ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ;;;

Του  ΔΗΜΗΤΡΗ  ΡΑΠΤΗ                                 1995

Η  κρίση  του  Κοινοβουλευτισμού

ΤΡΟΧΟΠΕΔΗ στον  εκσυγχρονισμΟ  τηΣ  πολιτικΗΣ  ζωΗΣ

Ο μύθος, όπου κανείς δεν τολμούσε να συνομολογήσει πως "ο βασιλιάς είναι γυμνός", αναβιώνει με δραματικές διαστάσεις στη σύγχρονη πολιτική μας ζωή: Η περίφημη αρχή της δεδηλωμένης, η επί δεκαετίες θεωρούμενη ως πεμπτουσία της δημοκρατίας, έχει πλήρως απαξιωθεί. Και μάλιστα, έχει πλέον εξελιχθεί σε πηγή της πολιτικής κακοδαιμονίας μας και, κυριολεκτικά, σε μοχλό φαλκίδευσης της γνήσιας δημοκρατίας!

'Οταν όλοι μας, σε όλη την Ευρώπη, και στη χώρα μας από την εποχή του Χαρ. Τρικούπη, έχουμε εθιστεί να την περιβάλλουμε με θρησκευτική ευλάβεια, ως το δήθεν θέσφατο της σύγχρονης Πολιτείας, είναι φυσικό να διστάζουμε να παραδεχθούμε το αντίθετο.

Παρά ταύτα, η αρχή αυτή, από τη θεωρητική της σύλληψη, είναι ατυχής και διάτρητη. Και τούτο, διότι πασιφανώς βρίσκεται σε ευθεία αντίφαση με μια άλλη αρχή της δημοκρατίας, και μάλιστα τη θεμελιωδέστερη: την αρχή της διακρίσεως των εξουσιών.

Τι σημαίνει δεδηλωμένη; Σημαίνει, ως γνωστόν, ότι η Κυβέρνηση οφείλει να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας της Βουλής, δηλαδή ότι η εκτελεστική εξουσία πηγάζει από τη νομοθετική. Και τι σημαίνει διάκριση των εξουσιών; Μα ακριβώς τον αντίποδα: Η μία εξουσία να μην έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει την άλλη. Ιδού το συγγενές αδιέξοδο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας!

Αναμφίβολα, η Εθνική Αντιπροσωπεία, προκειμένου (ως ώφειλε) να εκφράζει αντιπροσωπευτικά τη λαϊκή βούληση, θα έπρεπε να συγκροτείται αναλογικά, κατ' απόλυτη αντιστοιχία προς τις τάσεις του εκλογικού σώματος. Και τα μέλη της, προκειμένου (όπως οφείλουν) να επιτελούν ευόρκως το νομοθετικό τους έργο, θα έπρεπε να αφοσιώνονται σ' αυτό και να λειτουργούν κατά συνείδηση.

Μια τέτοια όμως πραγματικότητα, με δεδομένη την απαίτηση της δεδηλωμένης, καθιστά πρακτικώς ανέφικτη την ύπαρξη κυβερνητικού σχήματος. Γιατί, αν η Βουλή εκλεγεί αναλογικά, κατακερματίζεται και αδυνατεί να δώσει βιώσιμη Κυβέρνηση (Ιταλοποίηση)! Και αν κατορθώσει μετά κόπων να την αναδείξει, οι κυβερνητικοί βουλευτές είναι δέσμιοι να ψηφίζουν καθ' υπόδειξη, γιατί τυχόν αρνητική ψήφος τους συνεπάγεται μοιραία την πτώση της Κυβέρνησης και, συνακόλουθα, τον πολιτικό τους αφανισμό!

Οπότε, προκειμένου να μη μένει ακέφαλη η Χώρα, το Κοινοβούλιο μετατρέπεται σε μηχανισμό παραγωγής Κυβερνήσεων και η καταγραφή των τάσεων σε αυτό πλαστογραφείται, με νόθους εκλογικούς νόμους προκρούστειας εμπνεύσεως. Οι δε βουλευτές, προκειμένου να διασφαλίσουν την παραμονή τού κόμματός τους στην εξουσία και την εν καιρώ αναρρίχηση των ίδιων σε υπουργικό θώκο, μεταμορφώνονται σε πειθήνιους χειροκροτητές του αρχηγού και απεμπολούν τη νομοθετική τους ευσυνειδησία. Με μοιραίο επακόλουθο μάλιστα, η συσπείρωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, να προκαλεί αντισυσπείρωση της μειοψηφίας και όμοια συμπτώματα ασφυξίας στην αντιπολίτευση.

Τα φαινόμενα, που παρατηρούνται, προκαλούν κυριολεκτικά κατάθλιψη:

§  Βουλευτές καμαρώνουν -αντί να ερυθριούν- για την κομματική τους νομιμοφροσύνη.

§  Οι σπανίως διαφωνούντες, στιγματίζονται ως προδότες και αποστάτες.

§  Αρχηγοί κομμάτων ανακοινώνουν κατά καιρούς ότι: "Αυτή τη φορά, οι βουλευτές είναι ελεύθεροι να ψηφίσουν κατά συνείδηση" (δηλαδή, τις άλλες φορές, ψήφιζαν παρά συνείδηση)!

§  Νέο πολιτικό δόγμα κυριαρχεί, η ποιμενική θεωρία, κατά την οποία το κόμμα παρομοιάζεται με "στάνη" και οι βουλευτές με "πρόβατα" (;).

§  Ο πολίτης εύλογα αναρωτιέται: "Τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Γιατί οι πολιτικοί αρχηγοί να προσέρχονται και να ψηφίζουν στο βουλευτήριο με τους βουλευτές τους και όχι με τις μετοχές τους, που είναι πρακτικότερο και οικονομικότερο";

§  Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος ατονεί, αφού η Βουλή ελέγχεται από την Κυβέρνηση, δηλαδή ο ελέγχων ελέγχεται από τον ελεγχόμενο.

§  Η αλαζονεία και η κατάχρηση της εξουσίας, και οι συνακόλουθες διαχειριστικές ανωμαλίες, αποτελούν καθημερινή παθογένεια και μας έχουν πορώσει όλους τόσο, ώστε αν δεν τις υποδεχόμαστε ως αρεστές, πάντως τις ανεχόμαστε ως φυσιολογικές παρενέργειες του συστήματος.

§  Οι λοιποί θεσμοί της Δημοκρατίας (Δικαιοσύνη, Αυτοδιοίκηση, Συνδικαλισμός), χάνοντας το φυσικό εγγυητή της αυτονομίας τους (το Κοινοβούλιο), παραδίνονται τελικά κι αυτοί, βορά στην παμφάγο βουλιμία της εκτελεστικής εξουσίας και της κομματικοποίησης!

'Ετσι, στο όνομα της δεδηλωμένης, η διάκριση των εξουσιών καταλύεται αναγκαστικά, η νομοθετική εξουσία καταντά υπηρετική της εκτελεστικής (εξάρτημά της) και το δημοκρατικό πολίτευμα εκφυλίζεται σε "κοινοβουλευτική δικτατορία" του εκάστοτε Πρωθυπουργού.

Συμπέρασμα :

§   Η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία νοσεί, διότι ο κοινοβουλευτισμός περνά κρίση.

§   Η κρίση του κοινοβουλευτισμού δεν είναι συμπτωματική, αλλά δομική.

§   Η δομική κρίση απαιτεί θεραπεία, όχι περιστασιακή, αλλά ριζική.

§   Η ριζική λύση είναι μία και μοναδική: Να θυσιασθεί η αρχή της δεδηλωμένης, χάριν εκείνης της διακρίσεως των εξουσιών.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει:

§   Ανάδειξη Κυβέρνησης με ανεξάρτητες εκλογές, κατ' ευθείαν από το λαό με πλειοψηφικό σύστημα (π.χ. Η.Π.Α).

§   Ανάδειξη Βουλής με αναλογικό σύστημα και ευρεία περιφέρεια.

§   Αποκλειστική ασχολία των βουλευτών με το νομοθετικό και ελεγκτικό έργο.

§   Κατοχύρωση θεσμών άμεσης δημοκρατίας και πλήρη αποδέσμευση της Βουλής και της Δικαιοσύνης από την πατρωνεία της Κυβέρνησης.

Δεν είμαι αιθεροβάμων, να ευελπιστώ πως κάτι τέτοιο είναι δυνατό να υλοποιηθεί σήμερα, αφού σύσσωμος ο μεταπολιτευτικός πολιτικός κόσμος διακατέχεται από ψύχωση περί την "ιερότητα" της κοινοβουλευτικής παράδοσης (ταμπού) και αδυνατεί να δει πως "ο βασιλιάς είναι γυμνός".

Ισχυρίζομαι όμως πως, όσο δεν το βλέπει, κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού των πολιτικών λειτουργιών θα είναι μάταιη, γιατί θα προσκρούει στη δυσπλασία του συστήματος. Και ότι τελικά, η μεταρρύθμιση θα επιβληθεί από την Ευρώπη νομοτελειακά (εκ των πραγμάτων), όταν το πλήρωμα του χρόνου θα διογκώσει τα αγκυλωτικά φαινόμενα και την παράλυση και θα καταδείξει την πλήρη χρεωκοπία του κοινοβουλευτισμού.

Αλλά, η δειλία αυτή και η παραγνώριση του "timing", σε καιρούς που δεν περιμένουν, θα πληρωθεί πανάκριβα!

Του  ΔΗΜΗΤΡΗ  ΡΑΠΤΗ                             2011

SOS - Άμεση ανάγκη αλλαγής Πολιτεύματος

Η μεταπολίτευση να τελειώσει όπως άρχισε

Κάποιος επιτέλους πρέπει, αυτή την ώρα, της ολικής χρεοκοπίας οικονομίας και πολιτικής στη Χώρα μας, να αναλάβει το ρόλο του αγνού παιδιού που αναφώνησε "Ο βασιλιάς είναι γυμνός". Η κατάρρευση δεν θα σταματήσει αν δεν διαγνώσουμε με παρρησία τη βασική αιτία της πάθησης.

Οι συνήθως αναφερόμενες ως αιτίες, όπως το υδροκέφαλο δημόσιο, το πελατειακό κράτος, η γραφειοκρατία, ο θρασύς συνδικαλισμός, η σπατάλη, η διαφθορά και άλλα αμαρτήματα, είναι απλά τα συμπτώματα της πάθησης, που φρενάρουν την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη. Όχι όμως η αιτία της.

Κατά τη γνώμη μου, όλα αυτά ήταν και είναι οι αναπόφευκτες συνέπειες του ακατάλληλου για τη Χώρα μας Πολιτεύματος, που επελέγη κατά τη μεταπολίτευση, και της παθογένειας που αυτό είχε εξ αρχής.

Ο "γυμνός βασιλιάς" είναι ο αγγλικού τύπου κοινοβουλευτισμός, όπου η Κυβέρνηση διορίζεται και παύεται από τη Βουλή εκ των μελών της. Είναι ένα σύστημα που προϋποθέτει ψυχρόαιμο λαό, με φλέγμα και αυτοπειθαρχία, και όχι μεσογειακό λαό, με αίμα που βράζει και εκ φύσεως απείθαρχο. Στην Ελλάδα, η  πελατειακή σχέση κοινωνίας και βουλευτή (όπου ο βουλευτής είναι εξαρτημένος από προσωπικά, τοπικιστικά, συντεχνιακά, κεφαλαιοκρατικά και τηλεοπτικά πλέγματα συμφερόντων)  επεκτείνεται  αντίστοιχα  σε πελατειακή σχέση βουλευτή και υπουργού, με οδυνηρή συνέπεια η Εκτελεστική εξουσία, αντί να λειτουργεί ανεξάρτητα και με κριτήριο το εθνικό συμφέρον, να μετατρέπεται σε υπηρέτη των επιμέρους πιεστικών συμφερόντων και του κομματικού συμφέροντος και να απεμπολεί το εθνικό της χρέος και το γενικό καλό χάριν αυτών.

Επειδή μάλιστα αυτά τα ειδικά συμφέροντα είναι εν πολλοίς αντικρουόμενα, η εκάστοτε Κυβέρνηση αδυνατεί να χαράξει στρατηγική και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και αυτοκαταργείται, διότι υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να παλινωδεί διαρκώς και να περιορίζεται στην κοντόφθαλμη διαχείριση των μικρών και των καθημερινών, έχοντας ως αυτοσκοπό την αυτοσυντήρησή της με αέναες ισορροπιστικές κινήσεις μεταξύ των αντιτιθέμενων πελατειακών πιέσεων (αποφυγή πολιτικού κόστους, επικοινωνιακή πολιτική  αντί ουσιαστικής).

Είναι σκληρό και κακόηχο, αλλά απολύτως αληθές, το να πούμε ότι ο κοινοβουλευτισμός στη Χώρα μας εκμαυλίστηκε, γιατί η στρεβλά εφαρμοζόμενη αρχή της δεδηλωμένης οδηγεί στην ακύρωση της θεμελιωδέστερης αρχής της Δημοκρατίας, που είναι η αρχή της διακρίσεως των εξουσιών! Όταν ένα Κόμμα μειοψηφίας (μετατρεπόμενο ταχυδακτυλουργικά σε "πλειοψηφία" με εκλογικούς νόμους που πλαστογραφούν τη λαϊκή βούληση) διευθύνει τη Βουλή, η Βουλή ελέγχει την Κυβέρνηση και η Κυβέρνηση με τη σειρά της διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης, περί ποίας "ανεξαρτησίας" των εξουσιών ομιλούμε; Εν τέλει, περί ποίου "αντιπροσωπευτικού" συστήματος και περί ποίας "Δημοκρατίας" ομιλούμε;

Η προεδρευόμενη Δημοκρατία της μεταπολίτευσης απέτυχε παταγωδώς. Ο τόπος λιμνάζει και μαραζώνει συνεχώς, ανάμεσα σε μια Βουλή αρχηγικών και αντιδημοκρατικών κομμάτων, σε μια άνευρη και αδύναμη Κυβέρνηση (δέσμια μικροσυμφερόντων μέσω κομμάτων και βουλευτών) και σε μια κατευθυνόμενη και αναποτελεσματική Δικαιοσύνη. Ιδίως μετά την ολέθρια αναθεώρηση του Συντάγματος του 1985, που αφαίρεσε από το Πολίτευμα και αυτή την έσχατη ασφαλιστική δικλείδα και εγγύηση ισορροπίας δια των προεδρικών εξουσιών, το πολιτικό μας σύστημα μετατράπηκε σε ολοκληρωτικό και σε τύποις δημοκρατικό (δικτατορία του εκάστοτε αρχηγού του δήθεν  "πλειοψηφούντος" κόμματος μειοψηφίας)!

Αυτή είναι η κύρια αιτία της δημοσιονομικής κατάρρευσης της Χώρας, εκ του λόγου ότι οι μονοκομματικές Κυβερνήσεις δανείζονταν υπέρογκα και αλόγιστα ποσά για να αγοράζουν την εξουσία και να διαιωνίζουν την παραμονή τους σε αυτή, ικανοποιώντας ανεύθυνα τις απαιτήσεις των πραιτοριανών τους για παροχές και διορισμούς και τις παμφάγες επιθυμίες των ιδιωτικών οικονομικών και τηλεοπτικών δυνάμεων που τις στήριζαν, πλην όμως υποθηκεύοντας αλόγιστα το μέλλον των επόμενων γενεών και ναρκοθετώντας κάθε προοπτική ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας!

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ποτέ δεν αντιλήφθηκαν ότι, έτσι, και τον τόπο βούλιαζαν αλλά και το κόμμα τους, γιατί η μικροπολιτική και πελατειακή συνταγή ουδέποτε στάθηκε επαρκής να τους εδραιώσει στην εξουσία. Οι λαοί αγκαλιάζουν τους πραγματικούς ηγέτες που τους δίνουν όραμα και προοπτική και όχι τους ταχυδακτυλουργούς που τους μοιράζουν "γυάλινες χάντρες" δίκην ιθαγενών.

Αν θέλουμε ως λαός να σταματήσουμε την κατάρρευση, πρέπει να αποκαταστήσουμε τη γνήσια Δημοκρατία. Για να το πετύχουμε αυτό, οφείλουμε να κατοχυρώσουμε την ανεξαρτησία των εξουσιών, εγκαταλείποντας την ατελέσφορη αλχημεία της "δεδηλωμένης". Για να γίνει αυτό, ο μοναδικός δρόμος που έχουμε είναι η ριζική αλλαγή του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος, που είναι σε πλήρη αποσύνθεση.

'Εχουμε άμεση ανάγκη Προεδρικής Δημοκρατίας τύπου Αμερικής, Γαλλίας, Κύπρου κλπ., που είναι το μόνο Πολίτευμα που ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση του λαού μας και θα επιτρέψει στην Εκτελεστική εξουσία (Πρόεδρο και Υπουργούς) να απαλλαγεί από τον κομματικό εναγκαλισμό και το πολιτικό κόστος, να κυβερνήσει αυτό τον άτακτο και απείθαρχο λαό με πυγμή (αλλά και με λαϊκή νομιμοποίηση) και να χαράξει εθνική πολιτική, με μακρόπνοο και βιώσιμο σχεδιασμό.

Το εθνικό ζητούμενο είναι το σοφό "Έκαστος εφ' ω ετάχθη", με ασυμβίβαστο μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Αιρετός Πρόεδρος δύο πενταετιών το πολύ,  Υπουργοί καταξιωμένες προσωπικότητες από την κοινωνία διοριζόμενοι από τον Πρόεδρο, οι Βουλευτές στο Βουλευτήριο (εκλεγόμενοι με ανόθευτη αναλογική και ασχολούμενοι αποκλειστικά με το νομοθετικό τους έργο) και οι Δικαστές πραγματικοί ανεξάρτητοι λειτουργοί (με αιρετή  ηγεσία, εκλεγόμενη από ευρύ εκλεκτορικό σώμα, απαρτιζόμενο εξ όλων των ανωτάτων δικαστικών, καθηγητών της Νομικής και προέδρων των τριτοβάθμιων ομοσπονδιών). Ταυτόχρονα, οι ηγεσίες των Ενόπλων δυνάμεων και των Σωμάτων ασφαλείας να διορίζονται από τον Πρόεδρο με σύμφωνη γνώμη της Βουλής.

Έτσι, ο υπεύθυνος Πρόεδρος, απαλλαγμένος από τις κομματικές εξαρτήσεις και τη  μικροπολιτική, θα μπορεί να αφοσιωθεί μαζί με τους επιτελείς του στο εθνικό έργο και ο τόπος να διασωθεί από τους ανεύθυνους "μικροεπαγγελματίες" της πολιτικής που τον οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού.

Βέβαια, αυτή η λύση εκφεύγει των ορίων μιας τυπικής συνταγματικής αναθεώρησης, αλλά οι έκτακτες συνθήκες που διέρχεται η Χώρα δικαιολογούν την εκλογή Συντακτικής Βουλής, όπως έγινε το 1974.

Την απόφαση αυτή, ούτε νομιμοποιείται ούτε έχει τη θέληση να τη λάβει η παρούσα Βουλή (δεδομένου ότι τα κομματικά φέουδα και οι συμφεροντολόγοι πολιτευόμενοι δεν ενδιαφέρονται για το εθνικό συμφέρον, αλλά μόνο για την αυτοσυντήρησή τους και την υπουργοποίησή τους που θα διευρύνει την επιρροή τους). Η μόνη οδός είναι εκείνη της λαϊκής κυριαρχίας, έπειτα από λαϊκή κατακραυγή (με πρωτοβουλία και καθοδήγηση προσωπικοτήτων του Πνεύματος και της ευρύτερης κοινωνίας), ώστε να υποχρεωθεί το πολιτικό προσωπικό της Χώρας να θέσει το ζήτημα της αλλαγής του Πολιτεύματος υπό την έγκριση του λαού με δημοψήφισμα πριν από τις επόμενες εκλογές.

Γενικά είμαι επιφυλακτικός απέναντι στο θεσμό των δημοψηφισμάτων, γιατί ο ψηφοφόρος καλείται να αποφανθεί επάνω σε ένα πολυσύνθετο θέμα με ένα κατ΄ ανάγκην απλουστευτικό και ασαφές ερώτημα, χωρίς να γνωρίζει τα δεδομένα του φακέλου, με κίνδυνο να παραπλανηθεί και να σφάλλει. Όμως, εν προκειμένω, το δημοψήφισμα (Προεδρική ή Προεδρευόμενη;) είναι νομικά αναγκαίο, ώστε να παρακαμφθεί δια της λαϊκής κυριαρχίας το κενό του Συντάγματος σχετικά με τη διαδικασία επανεξέτασης θεμελιωδών διατάξεων. Δηλαδή, η δημοκρατική τάξη και η πραγματικότητα επιβάλλουν να κλείσει ο "κύκλος" της μεταπολίτευσης με τον τρόπο που ξεκίνησε (Πολιτειακό δημοψήφισμα και Συντακτική Βουλή).

Εύχομαι ο λαός μας να το συνειδητοποιήσει αυτό έγκαιρα και να υπάρξουν οι πνευματικοί ταγοί που θα υποδαυλίσουν αυτό το σωτήριο κίνημα. Μια τέτοια προσπάθεια θα δώσει και ουσιαστικό περιεχόμενο και κατεύθυνση στην άμορφη και ξαφνιασμένη μάζα των "αγανακτισμένων", που προς το παρόν περιορίζεται σε αναθέματα, χωρίς πρόταση εξόδου από το "πηγάδι".

Φοβούμαι ότι οι συνθήκες δεν είναι ώριμες και ευνοϊκές για κάτι τέτοιο. Οι Έλληνες μιλούν για το τέλος της μεταπολίτευσης, αλλά είναι πλήρως αμήχανοι ως προς το τι θα διαδεχθεί αυτό το τέλος, δηλ. ως προς τη νέα αρχή. Η αλλαγή που προτείνω είναι μονόδρομος και θα γίνει. Αλλά, ατυχώς, μάλλον αυτή θα επιβληθεί εκ των πραγμάτων μετά τις επόμενες εκλογές, οι οποίες θα οδηγήσουν μαθηματικά σε χάος ακυβερνησίας ή αδύναμων κυβερνήσεων, σε παράλυση του πολιτικού συστήματος και, ενδεχομένως, σε ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής.

Μακάρι να προλάβουμε το κακό, αναμορφώνοντας εγκαίρως το Πολίτευμα. Οι καιροί ου μενετοί.

Παραπομπή :  Νικόλαος Σαρίπολος - Ελληνικό Συνταγματικό Δίκαιο - τόμος Α/σελ.41/1912

Αναφερόμενος στο άρθρο 107 του Συντάγματος του 1864, το χαρακτηρίζει ως αντιτιθέμενο  στη λαϊκή κυριαρχία και στον ορθό λόγο και ως «μη έχον ισχύν», με το βασικό επιχείρημα ότι «δεν είναι δυνατόν η υπό της μονήρους Βουλής, δια συναλλαγής ενασκουμένη, ολιγαρχική τυραννίς να θελήσει ποτέ να συγκατατεθεί στο να καταλύσει εαυτήν, συναινούσα εις την αναθεώρησιν του Συντάγματος»...

Του  ΔΗΜΗΤΡΗ  ΡΑΠΤΗ                                       2011

  ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

…από τις δραματικές πολιτικές εξελίξεις

Η θέα των Ελλήνων πολιτικών αρχηγών στην τελευταία συνεδρίαση της Βουλής, και ιδίως του καταρρέοντος Πρωθυπουργού, μου προκάλεσε έντονη λύπη. Έδιναν την εικόνα δραματικών σαιξπηρικών ηρώων, που αναρωτιόνταν "To be or not to be?". Ο τραγικός πρωταγωνιστής, πραγματικά αξιολύπητος, κραύγαζε σιωπηρά ως νέος Ριχάρδος Γ΄ "Το αξίωμά μου για ένα άλογο"!

Δεν ένιωσα χαιρεκακία, ένιωσα οίκτο. Για όλους τους! Γιατί είναι δικοί μας άνθρωποι, συμπατριώτες μας, που ανέλαβαν να οδηγήσουν το όχημα της Χώρας και δεν τα κατάφεραν. Δεν πιστεύω ότι υπολείπονται σε πατριωτισμό από όλους μας ή ότι είναι τόσο οπορτουνιστές που δεν τους καίγεται καρφί για την υστεροφημία τους. Είμαι βέβαιος πως, όπως κλείνει το εκπληκτικό βιβλίο "Πρώτος μεταξύ ίσων" του Τζέφρεϊ Άρτσερ, κάποιοι στο τέλος αποσύρθηκαν μόνοι στην τουαλέτα του Κοινοβουλίου και έκλαψαν!

Όμως, από όλο αυτό το σκηνικό, θεωρώ ότι πηγάζει ένα κορυφαίο ηθικό δίδαγμα :

Την τελευταία δεκαετία, ενώ ερχόταν το "τσουνάμι" και το ήξεραν οι Κυβερνήσεις μας,  λειτούργησαν δυστυχώς με όρους ιδιοτέλειας και αυτοσυντήρησης. Αντί εθνικής πολιτικής, έκαναν επικοινωνιακή πολιτική. Δεν τους ενδιέφερε η στρατηγική, αλλά μόνο οι τακτικές για την επιβίωση. Έχω παρομοιάσει την τακτική τους με το άθλημα "καγιάκ", όπου ανεβαίνοντας στην εξουσία, κωπηλατούσαν ασταμάτητα με ένα και μόνο σκοπό: να μην ανατραπούν. Το πού πάει το πλοιάριο, ουδόλως τους απασχολούσε, αρκεί να μην έπεφταν.

·      Η Κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη ήξερε ότι το εθνικό καθήκον επέβαλε το συμμάζεμα που υποδείκνυε η ομάδα Γιαννίτση, Σπράου κ.ά. και ότι ο Τόπος δεν έχει άλλες αντοχές. Το δοκίμασε δειλά-δειλά και το αποπειράθηκε. Όμως γρήγορα έκανε πίσω και προσχώρησε  στο λαϊκισμό… ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΕΙ.

·      Η Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή γνώριζε ότι η περίοδος της εθνικής κραιπάλης είχε υπερβεί την ημερομηνία λήξης (που σημειολογικά συνέπιπτε με την αφρόνως "θριαμβική"  Ολυμπιάδα). Ο αρχηγός της, λιτός άνθρωπος και πατριώτης, ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων, εξαγγέλλοντας μηδενική ανοχή και επανίδρυση του Κράτους! Γρήγορα όμως υπέκυψε στις εσωκομματικές ερινύες περί πολιτικού κόστους και περιορίστηκε σε στείρα διαχείριση της καθημερινότητας και σε επικοινωνιακή άμυνα… ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΕΙ.

·      Η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, τέλος, παρέλαβε τη Χώρα στο Αμήν! Ήξερε ότι δεν την έπαιρνε άλλο η πελατειακή πρακτική και ξεκίνησε (λεκτικά τουλάχιστον) μια τιτάνια πράγματι εθνική προσπάθεια νοικοκυρέματος και περιορισμού του Κράτους, πείθοντας και τους Ευρωπαίους εταίρους να τη συνδράμουν. Στη διαδρομή όμως, υπέκυψε κι αυτή στους Φωτόπουλους και στο "βαθύ" Κόμμα και… έπεσε σε κώμα! Εγκατέλειψε τις αποκρατικοποιήσεις και τον περιορισμό των δαπανών και αναλώθηκε σε κυκλοειδείς τακτικισμούς (με κορυφαίο αυτόν του απεγνωσμένου και απερίσκεπτου δημοψηφίσματος, που κόντεψε να μας οδηγήσει εκτός Ευρώ)… ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΕΙ.

Αναμφίβολα, είναι επίορκοι και ανάξιοι της τιμητικής τους θέσης αυτοί που προτάσσουν το κομματικό και ατομικό συμφέρον του Εθνικού, έστω κι αν δεν είναι διεφθαρμένοι. Αλλά, παραβλέποντας προς στιγμήν αυτό το αξίωμα, που κανονικά είναι αδιαπραγμάτευτο, ας δούμε ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα αυτής της  τραγωδίας σε τρεις πράξεις :

Και οι τρεις Κυβερνήσεις της δεκαετίας αναλώθηκαν σε ανούσια επικοινωνιακή πολιτική και σε πελατειακές  ισορροπίες και υπαναχωρήσεις, με ένα και μόνο ζητούμενο: ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΟΥΝ.

Και το αποτέλεσμα;;;   ΕΠΕΣΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ !!!

(και μάλιστα παταγωδώς, αφήνοντας η καθεμία στην επόμενη ως προίκα μια Χώρα καθημαγμένη, με μεγαλύτερο χάος και πιο ασφυκτικά ελλείμματα! )

Τι διδάσκει αυτό; Διδάσκει το προφανές, ότι οι Κυβερνήτες μας θυσίασαν –ως μη έδει- το καθήκον για την επιβίωσή τους και, εν τέλει, απέτυχαν και στα δύο. Αντί η πονηρή τακτική τους να τους εδραιώσει στην εξουσία, επιτάχυνε το τέλος τους!

Αντιθέτως, μεγάλοι πολιτικοί, με στόφα ηγέτη  και με στρατηγικό όραμα (όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κων/νος Καραμανλής), που αντιπαθούσαν το λαϊκισμό και ήταν αλλεργικοί στα ανούσια επικοινωνιακά τεχνάσματα, δεν είχαν αυτό το γρήγορο και άδοξο τέλος, αλλά τουναντίον έγραψαν ιστορία!

Το ηθικό δίδαγμα, λοιπόν, του τριπλού πολιτικού δράματος της τελευταίας κρίσιμης δεκαετίας είναι ότι, για να έχεις την εκτίμηση του λαού, πρέπει να έχεις εσύ πρώτος τη δέουσα εκτίμηση προς το λαό. Αυτή εδώ η δύστροπη και φιλότιμη ράτσα δεν είναι φυλή "Μάο-Μάο", για να εξαγοράζεται με γυαλιστερές χάντρες. Όσο κι αν υποτιμάμε κάποτε την κρίση της κι όσο και να λαθεύει κι αυτή κάποτε, ζητάει κατά βάθος ειλικρίνεια, έμπνευση και αποτελέσματα από τους ηγέτες της.

Μ΄ αυτή λοιπόν την έννοια, υπέθεσα βασίμως ότι ο καθένας απ΄ αυτούς πρέπει, την ώρα της διάψευσης και της κατάρρευσης, να έζησε το μοναχικό προσωπικό δράμα που περιγράφει ο Τζέφρεϊ Άρτσερ στο βιβλίο του.

Ας το λάβουν αυτό σοβαρά υπόψη τους οι επιγενόμενοι Κυβερνήτες μας κι ας μην προσπαθήσουν πια να εξαγοράσουν την αγάπη του λαού, αλλά να την κατακτήσουν! Με μόνο  γνώμονα το καθήκον και το Εθνικό συμφέρον. Αν επιχειρήσουν να την εξαγοράσουν, έστω κι αν το κατορθώσουν προς στιγμήν, αυτή θα είναι πρόσκαιρη και οι ίδιοι θα έχουν το ίδιο οικτρό τέλος!

Του  ΔΗΜΗΤΡΗ  ΡΑΠΤΗ                                 2011

  Η πικρή επικαιρότητα!

Παρακολουθώ με δέος αυτές τις ημέρες τον πρωθυπουργό της Χώρας, ανήμπορο και εγκαταλελειμένο από όλους, να εκλιπαρεί τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, άλλον ανήμπορο πλην εφορμούντα, να συνεταιριστούν, μπας και κάνουν κι οι δυο μαζί έναν "αρτιμελή" πρωθυπουργό (μίγμα, κράμα) που να μπορέσει -ενδεχομένως- να εκπροσωπήσει σοβαρά την Ελλάδα στη διάσκεψη κορυφής της Ε.Ε.. Κι από τον άλλο... να τρώει "πόρτα"!

Παρακολουθώ επίσης, βουλευτές ("πατέρες" του Έθνους) να δηλώνουν στην TV ότι δεν συμφωνούν με ένα νομοσχέδιο κι ότι σκέπτονται να παραιτηθούν αν πιεσθούν να το ψηφίσουν, αλλά να πηγαίνουν στο τέλος σαν "βρεγμένες γάτες" και να το ψηφίζουν, βάζοντας και τη σαντιγί ότι είναι "η τελευταία φορά" που ψηφίζουν εναντίον των συμφερόντων του λαού που τους απέστειλε εκεί (και δεν τους "εξαπέστειλε", όπως θα ήταν το συμφέρον του)!  Και στο επόμενο παρόμοιο νομοσχέδιο, να ξαναπαίζουν την ίδια κακότεχνη "παντομίμα" (όχι βέβαια ευσυνειδήτως, για να μην φέρουν την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση όπως διατείνονται, αλλά ενσυνειδήτως, για να προστατέψουν τη δική τους θέση)!

Παρακολουθώ από την άλλη, μια "τρόικα" πρωτοκλασάτων υπουργών (Λοβέρδο, Χρυσοχοϊδη, Διαμαντοπούλου) να αρθρογραφούν συνεταιρικά και πομπωδώς και να συστήνουν στην κυβέρνηση (άκουσον, άκουσον)  να κυβερνήσει! Να συνομολογούν δηλαδή, αρμοδίως, ότι ο Τόπος είναι ουσιαστικά ακυβέρνητος στην τρίτη χειρότερη συγκυρία της ιστορίας του (μετά τη μικρασιατική καταστροφή και τον παγκόσμιο-εμφύλιο πόλεμο)!

Παρακολουθώ τέλος, ένα λαό μαραζωμένο και καταθλιπτικό, να ζει το μεγαλύτερο ψυχόδραμα που έζησε ποτέ στην ιστορία του! 

Είναι πλέον φανερό ότι... Η ΕΛΛΑΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ !!!  Βρίσκεται ένα βήμα πριν το Χάος!

Και αυτό συμβαίνει, όχι γιατί οι Έλληνες απώλεσαν τον πατριωτισμό τους ή το νοιάξιμο για το μέλλον των παιδιών τους, ούτε γιατί οι Έλληνες πολιτικοί είναι τόσο απάτριδες και διεστραμμένοι. Συμβαίνει γιατί όλοι μαζί, λαός και πολιτικοί, εμμένουμε σε ένα λαθεμένο Πολίτευμα, που έχει πια πάθει αφλογιστία και δεν ρίχνει!

Ο Τόπος χρειάζεται επειγόντως υπεύθυνο Ηγέτη με κύρος, που να μην υπόκειται σε κομματικές και συντεχνιακές εξαρτήσεις ή στην ανόητη "δεδηλωμένη" μικρών το δέμας ανθρωπαρίων. Χρειάζεται Πρόεδρο-Κυβερνήτη, με απευθείας λαϊκή εξουσιοδότηση, που να ξαναπεί σε όλα αυτά τα "πιράνχας" την ιστορική φράση "Θα σας ρίξω στη θάλασσα και θα μάθετε κολύμπι"! Χρειάζεται, εδώ και τώρα, πολιτειακό δημοψήφισμα και Προεδρική Δημοκρατία!

Δεν είμαι αφελής να περιμένω μια τέτοια σωτήρια στροφή του κεκλιμένου σκάφους από άναυτους αξιωματικούς ή από το σαστισμένο πλήρωμα. Ήρθε η ώρα να ξεσηκωθούν οι "επιβάτες" (πολίτες) και, αφού την πιστέψουν, να την επιβάλουν αυτοί, δια της λαϊκής κατακραυγής.

Ας ξέρουν οι επιβάτες ότι, αν το πλοίο βουλιάξει τελικά, οι σωσίβιες λέμβοι επαρκούν τσίμα-τσίμα για τους βαθμοφόρους, οι οποίοι θα το σκάσουν ασκαρδαμυκτί και παραχρήμα, αλλά γι΄ αυτούς (δηλ. για τους επιβάτες) δεν θα περισσέψουν ούτε καν παιδικά σωσίβια!

Του  ΔΗΜΗΤΡΗ  ΡΑΠΤΗ                                         2012

Ώρα για τη Συνταγματική «ανατροπή»

 Η πρόσφατη διπλή εκλογική αναμέτρηση απέδειξε περιτράνως τον οριστικό εκφυλισμό του βουλευτοκρατούμενου πολιτεύματος της προεδρευόμενης δημοκρατίας, που βουλιάζει όλο και περισσότερο στον κομματισμό και στη μικροπολιτική, και κατέδειξε την αξία του συστήματος της προεδρικής δημοκρατίας, στο οποίο η εκτελεστική εξουσία συνεργάζεται με τη νομοθετική, αλλά δεν εξαρτάται και δεν πηγάζει από αυτήν.

Η αρχή της δεδηλωμένης, που υποθάλπει την πελατειακή λογική, πρέπει να δώσει τη θέση της στην αρχή της διάκρισης των εξουσιών, που δίνει εθνικούς ηγέτες και οδηγεί σε μακρόπνοες και όχι πρόσκαιρες λύσεις. Η ανάδειξη κυβερνήσεων με ανήθικους καλπονοθευτικούς νόμους, που μετατρέπουν την πολιτική σε "τζόγο" (πριμ 50 εδρών, περιπλανώμενες έδρες κ.ά.), πρέπει να αντικατασταθεί με τη μόνη πραγματική δημοκρατική οδό, που δεν είναι άλλη από το να εκλέγει ο λαός τον ηγέτη του και ο ηγέτης να έχει θεσμικά τον απαραίτητο χρόνο να επιτελέσει έργο.

Αν και, προσωρινώς και όλως τυχαίως, αποφεύχθηκε αυτή τη φορά η εθνική καταστροφή, η Χώρα μας δεν νοείται πια να παίζει κάθε τόσο την τύχη της σε μια "ζαριά"! Δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται σ΄ αυτό το ακανθώδες διεθνές περιβάλλον με "ζαριές", με ακυβερνησία και με ανευθυνοϋπεύθυνους πολιτικούς που -λόγω του στρεβλού πολιτικού συστήματος- αναγκάζονται να πολιτεύονται με κυρίαρχο κριτήριο την πολιτική τους αυτοσυντήρηση αντί για το εθνικό συμφέρον.

Θεωρώ ότι η θλιβερή εικόνα ανεπάρκειας των θεσμών και του πολιτικού προσωπικού της Χώρας στην κρισιμότερη φάση της νεώτερης ιστορίας της, σε συνδυασμό με τη συναίσθηση του μεγάλου κινδύνου που διέτρεξε αυτή, δημιουργεί τις ευνοϊκότερες προϋποθέσεις, ώστε να πυκνώσουν οι Έλληνες τις τάξεις του κινήματος για τη συνταγματική αλλαγή και να απαιτήσουν και να  επιβάλουν την αναγκαία πολιτειακή μεταρρύθμιση. Αυτό μεγιστοποιεί τις ευθύνες όσων εργαζόμαστε από παλιά προς την κατεύθυνση αυτή, γιατί αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να πάει χαμένη.

Ας μην εθελοτυφλούμε πια. Δεν πρέπει να αναμένουμε αυτή την ειρηνική "επανάσταση" από το σεσηπώς, παραπέον και ψοφοδεές πολιτικό κατεστημένο. Πρέπει, με κάθε θυσία και με κάθε μέσο, να ευαισθητοποιήσουμε οργανωμένα τον κόσμο του πνεύματος και της επικοινωνίας, ώστε να μαζικοποιηθεί αυτό το κομβικό εθνικό αίτημα και να τονωθεί ο κινηματικός χαρακτήρας του. Είναι ο μόνος δρόμος να προλάβουμε την εθνική καταστροφή.

Του  ΔΗΜΗΤΡΗ  ΡΑΠΤΗ                                        2014

ΤΟ «ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟ» ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Τεράστια η ευθύνη των διανοουμένων της Χώρας!

Έχω γράψει επανειλημμένως ότι, κατά τη γνώμη μου, η μεγάλη κρίση που περνάει ο Χώρα μας δεν είναι τόσο οικονομική, όσο πολιτική. Η οικονομία πλήρωσε -και πληρώνει- τα εγκληματικά λάθη της πολιτικής. Η πολιτική φαυλότητα επιτείνει την οικονομική απραγία.

Πολλοί αυτόκλητοι «ειδήμονες» φλυαρούν στην τηλοψία και αρθρογραφούν στον τύπο, περιφερόμενοι γύρω-γύρω από το πρόβλημα, χωρίς να το ακουμπούν. Μερικοί μάλιστα, δηλώνουν αγανακτισμένοι τάχα, γιατί δεν αφυπνίζεται ο λαός και γιατί δεν απαιτεί επιτακτικά να γίνουν τα δέοντα, ώστε να αποκολληθεί  ο Τόπος από το βάλτο. Δεν εξηγούν όμως στον κόσμο, και αμφιβάλλω αν έχουν αντιληφθεί και οι ίδιοι, ποιο είναι το κεντρικό διακύβευμα!  

Mε μισόλογα δεν μπορεί να αφυπνισθεί ο λαός. Πρέπει πολλοί, όσο γίνεται πιο πολλοί, που τους εμπιστεύεται ο λαός (πνευματικοί άνθρωποι, αναγνωρίσιμοι, επιτυχημένοι κοινωνικά και επιχειρηματικά), να του λένε καθημερινά φορτικά, ότι το κλασικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα έχει εκφυλισθεί πλήρως και οριστικά στην Ελλάδα (ανεξαρτήτως κομμάτων και προσώπων) και ότι η «νόσος» είναι μη αναστρέψιμη. Και να του εξηγούν ότι η οικονομική κρίση δεν θα συμμαζευτεί ποτέ, όσο θα σοβεί η πολιτική «σηψαιμία» του Τόπου.

Το ισχύον σύστημα, όπως είναι δομημένο, έχει πια αποκτήσει τη μαγική και ανίκητη δύναμη να μετατρέπει σε φαύλους και τους πιο έντιμους και οραματιστές νεοεισερχόμενους πολιτικούς! Για τις ελάχιστες εξαιρέσεις που αντιστέκονται, διαθέτει επίσης αξιοθαύμαστους μηχανισμούς αντισωμάτων, να τους εξουδετερώνει και να τους εκτοπίζει.

Αν κάνουμε την υπόθεση εργασίας, ότι η παμψηφία του πολιτικού προσωπικού της Χώρας βάζει ειλικρινά ως στόχο να σώσει τον τόπο με το ισχύον πολίτευμα, και πάλι οι καλές τους προσπάθειες θα μεταλλάσσονται αυτόματα και ερήμην τους σε ολέθριες, λόγω συστήματος!

● Κατά πρώτον, πρέπει να καταργηθεί η θέση του Πρωθυπουργού, γιατί από εκεί ξεκινάει το κακό! Ηγέτης που κινδυνεύει να πέσει ανά πάσα στιγμή, αντί να εργάζεται για τον τόπο και τα προβλήματά του, εργάζεται κυρίως για να κρατηθεί στην εξουσία! Το έχω παρομοιάσει με το άθλημα του «καγιάκ», που ο κωπηλάτης δεν νοιάζεται προς τα που πάει το σκάφος, αρκεί να καταφέρει να μην ανατραπεί.

:(● Κατά δεύτερον, να καταργηθεί η δυνατότητα αυτών που αναλαμβάνουν υπουργοί να έχουν ταυτόχρονα τη βουλευτική ιδιότητα και να πολιτεύονται μετά τη θητεία τους για βουλευτές!  Αυτοί, αντί να ασχολούνται με τα προβλήματα, ασκούνται αποκλειστικά με το άλλο άθλημα της «ορειβασίας»! Δηλαδή καρφώνουν επιμελώς καρφάκια στο βράχο, για να μπορέσουν να αναρριχηθούν όταν έρθει η ώρα των εκλογών.

:( Έτσι, συμβαίνει το οξύμωρο, αυτοί που τους αναθέτουμε τους υπέρτατους ρόλους στην κοινωνία για τη βελτίωση της ζωής μας, να μην έχουν περίσσευμα χρόνου ν΄ ασχοληθούν μ΄εμάς! Το «σπορ» που κάνουν τους απορροφά αποκλειστικά. Και δυστυχώς, η Xώρα πάει με αυτόματο πιλότο. Στη μπουνάτσα κάπως τα καταφέρνουμε, αλλά στη φουρτούνα... είναι δεδομένο και αναπόφευκτο το ναυάγιο.
Αν νομίζουν οι Έλληνες ότι, με αυτό το εσωστρεφές σύστημα, που εμπεριέχει εξ ορισμού το σπέρμα της αυτοκαταστροφής του, θα χτίσουν καλύτερο μέλλον για την κοινωνία τους, επειδή και μόνο θα ψηφίσουν «καλά παιδιά», πλανώνται πλάνην οικτράν! Όσες καλές προθέσεις κι αν έχει το πολιτικό προσωπικό κι όσο και να προσπαθήσει φιλότιμα, η Χώρα θα πηγαίνει διαρκώς από το κακό στο χειρότερο λόγω συστήματος.

Ο τόπος χρειάζεται ηγεσία που να λειτουργεί ιεραποστολικά και χωρίς την παραμικρή ιδιοτέλεια. Και αυτό μπορεί να του το δώσει μόνο μια ηγεσία σταθερής θητείας, που να σκέφτεται τις επόμενες γενιές αντί για τις επόμενες εκλογές. Το πολίτευμα της Προεδρικής Δημοκρατίας, που θα έπρεπε ήδη να έχει θεσπισθεί για να προλάβει η ο Τόπος την καταστροφή, είναι τελείως άγνωστο (και μάλλον αντιπαθές) στους Έλληνες. Θα το αναζητήσουν δυστυχώς μετά την κατεδάφιση της Χώρας και την εξαφάνιση των πολιτικών (που θα τρέχουν να κρυφτούν), όταν θα πρέπει κατ΄ανάγκην κάποιοι οσιομάρτυρες να μαζέψουν τα ερείπια.

Στο βαθμό που ισχύουν αυτά που είπα (αν ισχύουν), αντιλαμβάνεσθε πόσο τεράστια είναι η ευθύνη των διανοουμένων της κοινωνίας μας, που ή δεν τα αντιλαμβάνονται ή δειλιάζουν να σημάνουν συναγερμό και να υψώσουν τα λάβαρα του αναγκαίου κινήματος!

:(Υ/Γ: Φαίνεται ίσως παράδοξο, ότι εκφράζω αυτές τις θέσεις με ένα απλό άρθρο, χωρίς να τεκμηριώνω τα πλεονεκτήματα του προεδρικού συστήματος, ιδιαίτερα υπό τις παρούσες δύσκολες περιστάσεις. Αποδώστε το παρακαλώ στην κόπωση να γράφω τα ίδια πράγματα επί 20 χρόνια (1994 - 2014) και στην απελπισία που ομολογώ ότι με διακατέχει πλέον! Είκοσι χρόνια Δον Κιχώτης είναι πολλά - συχωρέστε με...

Εξάλλου, η επί εικοσαετία αρθρογραφία μου για το «Πολιτειακό» είναι αναρτημένη στο αρχείο μου στο Facebook (www.facebook.com/groups/raptis) και προσβάσιμη σε κάθε ενδιαφερόμενο.