Αν δεν ήταν για το μεροκάματο, στα μπουζούκια, την Πρωτοχρονιά, δεν θα πήγαιναν ούτε οι τραγουδιστές.....
Ο Νίκος Συρίγος γράφει γιατί το πρώτο τραπέζι πίστα είναι η χειρότερη επιλογή που μπορείς να κάνεις για το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς....
Οι Έλληνες έχουμε μια τάση να θέλουμε να τα ζήσουμε όλα σε ένα βράδυ. Ή σε ένα μπάνιο στη θάλασσα. Ή σε μια εκδρομή. Είναι κάποιες φορές, που τη ζωή μας, τις στιγμές μας τις πιέζουμε τόσο μέχρι να… σκάσουν. Σαν να μας έχουν κλεισμένους, φυλακισμένους κάπου και να μας απελευθερώνουν για μια νύχτα, μια βουτιά, μια μέρα. Την πρώτη φορά το παρατήρησε και μου το’πε ένας σοφός φίλος από τη Σύρο: «Δεν πάω στις παραλίες που πάτε οι Αθηναίοι. Εσείς τη θάλασσα τη βιάζετε. Θέλετε σε μια βουτιά να τα κάνετε όλα», μου είχε πει. Έτσι είναι και τα μπουζούκια την Πρωτοχρονιά. Σαν τις παραλίες το καλοκαίρι. Δεκαπενταύγουστος. Χειρότερο δεν έχεις.
Μην σου τύχει. Μου έτυχε μια φορά. Κι είπα «Ποτέ ξανά». Όσοι πάνε στα μπουζούκια, είτε για να, είτε αφού έχουν αλλάξει χρόνο, πάνε σαν τους Ινδιάνους. Αλαλάζοντας. Και θέλουν να τα κάνουν όλα. Να πιούνε πολύ, να τραγουδήσουν, λάθος, να φωνάξουν πολύ, να βγάλουν πολλές selfie με ΟΛΟΥΣ τους τραγουδιστές, να χορέψουν πάρα πολύ πάνω στην πίστα, στο τραπέζι, στην καρέκλα, στον τραγουδιστή! Να κάνουν οι ίδιοι τους τραγουδιστές. Να χαϊδέψουν, να φιλήσουν, να ζουμπήξουν τον τραγουδιστή.
Το κυριότερο όμως; Να πουλήσουν μούρη για όλο τον υπόλοιπο χρόνο!
Με κάθε τρόπο. Από το ντύσιμο τους («κι εσύ λάμπεις Μπάμπη μου»), μέχρι τον τρόπο που θα κάτσουν στο τραπέζι… Όταν και αν κάτσουν. Γιατί συνήθως, θα είναι όρθιοι. Κι όχι οι πίσω που όπως και να το πεις, δεν βλέπουν καλά, αλλά οι πρώτο τραπέζι πίστα. Για να τους δουν οι πίσω, που δεν έχουν πάει για να δουν ποιοι κάθονται μπροστά αλλά για τον τραγουδιστή… Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για τον φιγουρατζή.
Κι αυτό γίνεται παντού. Από το πιο μικρό «σχήμα» μέχρι το πιο μεγάλο. Κι ήταν κάπως καλύτερα, παλιά, προ social media. Όταν όλοι αυτοί απέκτησαν κοινό, ξέφυγαν. Τώρα για ένα like παραπάνω και μάλιστα πρωτοχρονιάτικο, σαν το λαχείο ένα πράμα, κάθεσαι πιο όρθιος και από τον τσολιά στο Σύνταγμα. Σε όλο το πρόγραμμα… Και μετά το πρόγραμμα μην σου πω.
Για να μην το κουράζουμε. Αν η πληγή που ακούει στο όνομα «μούρη», σε μια απλή μέρα στα μπουζούκια «αιμορραγεί», την Πρωτοχρονιά τον στέλνει τον μακαρίτη. Μαζί και τα όνειρα σου να αλλάξεις χρόνο με τον αγαπημένο σου τραγουδιστή. Που -μεταξύ μας- δεν θα πήγαινε ούτε ο ίδιος στα μπουζούκια, αυτή τη μέρα…
Αλλά ας όψεται το μεροκάματο.
Κι αυτό γίνεται παντού. Από το πιο μικρό «σχήμα» μέχρι το πιο μεγάλο. Κι ήταν κάπως καλύτερα, παλιά, προ social media. Όταν όλοι αυτοί απέκτησαν κοινό, ξέφυγαν. Τώρα για ένα like παραπάνω και μάλιστα πρωτοχρονιάτικο, σαν το λαχείο ένα πράμα, κάθεσαι πιο όρθιος και από τον τσολιά στο Σύνταγμα. Σε όλο το πρόγραμμα… Και μετά το πρόγραμμα μην σου πω.
Για να μην το κουράζουμε. Αν η πληγή που ακούει στο όνομα «μούρη», σε μια απλή μέρα στα μπουζούκια «αιμορραγεί», την Πρωτοχρονιά τον στέλνει τον μακαρίτη. Μαζί και τα όνειρα σου να αλλάξεις χρόνο με τον αγαπημένο σου τραγουδιστή. Που -μεταξύ μας- δεν θα πήγαινε ούτε ο ίδιος στα μπουζούκια, αυτή τη μέρα…
Αλλά ας όψεται το μεροκάματο.
ΠΗΓΗ
https://www.ratpack.gr/buzz/opinions/story/9312/sta-mpoyzoykia-tin-protoxronia-den-pane-oyte-oi-tragoydistes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου