Είναι γνωστό πως όταν φτάνει ο Ιωάννης Καποδίστριας για πρώτη φορά στην Ελλάδα έχει να διαχειριστεί εκτός από ένα σωρό ερειπίων, ένα κρατικό ταμείο που, κατά αναφορά του πρώτου υπουργού Οικονομικών «Εξοχότατε, όχι μόνο χρήματα δεν υπάρχουν εν τω ταμείω, αλλ’ ούτε ταμείων υπάρχει, διότι δεν υπήρξε ποτέ…», και μια ανατολίτικη νοοτροπία του ελληνικού λαού που απέχει πολύ από την κοσμοπολίτικο περιβάλλον της τσαρικής διπλωματίας.
Σαν να μην αρκεί στον πρώτο Κυβερνήτη της χώρας το χάος που έχει να αντιμετωπίσει, ανακαλύπτει έκπληκτος ότι έχει να διαχειριστεί πρωτόγνωρα γι αυτόν ζητήματα όπως η συζυγική απιστία … Μόνο το 1829 λαμβάνει, τουλάχιστον δύο αναφορές, που άπτονται ζητημάτων ηθικής. Τον Μάιο του 1829 ένας στρατιώτης καταγγέλλει ότι ένας λοχαγός αφού πρώτα διέβαλε με λόγια τον ίδιο, εν συνεχεία διέφθειρε την αρραβωνιαστικιά του :
«Και ταύτα λέγων παρεκίνησε την γυναίκα, την παρθένον και υπεσχέθην να την στεφανωθεί δια γυναίκαν του νόμιμον και άλλα πολλά τάζων εις αυτήν, την ηπάτησε και υπήγε μαζί του, ώστε, με ότι θα την στεφανωθεί, την έφθειρεν εν ταυτώ κατά την παρθενίαν της. Ελθών δε και εγώ από τον Έπακτον και η γυνή τον ερχομόν μου ιδούσα, εγνώρισε την απάτην του Φωτάκη και ωμολόγησεν, ως άνωθεν. Πλην εγώ με αυτήν δεν την δέχομαι. Περί δε του Φωτάκη αναφέρομαι, ότι εάν οι αξιωματικοί λοχαγοί, απατούν ταις γυναίκες των στρατιωτών και τας μεταχειρίζονται κατά τας ορέξεις των, ποιος στρατιώτης δύναται ποτέ να έχει πίστην εις τους λοχαγούς και να εκστρατεύει ;».
Λίγους μήνες πριν, το τελευταίο βράδυ του 1828, όταν ένας υπηρέτης επιστρέφει σπίτι του για να γιορτάσει την Πρωτοχρονιά με την γυναίκα του, βρίσκει την τελευταία μαζί με υψηλά ιστάμενο δημόσιο υπάλληλο της περιοχής «…αναισχύντος και ακολάστως συνευρισκόμενον μετά της συζύγου μου εις το αυτό οίκημα».
Βλέπεται ο υπηρέτης δεν έδινε βάση στα λόγια που λέγονταν πίσω από την πλάτη του στην περιοχή, θεωρώντας ότι «…οι παρά της Σεβαστής Κυβερνήσεως εκλεγόμενοι και διοριζόμενοι εις εθνικάς υπηρεσίας δεν δύνανται να είναι τοιαύτης ηθικής». Μετά από αυτή την προσβολή ο υπηρέτης αναφέρει ότι «…δεν δύναμαι πλέον, όχι την γυναίκαν ταύτην να δεχθώ, αλλά και αυτήν την φυσικήν μου ύπαρξιν επιβαρύνθην», ζητώντας ουσιαστικά να απομακρύνει τον υπαίτιο από την περιοχή : «Και πως βέβαια θέλω δυνηθεί να βλέπω τον κύριον Στ. Βιλαράν χαίροντα ακολάστως τας αισχράς της μοιχείας ορέξεις του, συγχρόνως δε στολισμένον με διάταγμα της Σεβαστής Κυβερνήσεως», αλλιώς «… το φυσικόν εις τας μοιχείας επακολούθημα ο φόνος, δεν δύναται πλέον να λείψει».
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου