολέμου.
Ernst Achenbach και Μπεάτε Κλάρσφλεντ.
H νομική του εταιρεία είχε προσλάβει ξεχωριστούς για την βιαιότητά τους ναζιστές, όπως ο Franz Alfred Six, για να οργανώσει μια δυναμική εκστρατεία που θα κατάφερνε να χορηγηθεί αμνηστία σε όλους τους ναζιστές, ανεξαρτήτως του βαθμού εγκληματικής δράσης. Αν δεν υπήρχε η Μπεάτε να μοιράζει χαστούκια και να κάνει ερευνητική δημοσιογραφία, η Κομισιόν θα είχε κάνει ίσως τη χειρότερη μεταγραφή της ιστορίας της, απαρτιζόμενη από έναν συντελεστή του Ολοκαυτώματος και ευεργέτη εγκληματιών πολέμου.
Με σφραγίδα Αντενάουερ
Πως ξεφύτρωναν όμως έτσι πρώην ναζί στα έδρανα του Στρασβούργου και των Βρυξελλών; Από τους μεγαλύτερους ευρωπατέρες, ο Γερμανός καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ σακάτεψε το πρόγραμμα αποναζιστικοποίησης στα σπάργανά του. «Πιστεύω ότι τώρα πρέπει να σταματήσουμε να ξετρυπώνουμε ναζί» έλεγε. Κατ΄αυτό τον τρόπο, εκατοντάδες χιλιάδες υποστηρικτές και στυλοβάτες του ναζισμού αποκαταστάθηκαν στη δημόσια σφαίρα και στην πολιτική. Σε έρευνα μάλιστα του 2011, αποκαλύφθηκε ότι πάνω από το 1/4 των γεννημένων πριν το 1928 βουλευτών της Έσσης ήταν μέλη του ναζιστικού κόμματος, κάποιοι εκ των οποίων υπουργοποιήθηκαν.
«Χάρη σε αυτή την αμνηστία» δήλωνε οργισμένα ο Γερμανός βουλευτής Walter Menzel, «δόθηκε χάρη σε εκείνους που πριν το 1945 είχα δολοφονήσει με τόση κτηνωδία ανυπεράσπιστους ανθρώπους […]. Αυτό είναι που πληγώνει πιο πολύ την αίσθηση της δικαιοσύνης μας: ότι τα άτομα αντιμετωπίστηκαν τόσο διαφορετικά και άνισα ενώπιον των δικαστηρίων» . Ο Αντενάουερ έδωσε το παράδειγμα, διορίζοντας επικεφαλής του γραφείου του τον Hans Globke, τον άνθρωπο που έβαλε τη νομιμοποιητική σφραγίδα στους αντισημιτικούς νόμους του 1935 ανοίγοντας τον δρόμο στο Ολοκαύτωμα. Πριν ο Hans Globke λοιπόν ασχοληθεί με το Συμβούλιο της Ευρώπης και την ΕΚΑΧ είχε εντάξει στο βιογραφικό του εκατομμύρια νεκρούς Εβραίους.
Αφενός, η άτεγκτη απο-ναζιστικοποίηση θα καθιστούσε ενδεχομένως τη Γερμανία ένα δυσλειτουργικό κράτος αφήνοντας πολλά πόστα κενά, αφετέρου δόθηκε αμνηστία σε χιλιάδες πρώην σφαγείς. Η στρόφιγγα ξέσφιξε τόσο πολύ, ώστε τίποτα δεν μπορούσε να συγκρατήσει πρώην ναζιστές ολκής να εισβάλλουν στα θεσμικά όργανα της ΕΟΚ/ΕΕ, μεταπηδώντας από την εθνική πολιτική στην ευρωπαϊκή διακυβέρνηση. Οι πολίτες των κρατών-μελών της ΕΟΚ/ΕΕ μεταβίβαζαν εξουσίες σε όργανα που στελεχώνονταν από ανθρώπους που διέπραξαν εκτελέσεις στις χώρες τους τη δεκαετία του 1940, δίχως να τους έχουν εκλέξει.
Στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση συμμετείχαν υπουργοί, κομισιονάριοι, προέδροι ευρωκοινοβουλίου, επικεφαλής κοινοβουλευτικών επιτροπών και αξιωματούχοι που η χθεσινή τους αφοσίωση στον Φύρερ δεν τους εμπόδισε να αρνηθούν την αυριανή επιβίβαση στο βαγόνι του θεσμικού «εξευρωπαϊσμού».
Ο ναζιστής Ευρωβουλευτής που αγάπησε τη Χούντα
Και επειδή πρόσφατα στην Ελλάδα είχαμε την επέτειο του απριλιάτικου πραξικοπήματος, αξίζει να δούμε την περίπτωση του πρώην ναζιστή αξιωματικού Hans Edgar Jahn ο οποίος τη δεκαετία του 1930, είχε γοητευτεί από τον Χίτλερ. Ήδη από το 1932, είχε ενταχθεί στο ναζιστικό κόμμα. Αργότερα, υπηρέτησε στον στρατό φτάνοντας μάλιστα στον βαθμό του υπολοχαγού από απλός στρατιώτης, αναλαμβάνοντας μάλιστα καθήκοντα ναζιστικής ιδεολογικής καθοδήγησης (Nationalsozialistischer Führungsoffizier).
Hans Edgar Jahn
Ο καιρός πέρασε και ο Hans μεταπολεμικά ανέλαβε για πολλά χρόνια σύμβουλος του Αντενάουερ, ώσπου μεταπήδησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τη δεκαετία του 1970. Προς μεγάλη χαρά των Ελλήνων συνταγματαρχών, ο Hans κατέθεσε το 1972 πρόταση που είχε προετοιμάσει ως εκπρόσωπος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής. Ζητούσε πλήρη αποκατάσταση των σχέσεων με την ελληνική Χούντα και επαναλειτουργία της Συμφωνίας Σύνδεσης με την Ελλάδα.
Λίγο αργότερα, ο Hans αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά τη δημοσιοποίηση ενός αντισημιτικού προπαγανδιστικού φυλλαδίου που είχε γράψει το 1943 για τον εβραιο-μπολσεβίκικο ιμπεριαλισμό (The Steppes Storm). Ίσως αποτελεί εν μέρει υποκρισία της Ευρωβουλής, καθώς οι ακραίες θέσεις του πρώην ναζιστή είχαν αποκαλυφθεί τη δεκαετία του 1960, από το Spiegel.
Ο Γερμανός πολιτικός είχε υποστηρίξει δημόσια ότι θεωρεί τη νοτιοαφρικανική Δημοκρατία «μοντέλο για όλη την Αφρική», ότι «σε καμία άλλη χώρα δεν είναι τόσο καλοί οι νέγροι και η πολιτική του απαρτχάιντ είναι υποδειγματική για όλες τις χώρες της Αφρικής». Ο Hans, εξαρχής υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, υπήρξε μέλος της Κοινής Συνέλευσης της EKAX, προπομπού της ΕΟΚ/ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας.
Χάλσταϊν, ο σιδηρούς Επίτροπος
Στην επίσημη ιστορία -που συνήθως χρηματοδοτεί η Κομισιόν- διαβάζουμε για το βιογραφικό του ευφυούς πρώτου Κομισιονάριου Βάλτερ Χάλσταϊν την περίοδο του ναζισμού στη Γερμανία: «...μετά έγινε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης, από όπου στρατολογήθηκε από τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις το 1942, παρά την εχθρότητά του στον ναζισμό». Στις δύο αυτές γραμμές αποκρύπτονται σημαντικά ιστορικά στοιχεία αλλοιώνοντας το ιστορικό υπόβαθρο του εφευρέτη της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας.
Αριστερά, ο Γερμανός υπολοχαγός Βάλτερ Χάλσταϊν με συναδέλφους του αξιωματικούς το 1944. Δεξιά, ο Βάλτερ Χάλσταϊν το 1957, την ημέρα της υπογραφής της Συνθήκης της Ρώμης.
Πρώτον, ο Χάλσταϊν ήταν μέλος -οικειοθελώς- σε μια σειρά ναζιστικών οργανώσεων με πρώτη και καλύτερη την Ένωση Εθνικοσοσιαλιστών Γερμανών Νομομαθών. Μέσω του οργάνου αυτού το ναζιστικό καθεστώς κατάφερε να καταστήσει τη δικαιοσύνη ένα αποτελεσματικό όργανο του μετά το 1933. Οι δικαστές «με χαρά και ειλικρίνεια ασπάζονται την εθνική κυβέρνηση της γερμανικής λαϊκής κοινότητας κάτω από την ηγεσία του Αδόλφου Χίτλερ και είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν…«. Όπως υποστήριξε κάποτε η Barbara Dietrich, αυτή η δήλωση των δικαστών «δεν μπορεί να εννοηθεί μόνο σαν τακτική τυπική ανακοίνωση αλληλεγγύης«.
Δεύτερον, ο Χάλσταϊν είχε διοριστεί καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ροστόκ ενώ σε χρόνο ρεκόρ έγινε πρύτανης. Μέχρι το 1942 ήταν πλέον κοσμήτορας στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Από το 1942 θα υπηρετούσε ως έφεδρος υπολοχαγός πυροβολικού στη Γαλλία. Την περίοδο δηλαδή που το Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης είχε υποστεί τις μεγαλύτερες εκκαθαρίσεις πανεπιστημιακού ιδρύματος στη Γερμανία, ο Χάλσταϊν ανέβαινε ταχύτατα -για την μικρή του ηλικία- βαθμίδες στο ακαδημαϊκό στερέωμα. Αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στον περίφημο ναζιστικό λόγο του μετέπειτα Γερμανού Κομισιονάριου στο Ροστόκ το 1939. Πρόσφατα στο αξιόλογο γαλλικό mediapart.fr είχανε και σχετικό αφιέρωμα.
Αποφεύγεται η χρήση του όρου Βέρμαχτ και καταφεύγουν στο καθόλα συμβατικό «ένοπλες δυνάμεις». Οι λέξεις έχουν τη σημειολογία τους. Δεν ακούγεται και τόσο «ευρωπαϊκό» να υπηρετεί ο πρώτος πρόεδρος της Κομισιόν στη «Βέρμαχτ». Συνεπώς, η δράση του Χάλσταϊν κάθε άλλο παρά από εχθρότητα (hostility) μπορεί να χαρακτηριστεί.
Ο πρώτος πρόεδρος της Κομισιόν Βάλτερ Χάλσταϊν.
Στην περίπτωση Χάλσταϊν ίσχυε ότι και για όλους του αξιωματούχους που υπηρέτησαν το καθεστώς. Μπορεί «να μην υπέφερε από τον [λεγόμενο] αντικομφορμισμό του» από το Γ’ Ράιχ, όπως υποστηρίζει ο ιστορικός Jürgen Elvert, αλλά «ήταν σχεδόν αδύνατο να παραμείνει κανείς ‘καθαρός’, εάν ήθελε να υπηρετήσει τη [ναζιστική] κυβέρνηση» όπως έγραψε ο καθηγητής Thomas Maulucci σε paper που δημοσίευσε το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.
Οι πραγματικοί εχθρικοί στο καθεστώς είτε απαγχονίστηκαν (φοιτήτρια Sophie Scholl), είτε εξαφανίστηκαν (δημοσιογράφος Φριτς Γκέρλιχ) είτε αποκλείστηκαν και φυλακίστηκαν. Στην τελευταία περίπτωση ανήκει ο δρ. Wolfgang Abendroth στον οποίο χρωστάει πολλά η πολιτική επιστήμη και το μεταπολεμικό γερμανικό Σύνταγμα. Ο Abendroth κατέληξε στη φυλακή και αργότερα στις χειρότερες μονάδες ανεπιθύμητων.
Ο δε Χάλσταϊν, ως γιος ανώτερου δημοσίου υπαλλήλου του Ράιχ, υιοθέτησε το πρότυπο του τυπικού Πρώσου λειτουργού για τον οποίο «σκληρή εργασία, πίστη, και κρυψίνοια βρίσκονται στο επίκεντρο της εργασιακής του ηθικής. Ήταν ένας δημόσιος λειτουργός παλιάς κοπής«, που δούλεψε με ευλάβεια και εξελίχθηκε την εποχή της ναζιστικής διακυβέρνησης. Υπήρξε κάποια τάση επιστροφής στις παλιές γερμανικές αξίες και ο Χάλσταϊν ενέπνευσε τις γερμανικές μεθόδους για να οικοδομήσει και να διαμορφώσει το μέλλον της Ευρώπης, όπως ανέφερε η δρ. Henriette Müller. «Υπό την έννοια αυτή, η ιδέα ενός ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού κράτους και η οργάνωση της Κομισιόν ως εξειδικευμένης και πιστής γραφειοκρατίας δεν είναι τόσο καινοτόμες όπως νομίζαμε», υποστηρίζει η Müller. Οι Γερμανοί είχαν δουλέψει πάνω σε τέτοια σχήματα.
Η επιμονή του να περάσει τις πολιτικές του στον μέγιστο βαθμό προκαλούσε ανησυχία ακόμα και στους υπόλοιπους ευρωπατέρες της εποχής. «Ο Ντε Γκώλ και ο Μοννέ παρατηρούσαν ότι ο Χάλσταϊν κρατούσε μια δογματική στάση, σε συνδυασμό με μια έλλειψη ευελιξίας απέναντι στα κράτη-μέλη…». Ήταν αδύνατον για τον ίδιο να αντιμετωπίσει με πολιτική ευαισθησία τα διάφορα θέματα που ανέκυπταν. Η Κομισιόν έπρεπε να είναι σιδηρά!
Εγκληματίες ναζιστές με φιλοευρωπαϊκές προθέσεις
Πριν ταχθεί στο πλευρό των σοσιαλδημοκρατών, ο δρ. Karl Ahrens πήρε ένα διδακτορικό στα νομικά μετά τον πόλεμο. Ωστόσο, ως ανήσυχος νέος, πήρε και εκείνος αριθμό μητρώου του ναζιστικού κόμματος το 1942, την καλύτερη χρονιά για τον γερμανικό στρατό και το Γ’ Ράιχ. Οι δεκαετίες πέρασαν και ο πρώην νέος ναζιστής έγινε ο ώριμος πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης τη δεκαετία του 1980.
Ο δρ. Karl Ahrens στο Συμβούλιο της Ευρώπης τη δεκαετία του 1980.
Ένας άλλος νέος, ο 19χρονος Franz Xaver Schönhuber έγινε μέλος της ναζιστικής νεολαίας ενώ ζήτησε να σταλεί εθελοντικά στο μέτωπο. Ανέλαβε μάλιστα εκπαιδευτής και διερμηνέας στη διαβόητη ναζιστική γαλλογερμανική ταξιαρχία «Καρλομάγνος» που αποτελούνταν από Γάλλους πιστούς στον ναζισμό. Για τις ηγετικές του μάλιστα ικανότητες, κέρδισε τον σιδηρού σταυρό Β’ Τάξης.
Μετά τον πόλεμο, δεν θεωρήθηκε ως βασικός συμμετέχων στον ναζισμό αλλά απλά ως οπαδός. Έτσι συνέχισε την καριέρα του ως δημοσιογράφος ενώ το 1989-1994 εξελέγη Ευρωβουλευτής ιδρύοντας μάλιστα και το ακροδεξιό κόμμα Rebublikaner, που αύξησε τα ποσοστά του τη δεκαετία του 1990. Στο Ευρωκοινοβούλιο φαίνεται δεν είχαν διαβάσει την πρόσφατη τότε αυτοβιογραφία του «Ich war dabei» στην οποία ήταν σαν να φώναζε «Είμαι Ναζί»!
Αριστερά ο Ευρωβουλευτής Franz Xaver Schönhuber δίνει συνέντευξη σε δημοσιογράφο, τέλη δεκαετίας 1980. Δεξιά, ο υπαξιωματικός των SS Franz Xaver Schönhuber στη διάρκεια του Β’ ΠΠ.Ο μεν ευρωπαϊστής Franz Xaver Schönhuber υπήρξε χαμηλόβαθμος αξιωματικός αλλά ο διοικητής του ήταν επίσης ευρωπαϊστής και του προτάθηκε μάλιστα στα τέλη της δεκαετίας του 1970 το Βραβείο Ρομπέρ Σουμάν για τη συμβολή του στην ευρωπαϊκή ενοποίηση! Ο στρατηγός Gustav Krukenberg διέθετε ένα εξαιρετικό βιογραφικό τόσο στη γαλλο-γερμανική προσέγγιση που οδήγησε στην ΕΟΚ, όσο και στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που τον οδήγησαν σε μια ποινή 25 ετών.
Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου προήγαγε ανεπιτυχώς τον γαλλογερμανικό άξονα μέσω της επιτροπής Mayrisch Committee. Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε με τέτοιο ζήλο το Γ΄Ράιχ, ώστε οι σύμμαχοι του επέβαλαν ποινή φυλάκισης 25 ετών. Τελικά, με παρέμβαση του Αντενάουερ, απελευθερώθηκε το 1955.
Στην αριστερά φωτογραφία ο στρατηγός (ψηλός) Krukenberg την περίοδο του Β΄ΠΠ. Δεξιά, το 1969, ηλικιωμένος (τέρμα αριστερά) πρώην ναζί αξιωματικός συζητάει με τον Γάλλο πρέσβη François Seydoux ο οποίος είχε βραβευτεί με το βραβείο Καρλομάγνος για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Επιστρέφοντας από τη φυλακή, αφιέρωσε τη ζωή του στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. «Έναν χρόνο μετά την επιστροφή του από τη Ρωσία» έγραψε ο βραβευμένος Γερμανός δημοσιογράφος Rainer Hank «η Συνθήκη της Ρώμης που υπογράφηκε από τα κράτη μέλη δεσμευόταν να διασφαλίσει κοινωνική, οικονομική και πολιτική πρόοδο. Όσοι αιχμάλωτοι [ναζί] επέστρεψαν στην πατρίδα τους δεν έφεραν καμία αντίρρηση σε αυτούς τους στόχους.[Εξάλλου] Δεν υπήρχε ανάγκη για επανεκπαίδευση ή [κίνδυνος] εκκαθαρίσεων εδώ. Οι Γερμανοί ανέκαθεν, και πριν το 1945, πίστευαν στη ρητορική μιας κοινής ευρωπαϊκής ειρηνευτικής συμφωνίας που στρέφεται εναντίον ενός εξωτερικού εχθρού, ειδικά κατά του μπολσεβικισμού».
Ο ίδιος ο εγγονός του Krukenberg, ο ιστορικός Peter Schöttler, σίγουρα δεν νιώθει περήφανος για τον παππού του. «Καθώς ο Krukenberg ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης -από την επιτροπή Mayrisch μέχρι την Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα και τελικά στην ΕΟΚ- δεν ξέχασε να επικαλεστεί την απειλή της κομμουνιστικής περιόδου και υπογράμμισε ότι η Δύση ήταν έτοιμη και πρόθυμη να αμυνθεί» έγραψε ο Schöttler.
Από αντισημίτης συνεργάτης, πατέρας της ΚΑΠ
Έτσι, ο Krukenberg, καθώς γνωστοποιήθηκε ότι έτρωγε στα ίδια τραπέζια με νοσταλγούς της ναζιστικής περιόδου, δεν πήρε τελικά το Βραβείο Ρομπέρ Σουμάν. Ωστόσο, το μετάλλιο αυτό δέχτηκαν να το παραλάβουν άλλοι Ευρωπαίοι που προσέφεραν στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, όπως ο Μονέ και ο Σπινέλι.
Alfred Carl Toepfer και Καρλ Σμιτ τη δεκαετία του 1970.Δεν είναι κακό να σε τιμάν με ένα μετάλλιο, μέχρι που γνωρίζεις όμως πως το βραβείο (αξίας 25.000 μάρκων!) χρηματοδοτεί ο γερμανικός κολοσσός σιτηρών Alfred Toepfer μέσω του ιδρύματος Alfred Toepfer Stiftung F.V.S.
Στο «Dictionary of the European Economic Community» του John Paxton μπορεί ο οποιοσδήποτε να δει και ποιους άλλους ευρωπατέρες τίμησε ο επιχειρηματίας που προσκύνησε τη σβάστικα. Η αρχειακή έρευνα του Michael Fahlbusch (Πανεπιστήμιο Βέρνης) κατέδειξε ότι ο φιλάνθρωπος Alfred Toepfer ήταν ένας εκ των βιομηχάνων που έκαναν business με το ναζιστικό καθεστώς.
Στις επιχειρήσεις του εξάλλου εργάστηκαν πολλοί πρωτοκλασάτοι ναζιστές με/για εκείνον. «Μετά το 1945, με την εξαφάνιση της μνήμης της ναζιστικής εποχής […], η εταιρεία Toepfer αναπτύχθηκε σε Γαλλία και Ελβετία, αφού εγκαινιάστηκε η ευρωπαϊκή ενοποίηση, μια διαδικασία στην οποία ο Toepfer συνέβαλλε ενεργά. Μέχρι σήμερα, αυτό είναι ένα μη αναμφισβήτητο γεγονός«.
H μεγάλη συμβολή του Alfred Toepfer στην ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν ήταν μόνο τα βραβεία αλλά κάτι πιο ουσιαστικό: Μαζί με άλλος «γενναίους και γνωστούς εμπόρους σιτηρών» -όπως ο Βέλγος Φερνάντ Μπελπαϊρ ή ο Ιταλός Ρικάρντο Ρουσκόνι- έθεσαν τα θεμέλια της Κοινής Αγροτικής Αγοράς (ΚΑΠ). «Ήταν όλοι ενθουσιώδεις και αφοσιωμένοι Ευρωπαίοι, οι οποίοι πήραν σοβαρά τη Συνθήκη της ΕΟΚ της 25ης Μαρτίου 1957 με τους φιλόδοξους στόχους και έδωσαν το 100% της υποστήριξής τους στην επιτυχία».
Θαυμαστής του ναζιστικού μοντέλου
Ο Δρ. Hans Furler δεν αρκέστηκε να εγγράψει στο βιογραφικό του την κάρτα μέλους στο ναζιστικό κόμμα καθώς είχε ενταχθεί στην άλλη παραστρατιωτική οργάνωση του Χίτλερ, τα διαβόητα Τάγματα Εφόδου (SA). Νομικός στο επάγγελμα είχε μετατεθεί στη δημόσια διοίκηση στην κατεχόμενη Αλσατία.
Ο Δρ. Victor Leemans δεξιά την περίοδο του πολέμου ανάμεσα σε Γερμανούς αξιωματικούς. Δεξιά, ο Leemans ψηφίζει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του οποίου διετέλεσε πρόεδρος.
Από το 1958 μέχρι και το 1966 διετέλεσε επικεφαλής του Γερμανικού Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Κινήματος που προωθεί την ευρωπαϊκή ενοποίηση προς μια φεντεραλιστική μορφή. Επίσης τους καταλόγους των ευρωβουλευτών κοσμεί άλλος ένας δόκτωρ, ο Hans Schachtschabel που, όπως και ο Hans Furler, εντάχτηκε από πολύ νωρίς στα SA και τα SS.
Ας σπάσουμε όμως τη γερμανική μονοτονία και ας πάμε στο Βέλγιο, το γεωγραφικό επίκεντρο του ευρωπαϊσμού. Εκεί, ο Δρ. Victor Leemans πριν ξεσπάσει ο πόλεμος ήταν από τα επιφανέστερα μέλη του φασιστικού κόμματος Verdinaso. Μετά την εισβολή των Γερμανών στο Βέλγιο, ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών φροντίζοντας να αναμορφώσει την οικονομία της χώρας του βάσει του ναζιστικού μοντέλου.
Μεταπολεμικά, θεωρήθηκε ότι η συνεργασία του με τον Άξονα δεν εδραζόταν σε κακές προθέσεις. Έτσι άνοιξε διάπλατα το μεταπολεμικό πλην ευρωπαϊκό μέλλον για τον Victor Leemans: Ο Βέλγος φασίστας διετέλεσε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τη δεκαετία του 1960.
Εξαιρετικά άβολο
Οι παραπάνω πρώην ναζί υπηρέτησαν σε όργανα της ΕΟΚ/ΕΕ ενώ αρκετοί βραβεύτηκαν. Η λίστα είναι ενδεχομένως πολύ μεγαλύτερη. Αν ανοίξουμε περισσότερο τη βεντάλια θα συναντήσουμε τον καγκελάριο Γκένσερ, που εθελοντικά γράφτηκε στο ναζιστικό κόμμα, αλλά και τον Γάλλο Maurice Papon, τον υπουργό Προϋπολογισμού του ευρωπαϊστή Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Στη διάρκεια του πολέμου, ο Papon συνεργάστηκε άψογα με τους Ναζί, ως αξιωματούχος της κυβέρνησης Βισύ ενώ έστειλε πολλούς Εβραίους στα κρεματόρια. Μεταπολεμικά δε, ήταν υπεύθυνος για τη σφαγή του Παρισιού το 1961.
Ενδεχομένως, θα ήταν άβολο για σχολές ευρωπαϊκών σπουδών να διδάσκουν αυτή την όψη της ΕΕ και ταυτόχρονα να ψάχνουν προγράμματα χρηματοδότησης από την Κομισιόν. Υπάρχουν σίγουρα ακαδημαϊκές προσπάθειες αποτύπωσης των αρνητικών παραμέτρων της ενοποίησης αλλά το πρόβλημα της αμάθειας διαιωνίζεται, προσλαμβάνοντας την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση από ανολοκλήρωτα προγράμματα. Ενδεικτικά, στη γερμανική καγκελαρία είναι κρεμασμένο στον τοίχο το κάδρο του Hans Globke, προκαλώντας πρόσφατα ερωτηματικά σε Γερμανούς δημοσιογράφους! Κατ’ αυτό τον τρόπο, κανονικοποιήθηκαν τα ναζιστικά αίσχη στις συνειδήσεις, μπολιάζοντας τη μεταπολεμική αρχή «ας ξεχάσουμε το παρελθόν» ή καλύτερα «ας θυμηθούμε επιλεκτικά».
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου