Ακριβώς πριν από 155 χρόνια, στις 17 Φεβρουαρίου 1867, ο Βίκτωρ Ουγκώ καλούσε τους Eυρωπαίους να υποστηρίξουν την εξέγερση των Κρητικών κατά των Τούρκων κατακτητών με τα εξής λόγια: «Γιατί η Κρήτη εξεγείρεται; Επειδή ο μεν θεός την έχει τον πιο ωραίο τόπο του κόσμου, οι δε Τούρκοι τον πιο εξαθλιωμένο». Σήμερα, βρισκόμαστε εμπρός σε ένα άλλο ερώτημα: γιατί η σημερινή ελληνική κοινωνία δεν εξεγείρεται;Διαβάζοντας τα εξωφρενικά που συνέβησαν σε οίκο ευγηρίας της Κρήτης, με τους υπαλλήλους να ταπεινώνουν, χλευάζουν, κακομεταχειρίζονται και κλέβουν ακόμα και το φαγητό από τους ανήμπορους να αντιδράσουν υπερήλικες τρόφιμους, χωρίς να εξεγείρεται σχεδόν κανείς από όσους γνώριζαν την κατάσταση εκ των έσω, αναρωτιόμαστε αν θα ήταν δυνατόν κάποιος πριν 155 χρόνια να φανταστεί χειρότερη ηθική εξαθλίωση απ’ αυτήν. Γίνεται άραγε μια κοινότητα ανθρώπων να κατέβει πιο χαμηλά; Μάλλον ναι!
Τον ίδιο αποτροπιασμό δημιουργεί και η είδηση της βασανιστικής θανάτωσης ενός 7χρονου αγοριού από τον φίλο της μητέρας, ενώ η ίδια έπαιζε στο άλλο δωμάτιο βιντεοπαιχνίδια! O δήμιος, μαλιστα, υποχρέωσε το παιδί, πριν το σκοτώσει, σε πολύωρη ορθοστασία και ύστερα το τσιμέντωσε στο μπαλκόνι για χρόνια, ενώ όταν η “οικογένεια” μετακόμισε, κουβαλούσε τα λείψανα σε εργαλειοθήκη! Δεν είναι, λοιπόν, δύσκολο να σκεφτούμε ότι η συλλογική εξοικείωση με την φρίκη συμβαδίζει πλέον αναφανδόν με την πιο νοσηρή εξαθλίωση τμημάτων του πληθυσμού, που δυστυχώς σταδιακά διευρύνονται. Ίσως δεν υπάρχουν χειρότερες μορφές εξαθλίωσης. Και γι’ αυτές “δεν ευθύνονται οι Τούρκοι”…Επιπλέον, με την εν ψυχρώ δολοφονία του Άλκη από μια λούμπεν συμμορία, που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη και “ερμηνεύτηκε ψύχραιμα” σαν τυφλή οπαδική βία, έχουμε την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά ούτε με τα κοινωνικά αντανακλαστικά των στενών συγγενών των θυμάτων. Πράγματι, υπό την ιδεολογική κάλυψη της προσχηματικής πολιτικής ορθότητας, που απαγορεύει κάθε “εκδήλωση εχθροπάθειας”, πολλοί δήλωσαν ότι εκστασιάστηκαν από την ψύχραιμη αντιμετώπιση του φονικού από την οικογένεια του θύματος. Τόσο ψύχραιμη θα λέγαμε που –στα λόγια τουλάχιστον– αγγίζουν μορφή συναισθηματικής αποστασιοποίησης των πενθούντων οικείων από την βασανιστική ανάμνηση των δραματικών συνθηκών που χωρίς κανέναν απολύτως λόγο οδήγησαν το παιδί τους στον τάφο.
Πρόοδος ή όχι
Το λογικοφανές ερώτημα: τι άλλο να πουν οι άνθρωποι; δεν θα είχε τεθεί με αυτούς τους όρους, ούτε προ 155, ούτε προ 25 μόλις ετών. Χωρίς να προκρίνουμε κάποια μορφή αυτοδικίας, πιστεύουμε ότι θα ήταν ενδεχομένως καλύτερα, αν οι συγγενείς του θύματος δεν έλεγαν τίποτα. Τίποτα απολύτως. Βέβαια, η ψυχραιμία και η έλλειψη πάθους θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί και ως ένδειξη “προόδου”.Πρόοδος, που έχει συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες στις κοινωνικές και πολιτικές νοοτροπίες όλων των τυπικά εγγράμματων και ιδεολογικά “απολαϊκοποιημένων” δυτικών πολιτών. Ισχύει κι αυτό, όπως θα έλεγε και ο σχετικιστής της γειτονιάς. Ή μήπως όχι; Ή μήπως δεν είναι τελικά παρά η πιο ακραία έκφραση της εξατομίκευσης μιας εικονικής κοινωνίας, “ούτε καν δούλων” που έχουν συνειδησιακά συνηθίσει και έμμεσα αποδεχτεί την ιδεολογική και ψυχοπολιτική εξαθλίωσή τους;
Σε αυτές τις περιπτώσεις ακραίας εξαθλίωσης, όπως έχουν δείξει ανθρωπολογικές μελέτες (π.χ. στην φυλή των Ιks στην περιοχή της Ουγκάντα, που με απόφαση της τότε κυβέρνησης στερήθηκαν του πατρογονικού εδάφους της ζωής τους), ακόμα και οι πιο στενοί συνεκτικοί δεσμοί (π.χ. της μητέρας προς το παιδί της ή των παιδιών προς τους ηλικιωμένους γονείς τους), τείνουν σταδιακά να κοπούν. Αφήνουν χώρο σε κοινωνικές συμπεριφορές απίστευτα αδιάφορες και σκληρές προς τα πιο αδύναμα και ανυπεράσπιστα μέλη της κοινότητας.Άλλωστε, θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι τα θερμά συναισθήματα του συνανήκειν ψυχή τε και σώματι σε μια κοινωνική και πολιτική συλλογικότητα “ξέβαφε” προ ολίγου ακόμα καιρού, στο ίδιο το ταξικό πεδίο των συγκρούσεων και των αντιπαραθέσεων, με τρόπο όχι ψύχραιμο, αλλά εκδικητικά εχθροπαθή, όπως καταμαρτυρά και το ξεχασμένο πλέον σύνθημα: «δρόμο που εβάφη με αίμα συντρόφου, με αίμα θα βάψουμε εμείς μπουρζουά!»
ΠΗΓΗ-Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου