Του Άρη Γεωργιάδη,
δικηγόρος
Τα «πραγματικά περιστατικά», όπως λέμε στα νομικά, λίγο-πολύ είναι γνωστά: Είτε από κακές χρηματοδοτήσεις (bad banking), ζήτημα για το οποίο ποτέ δεν γίνεται λόγος, και πρακτική για την οποία ποτέ δεν τιμωρούνται οι τράπεζες, (χαρακτηριστικό παράδειγμα τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο), είτε λόγω της οικονομικής κρίσης που αποκαλύφθηκε με τη γνωστή δήλωση του Καστελόριζου τον Απρίλιο του 2010, είτε λόγω ατυχίας κάποιων επιχειρήσεων, πολλά δάνεια «κοκκίνησαν».
Μέχρι τώρα, οι προσπάθειες του κράτους επικεντρώθηκαν στην επιχείρηση αναβίωσης του βαρέως νοσούντος, συνήθως εξ ιδίας υπαιτιότητος, τραπεζικού συστήματος. Στα πλαίσια των προσπαθειών αυτών εντάχθηκε και η μεταβίβαση των κόκκινων δανείων στα γνωστά funds.
Δηλαδή, συνήθως σε αλλοδαπές εταιρείες με έδρα σε φορολογικούς παραδείσους.
Όπως συνέβη και στην περίπτωση του «αμαρτωλού 1999», η σχετική αγορά είναι αρρύθμιστη με αποτέλεσμα κάποιοι να επωφελούνται. Εγώ δεν θα μιλήσω για κερδοσκόπους. Όπως έλεγε και ο Montesqieu στο «Πνεύμα των Νόμων» «είναι πράγματι άριστη πράξη να δανείσεις σε κάποιον τα χρήματά σου χωρίς τόκο, αλλά τούτο μπορεί να είναι μόνο θρησκευτική συμβουλή, όχι αστικός νόμος». Είναι, όμως επιτρεπτή σήμερα, η λήψη δυσανάλογων ανταλλαγμάτων; Είναι το «έξεστι τοις συναλλασσομένοις περιγράφειν αλλήλους», πρακτική αποδεκτή σήμερα;
Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι άσχετα με τη μεταβίβαση απαιτήσεων στα funds και με την επιδίωξη από τα funds να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους από την είσπραξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους των απαιτήσεων που αγόρασαν. Το κεντρικό ερώτημα είναι «Θέτει όρια η καλή πίστη στην είσπραξη των κόκκινων δανείων από τα funds;». Το ερώτημα αυτό θέτει πολλά επί μέρους ερωτήματα.
Ο «χώρος» μου επιτρέπει να θέσω μόνο μερικά από αυτά:
Είναι πλέον γνωστό, ότι πριν τη μεταβίβαση μίας ομάδας απαιτήσεων στα funds πραγματοποιήθηκε εκτίμηση από ανεξάρτητους τρίτους της δυνατότητας είσπραξης κάθε μίας απαίτησης και εν συνεχεία, μετά την εκτίμηση «τα ενδεχόμενα είσπραξης» αθροίστηκαν και οι απαιτήσεις πωλήθηκαν στο fund με σημαντική ποσοστιαία έκπτωση. Ωστόσο, στη σύμβαση πώλησης συνήθως αναφέρεται μόνο ένα συνολικό τίμημα για όλες τις μεταβιβαζόμενες απαιτήσεις και όχι η εκτίμηση για κάθε μία απαίτηση χωριστά.
Ερωτάται:
Είναι νόμιμη και θεμιτή η μεταβίβαση απαιτήσεων από δάνεια με καθορισμό του τιμήματος μόνο επί του συνόλου των μεταβιβαζόμενων απαιτήσεων και όχι επί κάθε μίας απαιτήσεως χωριστά; Το ερωτώ, διότι ο συνολικός καθορισμός δεν επιτρέπει να εκτιμηθεί το κέρδος που αποκομίζει το fund κάθε φορά που εισπράττει μία συγκεκριμένη απαίτηση.
Είναι δηλαδή επιτρεπτό για μία απαίτηση 10 μονάδων να εκτιμήθηκε ότι μπορεί να εισπραχθούν 3 μονάδες και τελικά να επιδιώκεται η είσπραξη του συνόλου πλέον τόκων δηλαδή 12 μονάδες, προκειμένου να «ισοφαριστεί» ένας χαριστικός συμβιβασμός μιας άλλης απαίτησης 10 μονάδων για την οποία είχε εκτιμηθεί ότι θα μπορούσαν να να εισπραχθούν 7 μονάδες αλλά τελικά εισπράχθηκαν 3; Υπάρχει κάποιο όριο στο κέρδος του fund; Υπάρχει κάποια υποχρέωση ίσης μεταχείρισης;
Είναι νόμιμη και θεμιτή η μεταβίβαση μίας απαίτησης στο fund χωρίς όλες τις εμπράγματες και προσωπικές εξασφαλίσεις της λ.χ. μίας εγγύησης, επειδή η μη μεταβιβαζόμενη εξασφάλιση έχει δοθεί και σε ασφάλεια μία άλλης απαίτησης της τράπεζας που δεν μεταβιβάστηκε στο fund;
Είναι νόμιμη και θεμιτή η συμφωνία μεταξύ τράπεζας και fund να μην επιδιώξει το fund να ικανοποιηθεί κατά ενός συνοφειλέτη / εγγυητή πριν στραφεί κατά των λοιπών εγγυητών, επειδή ο προστατευόμενος συνοφειλέτης, παρά το ότι έχει επαρκή περιουσιακά στοιχεία, έχει και άλλες υποχρεώσεις προς την τράπεζα οι οποίες δεν μεταβιβάστηκαν στο fund;
Μήπως, η ανάθεση της είσπραξης των απαιτήσεων που μεταβιβάστηκαν στα funds, σε θυγατρικές των τραπεζών, ή σε εταιρείες συνδεδεμένες με τράπεζες, ή η προσωρινή μεταφορά (δανεισμός) στελεχών και των δικηγόρων των νομικών υπηρεσιών των τραπεζών σε τέτοιες εταιρείες, θέτει ζητήματα σύγκρουσης συμφερόντων που μπορεί να οδηγήσουν σε διακριτικές μεταχειρίσεις υπέρ ορισμένων και σε βάρος άλλων οφειλετών;
Μήπως στις συμβάσεις πώλησης των απαιτήσεων από κόκκινα δάνεια, θα έπρεπε να καταστεί υποχρεωτική η αναφορά της εκτίμησης της δυνατότητας είσπραξης κάθε μίας απαίτησης και του τιμήματος που αντιστοιχεί σε αυτή, και να δοθεί η δυνατότητα αν όχι στον οφειλέτη, πάντως στους εγγυητές να αγοράσουν από το fund την απαίτηση σε μια τιμή που θα εξασφαλίζει στο fund ένα κέρδος που θα είναι εύλογο και θεμιτό;
Μήπως αυτά και πολλά άλλα θα έπρεπε να απασχολήσουν τις εποπτεύουσες αρχές, για να μην μιλάμε σε λίγο καιρό για το «αμαρτωλό», αντί για το «ένδοξο» ΄21.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου