ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΥΝΑΝΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ
Οι μίζες στο CDU και το ξεπούλημα στην Ανατολική Γερμανία !!!
Ας θυμηθούμε δύο παλαιότερα αποσπάσματα από άρθρα της Ελευθεροτυπίας και του Ποντικιού !!!
Πολλοί έχουν κατά καιρούς σχολιάσει ότι την πραγματική εξουσία στο Βερολίνο δεν την έχει η καγκελάριος Μέρκελ, αλλά ο υπουργός της των Οικονομικών, ο «λευκός ιππότης του νόμου και της αρετής», Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Πράγματι, ενώ η καγκελάριος προστατεύει τη δημόσια εικόνα της, αποφεύγοντας να εκτεθεί σε καταστάσεις που θα την κάνουν λιγότερο δημοφιλή στους Γερμανούς ψηφοφόρους, ο κ. Σόιμπλε αναλαμβάνει -με ευχαρίστηση, όπως δείχνει το ύφος του- όλες τις «βρομοδουλειές».
Με σταθερότητα και μεθοδικότητα, επιβάλλει τη «μαστίγωση» των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης, επιβάλλοντας τα μέτρα που εξυπηρετούν το συμφέρον της Γερμανίας, ασχέτως αν αυτά σημαίνουν ότι οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση βυθίζονται σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, ανεργία και κοινωνική διάλυση.
Ο εκλεκτός
Ο κ. Σόιμπλε, όμως, δεν προοριζόταν πάντα να παίζει το ρόλο του «δεύτερου» και του κακού. Στα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν ο πολιτικός προστάτης και μέντοράς του, ο καγκελάριος Κολ, έχασε με μεγάλη διαφορά τις εκλογές και παραιτήθηκε από την ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών (CDU), ο κ. Σόιμπλε τον διαδέχτηκε χωρίς να χρειαστεί να δώσει μάχη.
Ηταν ο εκλεκτός του «πατέρα της γερμανικής επανένωσης και του ευρώ». Εκείνος που ύστερα από μία, έστω δύο θητείες στην αντιπολίτευση θα γινόταν καγκελάριος. Η ιστορία όμως είχε άλλα σχέδια γι' αυτόν.
Λίγο καιρό αφότου ανέλαβε την ηγεσία του CDU, με αφορμή την παράνομη δωρεά ενός εκατομμυρίου μάρκων από έναν Γερμανό επιχειρηματία και έμπορο όπλων, ξέσπασε ένα σκάνδαλο που σε μεγάλο βαθμό διέλυσε το κύρος του Χέλμουτ Κολ και το ηγετικό μέλλον του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: οι Χριστιανοδημοκράτες επί χρόνια έκρυβαν «ανώνυμες ενισχύσεις» εκατομμυρίων μάρκων, διατηρούσαν κρυφούς λογαριασμούς στην Ελβετία, όπου «ξέπλεναν» παράνομες χρηματοδοτήσεις από εταιρείες και ισχυρούς επιχειρηματίες ή μεσάζοντές τους.
Ο κ. Κολ αναγκάστηκε να παραδεχτεί την αλήθεια, αλλά αρνήθηκε σταθερά να αποκαλύψει τους δωρητές, επικαλούμενος ότι δεσμευόταν από το λόγο της τιμής του! Ούτε αποκάλυψε ποτέ το ύψος των χρηματοδοτήσεων και των παράνομων λογαριασμών, που, όπως φαίνεται, πρέπει να ανέρχονταν σε εκατοντάδες εκατομμύρια μάρκα.
Το «φακελάκι»
Αν και παραδέχτηκε ότι το κόμμα του είχε δημιουργήσει το παράνομο σύστημα χρηματοδότησης που το βοηθούσαν να παραμένει στην εξουσία, ισχυριζόταν ότι αυτό δεν αποτελούσε διαφθορά, ούτε ότι είχε χρηματιστεί ο ίδιος προσωπικά!
Μεσούντος του σκανδάλου, στις 10 Ιανουαρίου του 2000, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αναγκάστηκε επίσης να παραδεχτεί ότι και ο ίδιος είχε παραλάβει ένα φάκελο με 100.000 μάρκα από τον ίδιο έμπορο όπλων που στάθηκε η πρώτη πέτρα του σκανδάλου (και αργότερα καταδικάστηκε σε 8ετή φυλάκιση για φοροδιαφυγή), αλλά αρνήθηκε ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα δωροδοκίας. Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 16 Φεβρουαρίου, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματος και τον διαδέχτηκε η σημερινή καγκελάριος.
Μετέπειτα έρευνες και πληροφορίες έριξαν κάποιο φως στις εταιρείες, στους επιχειρηματίες αλλά και σε ξένες κυβερνήσεις που στήριζαν το CDU και συνδέονταν με συγκεκριμένες προμήθειες. Οπως η προμήθεια αρμάτων μάχης από την εταιρεία Thyssen προς τη Σαουδική Αραβία, η πώληση ενός διυλιστηρίου στην πρώην Ανατολική Γερμανία σε γαλλική εταιρεία, και πολλά άλλα. Το πρώτο ένα εκατομμύριο από τον έμπορο όπλων αποδείχθηκε ότι είχε χρησιμοποιηθεί. Για τις παράνομες χρηματοδοτήσεις και το «ξέπλυμα» στο CDU επιβλήθηκε από τον πρόεδρο της Βουλής πρόστιμο 48,8 εκατ. μάρκων.
Συμβιβασμός
Ο ίδιος ο κ. Κολ κινδύνευσε να βρεθεί κατηγορούμενος για το σκάνδαλο, κάτι που θα σήμαινε ακόμη και τη φυλάκισή του, αλλά τελικώς «συμβιβάστηκε» πληρώνοντας 150.000 μάρκα στη γερμανική κυβέρνηση και 150.000 μάρκα σε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Δύο άλλοι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο επίσης απέφυγαν τη δίωξη, πληρώνοντας από περίπου 50.000 μάρκα. Δεν είναι ανεξήγητη η προθυμία των δικαστικών αρχών να κλείσουν μια τόσο σοβαρή υπόθεση με τέτοιες συμβολικές ποινές (όπως έγινε και με τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση δωροδοκιών της Siemens).
Αν γινόταν δίκη κατά του κ. Κολ και του κ. Σόιμπλε για το «μαύρο χρήμα», μοιραία θα αποκαλύπτονταν οι μεγάλες γερμανικές εταιρείες που εμπλέκονταν και η ενδεχόμενη δική τους καταδίκη για δωροδοκία θα σήμαινε τον αποκλεισμό τους από κάθε δημόσιο διαγωνισμό στην Ευρωπαϊκή Ενωση και αλλού, δηλαδή την οικονομική τους καταστροφή. Οπότε το δίκαιο πήρε δεύτερη μοίρα απέναντι στο συμφέρον...
(....)Όπως είναι γνωστό, στις 9.11.1989 έπεσε το Τείχος του Βερολίνου και μπήκε σε τροχιά η επανένωση, η οποία ολοκληρώθηκε, στο γραφειοκρατικό και τυπικό της κομμάτι, έναν χρόνο μετά. Στις 18.5.1990 υπογράφτηκε στη Βόννη από τις κυβερνήσεις Ανατολικής - Δυτικής Γερμανίας η συμφωνία για τη νομισματική, οικονομική και κοινωνική ένωση των δύο κρατών, που τέθηκε σε ισχύ από την 1.7.1990. Στις 31.8.1990, τέλος, υπεγράφη η συνθήκη Ενοποίησης και στις 2.12 της ίδιας χρονιάς διεξήχθησαν οι πρώτες εκλογές της ενωμένης Γερμανίας.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν πούμε ότι, την εποχή που η Θάτσερ ολοκλήρωνε τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα στη Βρετανία, ο Σόιμπλε πήρε τη σκυτάλη και... ξεπέρασε την Αγγλίδα πρωθυπουργό βγάζοντας το άχτι του πάνω στα αποκαΐδια της Αν. Γερμανίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις στο κουφάρι της DDR δεν είχαν ιστορικό προηγούμενο σε έκταση σε όλη την Ευρώπη. Ο Σόιμπλε, ως υπουργός Εσωτερικών, σχεδίασε μέχρι λεπτομέρειας το πώς θα ολοκληρωθεί το πρότζεκτ το συντομότερο, με τακτική «Σοκ και Δέος». Και η υλοποίηση έγινε άμεσα.
Η ντε φάκτο προσάρτηση ξεκίνησε με δημιουργία κρατιδίων στο έδαφος της Αν. Γερμανίας, στα ίδια ακριβώς πρότυπα των δυτικογερμανικών. Ο Σόιμπλε αγνόησε τις φωνές για στρογγυλό τραπέζι απ’ όλες τις πλευρές, ώστε να διαφυλαχθεί η όποια κληρονομιά της Αν. Γερμανίας, και ειδικά όσον αφορά τα θετικά από το κοινωνικό κράτος, αφαιρώντας έτσι την όποια δυναμική να υπάρχει έστω και υποψία από «ανατολικό μπλοκ» στην ενωμένη Γερμανία.
Ο πρώτος στόχος του Σόιμπλε, που ανέλαβε μόνος του όλο το τεχνοκρατικό σκέλος της ενοποίησης, με τον Κολ να έχει την πολιτική διαχείριση, ήταν η διάλυση των δομών της Αν. Γερμανίας και το ξερίζωμα του συστήματος εκ βάθρων. Οι εκκαθαρίσεις του υπουργείου Εσωτερικών από τις κομμουνιστικές... στάχτες μόλις είχαν αρχίσει. Πώς έγινε αυτό;
◆ Αμέσως ξηλώθηκαν όσοι κατείχαν νευραλγική θέση στα πανεπιστήμια της Αν. Γερμανίας. Το ίδιο συνέβη και με τα χαμηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης. Από δάσκαλοι μέχρι καθηγητές πανεπιστημίων εκδιώχθηκαν από τα πόστα τους. Ο τομέας της Παιδείας παραδόθηκε αμέσως στη δυτική πλευρά, ώστε να αποφευχθεί ένα ντόμινο μετάδοσης της «αντίθετης» κουλτούρας.
◆ Οι 25 ανατολικογερμανικές εφημερίδες εξαγοράστηκαν όλες, αφού πρώτα βγήκαν στο σφυρί από το γερμανικό ΤΑΙΠΕΔ. Ο Τύπος της Αν. Γερμανίας πωλήθηκε αποκλειστικά σε μεγάλους δυτικογερμανικούς εκδοτικούς οίκους ή δημοσιογραφικούς ομίλους κι όχι σε ξένους επιχειρηματίες τύπου Μέρντοχ. Σε καίριες επιτελικές θέσεις από το 1990 και ύστερα δεν τοποθετήθηκε κανένα στέλεχος προερχόμενο από την Αν. Γερμανία σ’ αυτές τις επιχειρήσεις.
◆ Αστυνομία και στρατός διαλύθηκαν επιτόπου και οι όποιοι θύλακοι του κομμουνιστικού καθεστώτος ξηλώθηκαν άμεσα. Η ρετσινιά της Στάζι στιγμάτισε δικαίους και αδίκους.
Το ξεπούλημα
Με Παιδεία, Τύπο και ένστολους εκτός παιχνιδιού, οι δομές της Αν. Γερμανίας είχαν ξεριζωθεί πριν καλά καλά ολοκληρωθεί η οικονομική και κοινωνική ενοποίηση. Το γήπεδο πλέον ήταν άδειο. Επιχειρήσεις ξεπουλήθηκαν ή έβαλαν λουκέτο, τα πάντα άλλαξαν βιαίως και ραγδαία. Οι συνέπειες του ρεβανσισμού ήταν ολέθριες. Το 1990, άλλωστε, το ΑΕΠ των Ανατολικογερμανών έφτανε μόνον το 27% του αντίστοιχου των Δυτικογερμανών, ενώ η μετατροπή των δυο μάρκων σε αρχική αντιστοιχία 1 προς 1 ήταν στην πραγματικότητα πάνω από 1 προς 5.
Το γερμανικό ΤΑΙΠΕΔ στο διάστημα 1990 - 1994 έβγαλε στο σφυρί 8.500 δημόσιες επιχειρήσεις της Αν. Γερμανίας για ψίχουλα. Χαλυβουργίες, ορυχεία, εργατικές πολυκατοικίες, δάση, ακόμη και πυρηνικά εργοστάσια! Στις επιχειρήσεις αυτές εργάζονταν 4.000.000 άνθρωποι, εκ των οποίων τα 2.500.000 έμειναν άνεργοι.
Οι δείκτες ανεργίας εκτινάχθηκαν αμέσως. Σχεδόν 1 εκατ. άνθρωποι μετανάστευσαν δυτικά τον επόμενο χρόνο της επανένωσης για να βρουν δουλειά και συνολικά 2 εκατ. τα επόμενα χρόνια, δηλαδή το 13,5% του πληθυσμού αυτού του τμήματος της χώρας. Μέχρι το 1997 η ανεργία στο ανατολικό τμήμα της χώρας έφτανε το 17,7%. Το 2005 είχε αυξηθεί στο 18,8%! Οι επενδύσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και η αύξηση ανταγωνιστικότητας δεν έφεραν, προφανώς, τον παράδεισο που έταζε ο Σόιμπλε.
Από το ξεπούλημα της Αν. Γερμανίας συγκεντρώθηκαν μόνο 45 δισ. μάρκα στο ταμείο του ενιαίου γερμανικού κράτους, αντί του στόχου των 600 δισ. που είχε βάλει η κυβέρνηση Κολ με το πρωτοπαλίκαρό του Σόιμπλε.
Στη μεγαλύτερη επιχείρηση ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία υπήρξαν και σκιές για το πάρε - δώσε σε τουλάχιστον 500 περιπτώσεις που έφτασαν στη Δικαιοσύνη. Όταν, μάλιστα, αργότερα ο Κολ βρέθηκε στο επίκεντρο του σκανδάλου των μαύρων ταμείων του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, με συνέπεια να παραιτηθεί το 1998, κατηγορήθηκε εκτός των άλλων ότι στο κομματικό ταμείο εισήλθαν και 47 εκατ. ευρώ μίζες από την Εlf Αquitaine, όταν ο γαλλικός όμιλος αγόρασε τα διυλιστήρια Λόινα και μια κρατική εταιρεία πετρελαίου στην πρώην Ανατολική Γερμανία.
Στο σκάνδαλο με τα μαύρα ταμεία ενεπλάκη και το όνομα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, εκλεκτού του Κολ για την προεδρία του CDU (1998-2000). Έτσι ουσιαστικά άνοιξε ο δρόμος για να αναρριχηθεί η Μέρκελ στην ηγεσία από το 2000 μέχρι σήμερα.(....)
Οι μίζες στο CDU και το ξεπούλημα στην Ανατολική Γερμανία !!!
Ας θυμηθούμε δύο παλαιότερα αποσπάσματα από άρθρα της Ελευθεροτυπίας και του Ποντικιού !!!
Πράγματι, ενώ η καγκελάριος προστατεύει τη δημόσια εικόνα της, αποφεύγοντας να εκτεθεί σε καταστάσεις που θα την κάνουν λιγότερο δημοφιλή στους Γερμανούς ψηφοφόρους, ο κ. Σόιμπλε αναλαμβάνει -με ευχαρίστηση, όπως δείχνει το ύφος του- όλες τις «βρομοδουλειές».
Με σταθερότητα και μεθοδικότητα, επιβάλλει τη «μαστίγωση» των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης, επιβάλλοντας τα μέτρα που εξυπηρετούν το συμφέρον της Γερμανίας, ασχέτως αν αυτά σημαίνουν ότι οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση βυθίζονται σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, ανεργία και κοινωνική διάλυση.
Ο εκλεκτός
Ο κ. Σόιμπλε, όμως, δεν προοριζόταν πάντα να παίζει το ρόλο του «δεύτερου» και του κακού. Στα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν ο πολιτικός προστάτης και μέντοράς του, ο καγκελάριος Κολ, έχασε με μεγάλη διαφορά τις εκλογές και παραιτήθηκε από την ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών (CDU), ο κ. Σόιμπλε τον διαδέχτηκε χωρίς να χρειαστεί να δώσει μάχη.
Ηταν ο εκλεκτός του «πατέρα της γερμανικής επανένωσης και του ευρώ». Εκείνος που ύστερα από μία, έστω δύο θητείες στην αντιπολίτευση θα γινόταν καγκελάριος. Η ιστορία όμως είχε άλλα σχέδια γι' αυτόν.
Λίγο καιρό αφότου ανέλαβε την ηγεσία του CDU, με αφορμή την παράνομη δωρεά ενός εκατομμυρίου μάρκων από έναν Γερμανό επιχειρηματία και έμπορο όπλων, ξέσπασε ένα σκάνδαλο που σε μεγάλο βαθμό διέλυσε το κύρος του Χέλμουτ Κολ και το ηγετικό μέλλον του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: οι Χριστιανοδημοκράτες επί χρόνια έκρυβαν «ανώνυμες ενισχύσεις» εκατομμυρίων μάρκων, διατηρούσαν κρυφούς λογαριασμούς στην Ελβετία, όπου «ξέπλεναν» παράνομες χρηματοδοτήσεις από εταιρείες και ισχυρούς επιχειρηματίες ή μεσάζοντές τους.
Ο κ. Κολ αναγκάστηκε να παραδεχτεί την αλήθεια, αλλά αρνήθηκε σταθερά να αποκαλύψει τους δωρητές, επικαλούμενος ότι δεσμευόταν από το λόγο της τιμής του! Ούτε αποκάλυψε ποτέ το ύψος των χρηματοδοτήσεων και των παράνομων λογαριασμών, που, όπως φαίνεται, πρέπει να ανέρχονταν σε εκατοντάδες εκατομμύρια μάρκα.
Το «φακελάκι»
Αν και παραδέχτηκε ότι το κόμμα του είχε δημιουργήσει το παράνομο σύστημα χρηματοδότησης που το βοηθούσαν να παραμένει στην εξουσία, ισχυριζόταν ότι αυτό δεν αποτελούσε διαφθορά, ούτε ότι είχε χρηματιστεί ο ίδιος προσωπικά!
Μεσούντος του σκανδάλου, στις 10 Ιανουαρίου του 2000, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αναγκάστηκε επίσης να παραδεχτεί ότι και ο ίδιος είχε παραλάβει ένα φάκελο με 100.000 μάρκα από τον ίδιο έμπορο όπλων που στάθηκε η πρώτη πέτρα του σκανδάλου (και αργότερα καταδικάστηκε σε 8ετή φυλάκιση για φοροδιαφυγή), αλλά αρνήθηκε ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα δωροδοκίας. Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 16 Φεβρουαρίου, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματος και τον διαδέχτηκε η σημερινή καγκελάριος.
Μετέπειτα έρευνες και πληροφορίες έριξαν κάποιο φως στις εταιρείες, στους επιχειρηματίες αλλά και σε ξένες κυβερνήσεις που στήριζαν το CDU και συνδέονταν με συγκεκριμένες προμήθειες. Οπως η προμήθεια αρμάτων μάχης από την εταιρεία Thyssen προς τη Σαουδική Αραβία, η πώληση ενός διυλιστηρίου στην πρώην Ανατολική Γερμανία σε γαλλική εταιρεία, και πολλά άλλα. Το πρώτο ένα εκατομμύριο από τον έμπορο όπλων αποδείχθηκε ότι είχε χρησιμοποιηθεί. Για τις παράνομες χρηματοδοτήσεις και το «ξέπλυμα» στο CDU επιβλήθηκε από τον πρόεδρο της Βουλής πρόστιμο 48,8 εκατ. μάρκων.
Συμβιβασμός
Ο ίδιος ο κ. Κολ κινδύνευσε να βρεθεί κατηγορούμενος για το σκάνδαλο, κάτι που θα σήμαινε ακόμη και τη φυλάκισή του, αλλά τελικώς «συμβιβάστηκε» πληρώνοντας 150.000 μάρκα στη γερμανική κυβέρνηση και 150.000 μάρκα σε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Δύο άλλοι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο επίσης απέφυγαν τη δίωξη, πληρώνοντας από περίπου 50.000 μάρκα. Δεν είναι ανεξήγητη η προθυμία των δικαστικών αρχών να κλείσουν μια τόσο σοβαρή υπόθεση με τέτοιες συμβολικές ποινές (όπως έγινε και με τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση δωροδοκιών της Siemens).
Αν γινόταν δίκη κατά του κ. Κολ και του κ. Σόιμπλε για το «μαύρο χρήμα», μοιραία θα αποκαλύπτονταν οι μεγάλες γερμανικές εταιρείες που εμπλέκονταν και η ενδεχόμενη δική τους καταδίκη για δωροδοκία θα σήμαινε τον αποκλεισμό τους από κάθε δημόσιο διαγωνισμό στην Ευρωπαϊκή Ενωση και αλλού, δηλαδή την οικονομική τους καταστροφή. Οπότε το δίκαιο πήρε δεύτερη μοίρα απέναντι στο συμφέρον...
Κολ, Σόιμπλε και το ξεπούλημα στην Ανατολική Γερμανία...
Δεν θα ήταν υπερβολή αν πούμε ότι, την εποχή που η Θάτσερ ολοκλήρωνε τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα στη Βρετανία, ο Σόιμπλε πήρε τη σκυτάλη και... ξεπέρασε την Αγγλίδα πρωθυπουργό βγάζοντας το άχτι του πάνω στα αποκαΐδια της Αν. Γερμανίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις στο κουφάρι της DDR δεν είχαν ιστορικό προηγούμενο σε έκταση σε όλη την Ευρώπη. Ο Σόιμπλε, ως υπουργός Εσωτερικών, σχεδίασε μέχρι λεπτομέρειας το πώς θα ολοκληρωθεί το πρότζεκτ το συντομότερο, με τακτική «Σοκ και Δέος». Και η υλοποίηση έγινε άμεσα.
Η ντε φάκτο προσάρτηση ξεκίνησε με δημιουργία κρατιδίων στο έδαφος της Αν. Γερμανίας, στα ίδια ακριβώς πρότυπα των δυτικογερμανικών. Ο Σόιμπλε αγνόησε τις φωνές για στρογγυλό τραπέζι απ’ όλες τις πλευρές, ώστε να διαφυλαχθεί η όποια κληρονομιά της Αν. Γερμανίας, και ειδικά όσον αφορά τα θετικά από το κοινωνικό κράτος, αφαιρώντας έτσι την όποια δυναμική να υπάρχει έστω και υποψία από «ανατολικό μπλοκ» στην ενωμένη Γερμανία.
Ο πρώτος στόχος του Σόιμπλε, που ανέλαβε μόνος του όλο το τεχνοκρατικό σκέλος της ενοποίησης, με τον Κολ να έχει την πολιτική διαχείριση, ήταν η διάλυση των δομών της Αν. Γερμανίας και το ξερίζωμα του συστήματος εκ βάθρων. Οι εκκαθαρίσεις του υπουργείου Εσωτερικών από τις κομμουνιστικές... στάχτες μόλις είχαν αρχίσει. Πώς έγινε αυτό;
◆ Αμέσως ξηλώθηκαν όσοι κατείχαν νευραλγική θέση στα πανεπιστήμια της Αν. Γερμανίας. Το ίδιο συνέβη και με τα χαμηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης. Από δάσκαλοι μέχρι καθηγητές πανεπιστημίων εκδιώχθηκαν από τα πόστα τους. Ο τομέας της Παιδείας παραδόθηκε αμέσως στη δυτική πλευρά, ώστε να αποφευχθεί ένα ντόμινο μετάδοσης της «αντίθετης» κουλτούρας.
◆ Οι 25 ανατολικογερμανικές εφημερίδες εξαγοράστηκαν όλες, αφού πρώτα βγήκαν στο σφυρί από το γερμανικό ΤΑΙΠΕΔ. Ο Τύπος της Αν. Γερμανίας πωλήθηκε αποκλειστικά σε μεγάλους δυτικογερμανικούς εκδοτικούς οίκους ή δημοσιογραφικούς ομίλους κι όχι σε ξένους επιχειρηματίες τύπου Μέρντοχ. Σε καίριες επιτελικές θέσεις από το 1990 και ύστερα δεν τοποθετήθηκε κανένα στέλεχος προερχόμενο από την Αν. Γερμανία σ’ αυτές τις επιχειρήσεις.
◆ Αστυνομία και στρατός διαλύθηκαν επιτόπου και οι όποιοι θύλακοι του κομμουνιστικού καθεστώτος ξηλώθηκαν άμεσα. Η ρετσινιά της Στάζι στιγμάτισε δικαίους και αδίκους.
Το ξεπούλημα
Με Παιδεία, Τύπο και ένστολους εκτός παιχνιδιού, οι δομές της Αν. Γερμανίας είχαν ξεριζωθεί πριν καλά καλά ολοκληρωθεί η οικονομική και κοινωνική ενοποίηση. Το γήπεδο πλέον ήταν άδειο. Επιχειρήσεις ξεπουλήθηκαν ή έβαλαν λουκέτο, τα πάντα άλλαξαν βιαίως και ραγδαία. Οι συνέπειες του ρεβανσισμού ήταν ολέθριες. Το 1990, άλλωστε, το ΑΕΠ των Ανατολικογερμανών έφτανε μόνον το 27% του αντίστοιχου των Δυτικογερμανών, ενώ η μετατροπή των δυο μάρκων σε αρχική αντιστοιχία 1 προς 1 ήταν στην πραγματικότητα πάνω από 1 προς 5.
Το γερμανικό ΤΑΙΠΕΔ στο διάστημα 1990 - 1994 έβγαλε στο σφυρί 8.500 δημόσιες επιχειρήσεις της Αν. Γερμανίας για ψίχουλα. Χαλυβουργίες, ορυχεία, εργατικές πολυκατοικίες, δάση, ακόμη και πυρηνικά εργοστάσια! Στις επιχειρήσεις αυτές εργάζονταν 4.000.000 άνθρωποι, εκ των οποίων τα 2.500.000 έμειναν άνεργοι.
Οι δείκτες ανεργίας εκτινάχθηκαν αμέσως. Σχεδόν 1 εκατ. άνθρωποι μετανάστευσαν δυτικά τον επόμενο χρόνο της επανένωσης για να βρουν δουλειά και συνολικά 2 εκατ. τα επόμενα χρόνια, δηλαδή το 13,5% του πληθυσμού αυτού του τμήματος της χώρας. Μέχρι το 1997 η ανεργία στο ανατολικό τμήμα της χώρας έφτανε το 17,7%. Το 2005 είχε αυξηθεί στο 18,8%! Οι επενδύσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και η αύξηση ανταγωνιστικότητας δεν έφεραν, προφανώς, τον παράδεισο που έταζε ο Σόιμπλε.
Από το ξεπούλημα της Αν. Γερμανίας συγκεντρώθηκαν μόνο 45 δισ. μάρκα στο ταμείο του ενιαίου γερμανικού κράτους, αντί του στόχου των 600 δισ. που είχε βάλει η κυβέρνηση Κολ με το πρωτοπαλίκαρό του Σόιμπλε.
Στη μεγαλύτερη επιχείρηση ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία υπήρξαν και σκιές για το πάρε - δώσε σε τουλάχιστον 500 περιπτώσεις που έφτασαν στη Δικαιοσύνη. Όταν, μάλιστα, αργότερα ο Κολ βρέθηκε στο επίκεντρο του σκανδάλου των μαύρων ταμείων του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, με συνέπεια να παραιτηθεί το 1998, κατηγορήθηκε εκτός των άλλων ότι στο κομματικό ταμείο εισήλθαν και 47 εκατ. ευρώ μίζες από την Εlf Αquitaine, όταν ο γαλλικός όμιλος αγόρασε τα διυλιστήρια Λόινα και μια κρατική εταιρεία πετρελαίου στην πρώην Ανατολική Γερμανία.
Στο σκάνδαλο με τα μαύρα ταμεία ενεπλάκη και το όνομα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, εκλεκτού του Κολ για την προεδρία του CDU (1998-2000). Έτσι ουσιαστικά άνοιξε ο δρόμος για να αναρριχηθεί η Μέρκελ στην ηγεσία από το 2000 μέχρι σήμερα.(....)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου