ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ 132 ΔΙΣ ΜΑΡΚΩΝ ΠΟΥ ΕΙΧΕ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΞΕΠΛΗΡΩΣΕ ΜΟΛΙΣ 21 ΔΙΣ !!!

ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΜΠΑΤΑΧΤΣΗΔΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ
Δύο φορές αιματοκύλισαν τον πλανήτη...δύο φορές τους χαρίστηκαν τα χρέη !!!

Δανεικά κι αγύριστα... Αυτή είναι η τακτική της... έντιμης Γερμανίας, που κουνάει το δάκτυλο στις άλλες χώρες, στις οποίες ποτέ δεν πλήρωσε δάνεια δισεκατομμυρίων χρυσών μάρκων που είχε πάρει μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους που έκανε, βυθίζοντας στο αίμα και στα ερείπια όλο τον κόσμο. Και σήμερα ζητάει και τα ρέστα. Έχει στήσει στον τοίχο την Ελλάδα και της ζητάει να πληρώνει με πανωτόκια τα δάνεια που πήρε μετά το 2009, από τα οποία έχουν θησαυρίσει οι γερμανικές τράπεζες. Ξεχνάει ο Σόιμπλε τα φέσια που έβαλε η Γερμανία στις χώρες που τη δάνεισαν μετά τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να ανακάμψει η οικονομία της, αντί να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα για τους αιχμαλώτους στα Νταχάου και στα Άουσβιτς. Αλλά... Επειδή ο κ. Σόιμπλε ξεχνά, θα του θυμίσουμε ότι η Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο χρωστούσε 132 δισεκατομμύρια μάρκα και τελικά πλήρωσε μόνο 21 δισ. μάρκα, δηλαδή μόλις το 16% του αρχικού ποσού, όπως αποκαλύπτει στο άρθρο του με τίτλο «Ο κ. Σόιμπλε και το πρόβλημα της υπερχρέωσης» στην «Καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης ο εκλεκτός συνάδελφος Κώστας Καλλίτσης, που κλείνει με την επισήμανση: «Θα ήταν χρήσιμο εάν ο κ. Σόιμπλε κάτι είχε διδαχτεί από την εμπειρία της πατρίδας του». Συγκεκριμένα, γράφει τα εξής: «Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η Γερμανία χρεώθηκε με 132 δισ. χρυσά μάρκα ως αποζημίωση στους συμμάχους. Δεν μπορούσε να το αντέξει. Εξοργισμένοι η Γαλλία και το Βέλγιο έφτασαν στο σημείο να εισβάλουν και να καταλάβουν το Ρουρ, Ιανουάριο 1923. Μπροστά στο διογκούμενο αδιέξοδο, το 1924 οι σύμμαχοι υποχρεώθηκαν να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του γερμανικού χρέους (Dawes Plan). Πάλι, η εξυπηρέτησή του δεν ήταν βιώσιμη, οι δόσεις αποπληρώνονταν μόνο χάρη στα νέα δάνεια που χορηγούσαν οι ΗΠΑ. Έτσι, στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων (Ιούνιος 1929) εγκρίθηκε νέο σχέδιο (Young Plan) με το οποίο ‘‘κουρεύτηκε’’ το χρέος κατά 10 δισ. μάρκα κι επεκτάθηκε ο χρόνος αποπληρωμής του κατά 60 χρόνια, έως το 1988. Πάλι η Γερμανία δεν μπορούσε να το εξυπηρετεί, παρά μόνο με τα νέα δάνεια από τις ΗΠΑ. Δανειζόταν για να αποπληρώνει το αρχικό δάνειο. Τον Μάιο 1931 ξέσπασε η κρίση, κατέρρευσε μια κορυφαία τράπεζα, η Creditanstalt, και το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα αποδιαρθρώθηκε. Τον Ιούνιο ανεστάλησαν οι γερμανικές πληρωμές. Και τον επόμενο χρόνο, το γερμανικό χρέος σβήστηκε οριστικά, στη Συνδιάσκεψη της Λωζάννης. Τελικά, η Γερμανία, από τα αρχικά 132 δισ., αφού χρεοκόπησε, κατέβαλε μόνο τα 21 δισ. χρυσά μάρκα. Περίπου, το 16% του αρχικού ποσού...». Η ρύθμιση που πήρε«Το πρόβλημα του χρέους επανήλθε στη Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τελικά, το 1953, με τη Συμφωνία του Λονδίνου, αναδιαρθρώθηκε και επιμηκύνθηκε το χρέος της Δυτικής Γερμανίας ενώ ένα μέρος του γερμανικού χρέους ορίστηκε να αποπληρωθεί υπό τη ρήτρα ενοποίησης Δυτικής-Ανατολικής Γερμανίας. Το σπουδαιότερο, βεβαίως, ήταν ο τρόπος με τον οποίο ορίστηκε να γίνεται η αποπληρωμή του χρέους: Η Συμφωνία του Λονδίνου περιείχε δύο σημαντικούς όρους που διασφάλιζαν ότι το χρέος θα είναι πράγματι εξυπηρετήσιμο: (α) Ότι η Δυτική Γερμανία θα πλήρωνε τις δόσεις του δανείου της υπό τον όρο ότι θα πετύχαινε να ενισχύσει τις εξαγωγές της και, μάλιστα, ότι θα κατάφερνε να έχει ε­μπορικό πλεόνασμα. (β) Ότι οι ετήσιες αποπληρωμές που θα έκανε θα είχαν πλαφόν. Δεν θα ξεπερνούσαν το 3% των εσόδων που θα αποκτούσε από τις εξαγωγές της. Έτσι, ενισχύθηκε η εξωστρέφεια της γερμανικής οικονομίας και η Δυτική Γερμανία μπόρεσε να αποπληρώσει το χρέος της. Με την ενοποίηση των δύο Γερμανιών, το 1990, ενεργοποιήθηκε η ρήτρα και για το υπόλοιπο κομμάτι του χρέους. Στις 3 Οκτωβρίου 2010, η ενοποιημένη, πλέον, Γερμανία πλήρωσε την τελευταία δόση, 69,9 εκατ. μάρκα, και εξόφλησε το δάνειό της στο σύνολό του». πηγη: toparon.gr