ΥΠΕΡΒΑΣΗ NEWS 11/12/2020

 

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ :

ΔΑΝΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ :  ΑΛΗΘΕΙΕΣ & ΨΕΜΜΑΤΑ

Γράφει ο Λεωνίδας Στάμος

Η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων Δημόσιας Διοίκησης (ΓΓΠΣΔΔ) του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης σε συνεργασία με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (ΓΛΚ) του Υπουργείου Οικονομικών, δημιούργησαν μια νέα πληροφοριακή εφαρμογή με την ονομασία «ηλεκτρονικός φάκελος δανειολήπτη».

Η έναρξη του νέου αυτού συστήματος οριοθετείται από την εξέταση καταπτώσεων για δάνεια που έχουν ληφθεί με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.

Εν ολίγοις, όσα κατά καιρούς είχαν γραφτεί και ακουστεί, ότι δηλαδή το υπουργείο Οικονομικών σκόπευε να προβεί για τα ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ ΜΕ ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ στην ΒΕΒΑΙΩΣΗ τους στην ΕΦΟΡΙΑ και να ακολουθήσουν και ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ, τέθηκε σε εφαρμογή !!!

Στα δάνεια με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, περιλαμβάνονται όσα το Ελληνικό Δημόσιο εγγυάται απ’ ευθείας το ίδιο (ενδ. ΟΕΚ, ΟΑΕΔ) και όσα αυτό εγγυάται μέσω της ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «Ελληνική Αναπτυξιακή Τράπεζα ΑΕ» (πρώην ΕΤ.Ε.ΑΝ. ΑΕ όπως είχε μετασχηματιστεί η εταιρεία Τ.Ε.Μ.ΠΜ.Ε ΑΕ).

Το πιστωτικό ίδρυμα, που έχει χορηγήσει το δάνειο ή την πίστωση αφού προβεί στην καταγγελία αυτού, υποβάλλει αίτημα κατάπτωσης της εγγύησης προς τον εγγυητή (Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ή Ελληνική Αναπτυξιακή Τράπεζα ΑΕ). Αμφότερα είδη εγγυήσεων (Δημοσίου ή Ελληνικής Αναπτυξιακής Τράπεζας ΑΕ) αφού καταπέσουν, βεβαιώνονται στην αρμόδια Δ.Ο.Υ. σε βάρος του δανειολήπτη/πιστούχου.

«Βεβαιωμένες οφειλές στις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες και στα Ελεγκτικά Κέντρα, σύμφωνα με τον Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων (ν.δ. 356/1974, Α΄ 90, Κ.Ε.Δ.Ε.), που προέρχονται από επιχειρηματικά δάνεια και δάνεια φυσικών προσώπων, με εκδοθείσες έως και το έτος 2012 υπουργικές αποφάσεις παροχής της εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου, κατ’ εξουσιοδότηση του ν. 2332/1995 (Α΄ 181) ή παροχής της εγγύησης της εταιρείας με την επωνυμία «Ελληνική Αναπτυξιακή Τράπεζα ΑΕ» (πρώην «Εθνικό Ταμείο Επιχειρηματικότητας και Ανάπτυξης ΑΕ») ή της εταιρείας με την επωνυμία «Ταμείο Εγγυοδοσίας Μικρών και Πολύ Μικρών Επιχειρήσεων ΑΕ (ΤΕΜΠΜΕ ΑΕ), όπως ισχύουν, τα οποία είχαν καταστεί ληξιπρόθεσμα στα πιστωτικά ιδρύματα έως τις 7.10.2019, όπως αναγράφεται στο αίτημα κατάπτωσης των τραπεζών στις αρμόδιες Υπηρεσίες, δύνανται να ρυθμίζονται σε έως και εκατόν είκοσι (120) μηνιαίες δόσεις, κατόπιν αίτησης του οφειλέτη, εφόσον έχουν καταχωρισθεί στα βιβλία εισπρακτέων εσόδων της Φορολογικής Διοίκησης από την 7η Οκτωβρίου 2019 μέχρι την ημερομηνία αίτησης για υπαγωγή σε ρύθμιση, με απαλλαγή κατά ποσοστό από τις προσαυξήσεις και τους τόκους εκπρόθεσμης καταβολής που τις επιβαρύνουν ως» ορίζεται στο άρθρο 293 του ν. 4738/2020 (ΦΕΚ Α΄207/24-10-2020).

Η ως άνω ρύθμιση αφορά οφειλές που προέρχονται από επιχειρηματικά δάνεια και δάνεια φυσικών πρoσώπων τα οποία χορηγήθηκαν παλαιότερα, με την εγγύηση των προηγούμενων σχημάτων της Hellenic Development Bank, δηλαδή της ΕΤΕΑΝ ΑΕ και της ΤΕΜΠΜΕ ΑΕ.

Σε κάθε περίπτωση, τα δάνεια και οι πιστώσεις με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, πρέπει ο αντιμετωπίζονται ως αστικές υποθέσεις και όχι ως διοικητικές. Ειδικότερα, με την υπ’ αριθμ. 5/1989 απόφασή του, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο απεφάνθη επί διαφωνίας του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικρατείας ότι, το Δημόσιο που εξοφλεί ένεκα εγγυήσεως τραπεζικό δανεισμό, υπεισέρχεται στα δικαιώματα και υποχρεώσεις της τραπέζης.

Ώντος, το Δημόσιο βεβαιώνει την σχετική οφειλή στην αρμόδια Δ.Ο.Υ. σε βάρος του δανειολήπτη/πιστούχου, η δε αρμόδια Δ.Ο.Υ. εντέλλεται την είσπραξη της οφειλής και την επιδιώκει δια των διατάξεων του Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων (ΚΕΔΕ).

Όμως, ο δανειολήπτης/πιστούχος βρίσκεται σε ευνοϊκότερη θέση έναντι του Δημοσίου παρά έναντι της δανείστριας τράπεζας διότι «…κατά την έννοια του άρθρου 2 § 2 του ΚΕΔΕ νόμιμο τίτλο αποτελεί η πράξη καταλογισμού χρηματικού ποσού εις βάρος διοικουμένου και εντοπίζεται σε δημόσιο έγγραφο, το οποίο εκδίδεται από την αρμόδια αρχή και ενσωματώνει την ατομική διοικητική πράξη, από αυτόν δε (τον τίτλο), με την συνδρομή των δημοσίων ή ιδιωτικών εγγράφων, που τον συνοδεύουν, αποδεικνύεται ή πιθανολογείται βεβαία και εκκαθαρισμένη απαίτηση. Στον νόμιμο τίτλο πρέπει να αναφέρεται η ακριβής αιτία της οφειλής, ώστε, σε περίπτωση αμφισβητήσεως, να είναι δυνατός ο δικαστικός έλεγχος. Τούτο δε, διότι με βάση τον "νόμιμο τίτλο" είναι δυνατόν να επισπευσθεί αναγκαστική εκτέλεση, χωρίς να έχει προηγηθεί διαγνωστική δίκη και έκδοση δικαστικής απόφασης, που θα καθιστούσε σαφείς την αιτία ή τις επιμέρους αιτίες του (φερόμενου ως) οφειλόμενου συνολικού χρέους. Η ανάγκη αυτή καθίσταται εντονότερη, όταν ο ουσιαστικός καθορισμός του χρέους δεν έγινε από το Ελληνικό Δημόσιο (η δράση του οποίου διέπεται από την αρχή και το τεκμήριο της νομιμότητας), αλλά από τρίτο πρόσωπο, όπως είναι ο αρχικός δανειστής, προς τον οποίο το Δημόσιο είχε παράσχει εγγύηση και στη θέση του οποίου αυτό υποκαταστάθηκε, λόγω μη εξοφλήσεως του δανείου από τον οφειλέτη (ΑΠ 175/2015)».

Με απλά λόγια, από το περιεχόμενο των ταμειακών βεβαιώσεων με τους συνοδεύοντες αυτές χρηματικούς καταλόγους πρέπει να προκύπτει η ακριβής αιτία της οφειλής των αναφερόμενων σ' αυτές ποσών. Πρέπει να γίνεται ειδικότερος προσδιορισμός των επί μέρους ποσών, που αναφέρονται στους χρηματικούς καταλόγους, που τις συνοδεύουν, όπως, ποιες είναι οι ληξιπρόθεσμες δόσεις, που οι υπόχρεοι καθυστέρησαν, ποια είναι τα επί μέρους ποσά, με προσδιορισμό αυτών που δεν καλύπτονταν με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου και ποια ποσά απαρτίζουν τα ποσά των τόκων (συμβατικών και υπερημερίας), επί ποιών ποσών, με ποιο ποσοστό (επιτοκίου) και για ποια χρονικά διαστήματα υπολογίσθηκαν τα ποσά αυτά, ώστε να είναι εφικτός ο έλεγχος από τους υποχρέους της ύπαρξης και του ύψους της οφειλής (ΑΠ 175/2015).

Τα ειδικότερα ως άνω στοιχεία, δεν αποτελούν αναγκαίες της απαίτησης προϋποθέσεις όταν απέναντι στον οφειλέτη εμφανίζεται η τράπεζα, καθόσον αυτή (η τράπεζα) έχει φροντίσει να εξασφαλίσει για τον εαυτό της, το τεκμήριο αποδεικτικότητας του ύψους της απαίτησής της με δικονομική συμφωνία (επ’ αυτής θα αναφερθούμε σε άλλο δημοσίευμα).

Εξ όλων των ανωτέρω, διαπιστούνται τα κάτωθι οξύμωρα:

Αφ’ ενός, το Δημόσιο ,ως προς την απόδειξη του απαιτητού χρηματικού ποσού, να βρίσκεται σε δυσμενέστερη θέση έναντι της τραπέζης

Αφ΄ετέρου, το δύσκολα διεκδικήσιμο (από άποψη αποδείξεως) βεβαιωμένο χρηματικό ποσόν, να προκαλεί ποινικές διώξεις, την στιγμή μάλιστα που ως προειπώθηκε, η διαφορά είναι αστικής φύσεως (ίδ. ανωτέρω ΑΕΔ 5/1989) και όχι φορολογικής.

Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί ότι «ο εγγυητής που ικανοποίησε το δανειστή δεν έχει αναγωγή, αν παρέλειψε να αντιτάξει βάσιμες ενστάσεις του πρωτοφειλέτη, που γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει» (859 ΑΚ). Δηλαδή, εφόσον ο δανειολήπτης/πιστούχος προσβάλλει για οιονδήποτε λόγο της δανειστική σύμβαση και γνωστοποιήσει την ένστασή του αυτήν στον εγγυητή Δημόσιο ή Ελληνική Αναπτυξιακή Τράπεζα ΑΕ, ο εγγυητής υποχρεούται να την προβάλει έναντι της τραπέζης και να μην εξοφλήσει το εγγυημένο ποσόν προτού η ένσταση αυτή επιλυθεί, άλλως απολύει το δικαίωμα να στραφεί κατά του δανειολήπτη/πιστούχου.