Τι έφταιξε, άραγε, στον Ιμπραήμ και, με όλα τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που διέθετε, με 35.000 άνδρες στον στρατό του και αφού πέρασε από την Κρήτη, αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο, κυρίευσε την Τρίπολη και το Ναβαρίνο και ενώ κατέλαβε και το Μεσολόγγι, στο τέλος ηττήθηκε πανηγυρικά και, αφού έχασε όλο του τον στόλο στη ναυμαχία του Ναβαρίνου, εξαναγκάστηκε σε άτακτη αποχώρηση από την Ελλάδα;;;
Διαβάζοντας την ιστορία με την σημερινή γνώση των πραγμάτων και με τις περίπου αυτεπάγγελτες αναγωγές στην διαδρομή των 200 χρόνων, που οδήγησαν το νεοσυσταθέν ελληνικό κράτος στην σύγχρονη πραγματικότητα του πανδημικού έτους 2021, το ασφαλέστερο συμπέρασμα ως προς τα αίτια της αποτυχίας του Ιμπραήμ, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το ηθικό δίδαγμα που εξάγεται από την ίδια την οικονομική ιστορία της οθωμανικής αυτοκρατορίας και της τουρκοκρατίας, που φρόντισαν να κατανοήσουν καλά όλοι οι επόμενοι, σύγχρονοι κατακτητές της πατρίδας μας. Αυτοί που καταφέρνουν, επί 200 ολόκληρα χρόνια μετά την επανάσταση, να μας έχουν υποδουλωμένους αναπαυτικά στους καναπέδες μας, όσο εμείς, βυθισμένοι στις παραισθήσεις του ευρωπαϊκού μας καθωσπρεπισμού, αντί εξεγέρσεως, γιορτάζουμε περήφανα κάθε χρόνο την ιστορική αυταπάτη της δήθεν ανεξαρτησίας μας.
Ο Ιμπραήμ απέτυχε επειδή δεν ήταν Τραπεζίτης !!!
Στα 400 χρόνια της τουρκοκρατίας, οι Οθωμανοί, αρκούμενοι στην είσπραξη των φόρων της δεκάτης, του εγγείου, της διακατοχής ιδιοκτησιών, των τελωνειακών τελών, του παιδομαζώματος, ακόμη και των «μαλλιών της κεφαλής» των μη μουσουλμανικών πληθυσμών, δεν ακολούθησαν τη νέα ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, που οδήγησε, ήδη από τον 13ο αιώνα, στην ανάπτυξη των πρώτων οργανωμένων τραπεζικών συστημάτων, κατά την οποία, στην Ιταλία, οι φοροεισπράκτορες της παπικής εκκλησίας, σε αντίθεση με αυτούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας, μετεξελίχθηκαν στους πρώτους «συστημικούς τραπεζίτες» του σύγχρονου κόσμου.
Χωρίς Τραπεζικό Σύστημα η Οθωμανική Αυτοκρατορία
Με την κρίση της ναυτιλίας μετά τους ναπολεόντειους πολέμους, ελλείψει τραπεζικού συστήματος, τα συσσωρευμένα κεφάλαια στον ελλαδικό χώρο δεν έβρισκαν νέες επενδυτικές διεξόδους και έμεναν ανενεργά, με αποτέλεσμα να θίγονται τα οικονομικά συμφέροντα όλων όσων ήταν συνδεδεμένοι, άμεσα ή έμμεσα, με το εξωτερικό εμπόριο. Ιδιαίτερα δε των κοτζαμπάσηδων, που εμπλέκονταν στα εμπορικά και τα τοκογλυφικά δίκτυα, των εμπόρων, που έβλεπαν τον κύκλο των εργασιών τους να μειώνεται και των αγροτών, των οποίων η παραγωγή δεν είχε διέξοδο, με τα πιο δυναμικά τμήματα της τότε ελληνικής αστικής τάξης, με πρώτους τους εμπόρους και τους πλοιοκτήτες, να αμφισβητούν ολοένα και περισσότερο την δυνατότητα της οθωμανικής αυτοκρατορίας να εξασφαλίσει τα οικονομικά τους συμφέροντα. Κάπως έτσι, μέσα από αυτή την οικονομική συγκυρία, διαμορφώθηκαν σταδιακά οι συνθήκες της εξέγερσης της αναπτυσσόμενης τότε ελληνικής αστικής τάξης, αρχής γενομένης από την Πελοπόννησο.
Με συνταγή Υποτιμήσεων, Νοθείας και Κιβδηλείας, η Νομισματική Πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Όσο στην οθωμανική αυτοκρατορία αναπτυσσόταν το εξωτερικό εμπόριο, τόσο περισσότερο γινόταν αισθητό το ζήτημα της έλλειψης του τραπεζικού συστήματος και των προβλημάτων της τοκογλυφικής αγοράς χρήματος. Οι ανάγκες του οθωμανικού κράτους για την χρηματοδότηση, ακόμη και της εκστρατείας του Ιμπραήμ στην εξεγερμένη Ελλάδα, καλύπτονταν από τους τοκογλύφους του Γαλατά, που δεν ήταν αντικειμενικά δυνατό να ανταποκριθούν στις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες για νέα ρευστότητα. Έτσι, η χρηματοπιστωτική και νομισματική κατάσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, παρέμενε εγκλωβισμένη σε καθεστώς διαρκούς αναρχίας και μόνιμης συστημικής αστάθειας, που όμως αποτελούσαν πηγή τεράστιων κερδοσκοπικών εσόδων, με την έλλειψη της νομισματικής ομοιομορφίας και ενός ισχυρού εθνικού νομίσματος και τις διαφορές μεταξύ ονομαστικής και εσωτερικής αξίας του γροσιού, να δίνουν διαρκώς απίθανες ευκαιρίες κερδοσκοπικών πλουτισμών. Πρώτοι, μάλιστα, οι ίδιοι οι σουλτάνοι, είχαν εφαρμόσει την κερδοσκοπική τακτική της υποτιμήσεως.
Οι «Καλοί» και οι «Κακοί» Φράγκοι
Έτσι, λοιπόν, όσο οι «κακοί» Φράγκοι συνέδραμαν το 1824 τον Ιμπραήμ να καταπνίξει τη επανάσταση, οι «καλοί» Φράγκοι, εντόκως αλληλέγγυοι προς τους σπαρασσόμενους τότε από τις εμφύλιες συγκρούσεις, επαναστατημένους Έλληνες, μας χορηγούσαν τα πρώτα δάνεια της ανεξαρτησίας, το 1824 και το 1825. Ερμηνεύοντας τα γεγονότα 200 χρόνια μετά, υπό την σημερινή οπτική των πραγμάτων, οι «κακοί» και οι «καλοί» Φράγκοι, ήταν προφανώς οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος της ιστορίας. Εκείνου που εξαγόρασε την ανεξαρτησία μας από τους Οθωμανούς, για να την εκχωρήσει, δια της δανειστικής υποθήκευσης της ζωής και δια της προεξόφλησης των προσδοκιών του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους και των πολιτών του, στην ανθούσα τραπεζική αγορά του Λονδίνου, που έσκαγε, όπως αντιστοίχως και σήμερα, από ρευστότητα. Οι «καλοί», λοιπόν, Φράγκοι δανειστές, είχαν την ανάγκη των «κακών» Φράγκων του Ιμπραήμ, για να μας πουλήσουν τα δανεικά της ανεξαρτησίας και της διάσωσης από τους Οθωμανούς κατακτητές. Όπως περίπου έγινε και με τα Μνημόνια. Αν δεν υπήρχαν οι «κακοί» δεν θα υπήρχε η ανάγκη των «καλών», αφού χωρίς την συνδρομή των «κακών» Φράγκων και, ιδιαίτερα, των πλοίων τους, ο Ιμπραήμ δεν θα κατάφερνε ποτέ να πατήσει το πόδι του στην Πελοπόννησο. Και μετά σου λέει ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται… Μια χαρά επαναλαμβάνεται η ιστορία. Το πρόβλημα είμαστε εμείς, που αρνούμαστε να την κατανοήσουμε ακόμη και μετά από δέκα επαναλήψεις. Ποιος ξέρει, άραγε, αν ακόμη και οι ίδιοι, ο Σουλτάνος και ο Ιμπραήμ, κατάλαβαν ποτέ ότι χρησιμοποιήθηκαν κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που χρησιμοποιείται σήμερα και ο ίδιος Ερντογάν, στον βωμό της εξασφάλισης των κερδών των δανειστών, της βιομηχανίας των εξοπλιστικών και των μιζαδόρων της εκάστοτε δώθε και κείθε πλευράς, εγχώριων και αλλοδαπών;;;
Έτσι, το υπό ίδρυση νέο κράτος των επαναστατημένων Ελλήνων, υποχρεώθηκε
να εξαγοράσει την ανεξαρτησία του με τους ληστρικούς όρους των επαχθών και επονείδιστων δανειακών συμβάσεων της ανεξαρτησίας, τις οποίες ξεπληρώσαμε αιματηρά, μόλις τις
πρόσφατες δεκαετίες.
να εξαγοράσει την ανεξαρτησία του με τους ληστρικούς όρους των επαχθών και επονείδιστων δανειακών συμβάσεων της ανεξαρτησίας, τις οποίες ξεπληρώσαμε αιματηρά, μόλις τις
πρόσφατες δεκαετίες.
Τις ίδιες αυτές δανειακές συμβάσεις, για τις οποίες, μαζί με όλες τις επόμενες, η Ελλάδα των Μνημονίων και η Ευρώπη των Τραπεζών, είπαν ομόφωνα «ΟΧΙ» στον λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους.
Τι τύχη θα μπορούσαν, λοιπόν, να έχουν οι Οθωμανοί, όταν η μπίζνα της ανεξαρτησίας, μόνο στο επίπεδο των πρώτων δανείων, ανήλθε για συμμάχους, Έλληνες και φιλέλληνες δανειστές, μεσίτες, μιζαδόρους και αρπακτικά των εμφυλίων σε 2.472.000 χρυσές λίρες, την ώρα που η αντίστοιχη επένδυση του Σουλτάνου στην εκστρατεία του Ιμπραήμ δεν ξεπερνούσε τις 500.000 ;;;
Ποια θα ήταν άραγε η τύχη της Ελλάδας, αν ο Σουλτάνος έστελνε το 1824 στην Πελοπόννησο τον Ιμπραήμ, αντί ως στρατάρχη, ως δανειστή ή ως νέο διοικητή κάποιας τοπικής τράπεζας ;;;
Διαθέτουσας, μάλιστα, κατ’ αναλογία της νομισματικής μόδας της εποχής, και εκδοτικό προνόμιο, κόβοντας δηλαδή η ίδια το χρήμα που θα δάνειζε στους Έλληνες, για να παράξουν τον πλούτο που θα τους φορολογούσε με την δεκάτη, για να την εισπράξει στην συνέχεια σε χρήμα, αντί σε είδος ;;; Και μετά να τους ξαναδανείζει, με τόκους, προμήθειες και έξοδα αντίστοιχα των δανείων της ανεξαρτησίας, τα ίδια αυτά, δικά τους χρήματα, που θα τους είχε προηγουμένως εισπράξει με την δεκάτη, για να του παράξουν τα έσοδα της επόμενης δεκάτης, κοκ ;;; Είναι το ίδιο οι καρποί, τα ρύζια και τα γεννήματα, με τα τραπεζικά δάνεια, το χρήμα και το ισχυρό νόμισμα ;;;
Θα πετύχαινε ποτέ η Επανάσταση με τον Ιμπραήμ σε ρόλο Στουρνάρα ;;;
Σίγουρα όχι, αφού δεν καταφέραμε να πετύχει ούτε και σήμερα, παρότι το σύγχρονο χαράτσι του ΕΝΦΙΑ καταληστεύει ακόμη και τις περιουσίες που ντρεπόντουσαν να φορολογήσουν ακόμη και οι Οθωμανοί. Και ενώ ακόμη και η ίδια η δεκάτη της τουρκοκρατίας, σήμερα φαντάζει ως φορολόγηση off shore μπροστά στην δημιουργική, ληστρική φοροεπιδρομή της Ευρώπης των Τραπεζών, στην ιδιωτική περιουσία, τον μόχθο και τις δουλειές των νεοελλήνων ραγιάδων της ευρωπαϊκής αποικίας του δημόσιου και του ιδιωτικού χρέους. Και ενώ, όπως και σήμερα, με κάποιον Ιμπραήμ σε ρόλο Στουρνάρα, δεν θα πετύχαινε ούτε και τότε επανάσταση, θα υπήρχαν σίγουρα πολλοί, άλλου τύπου εμφύλιοι, ανάμεσα στους κάθε λογής προεστούς, κοτζαμπάσηδες, εμπόρους, και πλοιοκτήτες της εποχής, που θα είχαν εξελιχθεί, όπως αντιστοίχως οι παπικοί φοροεισπράκτορες της Ιταλίας, αρχικά σε τραπεζίτες και, στην συνέχεια, σε ασφαλιστές και χρηματιστές. Με τον Σουλτάνο και τον τραπεζίτη πλέον Ιμπραήμ, να έχουν έτσι την πολυτέλεια να χρηματοδοτούν ακόμη και τους εμφύλιους των Ελλήνων, για νάχουν, σε κάθε περίπτωση, το κεφάλι τους ήσυχο. Όπως ακριβώς κάνουν και σήμερα οι νεοσουλτάνοι δανειστές, χρηματοδοτώντας, δια του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, ακόμη και παράνομα, το «διαίρει και βασίλευε» του πολιτικού συστήματος, της διαπλοκής και των ΜΜΕ. Και όπως έκαναν και οι τότε δανειστές της ανεξαρτησίας, παριστώντας ότι δεν ήξεραν δήθεν τι έκαναν, όταν με τα δάνεια της ανεξαρτησίας χρηματοδοτούσαν ενσυνείδητα τον εθνικό διχασμό, τους εμφύλιους, τους κλέφτες του δημοσίου χρήματος και τους νταραβεριτζήδες της μίζας, αντί να χρηματοδοτήσουν πραγματικά την επανάσταση και τον αγώνα της ανεξαρτησίας. Τον αγώνα της εθνικής μας εξάρτησης από το τραπεζικό τους σύστημα χρηματοδότησαν, με τα τοκογλυφικά δανεικά και τα κλεψιμέικα των δανείων της δήθεν ανεξαρτησίας.
Που να τα ήξεραν τόσα γράμματα ο Σουλτάνος και ο Ιμπραήμ, για να καταφέρουν να συλλάβουν και να υλοποιήσουν ένα τέτοιο, ιδιοφυές χρηματοοικονομικό project ;;;
Κάπως έτσι, λοιπόν, οι «καλοί» Φράγκοι, μας έκαναν ισόβια αποικία χρέους, εξασφαλίζοντας την συναινετική κατοχή μας μέχρι να σβήσει ο ήλιος, με αντάλλαγμα την δημιουργική μας ανεξαρτησία, δια της εις άτοπο μετάβασης μας, από την Τουρκοκρατία, στην Τραπεζοκρατία.
Τι τύχη θα μπορούσαν, λοιπόν, να έχουν οι Οθωμανοί, όταν η μπίζνα της ανεξαρτησίας, μόνο στο επίπεδο των πρώτων δανείων, ανήλθε για συμμάχους, Έλληνες και φιλέλληνες δανειστές, μεσίτες, μιζαδόρους και αρπακτικά των εμφυλίων σε 2.472.000 χρυσές λίρες, την ώρα που η αντίστοιχη επένδυση του Σουλτάνου στην εκστρατεία του Ιμπραήμ δεν ξεπερνούσε τις 500.000 ;;;
Ποια θα ήταν άραγε η τύχη της Ελλάδας, αν ο Σουλτάνος έστελνε το 1824 στην Πελοπόννησο τον Ιμπραήμ, αντί ως στρατάρχη, ως δανειστή ή ως νέο διοικητή κάποιας τοπικής τράπεζας ;;;
Διαθέτουσας, μάλιστα, κατ’ αναλογία της νομισματικής μόδας της εποχής, και εκδοτικό προνόμιο, κόβοντας δηλαδή η ίδια το χρήμα που θα δάνειζε στους Έλληνες, για να παράξουν τον πλούτο που θα τους φορολογούσε με την δεκάτη, για να την εισπράξει στην συνέχεια σε χρήμα, αντί σε είδος ;;; Και μετά να τους ξαναδανείζει, με τόκους, προμήθειες και έξοδα αντίστοιχα των δανείων της ανεξαρτησίας, τα ίδια αυτά, δικά τους χρήματα, που θα τους είχε προηγουμένως εισπράξει με την δεκάτη, για να του παράξουν τα έσοδα της επόμενης δεκάτης, κοκ ;;; Είναι το ίδιο οι καρποί, τα ρύζια και τα γεννήματα, με τα τραπεζικά δάνεια, το χρήμα και το ισχυρό νόμισμα ;;;
Θα πετύχαινε ποτέ η Επανάσταση με τον Ιμπραήμ σε ρόλο Στουρνάρα ;;;
Σίγουρα όχι, αφού δεν καταφέραμε να πετύχει ούτε και σήμερα, παρότι το σύγχρονο χαράτσι του ΕΝΦΙΑ καταληστεύει ακόμη και τις περιουσίες που ντρεπόντουσαν να φορολογήσουν ακόμη και οι Οθωμανοί. Και ενώ ακόμη και η ίδια η δεκάτη της τουρκοκρατίας, σήμερα φαντάζει ως φορολόγηση off shore μπροστά στην δημιουργική, ληστρική φοροεπιδρομή της Ευρώπης των Τραπεζών, στην ιδιωτική περιουσία, τον μόχθο και τις δουλειές των νεοελλήνων ραγιάδων της ευρωπαϊκής αποικίας του δημόσιου και του ιδιωτικού χρέους. Και ενώ, όπως και σήμερα, με κάποιον Ιμπραήμ σε ρόλο Στουρνάρα, δεν θα πετύχαινε ούτε και τότε επανάσταση, θα υπήρχαν σίγουρα πολλοί, άλλου τύπου εμφύλιοι, ανάμεσα στους κάθε λογής προεστούς, κοτζαμπάσηδες, εμπόρους, και πλοιοκτήτες της εποχής, που θα είχαν εξελιχθεί, όπως αντιστοίχως οι παπικοί φοροεισπράκτορες της Ιταλίας, αρχικά σε τραπεζίτες και, στην συνέχεια, σε ασφαλιστές και χρηματιστές. Με τον Σουλτάνο και τον τραπεζίτη πλέον Ιμπραήμ, να έχουν έτσι την πολυτέλεια να χρηματοδοτούν ακόμη και τους εμφύλιους των Ελλήνων, για νάχουν, σε κάθε περίπτωση, το κεφάλι τους ήσυχο. Όπως ακριβώς κάνουν και σήμερα οι νεοσουλτάνοι δανειστές, χρηματοδοτώντας, δια του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, ακόμη και παράνομα, το «διαίρει και βασίλευε» του πολιτικού συστήματος, της διαπλοκής και των ΜΜΕ. Και όπως έκαναν και οι τότε δανειστές της ανεξαρτησίας, παριστώντας ότι δεν ήξεραν δήθεν τι έκαναν, όταν με τα δάνεια της ανεξαρτησίας χρηματοδοτούσαν ενσυνείδητα τον εθνικό διχασμό, τους εμφύλιους, τους κλέφτες του δημοσίου χρήματος και τους νταραβεριτζήδες της μίζας, αντί να χρηματοδοτήσουν πραγματικά την επανάσταση και τον αγώνα της ανεξαρτησίας. Τον αγώνα της εθνικής μας εξάρτησης από το τραπεζικό τους σύστημα χρηματοδότησαν, με τα τοκογλυφικά δανεικά και τα κλεψιμέικα των δανείων της δήθεν ανεξαρτησίας.
Που να τα ήξεραν τόσα γράμματα ο Σουλτάνος και ο Ιμπραήμ, για να καταφέρουν να συλλάβουν και να υλοποιήσουν ένα τέτοιο, ιδιοφυές χρηματοοικονομικό project ;;;
Κάπως έτσι, λοιπόν, οι «καλοί» Φράγκοι, μας έκαναν ισόβια αποικία χρέους, εξασφαλίζοντας την συναινετική κατοχή μας μέχρι να σβήσει ο ήλιος, με αντάλλαγμα την δημιουργική μας ανεξαρτησία, δια της εις άτοπο μετάβασης μας, από την Τουρκοκρατία, στην Τραπεζοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου