Του Νίκου Μαυραγάννη*
Είναι φορές, που αισθάνεσαι απογοήτευση για τις προσπάθειες, που έχεις καταβάλλει προς μία κατεύθυνση. Μία τέτοια ημέρα δυστυχώς είναι και η σημερινή.
Από το 2014, ως τότε Γραμματέας Τεκμηρίωσης των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, προσπάθησα να επηρεάσω τη ροή των πραγμάτων, ώστε να ενταχθούν στο Ελληνικό Σύστημα Ρύθμισης Χρεών έννοιες, όπως η αξιοπρεπής διαβίωση του Ανθρώπου ως θεμιτό όριο και φραγμός της απαίτησης των Τραπεζών, ή η ολιστική αντιμετώπιση όλων των χρεών ενός οφειλέτη με βάση την Αρχή της Αναλογίας, αφού ήταν πάντα προφανές, πως η ρύθμιση χρεών έναντι των τραπεζών, χωρίς όμως παράλληλη ρύθμιση και λήψη υπόψη των χρεών έναντι του δημοσίου, των ασφαλιστικών ταμείων κλπ, αλλά και έναντι των λοιπών ιδιωτών, θα κατέληγε αναποτελεσματική, ενώ ουδέποτε θα επανερχόταν η κοινωνική ειρήνευση, ούτε βέβαια η εύρυθμη λειτουργία της αγοράς.
Και ενώ οι βασικές αυτές αρχές, έστω και εν μέρει, έστω και με δυσκολία πολλές φορές, ενσωματώνονταν στα νομοθετήματα, που επακολούθησαν, ήρθε αίφνης, σε γενική απογοήτευση όλων, η τροπολογία για την προστασία της πρώτης κατοικίας.
Προφανώς από την παντελή απουσία προστασίας όλοι φαντάζομαι προτιμούμε να υπάρχει κάποιας μορφής προστασία.
Ωστόσο οφείλουμε να στιγματίσουμε με όλες τις δυνάμεις μας τρία κυρίως σημεία του νέου προτεινόμενου(σ.σ. ψηφισμένου πλέον) συστήματος προστασίας της α’ κατοικίας, δηλαδή ότι:
- Ακόμα και στην περίπτωση που ο δανειολήπτης συμφωνήσει με τους κυρίως δανειστές του στη ρύθμιση των οφειλών και τηρεί τη ρύθμιση αυτή, οι τράπεζες μπορούν να εκπλειστηριάσουν όλη την υπόλοιπη περιουσία του.
- Όποια τράπεζα δε συμφωνήσει στη συμφωνία, που ήδη έχει κάνει ο δανειολήπτης με τις υπόλοιπες τράπεζες, μπορεί να προχωρήσει πλειστηριασμό σε βάρος της α’ κατοικίας του δανειολήπτη.
- Ενώ όλα τα ανωτέρω συμβαίνουν, παραλλήλως ζητείται από τον οφειλέτη – δανειολήπτη, για να διασώσει – ελλιπώς και υπό προϋποθέσεις – την κύρια κατοικία του, να πληρώσει 20% περισσότερο από την αξία αυτής, δηλαδή τουλάχιστον 20% περισσότερο από όσα θα έπαιρναν οι τράπεζες, αν έβγαζαν στο πλειστηριασμό την κατοικία του. Και μάλιστα όλα αυτά, ΧΩΡΙΣ να διασώζεται η λοιπή περιουσία του δανειολήπτη, ακόμα και αν πληρώνονται όλες οι δόσεις.
Υπό αυτό το πρίσμα οι πιο πάνω ασφυκτικοί νομικοί και οικονομικοί όροι δημιουργούν ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΚΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗΣ ΟΜΗΡΙΑΣ, που ΔΕΝ ταιριάζουν στην έννοια της αξιοπρεπούς διαβίωσης, που ΔΕΝ ταιριάζουν σε συνανθρώπους μας.
Αν κρίνουμε, δε, από το γεγονός της απροσχημάτιστης και ασυγκράτητης χαράς των τραπεζικών κύκλων για το νομοσχέδιο, εκεί κάπου πρέπει να αναζητήσουμε και τον εμπνευστή του…….
Για τους πιο πάνω – μεταξύ άλλων – λόγους νομίζω, ότι η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, σεβόμενη την ιστορική παρακαταθήκη της στους αγώνες για εισαγωγή των ανθρωπιστικών αξιών στην οικονομική ζωή του τόπου, θα βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση έως την ικανοποιητική προάσπιση και θεμελίωση των παραπάνω αρχών.
Άλλωστε είπαμε. Όταν οι τραπεζικοί κύκλοι συμφωνούν, εμείς προβληματιζόμαστε!
Ο Αγώνας συνεχίζεται…
*Δικηγόρος- πρώην υπουργός
Από το dikastiko.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου