Γιώργος Καλτσάς,
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Η εμφατική αμετάκλητη δικαίωση των «δόλιων» δανειοληπτών με τη σφραγίδα της υπ’ αριθμ. 59/2021 απόφασης του Δ΄ Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, την 1η επί αιτήσεως αναιρέσεως από την πλευρά του δανειολήπτη. Η επανάσταση του αυτονόητου, που ανατρέπει το επιχείρημα περί «στρατηγικών κακοπληρωτών», το οποίο, αποτέλεσε το όχημα για πολλαπλές ανακεφαλαιοποιήσεις των πιστωτικών ιδρυμάτων, περιλαμβάνεται δε και στην αιτιολογική έκθεση της «πλατφόρμας» του Ν. Κατσέλη, στο Ν. 4745/2020.
Είμαι στην πολύ ευχάριστη θέση να ανακοινώσω και να δημοσιεύσω την υπ’ αριθμ. 59/2021 απόφαση του Δ΄ Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, απόφαση σταθμό σε υπόθεση την οποία χειρίστηκα ως εντολοδόχος του αναιρεσείοντος δανειολήπτη, (την πρώτη επί αιτήσεως αναίρεσης από την πλευρά του δανειολήπτη, η 515/2018 και 1174/2019 περιέχει παραδοχές επί αιτήσεως αναίρεσης από την πλευρά πιστωτή) με τεράστιο κοινωνικό αντίκτυπο, δεδομένου ότι το 90% των απορριπτικών αποφάσεων στο Νόμο Κατσέλη είναι λόγω δόλου και στο σύνολο σχεδόν των απορριπτικών αποφάσεων αυτών, η ένσταση προτείνεται από την πλευρά των πιστωτών κατά τρόπο καταφανώς αόριστο.
Στο Ανώτατο Δικαστικό επίπεδο λοιπόν, καταφάσκεται ότι η αποδοχή εκ μέρους του Δικαστηρίου ουσίας, ένστασης δόλου που προτείνεται αορίστως, οδηγεί στην αναιρετική πλημμέλεια του αριθμού 1 από το αρ. 560 ΚΠολΔ (ευθεία παραβίαση κανόνα ουσιαστικού δικαίου), διότι το δικαστήριο αρκέστηκε σε λιγότερα στοιχεία από αυτά που ο νόμος απαιτεί. Επιπροσθέτως η εν λόγω απόφαση αποδέχεται ότι κάθε μεταβίβαση ακίνητης περιουσίας εντός της 3ετίας, δεν είναι άνευ ετέρου καταδολιευτική, πρέπει δε να συνδέεται αιτιωδώς με την πρόκληση μόνιμης αδυναμίας πληρωμών του οφειλέτη, άλλως η απόφαση στερείται νόμιμης βάσης και ελέγχεται με την αναιρετική πλημμέλεια του αριθμού 6 από το αρ. 560 ΚΠολΔ.
Η τεράστιας κοινωνικής σημασίας αυτή απόφαση αποτελεί την καλύτερη απάντηση στην πρόσφατη εισήγηση που έλαβε χώρα στην Εθνική Σχολή Δικαστών, διά της οποίας καλούνταν Ειρηνοδίκες και Πρωτοδίκες, να είναι ελαστικοί στην κρίση τους –υπέρ των Τραπεζών- σε σχέση με το ορισμένο της ένστασης του δόλου.
Είμαι περήφανος και πολύ χαρούμενος για την μεγάλη αυτή νίκη, που συνιστά μία πολύ θετική εξέλιξη για χιλιάδες δανειολήπτες ενόψει μάλιστα των επικείμενων δικών στο πλαίσιο του Νόμου 4745/2020 (Ηλεκτρονική Πλατφόρμα)
Venceremos!
ΥΓ1: Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα!
ΥΓ2: Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή ‘ναι η αξία του ανθρώπου: με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο και τότε γίνεται το θαύμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε μπορούσε να το μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό.
Ακολουθούν οι σημαντικότερες παραδοχές της εξαιρετικής απόφασης, η οποία παρατίθεται και ολόκληρη ανωνυμοποιημένη:
«Υπό το προεκτεθέν περιεχόμενο, όμως, οι προβληθείσες ως άνω ενστάσεις είναι απαράδεκτες, λόγω αοριστίας, διότι αμφότερες οι ως άνω εκκαλούσες πιστώτριες τράπεζες και ήδη πρώτη και δεύτερη των αναιρεσιβλήτων, οι οποίες είχαν κατά νόμο το βάρος επικλήσεως και αποδείξεως του δόλου του οφειλέτη, παραλείπουν κατά την προβολή της ενστάσεώς τους στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, να αναφέρουν: α) το αρχικό και τελικό ύψος των τραπεζικών προϊόντων που ο οφειλέτης συμφώνησε να λάβει, β) το χρόνο που τα συμφώνησε και τα έλαβε, γ) τα εισοδήματά του κατά το χρόνο λήψεως των δανείων, δ) τη μηνιαία δόση που έπρεπε να καταβάλει, ε) τα έξοδα διαβιώσεώς του και κυρίως τις οικονομικές δυνατότητες αυτού κατά το χρόνο δημιουργίας των οφειλών (ή τις ευλόγως αναμενόμενες μελλοντικές οικονομικές του δυνατότητες), ώστε με βάση τα δεδομένα αυτά να καταστεί δυνατόν να κριθεί αν προέβλεπε ως ενδεχόμενο ότι ο υπερδανεισμός του θα τον οδηγούσε σε κατάσταση αδυναμίας πληρωμών και παρά ταύτα αποδέχθηκε το αποτέλεσμα αυτό. Κρίνοντας, επομένως , το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο ως ορισμένη και παραδεκτή την προβληθείσα από τις ως άνω αναιρεσίβλητες ένσταση δολίας περιέλευσης του αιτούντος και ήδη αναιρεσείοντος σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής των δανειακών του υποχρεώσεων, που είχε απορριφθεί πρωτοδίκως και είχε επαναφερθεί ενώπιον του Εφετείου με τις προαναφερόμενες εφέσεις τους, παραβίασε ευθέως, με εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή τις ουσιαστικού δικαίου διατάξεις των άρθρων 1 παρ. 1 του ν. 3869/2010 «περί ρυθμίσεως οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων» και 330 Α.Κ., διότι αρκέστηκε σε λιγότερα στοιχεία από εκείνα που απαιτεί το άρθρο 1 παρ. 1 του ν. 3869/2010. Συνεπώς, ο συναφής πρώτος λόγος της αιτήσεως αναιρέσεως, κατά το πρώτο μέρος του, με τον οποίο ο αναιρεσείων προσάπτει στην προσβαλλομένη απόφαση την αναιρετική πλημμέλεια από τον αριθμό 1 του άρθρου 560 Κ.Πολ.Δικ., είναι βάσιμος και πρέπει να γίνει δεκτός. Επίσης, είναι βάσιμος και ο δεύτερος λόγος της αιτήσεως αναιρέσεως, από τον αριθμό 6 του άρθρου 560 του Κ.Πολ.Δικ, με τον οποίο ο αναιρεσείων προσάπτει στην προσβαλλομένη απόφαση την αιτίαση ότι παραβίασε εκ πλαγίου τις ουσιαστικού δικαίου διατάξεις των άρθρων 1 παρ. 1 και 4 παρ. 2 του ως άνω ν. 3869/2010, διαλαμβάνοντας ανεπαρκείς αιτιολογίες ως προς τον δόλο του στην πρόκληση της μόνιμης αδυναμίας του για την πληρωμή των χρεών του, διότι πράγματι το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο διέλαβε στην απόφασή του ανεπαρκείς και ασαφείς αιτιολογίες, αναφορικά με το ουσιώδες αυτό ζήτημα, που καθιστούν ανέφικτο τον αναιρετικό έλεγχο για το αν εφαρμόσθηκαν ορθά ή όχι οι προαναφερόμενες διατάξεις, στερώντας την έτσι από νόμιμη βάση. Συγκεκριμένα, με βάση το ότι κάθε μεταβίβαση-αποξένωση περιουσιακού στοιχείου από την περιουσία του οφειλέτη δεν αποτελεί και απόδειξη και μάλιστα κατά αμάχητο τεκμήριο, δολιότητας αυτού, όπως έχει αναπτυχθεί και στη μείζονα σκέψη της παρούσας, ειδικά αν έχει δηλωθεί από τον ίδιο τον οφειλέτη και αφορά σε περιουσιακά που ενδεχομένως δεν θα πληρούσαν τις προϋποθέσεις εκποιήσεως κατά το άρθρο 9 παρ. 1 ν. 3869/2010, και δεν θα εκποιούνταν, εξαιτίας ελλείψεως αγοραστικού ενδιαφέροντος ή εξαιτίας της μικρής τους αξίας, δεν διασαφηνίζεται ο τρόπος συνδέσεως της προθέσεως (δόλου) του αναιρεσείοντος, ο οποίος, κατά τις προεκτεθείσες παραδοχές της προσβαλλομένης αποφάσεως προέβη στη μεταβίβαση ενός οικοπέδου αντί τιμήματος 16.000,00 ευρώ, με την πρόκληση της μόνιμης αδυναμίας του να εξυπηρετεί-εξοφλεί τα χρέη του. Ειδικότερα, αν και έγινε ανέλεγκτα δεκτό ότι ο αναιρεσείων είναι κύριος, εκτός των άλλων, τριών, σημαντικής αξίας ακινήτων, δεν διαλαμβάνεται κατά πόσο θα ήταν διαφορετική η κατάσταση των οφειλών του έναντι των πιστωτριών του-αναιρεσιβλήτων, αν δεν είχε προβεί στην ως άνω μεταβίβαση και πώς αυτή, ενόψει του, κατά τις παραδοχές της, ύψους του εισπραχθέντος τιμήματος (16.000,00 ευρώ), επηρέασε, σε σημαντικό βαθμό, τη δυνατότητα εξυπηρετήσεως των χρεών του, πράγμα που ο οφειλέτης αναιρεσείων επεδίωξε ή προέβλεψε ως δυνατό, καθώς μάλιστα δεν γίνεται μνεία αν το μεταβιβασθέν ήταν προσοδοφόρο ή όχι.
Κατά συνέπεια, ο πρώτος κατά το πρώτο μέρος του και ο δεύτερος λόγοι της αιτήσεως αναιρέσεως, από τους αριθμούς 1 και 6, αντίστοιχα, του άρθρου 560 Κ.Πολ.Δικ. είναι βάσιμοι και πρέπει να γίνουν δεκτοί, ενώ παρέλκει η έρευνα των υπολοίπων, καθώς η παραδοχή τους οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Αναιρεί την υπ’ αριθμ. 3834/2019 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, παραπέμπει για εκδίκαση στο ίδιο Δικαστήριο, αφού είναι δυνατή η σύνθεσή του από άλλο Δικαστή, εκτός από εκείνον που δίκασε προηγουμένως».
Η ΑΠΟΦΑΣΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου