Από τα Luxleaks στα... Luxletters
Ενώ ο ΟΟΣΑ ανακοίνωνε προχθές διθυραμβικά τη συναίνεση 130 χωρών για τη «συμφωνία του αιώνα» και τη μεταρρύθμιση του παγκόσμιου φορολογικού συστήματος, μια διεθνής έρευνα αποκάλυπτε ότι, σχεδόν 7 χρόνια από το σκάνδαλο Luxleaks, τις μακροχρόνιες και επίπονες συζητήσεις των χωρών της υφηλίου και την υιοθέτηση κανόνων διαφάνειας, για το Λουξεμβούργο δεν είχε αλλάξει τίποτα.
«Βάζοντας τα ρούχα του αλλιώς» το Μεγάλο Δουκάτο συνέχισε στα μουλωχτά να βοηθά τις πολυεθνικές να φοροδιαφεύγουν, όχι πλέον μέσω των περιβόητων μυστικών «φορολογικών συμφωνιών» (tax rulings) που έφεραν στο φως τα Luxleaks, αλλά με τις «ενημερωτικές επιστολές» (information letters), παραβιάζοντας τους κανόνες διαφάνειας της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ.
Τα tax rulings ήταν γραπτές δεσμευτικές δηλώσεις από φορολογική αρχή του Δουκάτου σε φυσικά πρόσωπα ή επιχειρήσεις για το αν τα φορολογικά τους σχέδια είναι συμβατά με τη φορολογική νομοθεσία της χώρας. Οι αποφάσεις έβγαζαν συνήθως πεντακάθαρο τον επιθετικό φορολογικό σχεδιασμό που ακολουθούσαν οι πολυεθνικές με σκοπό την αποφυγή της φορολόγησής τους σε άλλες χώρες και τη μεταφορά των κερδών τους σε υπεράκτιους παραδείσους.
Το Λουξεμβούργο, μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου Luxleaks το 2014, υποτίθεται ότι είχε ξεκινήσει προσπάθειες για τη συμμόρφωσή του με τους κανόνες διαφάνειας της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ για την ανταλλαγή πληροφοριών με τις άλλες χώρες για τις αποφάσεις που αφορούσαν τις πολυεθνικές. H έρευνα Luxletters των Le Monde, Süddeutsche Zeitung, El Mundo, Woxx, Ιnvestigative Reporting Project Italy, Tax Justice Network και The Signals Network αποκάλυψε ωστόσο ότι ήδη από το 2014 πολλά λογιστικά και δικηγορικά γραφεία του Λουξεμβούργου συνεργάστηκαν με τις φορολογικές αρχές του Δουκάτου προκειμένου να θεσπιστούν για την επικύρωση του φορολογικού σχεδιασμού των πολυεθνικών αντί των φορολογικών αποφάσεων οι «ενημερωτικές επιστολές».
Το μείζον σε αυτές ήταν ότι μπορούσαν να μην εμπίπτουν στους κανόνες ανταλλαγής πληροφοριών που είχε θεσπίσει η Ε.Ε. και ο ΟΟΣΑ, καθώς δεν ήταν αποφάσεις κάποιας Αρχής. Η σχετική διαδικασία έμοιαζε με έναν ιδιαίτερα «προσεκτικό χορό νευμάτων και σινιάλων», μέσω του οποίου οι ενημερωτικές επιστολές αποκτούσαν ανεπίσημα τη συγκατάθεση των φορολογικών αρχών. Για τη λήψη της έγκρισης υπήρχαν προφορικές συζητήσεις ανώτερων στελεχών των δικηγορικών και λογιστικών γραφείων με τη φορολογική διοίκηση και η σιωπηρή κατανόηση των δυο πλευρών ότι μη απάντηση της δεύτερης στις γραπτές επιστολές των επιχειρήσεων συνεπαγόταν ότι η πρακτική τους ήταν αποδεκτή και δεν θα αμφισβητηθεί στην επόμενη φορολογική δήλωση.
Στη σπάνια περίπτωση διαφωνίας από τη φορολογική διοίκηση, υπήρχε το τηλέφωνο και μια φιλική συζήτηση. Για ευνόητους λόγους, στις ενημερωτικές επιστολές είχαν πρόσβαση μόνο ανώτερα στελέχη των λογιστικών εταιρειών και της φορολογικής αρχής. Αντίθετα, οι πολίτες και οι νομοθέτες του Λουξεμβούργου, της Ε.Ε. και του υπόλοιπου κόσμου αγνοούσαν πλήρως την επιθετική φορολογική συμπεριφορά των εταιρειών, τις απαλλαγές και τις μειώσεις φόρου που απολάμβαναν μυστικά συγκεκριμένες πολυεθνικές.
Σύμφωνα με κάποια ερμηνεία, οι επιστολές ενδεχομένως να ήταν παράνομες βάσει των κανόνων της Ε.Ε. οι οποίοι ορίζουν ότι όλες οι φορολογικές συμφωνίες –ακόμη και αν δεν είναι αποδεδειγμένα νομικά δεσμευτικές– οφείλουν να ανταλλάσσονται με τις ευρωπαϊκές φορολογικές αρχές.
Πάντως η ικανότητα του Λουξεμβούργου να παρακάμπτει τους νόμους της Ε.Ε. και τους κανόνες του ΟΟΣΑ χωρίς να το πάρει κανείς πρέφα δείχνει την αδυναμία να δομηθεί ένα πραγματικό σύστημα διαφάνειας και τη εξάρτηση των χωρών από τα επιχειρηματικά λόμπι.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου