Οι Ιερόδουλες της Wall Street αποκαλύπτονται !!!
Η παγκόσμια οικονομία, η νομισματική και χρηματοπιστωτική σταθερότητα, το χρέος, η εθνική και ατομική μας αξιοπρέπεια και το μέλλον των παιδιών μας, είναι στα χέρια ανώμαλων τοξικομανών, που επειδή απλά δεν μπορούν να γ@μήσουν, βγάζουν από μέσα τους τα κτηνώδη ένστικτα του μίσους, του φθόνου και της εμπάθειας και ηδονίζονται πηδώντας κυριολεκτικά τους πολίτες όλου του κόσμου, προκειμένου να τους εκδικηθούν για την τύχη που έχουν επειδή μπορούν απλά να απολαμβάνουν μια υγιή σεξουαλική ζωή !!!
ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΣΙΠΡΑΣ & ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ !!!
«Οι τραπεζίτες και οι πελάτες της ανώτερης βαθμίδας, ενδιαφέρονται για το υψηλό επίπεδο της προσφερόμενης υπηρεσίας και ναι, διαθέτουν καλά χρήματα για να την αποκτήσουν, αλλά είναι πολύ απαιτητικοί. Σε μερικούς δεν τους σηκώνεται και απλά κάθομαι γυμνή και τους βλέπω να σνιφάρουν κόκα. Μόλις τελειώσουν, την κάνουν. Αλλά αν δεν τελειώσουν πρέπει να τους κάνω πίπα. Η συμφωνία είναι πως αν πηδήξεις κάποιον, ακόμα και αν τους πάρει πάνω από μια ώρα, πρέπει να τελειώσουν» !!!
H «French Whore», όπως ζήτησε να την λέμε, δέχεται πλούσιους Wall Street-ικούς τύπους στο διαμέρισμά της στο Brooklyn (Φωτογραφίες του Pearl Gabel)
«Οι πελάτες μου που δουλεύουν στο χώρο του finance και των οικονομικών, επικοινωνούν μαζί μου μετά από μεγάλες αλλαγές στην αγορά, συνήθως μια μέρα αφότου εκείνη πέσει ή ανέβει. Ξεκουράζονται για λίγο και μετά με παίρνουν», μου λέει η Zoe, μια ανεξάρτητη συνοδός κάπου στα μεσαία τριάντα της, που χρεώνει 600 δολάρια την ώρα και μπαινοβγαίνει από την δουλειά από τα τέλη της εφηβείας της, ανάμεσα από περάσματα της στον χώρο του service.
Τις τελευταίες εβδομάδες, μίλησα σε περίπου έξι γυναίκες που δουλεύουν ως ιερόδουλες και συνοδοί στη Νέα Υόρκη και όλες συμφώνησαν στο εξής: ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να ξεφύγει από την Wall Street, μιας και σχεδόν κάθε τομέας της Νέας Υόρκης -η αγορά των ακινήτων, τα εστιατόρια και η εστίαση, η πορνεία, τα πάντα- περιμένει με ανοιχτό το στόμα για λίγη «δόση» από το οικονομικό πάρε-δώσε.
Η ιστορία της Lehman Brothers για παράδειγμα, είναι ο λόγος που η French Whore -το όνομα που επέλεξε για να προστατέψει την ταυτότητά της μια τριαντάρα ιερόδουλη στην οποία μίλησα- κατέληξε να εργάζεται μέσα στην βιομηχανία του σεξ. Διατηρεί ένα δωμάτιο με το δικό της κρεβάτι και άλλο ένα δωμάτιο με το κρεβάτι «εργασίας» της, ενώ όλοι οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με τα δικά της έργα (μάλιστα στις αγγελίες της, περιγράφει τον εαυτό της ως μια φοιτήτρια σε σχολή καλών τεχνών που ψάχνει για κάποια χρήματα παραπάνω). Η ιστορία της ηχεί ως μια περίεργη εκδοχή της Νέας Υόρκης που φανταζόταν ο πρώην δήμαρχός της Michael Bloomberg, που είχε οραματιστεί μια πόλη που θα εξυπηρετούσε τους πλούσιους και θα παρείχε στέγη σε μια ολόκληρη κάστα υπηρετικού προσωπικού. Όπως λέει εκείνη, αναγκάστηκε να βγάζει το ψωμί της πηδώντας τους τύπους που πήδηξαν με την σειρά τους την Αμερικάνικη οικονομία, μιας και με τα «κατορθώματά» τους δεν της άφησαν εργασιακή επιλογή.
Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο σχέδιο μόδας κάπου δυτικά (δεν ήθελε να πει που), η French Whore ήρθε στην Νέα Υόρκη, θέλοντας να τα καταφέρει στον χώρο της custom-made μόδας.
«Δεν είχε πολύ χρήμα», μου λέει. «Δεν έβγαζα ποτέ αρκετά. Δούλευα πάρα πολλές ώρες για δεκαπέντε δολάρια την ώρα. Δούλεψα στον χώρο της μόδας για περίπου δύο χρόνια. Ένας άνθρωπος σαν εμένα, χωρίς λεφτά δεν είναι δυνατόν να ανέβει με την δουλειά του σε αυτόν τον χώρο, κάτι τέτοιο αφορά μόνο παιδιά που έχουν πρόσβαση σε trust funds. Αν είχα τα χρήματα, θα μου είχε δοθεί η ευκαιρία να δουλέψω στα πιο κατάλληλα πόστα, να ξοδέψω πέντε χρόνια σε internships».
Όταν λοιπόν η αγορά κατέρρευσε το 2008, η δουλειά στέγνωσε και το νοίκι της εκτοξεύτηκε, άρχισε να δουλεύει ως ιερόδουλη από καθαρή ανάγκη, όπως παραδέχεται. Οι πελάτες της, τους οποίους γνώριζε μέσω ενός πρακτορείου συνοδών -πολλοί εκ των οποίων εργάζονταν στον τομέα του finance- άρχισαν να την κουράζουν, οπότε και επέλεξε να το γυρίσει στο old-school, δουλεύοντας ανεξάρτητα και ρίχνοντας τις τιμές της στα 200 δολάρια την ώρα. Ποσότητα, όχι ποιότητα.
«Οι τραπεζίτες και οι πελάτες της ανώτερης βαθμίδας, ενδιαφέρονται για το υψηλό επίπεδο της προσφερόμενης υπηρεσίας και ναι, διαθέτουν καλά χρήματα για να την αποκτήσουν, αλλά είναι πολύ απαιτητικοί. Τώρα έχω να φροντίσω μόνο για το νοίκι μου και βγάζω περίπου 3000 δολάρια κάθε σαββατοκύριακο. Είναι όμως σκληρό σαββατοκύριακο. Δεν παίρνω ανάσα».
Όταν μίλησα με την Zoe πίνοντας μπέρμπον στο μπαρ του Maritime Hotel στο Chelsea μια Τρίτη βράδυ, δεν μπορούσα παρά να προσέξω την εμφάνισή της. Φορούσε την κλασσική για εκείνη επιλογή. Σορτς, καλσόν, μια ζεστή μπλούζα και μπότες. Κάθε άλλη γυναίκα γύρω μας φορούσε «στολή», ψηλά τακούνια, φορέματα με σκισίματα στο πλάι και βαθιά ντεκολτέ. Την ρώτησα τι είναι αυτό που της επιτρέπει να χρεώνει σχεδόν τα τριπλάσια από την French Whore.
«Κυρίως το marketing», μου απάντησε. «Πουλάω και προσφέρω μια αίσθηση ανθρώπινης επαφής. Σίγουρα το σεξ μου δεν είναι τρεις φορές καλύτερο».
Το marketing την έχει βοηθήσει να διαφοροποιήσει αρκετά και την πελατειακή της βάση και να μην στηρίζεται τόσο πολύ στον κόσμο του finance. «Είμαι ανεξάρτητη τώρα, οπότε δεν έχω να αντιμετωπίζω τα λεγόμενα «ραντεβού της κόκας», ή τα 25χρονα μαλακισμένα των hedge-fund, αλλά και πάλι πρέπει να έχεις μια αίσθηση της αγοράς», μου λέει η Zoe. «Τουλάχιστον οι πελάτες βρίσκουν χρόνο για μένα, κλείνουν ραντεβού. Οι πιο νεαροί, που πετάνε τα λεφτά τους στα πρακτορεία συνοδών δεν συνηθίζουν να σχεδιάζουν. Σε τηλεφωνούν για να είσαι εκεί σε μισή ώρα, όχι για να σε κλείσουν σε ένα μήνα. Οι κοπέλες λοιπόν πρέπει να ξέρουν τι παίζει στην αγορά».
«Δεν θέλω και να κλάψω για αυτούς, αλλά όντως είναι σκληρή δουλειά», λέει η Zoe μιλώντας για τους Wall Street-ικούς της πελάτες. «Η Wall Street είναι μια πυραμίδα, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι εικοσάρηδες που πασχίζουν να ανέβουν, από σαραντάρηδες που τα έχουν ήδη καταφέρει. Η συναγωνισμός είναι ανηλεής και όλοι πρέπει να το ζητάνε και να το κυνηγάνε συνέχεια, να δουλεύουν 90 ώρες την εβδομάδα και να έχουν όλοι το ίδιο κούρεμα. Πολλές φορές δείχνουν λυπημένοι, αλλά είναι πάντα αποφασισμένοι να περάσουν καλά με έναν σέξι, αλλά και πανάκριβο τρόπο».
Ο Φλεβάρης που είναι ο μήνας που αποδίδονται τα μπόνους είναι μια σημαντική περίοδος που καλύπτει την χασούρα από τον συνήθως «αργό» Δεκέμβρη, μου λέει η Zoe. Για τους τύπους της Wall Street είναι «κάτι σαν ιεροτελεστία, ένα σημάδι ότι γίνονται αυτοί που θέλουν», σημειώνει. «Παίρνεις εκατό χιλιάρικα και τα σκορπάς σε δέκα πουτάνες μέσα σε ένα σαββατοκύριακο. Είναι μια ιστορία πολύ σημαντική για αυτούς, το να γίνουν οι τύποι εκείνοι θα πάρουν μια πανάκριβη συνοδό. Όσο πιο πολλά τους χρεώνεις, τόσο πιο ευτυχισμένοι είναι».
«Γουστάρουν τα πρακτορεία γιατί δεν θέλουν ένα άτομο, θέλουν μια πίτσα. Με αυτόν τον τρόπο, αφού περάσεις μια διαδικασία ελέγχου ως πελάτης, μπορείς να παραγγείλεις μια κοπέλα και αυτήν να είναι εκεί σε μισή ώρα».
Πολλοί από αυτούς ζητάνε και πράγματα όπως το rimming. Ακόμα και για πεντακόσια δολάρια όμως, δεν αξίζει, γιατί αν θεωρήσουν ότι δεν το κάνεις καλά, θα παραδώσουν μια κακή κριτική. «Όταν δούλευα για ένα πρακτορείο, έπρεπε να κάνω τέτοια πράγματα», μου εξηγεί, παρουσιάζοντας μου έναν από τους λόγους που αποφάσισε να δουλέψει για τον εαυτό της.
«Σε μερικούς δεν τους σηκώνεται και απλά κάθομαι γυμνή και τους βλέπω να σνιφάρουν κόκα», μου λέει. «Μόλις τελειώσουν, την κάνουν. Αλλά αν δεν τελειώσουν πρέπει να τους κάνω πίπα. Η συμφωνία είναι πως αν πηδήξεις κάποιον, ακόμα και αν τους πάρει πάνω από μια ώρα, πρέπει να τελειώσουν».
Δεν είναι όμως όλες τόσο σωστές στην δουλειά τους. «Υπάρχει και όρος στην δουλειά για αυτό», μου λέει η Zoe. «Το λένε party call και υπάρχουν κοπέλες που ειδικεύονται σε αυτά, γιατί γουστάρουν να κάνουν κόκα. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει πολύ σεξ. Είναι απλά πελάτες που δεν γουστάρουν να σνιφάρουν μόνοι τους και τους κάνει να αισθάνονται σημαντικοί όταν έχουν εκεί γύρω μια γυμνή γκόμενα, τι να σου πω». Μερικά πρακτορεία ειδικεύονται σε τέτοιου είδους υπηρεσίες «σαμπάνιας», εκεί που το σεξ είναι απλά ένα συμπληρωματικό του βασικού «μενού».
«Αυτοί οι τύποι βγάζουν χρήμα», μου λέει η French Whore. «Για αυτούς, όλο αυτό είναι απλά η αγορά ενός αντικειμένου. Αποζητούν ένα επίπεδο υπηρεσίας, ένα επίπεδο ικανότητας. Αφού το χρησιμοποιήσουν, θέλουν να το πετάξουν, να το ξεφορτωθούν. Και είναι σε συνεχή άρνηση. Κάποιοι μου ζητάνε να μην βάλουν προφυλακτικό». Μια φορά μου λέει πως έπιασε έναν τύπο -που φορούσε βέρα- να προσπαθεί να βγάλει το προφυλακτικό στα μισά.
«Είναι τελείως ναρκισσιστές. Αρνούνται να δεχτούν ότι αυτό που ζουν μαζί μας είναι ένα κομμάτι της πραγματικής τους ζωής». Την ρωτάω αν οι πελάτες της πιστεύουν πως η ίδια έχει μια πραγματική ζωή. Μου απαντάει αρνητικά.
Σε αυτό συμφώνησε και η Zoe, αλλά πήγε προς μια άλλη κατεύθυνση. «Οι τύποι του finance, δεν ενδιαφέρονται και δεν μπορούν να με δουν σαν άτομο, σαν έναν πραγματικό άνθρωπο, το παρατηρώ σε αυτούς περισσότερο από άλλου». Κάνει μια μικρή παύση και το σκέφτεται. «Καμιά φορά, αυτό είναι και μια ανακούφιση. Δεν με χρειάζονται να τους κάνω να αισθανθούν ότι είναι μοναδικοί, ιδιαίτεροι. Απλά εμφανίζομαι, κάνουμε σεξ και μετά φεύγω».
«Ο μοναδικός πελάτης με τον οποίο βγήκα για ένα διάστημα, ήταν ένας τύπος της Wall Street και ένα από τους λόγους που βγήκα μαζί του είναι πως δεν έδειχνε ενδιαφέρον για πράγματα που δεν είχαν σχέση με το ποιος ήταν, άρα δεν τον ενδιέφερε το πώς έβγαζα τα λεφτά μου».
Η παγκόσμια οικονομία, η νομισματική και χρηματοπιστωτική σταθερότητα, το χρέος, η εθνική και ατομική μας αξιοπρέπεια και το μέλλον των παιδιών μας, είναι στα χέρια ανώμαλων τοξικομανών, που επειδή απλά δεν μπορούν να γ@μήσουν, βγάζουν από μέσα τους τα κτηνώδη ένστικτα του μίσους, του φθόνου και της εμπάθειας και ηδονίζονται πηδώντας κυριολεκτικά τους πολίτες όλου του κόσμου, προκειμένου να τους εκδικηθούν για την τύχη που έχουν επειδή μπορούν απλά να απολαμβάνουν μια υγιή σεξουαλική ζωή !!!
ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΣΙΠΡΑΣ & ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ !!!
«Οι τραπεζίτες και οι πελάτες της ανώτερης βαθμίδας, ενδιαφέρονται για το υψηλό επίπεδο της προσφερόμενης υπηρεσίας και ναι, διαθέτουν καλά χρήματα για να την αποκτήσουν, αλλά είναι πολύ απαιτητικοί. Σε μερικούς δεν τους σηκώνεται και απλά κάθομαι γυμνή και τους βλέπω να σνιφάρουν κόκα. Μόλις τελειώσουν, την κάνουν. Αλλά αν δεν τελειώσουν πρέπει να τους κάνω πίπα. Η συμφωνία είναι πως αν πηδήξεις κάποιον, ακόμα και αν τους πάρει πάνω από μια ώρα, πρέπει να τελειώσουν» !!!
H «French Whore», όπως ζήτησε να την λέμε, δέχεται πλούσιους Wall Street-ικούς τύπους στο διαμέρισμά της στο Brooklyn (Φωτογραφίες του Pearl Gabel)
«Οι πελάτες μου που δουλεύουν στο χώρο του finance και των οικονομικών, επικοινωνούν μαζί μου μετά από μεγάλες αλλαγές στην αγορά, συνήθως μια μέρα αφότου εκείνη πέσει ή ανέβει. Ξεκουράζονται για λίγο και μετά με παίρνουν», μου λέει η Zoe, μια ανεξάρτητη συνοδός κάπου στα μεσαία τριάντα της, που χρεώνει 600 δολάρια την ώρα και μπαινοβγαίνει από την δουλειά από τα τέλη της εφηβείας της, ανάμεσα από περάσματα της στον χώρο του service.
Τις τελευταίες εβδομάδες, μίλησα σε περίπου έξι γυναίκες που δουλεύουν ως ιερόδουλες και συνοδοί στη Νέα Υόρκη και όλες συμφώνησαν στο εξής: ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να ξεφύγει από την Wall Street, μιας και σχεδόν κάθε τομέας της Νέας Υόρκης -η αγορά των ακινήτων, τα εστιατόρια και η εστίαση, η πορνεία, τα πάντα- περιμένει με ανοιχτό το στόμα για λίγη «δόση» από το οικονομικό πάρε-δώσε.
Η ιστορία της Lehman Brothers για παράδειγμα, είναι ο λόγος που η French Whore -το όνομα που επέλεξε για να προστατέψει την ταυτότητά της μια τριαντάρα ιερόδουλη στην οποία μίλησα- κατέληξε να εργάζεται μέσα στην βιομηχανία του σεξ. Διατηρεί ένα δωμάτιο με το δικό της κρεβάτι και άλλο ένα δωμάτιο με το κρεβάτι «εργασίας» της, ενώ όλοι οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με τα δικά της έργα (μάλιστα στις αγγελίες της, περιγράφει τον εαυτό της ως μια φοιτήτρια σε σχολή καλών τεχνών που ψάχνει για κάποια χρήματα παραπάνω). Η ιστορία της ηχεί ως μια περίεργη εκδοχή της Νέας Υόρκης που φανταζόταν ο πρώην δήμαρχός της Michael Bloomberg, που είχε οραματιστεί μια πόλη που θα εξυπηρετούσε τους πλούσιους και θα παρείχε στέγη σε μια ολόκληρη κάστα υπηρετικού προσωπικού. Όπως λέει εκείνη, αναγκάστηκε να βγάζει το ψωμί της πηδώντας τους τύπους που πήδηξαν με την σειρά τους την Αμερικάνικη οικονομία, μιας και με τα «κατορθώματά» τους δεν της άφησαν εργασιακή επιλογή.
Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο σχέδιο μόδας κάπου δυτικά (δεν ήθελε να πει που), η French Whore ήρθε στην Νέα Υόρκη, θέλοντας να τα καταφέρει στον χώρο της custom-made μόδας.
«Δεν είχε πολύ χρήμα», μου λέει. «Δεν έβγαζα ποτέ αρκετά. Δούλευα πάρα πολλές ώρες για δεκαπέντε δολάρια την ώρα. Δούλεψα στον χώρο της μόδας για περίπου δύο χρόνια. Ένας άνθρωπος σαν εμένα, χωρίς λεφτά δεν είναι δυνατόν να ανέβει με την δουλειά του σε αυτόν τον χώρο, κάτι τέτοιο αφορά μόνο παιδιά που έχουν πρόσβαση σε trust funds. Αν είχα τα χρήματα, θα μου είχε δοθεί η ευκαιρία να δουλέψω στα πιο κατάλληλα πόστα, να ξοδέψω πέντε χρόνια σε internships».
Όταν λοιπόν η αγορά κατέρρευσε το 2008, η δουλειά στέγνωσε και το νοίκι της εκτοξεύτηκε, άρχισε να δουλεύει ως ιερόδουλη από καθαρή ανάγκη, όπως παραδέχεται. Οι πελάτες της, τους οποίους γνώριζε μέσω ενός πρακτορείου συνοδών -πολλοί εκ των οποίων εργάζονταν στον τομέα του finance- άρχισαν να την κουράζουν, οπότε και επέλεξε να το γυρίσει στο old-school, δουλεύοντας ανεξάρτητα και ρίχνοντας τις τιμές της στα 200 δολάρια την ώρα. Ποσότητα, όχι ποιότητα.
«Οι τραπεζίτες και οι πελάτες της ανώτερης βαθμίδας, ενδιαφέρονται για το υψηλό επίπεδο της προσφερόμενης υπηρεσίας και ναι, διαθέτουν καλά χρήματα για να την αποκτήσουν, αλλά είναι πολύ απαιτητικοί. Τώρα έχω να φροντίσω μόνο για το νοίκι μου και βγάζω περίπου 3000 δολάρια κάθε σαββατοκύριακο. Είναι όμως σκληρό σαββατοκύριακο. Δεν παίρνω ανάσα».
Όταν μίλησα με την Zoe πίνοντας μπέρμπον στο μπαρ του Maritime Hotel στο Chelsea μια Τρίτη βράδυ, δεν μπορούσα παρά να προσέξω την εμφάνισή της. Φορούσε την κλασσική για εκείνη επιλογή. Σορτς, καλσόν, μια ζεστή μπλούζα και μπότες. Κάθε άλλη γυναίκα γύρω μας φορούσε «στολή», ψηλά τακούνια, φορέματα με σκισίματα στο πλάι και βαθιά ντεκολτέ. Την ρώτησα τι είναι αυτό που της επιτρέπει να χρεώνει σχεδόν τα τριπλάσια από την French Whore.
«Κυρίως το marketing», μου απάντησε. «Πουλάω και προσφέρω μια αίσθηση ανθρώπινης επαφής. Σίγουρα το σεξ μου δεν είναι τρεις φορές καλύτερο».
Το marketing την έχει βοηθήσει να διαφοροποιήσει αρκετά και την πελατειακή της βάση και να μην στηρίζεται τόσο πολύ στον κόσμο του finance. «Είμαι ανεξάρτητη τώρα, οπότε δεν έχω να αντιμετωπίζω τα λεγόμενα «ραντεβού της κόκας», ή τα 25χρονα μαλακισμένα των hedge-fund, αλλά και πάλι πρέπει να έχεις μια αίσθηση της αγοράς», μου λέει η Zoe. «Τουλάχιστον οι πελάτες βρίσκουν χρόνο για μένα, κλείνουν ραντεβού. Οι πιο νεαροί, που πετάνε τα λεφτά τους στα πρακτορεία συνοδών δεν συνηθίζουν να σχεδιάζουν. Σε τηλεφωνούν για να είσαι εκεί σε μισή ώρα, όχι για να σε κλείσουν σε ένα μήνα. Οι κοπέλες λοιπόν πρέπει να ξέρουν τι παίζει στην αγορά».
«Δεν θέλω και να κλάψω για αυτούς, αλλά όντως είναι σκληρή δουλειά», λέει η Zoe μιλώντας για τους Wall Street-ικούς της πελάτες. «Η Wall Street είναι μια πυραμίδα, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι εικοσάρηδες που πασχίζουν να ανέβουν, από σαραντάρηδες που τα έχουν ήδη καταφέρει. Η συναγωνισμός είναι ανηλεής και όλοι πρέπει να το ζητάνε και να το κυνηγάνε συνέχεια, να δουλεύουν 90 ώρες την εβδομάδα και να έχουν όλοι το ίδιο κούρεμα. Πολλές φορές δείχνουν λυπημένοι, αλλά είναι πάντα αποφασισμένοι να περάσουν καλά με έναν σέξι, αλλά και πανάκριβο τρόπο».
Ο Φλεβάρης που είναι ο μήνας που αποδίδονται τα μπόνους είναι μια σημαντική περίοδος που καλύπτει την χασούρα από τον συνήθως «αργό» Δεκέμβρη, μου λέει η Zoe. Για τους τύπους της Wall Street είναι «κάτι σαν ιεροτελεστία, ένα σημάδι ότι γίνονται αυτοί που θέλουν», σημειώνει. «Παίρνεις εκατό χιλιάρικα και τα σκορπάς σε δέκα πουτάνες μέσα σε ένα σαββατοκύριακο. Είναι μια ιστορία πολύ σημαντική για αυτούς, το να γίνουν οι τύποι εκείνοι θα πάρουν μια πανάκριβη συνοδό. Όσο πιο πολλά τους χρεώνεις, τόσο πιο ευτυχισμένοι είναι».
«Γουστάρουν τα πρακτορεία γιατί δεν θέλουν ένα άτομο, θέλουν μια πίτσα. Με αυτόν τον τρόπο, αφού περάσεις μια διαδικασία ελέγχου ως πελάτης, μπορείς να παραγγείλεις μια κοπέλα και αυτήν να είναι εκεί σε μισή ώρα».
Πολλοί από αυτούς ζητάνε και πράγματα όπως το rimming. Ακόμα και για πεντακόσια δολάρια όμως, δεν αξίζει, γιατί αν θεωρήσουν ότι δεν το κάνεις καλά, θα παραδώσουν μια κακή κριτική. «Όταν δούλευα για ένα πρακτορείο, έπρεπε να κάνω τέτοια πράγματα», μου εξηγεί, παρουσιάζοντας μου έναν από τους λόγους που αποφάσισε να δουλέψει για τον εαυτό της.
«Σε μερικούς δεν τους σηκώνεται και απλά κάθομαι γυμνή και τους βλέπω να σνιφάρουν κόκα», μου λέει. «Μόλις τελειώσουν, την κάνουν. Αλλά αν δεν τελειώσουν πρέπει να τους κάνω πίπα. Η συμφωνία είναι πως αν πηδήξεις κάποιον, ακόμα και αν τους πάρει πάνω από μια ώρα, πρέπει να τελειώσουν».
Δεν είναι όμως όλες τόσο σωστές στην δουλειά τους. «Υπάρχει και όρος στην δουλειά για αυτό», μου λέει η Zoe. «Το λένε party call και υπάρχουν κοπέλες που ειδικεύονται σε αυτά, γιατί γουστάρουν να κάνουν κόκα. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει πολύ σεξ. Είναι απλά πελάτες που δεν γουστάρουν να σνιφάρουν μόνοι τους και τους κάνει να αισθάνονται σημαντικοί όταν έχουν εκεί γύρω μια γυμνή γκόμενα, τι να σου πω». Μερικά πρακτορεία ειδικεύονται σε τέτοιου είδους υπηρεσίες «σαμπάνιας», εκεί που το σεξ είναι απλά ένα συμπληρωματικό του βασικού «μενού».
«Αυτοί οι τύποι βγάζουν χρήμα», μου λέει η French Whore. «Για αυτούς, όλο αυτό είναι απλά η αγορά ενός αντικειμένου. Αποζητούν ένα επίπεδο υπηρεσίας, ένα επίπεδο ικανότητας. Αφού το χρησιμοποιήσουν, θέλουν να το πετάξουν, να το ξεφορτωθούν. Και είναι σε συνεχή άρνηση. Κάποιοι μου ζητάνε να μην βάλουν προφυλακτικό». Μια φορά μου λέει πως έπιασε έναν τύπο -που φορούσε βέρα- να προσπαθεί να βγάλει το προφυλακτικό στα μισά.
«Είναι τελείως ναρκισσιστές. Αρνούνται να δεχτούν ότι αυτό που ζουν μαζί μας είναι ένα κομμάτι της πραγματικής τους ζωής». Την ρωτάω αν οι πελάτες της πιστεύουν πως η ίδια έχει μια πραγματική ζωή. Μου απαντάει αρνητικά.
Σε αυτό συμφώνησε και η Zoe, αλλά πήγε προς μια άλλη κατεύθυνση. «Οι τύποι του finance, δεν ενδιαφέρονται και δεν μπορούν να με δουν σαν άτομο, σαν έναν πραγματικό άνθρωπο, το παρατηρώ σε αυτούς περισσότερο από άλλου». Κάνει μια μικρή παύση και το σκέφτεται. «Καμιά φορά, αυτό είναι και μια ανακούφιση. Δεν με χρειάζονται να τους κάνω να αισθανθούν ότι είναι μοναδικοί, ιδιαίτεροι. Απλά εμφανίζομαι, κάνουμε σεξ και μετά φεύγω».
«Ο μοναδικός πελάτης με τον οποίο βγήκα για ένα διάστημα, ήταν ένας τύπος της Wall Street και ένα από τους λόγους που βγήκα μαζί του είναι πως δεν έδειχνε ενδιαφέρον για πράγματα που δεν είχαν σχέση με το ποιος ήταν, άρα δεν τον ενδιέφερε το πώς έβγαζα τα λεφτά μου».
ΠΗΓΗ
http://www.vice.com/gr/read/oi-ierodoules-tis-wall-street
