ΤΡΑΓΕΛΑΦΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Σχεδόν μια στις δύο υποθέσεις που φτάνουν στον Άρειο Πάγο χρονολογούνται πριν το 2003, ακόμη και από τη δεκαετία του 1970 !!!
Σε... Πταισματοδικείο τείνει να μετατραπεί τα τελευταία χρόνια ο Αρειος Πάγος καθώς κατακλύζεται από χιλιάδες υποθέσεις ήσσονος σημασίας. Αποτέλεσμα; Υπάρχουν υποθέσεις που φθάνουν στο ανώτατο δικαστήριο ενώ ξεκίνησαν τη δικαστική τους διαδρομή ακόμα και τη δεκαετία του 1970.
Το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο, που έχει την ευθύνη της επίλυσης σοβαρών νομικών θεμάτων, φθάνει να εκδίδει περί τις 2.000 αποφάσεις σε μία δικαστική σεζόν. Κι αυτό, γιατί η δικομανία των Ελλήνων και η χαμηλή ποιότητα απονομής δικαιοσύνης στα δικαστήρια ουσίας (Πρωτοδικεία και Εφετεία) αναγκάζουν τους ανώτατους δικαστές να δικάζουν υποθέσεις που δεν θα έπρεπε να φθάνουν ώς τον ανώτατο βαθμό, προκαλώντας έτσι πρόσθετες στρεβλώσεις στο ήδη προβληματικό σύστημα δικαιοσύνης.
Το γεγονός ότι ακόμα και υποθέσεις που χρονολογούνται από τη δεκαετία του ’70, πριν από 45 χρόνια δηλαδή, φθάνουν σήμερα στον Αρειο Πάγο, είναι ενδεικτικό του τι πραγματικά συμβαίνει στον χώρο. Τα στατιστικά δεδομένα που παρουσιάζει σήμερα η «Κ» είναι χαρακτηριστικά:
Το 16,5% των υποθέσεων που φθάνουν στον Αρειο Πάγο έχει ως αφετηρία τις δεκαετίες 1970, 1980 και 1990, δηλαδή πριν από 45 έως 25 χρόνια. Ενα ποσοστό της τάξεως του 13% φθάνει στον Αρειο Πάγο σήμερα, ενώ οι σχετικές δίκες έχουν ξεκινήσει πριν από 12 με 15 χρόνια, δηλαδή την τριετία 2000-2003. Μεγαλύτερο ποσοστό, 20%, των υποθέσεων που εκδικάζονται από τον Αρειο Πάγο έχουν αφετηρία τη διετία 2004-2005, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό υποθέσεων που φθάνουν στο ανώτατο δικαστήριο χρονολογούνται από τη διετία 2005-2007 και αγγίζει το 44% του συνόλου. Δηλαδή φθάνουν στον ανώτατο βαθμό ύστερα από 8 ή 10 χρόνια! Μόλις το 8,2% των υποθέσεων που εκδικάζονται από τον Αρειο Πάγο σήμερα βρίσκονται σε δικαστική εκκρεμότητα από το 2008 ή το 2011…
«Τσουνάμι»
Τι είδους υποθέσεις όμως φθάνουν να κριθούν από τον Αρειο Πάγο; Τι απασχολούν είτε τα τμήματα είτε την Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου; Και εδώ τα στατιστικά δεδομένα δίνουν την εικόνα της δικαστικής μας πραγματικότητας.
Οι δίκες του Δημοσίου κρατούν τα σκήπτρα των υποθέσεων, που φθάνουν ώς το ανώτατο δικαστήριο σε ποσοστό 66,7%, ενώ έπονται υποθέσεις για αυτοκίνητα (τροχαία, αποζημιώσεις κ.λπ.) σε ποσοστό 54,4% και υποθέσεις για απαλλοτριώσεις και εργατικές διαφορές σε ποσοστά 36,5% και 35,5% αντίστοιχα. Μικρότερα ποσοστά συγκεντρώνουν οι υποθέσεις για διαφορές από μισθώσεις κατοικιών και επαγγελματικής στέγης, εμπορικού δικαίου και κληρονομικών διαφορών, που κυμαίνονται από 30% και κάτω. Τελευταίες στη λίστα είναι οι υποθέσεις για οικογενειακές διαφορές (διαζύγια, επιμέλειες τέκνων και λοιπά) που εκπροσωπούν ποσοστό 15,4%.
Με δεδομένη την εκτίμηση ότι πολύ λίγες από αυτές τις υποθέσεις θα έπρεπε να φθάνουν προς κρίση ώς τον ανώτατο βαθμό, ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα στατιστικά δεδομένα για την τύχη αυτών των προσφυγών (αναιρέσεων) που κατατίθενται στον Αρειο Πάγο. Οι περισσότερες από τις υποθέσεις που εκδικάζονται από το ανώτατο δικαστήριο, προκαλώντας επιβαρύνσεις σε όλα τα πεδία της απονομής της δικαιοσύνης, απορρίπτονται. Τα ποσοστά εκείνων που γίνονται δεκτές είναι μικρά και σε γενικές γραμμές αγγίζουν περίπου το 30%, ενώ υπάρχουν κατηγορίες υποθέσεων που οι αναιρέσεις που απορρίπτονται ξεπερνούν και ποσοστά της τάξεως του 85%. Σε τέτοια υψηλά ποσοστά απόρριψης ανήκουν οι υποθέσεις για εμπράγματες διαφορές (σχετικά με ακίνητα ή άλλες περιουσιακές διαφορές) που αγγίζουν το 84,2%, ενώ ανάλογα ποσοστά παρατηρούνται και σε υποθέσεις οικογενειακών διαφορών (διαζύγια και άλλες) με απορριπτικές αποφάσεις της τάξεως του 84,6%. Πάντως το βάρος των δικών στον Αρειο Πάγο -και αυτό έχει ενδιαφέρον- το σηκώνουν τα τμήματα του ανωτάτου δικαστηρίου (που είναι μικροί δικαστικοί σχηματισμοί) εκδίδοντας κάθε χρόνο περί τις 2.000 αποφάσεις, από τις οποίες μόνον 22 ανήκουν στην Ολομέλεια.
Σχεδόν μια στις δύο υποθέσεις που φτάνουν στον Άρειο Πάγο χρονολογούνται πριν το 2003, ακόμη και από τη δεκαετία του 1970 !!!
Σε... Πταισματοδικείο τείνει να μετατραπεί τα τελευταία χρόνια ο Αρειος Πάγος καθώς κατακλύζεται από χιλιάδες υποθέσεις ήσσονος σημασίας. Αποτέλεσμα; Υπάρχουν υποθέσεις που φθάνουν στο ανώτατο δικαστήριο ενώ ξεκίνησαν τη δικαστική τους διαδρομή ακόμα και τη δεκαετία του 1970.
Το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο, που έχει την ευθύνη της επίλυσης σοβαρών νομικών θεμάτων, φθάνει να εκδίδει περί τις 2.000 αποφάσεις σε μία δικαστική σεζόν. Κι αυτό, γιατί η δικομανία των Ελλήνων και η χαμηλή ποιότητα απονομής δικαιοσύνης στα δικαστήρια ουσίας (Πρωτοδικεία και Εφετεία) αναγκάζουν τους ανώτατους δικαστές να δικάζουν υποθέσεις που δεν θα έπρεπε να φθάνουν ώς τον ανώτατο βαθμό, προκαλώντας έτσι πρόσθετες στρεβλώσεις στο ήδη προβληματικό σύστημα δικαιοσύνης.
Το γεγονός ότι ακόμα και υποθέσεις που χρονολογούνται από τη δεκαετία του ’70, πριν από 45 χρόνια δηλαδή, φθάνουν σήμερα στον Αρειο Πάγο, είναι ενδεικτικό του τι πραγματικά συμβαίνει στον χώρο. Τα στατιστικά δεδομένα που παρουσιάζει σήμερα η «Κ» είναι χαρακτηριστικά:
Το 16,5% των υποθέσεων που φθάνουν στον Αρειο Πάγο έχει ως αφετηρία τις δεκαετίες 1970, 1980 και 1990, δηλαδή πριν από 45 έως 25 χρόνια. Ενα ποσοστό της τάξεως του 13% φθάνει στον Αρειο Πάγο σήμερα, ενώ οι σχετικές δίκες έχουν ξεκινήσει πριν από 12 με 15 χρόνια, δηλαδή την τριετία 2000-2003. Μεγαλύτερο ποσοστό, 20%, των υποθέσεων που εκδικάζονται από τον Αρειο Πάγο έχουν αφετηρία τη διετία 2004-2005, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό υποθέσεων που φθάνουν στο ανώτατο δικαστήριο χρονολογούνται από τη διετία 2005-2007 και αγγίζει το 44% του συνόλου. Δηλαδή φθάνουν στον ανώτατο βαθμό ύστερα από 8 ή 10 χρόνια! Μόλις το 8,2% των υποθέσεων που εκδικάζονται από τον Αρειο Πάγο σήμερα βρίσκονται σε δικαστική εκκρεμότητα από το 2008 ή το 2011…
«Τσουνάμι»
Τι είδους υποθέσεις όμως φθάνουν να κριθούν από τον Αρειο Πάγο; Τι απασχολούν είτε τα τμήματα είτε την Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου; Και εδώ τα στατιστικά δεδομένα δίνουν την εικόνα της δικαστικής μας πραγματικότητας.
Οι δίκες του Δημοσίου κρατούν τα σκήπτρα των υποθέσεων, που φθάνουν ώς το ανώτατο δικαστήριο σε ποσοστό 66,7%, ενώ έπονται υποθέσεις για αυτοκίνητα (τροχαία, αποζημιώσεις κ.λπ.) σε ποσοστό 54,4% και υποθέσεις για απαλλοτριώσεις και εργατικές διαφορές σε ποσοστά 36,5% και 35,5% αντίστοιχα. Μικρότερα ποσοστά συγκεντρώνουν οι υποθέσεις για διαφορές από μισθώσεις κατοικιών και επαγγελματικής στέγης, εμπορικού δικαίου και κληρονομικών διαφορών, που κυμαίνονται από 30% και κάτω. Τελευταίες στη λίστα είναι οι υποθέσεις για οικογενειακές διαφορές (διαζύγια, επιμέλειες τέκνων και λοιπά) που εκπροσωπούν ποσοστό 15,4%.
Με δεδομένη την εκτίμηση ότι πολύ λίγες από αυτές τις υποθέσεις θα έπρεπε να φθάνουν προς κρίση ώς τον ανώτατο βαθμό, ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα στατιστικά δεδομένα για την τύχη αυτών των προσφυγών (αναιρέσεων) που κατατίθενται στον Αρειο Πάγο. Οι περισσότερες από τις υποθέσεις που εκδικάζονται από το ανώτατο δικαστήριο, προκαλώντας επιβαρύνσεις σε όλα τα πεδία της απονομής της δικαιοσύνης, απορρίπτονται. Τα ποσοστά εκείνων που γίνονται δεκτές είναι μικρά και σε γενικές γραμμές αγγίζουν περίπου το 30%, ενώ υπάρχουν κατηγορίες υποθέσεων που οι αναιρέσεις που απορρίπτονται ξεπερνούν και ποσοστά της τάξεως του 85%. Σε τέτοια υψηλά ποσοστά απόρριψης ανήκουν οι υποθέσεις για εμπράγματες διαφορές (σχετικά με ακίνητα ή άλλες περιουσιακές διαφορές) που αγγίζουν το 84,2%, ενώ ανάλογα ποσοστά παρατηρούνται και σε υποθέσεις οικογενειακών διαφορών (διαζύγια και άλλες) με απορριπτικές αποφάσεις της τάξεως του 84,6%. Πάντως το βάρος των δικών στον Αρειο Πάγο -και αυτό έχει ενδιαφέρον- το σηκώνουν τα τμήματα του ανωτάτου δικαστηρίου (που είναι μικροί δικαστικοί σχηματισμοί) εκδίδοντας κάθε χρόνο περί τις 2.000 αποφάσεις, από τις οποίες μόνον 22 ανήκουν στην Ολομέλεια.
πηγη: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου