Πώς θα είναι ο κόσμος σε λίγες εβδομάδες από τώρα;
Βαγγέλης Γέττος
Επειδή έχει αρχίσει να εξαπλώνεται πανδημία λογοκρισίας και αυτολογοκρισίας, ξεκαθαρίζω εξ αρχής το αυτονόητο: προέχει η προστασία και η αυτοπροστασία. Αλλά η «οσμή της ανθρώπινης σάρκας» η οποία έρχεται πίσω από την κουρτίνα που σε λίγο θα αποκαλύψει έναν άλλο κόσμο, δεν με αφήνει σε ησυχία.
Οι θεωρητικοί της κοινωνικής αλλαγής υποστηρίζουν ότι στην Ιστορία, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται με τρόπο που οι κοινωνίες μπορούν να υποστούν αλλαγές που διαφορετικά μπορεί να απαιτούσαν δεκαετίες ή και αιώνες.
Το remote σύστημα εργασίας εξαπλώθηκε παντού, σε μια απέλπιδα προσπάθεια των επιχειρήσεων να σώσουν ό,τι σώζεται. Εκατομμύρια ευρωπαίοι εργάζονται υποχρεωτικά από το σπίτι. Σε άλλους δίνονται άδειες για να προσέχουν τα παιδιά τους. Όμως ένα Volkswagen δεν φτιάχνεται οίκοθεν. Σπίτια δεν κατασκευάζονται με AutoCAD. Εξαγωγές δεν γίνονται χωρίς οδηγούς στο τιμόνι. Εν τω μεταξύ, στην παγκόσμια αγορά αιωρείται η εκτίμηση ότι αν το εμβόλιο για τον ιό δεν αποδοθεί σύντομα στην αγορά, σύντομα μπαίνουμε σε ύφεση τρισχειρότερη του 2008. Αυτό, επί της αρχής, δεν θα με ενδιέφερε διόλου αν τα σπασμένα δεν αναζητούνταν και πάλι από τα γνωστά θύματα. Αν τις άδειες δεν καλούνταν να τις πληρώσουν οι άνθρωποι που τις έχουν πληρώσει εκατό και διακόσιες φορές πάνω. Αν δεν έκοβαν και πάλι τη σύνταξη της γιαγιάς μου. Αν δεν με ήθελαν να δουλεύω μέχρι να πάθω άνοια.
Οι άνθρωποι του 2020, σε Ανατολή και Δύση, προκειμένου να επιβιώσουν, αναγκάστηκαν να αφήσουν τη μοίρα της δημόσιας υγείας σε κυβερνήσεις-τρομοκράτες. Η Κίνα, σε ελάχιστες ημέρες, έθεσε σε εφαρμογή το επόμενο στάδιο πανοπτισμού. Drones εμφανίζονται σαν έντομα δίπλα σε όποιον τολμήσει να βγει από το σπίτι του χωρίς άδεια. Ο πλανήτης έχει να ζήσει τέτοιον καταναγκασμό από τότε που σε κάθε πλευρά του Σιδηρού Παραπετάσματος, οι κυβερνήσεις φρόντιζαν να ποδηγετούν το θυμικό με τακτικές ασκήσεις πυρηνικού πολέμου οδηγώντας τον κόσμο σε υπόγεια καταφύγια. Κι ας γέμιζε ο κόσμος πυρηνικούς αντιδραστήρες, κι ας έσκαγε το Τσέρνομπιλ, κι ας αργόσβηνε θανατηφόρα το Κοζλοντούι. Εκεί, σε εκείνα τα υπόγεια καταφύγια γεννήθηκε άμωμα ο απόλυτος φόβος. Το σχήμα απλό και απροσμέτρητο: «κάποιος με έβαλε εδώ μέσα γιατί ξέρει το καλό μου. Ο ίδιος που με έβαλε εδώ μέσα απειλεί και ο ίδιος με ολική καταστροφή του πλανήτη αλλά, εδώ που φτάσαμε, καλύτερα να σταθώ στο πλευρό του.»
Πως θα είναι η μουσική, ο κινηματογράφος, το θέατρο, το ποδόσφαιρο, οι διαδηλώσεις, οι βόλτες στα πάρκα, τα μπάνια στην παραλία, οι αγκαλιές, τα φιλιά σε λίγους μήνες από τώρα; Πως θα διεξάγεται ο αγώνας για δικαιώματα; Μέσω skype και ψηφοφοριών στο doodle; Πως θα εκμεταλλευτούν την κατάσταση οι οικονομικοί δολοφόνοι χωρών και λαών για να ξαναρίξουν τη διαβίωσή μας στα τάρταρα; Ποιος θα ξαναλανσάρει το μακιαβελικό «να κάνουμε την κρίση ευκαιρία» για να μας γυρίσει σε νέες απερίγραπτες περιπέτειες; Με ποιο εύσχημο ή απροσχημάτιστο τρόπο θα μας πουν ότι «δεν μας φτάνει ο ιός, η ένταξη των μεταναστών και των περιθωριοποιημένων μας έλειπε»;
Η πανδημία από ένα τραγικό γεγονός για την ανθρωπότητα, εξελίσσεται σε ένα μεγάλο βιοεξουσιαστικό πείραμα σε βάρος των ανθρώπων. Σε ευκαιρία. Αντικειμενικά. Όχι συνωμοσιολογικά. Όπως σε κάθε κρίση (πόλεμο, πανδημία, φυσική καταστροφή, προσφυγιά) κάποιοι θα επωφεληθούν ή και θα την εντείνουν για να επωφεληθούν ακόμα περισσότερο. Από τα 12€ ευρώ του Dettol στα περίπτερα της Αθήνας μέχρι την αναθάρρηση της προπαγάνδας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ένας ιός δρόμος. Ποιος πόλεμος θα ξαναθέσει σε λειτουργία τις αλληλοεξαρτώμενες οικονομίες Ε.Ε., Η.Π.Α, Κίνας, Τουρκίας, Ρωσίας κ.ά.;
Αν τώρα το «υγιές εγώ» μας κλείνεται αναγκαστικά –εδώ που φτάσαμε- στο σπίτι του ενώ οι παπάδες έχουν αποδεχθεί το ενδεχόμενο να σκοτώσουν ανθρώπους, αύριο, το ήδη σαπισμένο «εμείς», το βεβλημένο από το σύνδρομο του αλλόφρονος ποντικιού, θα προβληθεί ως «ανθυγειινό».
Η ευθύνη του καθενός μας να προστατεύσει τους άλλους είναι δεδομένη. Όπως είναι δεδομένο ότι οι παραπάνω σκέψεις δεν αφορούν τις επόμενες εβδομάδες αλλά έναν κόσμο που θα γεννηθεί μέσα από αυτές. Ήταν πολλοί οι γνωστοί και άγνωστοι που μετά από πρόσφατο σημείωμά μου[1], μου είπαν- με καλή πρόθεση- ότι συμφωνούν «αλλά ας τα αφήσουμε αυτά τώρα». Ωστόσο αυτό το «τώρα» συνυφαίνεται με το μέλλον της πολιτότητας. Παίρνω τα μέτρα μου όπως όλοι και όλες αλλά αρνούμαι να σκεφτώ μόνο τον κίνδυνο. Αρνούμαι να σκεφτώ μόνο τον θάνατο. Γιατί αυτές τις μέρες λαμβάνουμε ψηφιακές καρτ ποστάλ με πεντακάθαρα πλάνα από αυτό το μέλλον. Γιατί ο ιός βρήκε μια κοινωνία που ήταν ήδη βαθιά άρρωστη και τις ελίτ να αναζητούν απεγνωσμένα την επόμενη αφορμή για να απαιτήσουν κι άλλο αίμα την επαύριο κιόλας της ύφεσης της πανδημίας.
Γι’ αυτό και η επιμονή μου στο τί θα ακολουθήσει. Και αν οι γρίπες των αρχών 21ου αιώνα ήταν το ίδιο θανατηφόρες, η προστιθέμενη αξία για τον καπιταλισμό δεν ήταν η ίδια, μιας που η παγκοσμιοποίηση δεν είχε αγγίξει τη σημερινή ψηφιοποίηση άρα και αυτές τις δυσθεώρητες δυνατότητες παραγωγής και αναπαραγωγής τρόμου. Ο τρόμος σήμερα είναι πολύ πιο καλοπληρωμένος.
Είναι για αυτό το λόγο που δεν ξεκολλά από το μυαλό μου η κλασική -και γι’ αυτό αιώνια προφητική- φράση από την «Πανούκλα» του Καμύ: «Τελικά, τι είναι η πανούκλα; Είναι η ίδια η ζωή».
Έκτακτη ενημέρωση: ο κορονοϊός χτυπάει κυρίως τον εγκέφαλο
Είναι τόσο εκνευριστικό κάθε φορά που ξεσπά μια παγκόσμια κρίση (οικονομική, δημόσιας υγείας, ασφάλειας κ.ά.) να καλείσαι να μελετήσεις εν μια νυκτί την παγκόσμια σχετική βιβλιογραφία για να μπορείς να αντιμετωπίσεις online και face to face την παράνοια που κόβει βόλτες ελεύθερη στους δρόμους.
Είναι τόσο αστείο για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα που η μόνη του επαφή με τα νοσοκομεία είναι η αναγκαία, να αντικρούω επιχειρήματα υστερίας επικαλούμενος στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας όπως τα πολύ χαμηλά στατιστικά θνησιμότητας. Όχι επειδή τα στοιχεία είναι αστεία. Κάθε άλλο. Αλλά επειδή ξαφνικά πρέπει να χαιρετήσεις έναν άνθρωπο που σου απλώνει τον αγκώνα του αντί για το χέρι του.
Είναι τόσο γελοίο ένα ξεχαρβαλωμένο από τη μέγγενη των μνημονίων κράτος όπως το ελληνικό ή από τον μπερλουσκονισμό όπως το ιταλικό να σου ζητά και τα ρέστα. Νοσοκομεία που τελούν ακόμα και σε κανονικές συνθήκες σε κρίση, διάδρομοι όπου τρακάρεις με ράντσα και σκουντουφλάς σε ασθενείς που λουφάζουν σαν τραυματίες σε χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ιδιωτική ασφάλεια που καλπάζει, οι συνταξιούχοι των 400 ευρώ, οι αποκλειστικές των 400 ευρώ: σαν έτοιμοι από καιρό να αφεθούμε στην αγκαλιά μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Είναι τόσο αηδιαστικό να ξέρεις ότι σε 4-5 χρόνια από τώρα ένας υπεράνω υποψίας πατρίκιος της πολιτικής θα βρεθεί και πάλι μπλεγμένος σε ένα σκάνδαλο με υπεράριθμα και υπερκοστολογημένα εμβόλια για έναν ιό που έκανε τον φυσιολογικό του κύκλο. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι θα έχουμε χαζέψει τόσο πολύ που ούτε θα ασχοληθούμε. Και ο κύριος αυτός μπορεί και να διεκδικήσει εκ νέου κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή.
Είναι τόσο αποτρόπαιο να θεωρείσαι εν δυνάμει νοσών. Μοιάζει με το να θεωρείσαι εν δυνάμει δημόσιος κίνδυνος, εγκληματίας, Joker μιας καθημερινότητας που την ελέγχει μια αόρατη καπιταλιστική χείρα – ούτε καν πολιτικές ελίτ πια.
Είναι τρομακτικό να κλείνουν σύνορα και όρια μεταξύ δήμων και οδοφράγματα όπως έγινε στη Λευκωσία όταν με ένα αεροπλάνο από τους Αγίους Τόπους μπορούν να έρθουν τα πάνω κάτω, όταν ακόμα και πριν σκάσει η τρομοκρατία του ιού πήγαινες το παιδί σου ή και το βρέφος σου σε περιόδους επιδημίας να φάει από το ίδιο κουτάλι με καμιά κατοσταριά αγνώστους στην εκκλησία, σαν καλός πατέρας ή μητέρα.
Είναι πολιτικά εγκληματικό στο όνομα του υγιεινισμού να επιδιώκεις να εντείνεις την κοινωνική αποξένωση. Κινητά, tablets, social media, καταναλωτισμός, αγορές από το Amazon και μονήρης χαρά κατά την παράδοση του πακέτου τελικά ήταν σχολικές ασκήσεις μπρος στο μεγάλο σχέδιο. Η Νέα Γλώσσα μάς θέλει όλους επικίνδυνους. Ούτε με τον SARS, ούτε με τις τρελές αγελάδες, ούτε με τη νόσο των πουλερικών, ούτε με των χοίρων, ούτε τον έμπολα δεν επικράτησε τέτοιος πανικός. Και τότε οι νεκροί σωρεύονταν καθημερινά κατά εκατοντάδες. Αλλά τότε, κάθε γωνιά του πλανήτη, από την Κύπρο μέχρι τη Βραζιλία και από τις ΗΠΑ μέχρι το Η.Β., την Ελλάδα και την Ουγγαρία δεν κυβερνιόταν ακόμα είτε από εγκάθετους παρανοϊκούς ηγέτες είτε από πολιτικούς αποφασισμένους να ξεχαρβαλώσουν κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής. Η δημόσια υγεία είναι βαθιά πολιτική έννοια. Γι΄ αυτό και λέγεται δημόσια. Ο Τραμπ και ο Μπολσονάρο ήρθε στην Ευρώπη με το στρατό στους δρόμους για τον “έλεγχο των μεταναστών’’. Σε λίγο θα έρθει με την αυτο-απομόνωση “μπας και’’ ή “ποτέ δεν ξέρεις”.
Είναι εξοργιστικό αυτό το σάπιο παγκόσμιο σύστημα εξουσίας και διακυβέρνησης να εφευρίσκει λόγους για να εξασφαλίζει ένα ακόμα εξάμηνο ζωής γραπωμένο από την καρέκλα. Και πιο εξοργιστικό από αυτό είναι που εμείς προσφέρουμε σαν φοβισμένα ποντικάκια παράταση ζωής στο κλινικά νεκρό μετα-δημοκρατικό σύστημα εξουσίας. Άραγε ξέρουμε πόσους νεκρούς μέτρησε σήμερα το Μεξικό στον πόλεμο των ναρκεμπόρων; Άραγε μάθαμε πόσοι πρόσφυγες ξεψύχησαν στα μπουντρούμια των Λίβυων διακινητών; Άραγε ξέρουμε πόσοι Κύπριοι, Έλληνες, Βούλγαροι, Ρουμάνοι ανάπηροι σήμερα δεν θα μπορέσουν να πάνε στο σούπερ μάρκετ γιατί τα λεφτά για τις αποκλειστικές τελείωσαν; Άραγε μας πέρασε από το μυαλό πόσοι ασυνόδευτοι ανήλικοι βιάζονται αυτή τη στιγμή που μιλάμε σε καράβια και κάτεργα;
Είναι απαίσια η αίσθηση του να προσπαθείς να παραμείνεις λογικός. Και άνθρωπος. Κρατώ την κουβέντα ενός φίλου: “με δαύτους που μπλέξαμε, το χειρότερο που μπορούμε να πάθουμε είναι να χάσουμε την υγειά μας. Τα μυαλά μας όμως δεν επιτρέπεται να τους τα πάμε δώρο.’’
Επειδή έχει αρχίσει να εξαπλώνεται πανδημία λογοκρισίας και αυτολογοκρισίας, ξεκαθαρίζω εξ αρχής το αυτονόητο: προέχει η προστασία και η αυτοπροστασία. Αλλά η «οσμή της ανθρώπινης σάρκας» η οποία έρχεται πίσω από την κουρτίνα που σε λίγο θα αποκαλύψει έναν άλλο κόσμο, δεν με αφήνει σε ησυχία.
Οι θεωρητικοί της κοινωνικής αλλαγής υποστηρίζουν ότι στην Ιστορία, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται με τρόπο που οι κοινωνίες μπορούν να υποστούν αλλαγές που διαφορετικά μπορεί να απαιτούσαν δεκαετίες ή και αιώνες.
Το remote σύστημα εργασίας εξαπλώθηκε παντού, σε μια απέλπιδα προσπάθεια των επιχειρήσεων να σώσουν ό,τι σώζεται. Εκατομμύρια ευρωπαίοι εργάζονται υποχρεωτικά από το σπίτι. Σε άλλους δίνονται άδειες για να προσέχουν τα παιδιά τους. Όμως ένα Volkswagen δεν φτιάχνεται οίκοθεν. Σπίτια δεν κατασκευάζονται με AutoCAD. Εξαγωγές δεν γίνονται χωρίς οδηγούς στο τιμόνι. Εν τω μεταξύ, στην παγκόσμια αγορά αιωρείται η εκτίμηση ότι αν το εμβόλιο για τον ιό δεν αποδοθεί σύντομα στην αγορά, σύντομα μπαίνουμε σε ύφεση τρισχειρότερη του 2008. Αυτό, επί της αρχής, δεν θα με ενδιέφερε διόλου αν τα σπασμένα δεν αναζητούνταν και πάλι από τα γνωστά θύματα. Αν τις άδειες δεν καλούνταν να τις πληρώσουν οι άνθρωποι που τις έχουν πληρώσει εκατό και διακόσιες φορές πάνω. Αν δεν έκοβαν και πάλι τη σύνταξη της γιαγιάς μου. Αν δεν με ήθελαν να δουλεύω μέχρι να πάθω άνοια.
Οι άνθρωποι του 2020, σε Ανατολή και Δύση, προκειμένου να επιβιώσουν, αναγκάστηκαν να αφήσουν τη μοίρα της δημόσιας υγείας σε κυβερνήσεις-τρομοκράτες. Η Κίνα, σε ελάχιστες ημέρες, έθεσε σε εφαρμογή το επόμενο στάδιο πανοπτισμού. Drones εμφανίζονται σαν έντομα δίπλα σε όποιον τολμήσει να βγει από το σπίτι του χωρίς άδεια. Ο πλανήτης έχει να ζήσει τέτοιον καταναγκασμό από τότε που σε κάθε πλευρά του Σιδηρού Παραπετάσματος, οι κυβερνήσεις φρόντιζαν να ποδηγετούν το θυμικό με τακτικές ασκήσεις πυρηνικού πολέμου οδηγώντας τον κόσμο σε υπόγεια καταφύγια. Κι ας γέμιζε ο κόσμος πυρηνικούς αντιδραστήρες, κι ας έσκαγε το Τσέρνομπιλ, κι ας αργόσβηνε θανατηφόρα το Κοζλοντούι. Εκεί, σε εκείνα τα υπόγεια καταφύγια γεννήθηκε άμωμα ο απόλυτος φόβος. Το σχήμα απλό και απροσμέτρητο: «κάποιος με έβαλε εδώ μέσα γιατί ξέρει το καλό μου. Ο ίδιος που με έβαλε εδώ μέσα απειλεί και ο ίδιος με ολική καταστροφή του πλανήτη αλλά, εδώ που φτάσαμε, καλύτερα να σταθώ στο πλευρό του.»
Πως θα είναι η μουσική, ο κινηματογράφος, το θέατρο, το ποδόσφαιρο, οι διαδηλώσεις, οι βόλτες στα πάρκα, τα μπάνια στην παραλία, οι αγκαλιές, τα φιλιά σε λίγους μήνες από τώρα; Πως θα διεξάγεται ο αγώνας για δικαιώματα; Μέσω skype και ψηφοφοριών στο doodle; Πως θα εκμεταλλευτούν την κατάσταση οι οικονομικοί δολοφόνοι χωρών και λαών για να ξαναρίξουν τη διαβίωσή μας στα τάρταρα; Ποιος θα ξαναλανσάρει το μακιαβελικό «να κάνουμε την κρίση ευκαιρία» για να μας γυρίσει σε νέες απερίγραπτες περιπέτειες; Με ποιο εύσχημο ή απροσχημάτιστο τρόπο θα μας πουν ότι «δεν μας φτάνει ο ιός, η ένταξη των μεταναστών και των περιθωριοποιημένων μας έλειπε»;
Η πανδημία από ένα τραγικό γεγονός για την ανθρωπότητα, εξελίσσεται σε ένα μεγάλο βιοεξουσιαστικό πείραμα σε βάρος των ανθρώπων. Σε ευκαιρία. Αντικειμενικά. Όχι συνωμοσιολογικά. Όπως σε κάθε κρίση (πόλεμο, πανδημία, φυσική καταστροφή, προσφυγιά) κάποιοι θα επωφεληθούν ή και θα την εντείνουν για να επωφεληθούν ακόμα περισσότερο. Από τα 12€ ευρώ του Dettol στα περίπτερα της Αθήνας μέχρι την αναθάρρηση της προπαγάνδας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ένας ιός δρόμος. Ποιος πόλεμος θα ξαναθέσει σε λειτουργία τις αλληλοεξαρτώμενες οικονομίες Ε.Ε., Η.Π.Α, Κίνας, Τουρκίας, Ρωσίας κ.ά.;
Αν τώρα το «υγιές εγώ» μας κλείνεται αναγκαστικά –εδώ που φτάσαμε- στο σπίτι του ενώ οι παπάδες έχουν αποδεχθεί το ενδεχόμενο να σκοτώσουν ανθρώπους, αύριο, το ήδη σαπισμένο «εμείς», το βεβλημένο από το σύνδρομο του αλλόφρονος ποντικιού, θα προβληθεί ως «ανθυγειινό».
Η ευθύνη του καθενός μας να προστατεύσει τους άλλους είναι δεδομένη. Όπως είναι δεδομένο ότι οι παραπάνω σκέψεις δεν αφορούν τις επόμενες εβδομάδες αλλά έναν κόσμο που θα γεννηθεί μέσα από αυτές. Ήταν πολλοί οι γνωστοί και άγνωστοι που μετά από πρόσφατο σημείωμά μου[1], μου είπαν- με καλή πρόθεση- ότι συμφωνούν «αλλά ας τα αφήσουμε αυτά τώρα». Ωστόσο αυτό το «τώρα» συνυφαίνεται με το μέλλον της πολιτότητας. Παίρνω τα μέτρα μου όπως όλοι και όλες αλλά αρνούμαι να σκεφτώ μόνο τον κίνδυνο. Αρνούμαι να σκεφτώ μόνο τον θάνατο. Γιατί αυτές τις μέρες λαμβάνουμε ψηφιακές καρτ ποστάλ με πεντακάθαρα πλάνα από αυτό το μέλλον. Γιατί ο ιός βρήκε μια κοινωνία που ήταν ήδη βαθιά άρρωστη και τις ελίτ να αναζητούν απεγνωσμένα την επόμενη αφορμή για να απαιτήσουν κι άλλο αίμα την επαύριο κιόλας της ύφεσης της πανδημίας.
Γι’ αυτό και η επιμονή μου στο τί θα ακολουθήσει. Και αν οι γρίπες των αρχών 21ου αιώνα ήταν το ίδιο θανατηφόρες, η προστιθέμενη αξία για τον καπιταλισμό δεν ήταν η ίδια, μιας που η παγκοσμιοποίηση δεν είχε αγγίξει τη σημερινή ψηφιοποίηση άρα και αυτές τις δυσθεώρητες δυνατότητες παραγωγής και αναπαραγωγής τρόμου. Ο τρόμος σήμερα είναι πολύ πιο καλοπληρωμένος.
Είναι για αυτό το λόγο που δεν ξεκολλά από το μυαλό μου η κλασική -και γι’ αυτό αιώνια προφητική- φράση από την «Πανούκλα» του Καμύ: «Τελικά, τι είναι η πανούκλα; Είναι η ίδια η ζωή».
Έκτακτη ενημέρωση: ο κορονοϊός χτυπάει κυρίως τον εγκέφαλο
Είναι τόσο εκνευριστικό κάθε φορά που ξεσπά μια παγκόσμια κρίση (οικονομική, δημόσιας υγείας, ασφάλειας κ.ά.) να καλείσαι να μελετήσεις εν μια νυκτί την παγκόσμια σχετική βιβλιογραφία για να μπορείς να αντιμετωπίσεις online και face to face την παράνοια που κόβει βόλτες ελεύθερη στους δρόμους.
Είναι τόσο αστείο για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα που η μόνη του επαφή με τα νοσοκομεία είναι η αναγκαία, να αντικρούω επιχειρήματα υστερίας επικαλούμενος στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας όπως τα πολύ χαμηλά στατιστικά θνησιμότητας. Όχι επειδή τα στοιχεία είναι αστεία. Κάθε άλλο. Αλλά επειδή ξαφνικά πρέπει να χαιρετήσεις έναν άνθρωπο που σου απλώνει τον αγκώνα του αντί για το χέρι του.
Είναι τόσο γελοίο ένα ξεχαρβαλωμένο από τη μέγγενη των μνημονίων κράτος όπως το ελληνικό ή από τον μπερλουσκονισμό όπως το ιταλικό να σου ζητά και τα ρέστα. Νοσοκομεία που τελούν ακόμα και σε κανονικές συνθήκες σε κρίση, διάδρομοι όπου τρακάρεις με ράντσα και σκουντουφλάς σε ασθενείς που λουφάζουν σαν τραυματίες σε χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ιδιωτική ασφάλεια που καλπάζει, οι συνταξιούχοι των 400 ευρώ, οι αποκλειστικές των 400 ευρώ: σαν έτοιμοι από καιρό να αφεθούμε στην αγκαλιά μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Είναι τόσο αηδιαστικό να ξέρεις ότι σε 4-5 χρόνια από τώρα ένας υπεράνω υποψίας πατρίκιος της πολιτικής θα βρεθεί και πάλι μπλεγμένος σε ένα σκάνδαλο με υπεράριθμα και υπερκοστολογημένα εμβόλια για έναν ιό που έκανε τον φυσιολογικό του κύκλο. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι θα έχουμε χαζέψει τόσο πολύ που ούτε θα ασχοληθούμε. Και ο κύριος αυτός μπορεί και να διεκδικήσει εκ νέου κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή.
Είναι τόσο αποτρόπαιο να θεωρείσαι εν δυνάμει νοσών. Μοιάζει με το να θεωρείσαι εν δυνάμει δημόσιος κίνδυνος, εγκληματίας, Joker μιας καθημερινότητας που την ελέγχει μια αόρατη καπιταλιστική χείρα – ούτε καν πολιτικές ελίτ πια.
Είναι τρομακτικό να κλείνουν σύνορα και όρια μεταξύ δήμων και οδοφράγματα όπως έγινε στη Λευκωσία όταν με ένα αεροπλάνο από τους Αγίους Τόπους μπορούν να έρθουν τα πάνω κάτω, όταν ακόμα και πριν σκάσει η τρομοκρατία του ιού πήγαινες το παιδί σου ή και το βρέφος σου σε περιόδους επιδημίας να φάει από το ίδιο κουτάλι με καμιά κατοσταριά αγνώστους στην εκκλησία, σαν καλός πατέρας ή μητέρα.
Είναι πολιτικά εγκληματικό στο όνομα του υγιεινισμού να επιδιώκεις να εντείνεις την κοινωνική αποξένωση. Κινητά, tablets, social media, καταναλωτισμός, αγορές από το Amazon και μονήρης χαρά κατά την παράδοση του πακέτου τελικά ήταν σχολικές ασκήσεις μπρος στο μεγάλο σχέδιο. Η Νέα Γλώσσα μάς θέλει όλους επικίνδυνους. Ούτε με τον SARS, ούτε με τις τρελές αγελάδες, ούτε με τη νόσο των πουλερικών, ούτε με των χοίρων, ούτε τον έμπολα δεν επικράτησε τέτοιος πανικός. Και τότε οι νεκροί σωρεύονταν καθημερινά κατά εκατοντάδες. Αλλά τότε, κάθε γωνιά του πλανήτη, από την Κύπρο μέχρι τη Βραζιλία και από τις ΗΠΑ μέχρι το Η.Β., την Ελλάδα και την Ουγγαρία δεν κυβερνιόταν ακόμα είτε από εγκάθετους παρανοϊκούς ηγέτες είτε από πολιτικούς αποφασισμένους να ξεχαρβαλώσουν κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής. Η δημόσια υγεία είναι βαθιά πολιτική έννοια. Γι΄ αυτό και λέγεται δημόσια. Ο Τραμπ και ο Μπολσονάρο ήρθε στην Ευρώπη με το στρατό στους δρόμους για τον “έλεγχο των μεταναστών’’. Σε λίγο θα έρθει με την αυτο-απομόνωση “μπας και’’ ή “ποτέ δεν ξέρεις”.
Είναι εξοργιστικό αυτό το σάπιο παγκόσμιο σύστημα εξουσίας και διακυβέρνησης να εφευρίσκει λόγους για να εξασφαλίζει ένα ακόμα εξάμηνο ζωής γραπωμένο από την καρέκλα. Και πιο εξοργιστικό από αυτό είναι που εμείς προσφέρουμε σαν φοβισμένα ποντικάκια παράταση ζωής στο κλινικά νεκρό μετα-δημοκρατικό σύστημα εξουσίας. Άραγε ξέρουμε πόσους νεκρούς μέτρησε σήμερα το Μεξικό στον πόλεμο των ναρκεμπόρων; Άραγε μάθαμε πόσοι πρόσφυγες ξεψύχησαν στα μπουντρούμια των Λίβυων διακινητών; Άραγε ξέρουμε πόσοι Κύπριοι, Έλληνες, Βούλγαροι, Ρουμάνοι ανάπηροι σήμερα δεν θα μπορέσουν να πάνε στο σούπερ μάρκετ γιατί τα λεφτά για τις αποκλειστικές τελείωσαν; Άραγε μας πέρασε από το μυαλό πόσοι ασυνόδευτοι ανήλικοι βιάζονται αυτή τη στιγμή που μιλάμε σε καράβια και κάτεργα;
Είναι απαίσια η αίσθηση του να προσπαθείς να παραμείνεις λογικός. Και άνθρωπος. Κρατώ την κουβέντα ενός φίλου: “με δαύτους που μπλέξαμε, το χειρότερο που μπορούμε να πάθουμε είναι να χάσουμε την υγειά μας. Τα μυαλά μας όμως δεν επιτρέπεται να τους τα πάμε δώρο.’’
ΠΗΓΗ
https://3pointmagazine.gr/pos-tha-einai-o-kosmos-se-liges-evdomades-apo-tora/?fbclid=IwAR2QDn69caFln6rp1Fj2t-AASWrNqPdywSIGVkXuScFNCFSXaHKQ3e1D9b0#_ftn1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου