Γράφει ο Κυριάκος Τόμπρας
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΛΑΣΤΙΚΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΙΣ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΜΕΛΩΝ
Έχουν ξεφύγει η δομή, η λειτουργία και ο πολιτικός και κοινωνικός προσανατολισμός της ΕΕ ;;; Εφαρμόζονται οικονομικές και νομισματικές πολιτικές που στοχεύουν στη συγκέντρωση του πλούτου, της αγοράς και της εξουσίας στα χέρια μονοψήφιων εθνικών ελίτ, που ελέγχονται από το ίδιο υπερεθνικό, παγκόσμιο σύστημα εξουσίας ;;;
Κανένα πρόβλημα !!!
Οι πολίτες των κρατών μελών δεν πρόκειται ποτέ να διεκδικήσουν την κοινή λογική του κοινωνικού κράτους δικαίου !!!
Το Δόγμα του Σοκ έχει λάβει τα μέτρα του, προκειμένου η οργή των κοινωνιών να εγκλωβίζεται, να χειραγωγείται και να εκτονώνεται σε συνθήκες συστημικής ασφάλειας, μέσα από ελεγχόμενες και σταθερά εκτός θέματος αντιπολιτευτικές ατζέντες, που κατευθύνουν την κοινή γνώμη των χειμαζόμενων κοινωνικών μαζών προς κάθε απίθανη κατεύθυνση, έξω από την ταμπακιέρα του αυτονόητου και της κοινής λογικής.
Στόχος η ποινικοποίηση της κοινής λογικής και η στρέβλωση του κοινωνικού διαλόγου μέσα από την ανάδειξη κάθε απίθανης, ακραίας και περιθωριακής ιδεοληψίας, σε κεντρικό πυλώνα επίπλαστων και άνευ πραγματικού αντικρύσματος και περιεγχομένου διεκδικήσεων, προκειμένου έτσι, η εγκλωβισμένη πλέον κοινωνία, να μη διανοηθεί ποτέ να διεκδικήσει το αυτονόητο.
Πληρώνουν οι φορολογούμενοι τις ζημίες του τραπεζικού συστήματος και τη δημιουργική χρεοκοπία των αγορών και των εθνικών οικονομιών ;;;
Κανένα πρόβλημα.
Δεν θα διεκδικήσουν ποτέ την αλλαγή των οικονομικών και νομισματικών πολιτικών της ΕΕ, αφού οι πλαστικοί ήρωες της συστημικής αντιπολίτευσης θα τους πείσουν ότι για όλα αυτά δεν φταίνε οι εθνικές τους ελίτ και τα σιτιζόμενα από αυτές πολιτικά τους σύστηματα, αλλά ότι φταίει δήθεν η ΕΕ ως οντότητα και η υιοθέτηση του ευρώ ως κοινού νομίσματος των κρατών μελών.
Λες και όταν πτωχεύει μια επιχείρηση δεν φταίνε οι μέτοχοι και οι διοικήσεις της, αλλά το καταστατικό και το νόμισμα στο οποίο συντάχθηκε ο ισολογισμός της εκκαθάρισης.
Λες και αν οι τράπεζες διασώζονταν σε εθνικά νομίσματα το εγχείρημα θα πετύχαινε ή αν δεν υπήρχε η οντότητα της ΕΕ δεν θα γέμιζε μουσουλμάνους η Ευρώπη.
Λες και δεν προβλέπεται από την ίδια την ΕΚΤ η ελεγχόμενη χρεοκοπία του τραπεζικού συστήματος, αντί αυτής των εθνικών κρατών που προκάλεσε η διάσωσή του.
Λες και επί εθνικών νομισμάτων ή προ συμφώνου σταθερότητας, τα δημοσιονομικά στοιχεία των κρατών μελών ήταν ανθηρά, οι προϋπολογισμοί πλεονασματικοί και το παραγόμενο ΑΕΠ διανέμονταν στους πολίτες που το παρήγαγαν με όρους κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης.
Λες και τα κράτη μέλη απέκτησαν για πρώτη φορά χρέος και δημοσιονομικά ελλείμματα μόλις μπήκαν στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.
Λες και όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, πολύ πριν την τη θέσπιση της Schengen, του Δουβλίνου και της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων και κεφαλαίων, το Λονδίνο, το Παρίσι και άλλες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις δεν γέμιζαν με εκατομμύρια Αφρικανών, Ινδών, Πακιστανών, κλπ, χωρίς αυτό να οφείλεται στις σημερινές - και σε κάθε περίπτωση εσφαλμένες - μεταναστευτικές πολιτικές της ΕΕ, αφού αυτές δεν είχαν ακόμη επινοηθεί, αλλά στις τότε επιλογές συγκεκριμένων εθνικών κυβερνήσεων, που επέλεξαν συνειδητά να πληρώσουν κατ' αυτό τον τρόπο τα γραμμάτια της αποικιοκρατείας, των πολέμων και των κάθε λογής εγκλημάτων που διέπραξαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Λες και οι εθνικές ελίτ διέθεταν υψηλότερο βαθμό κοινωνικής αντίληψης και ευαισθησίας πριν τη Συνθήκη της Ρώμης, του Μάαστριχ, της Λισαβώνας, κλπ, τα δικαιώματα εργαζομένων και καταναλωτών ήταν περισσότερα και οι κοινωνικές διεκδικήσεις ανύπαρκτες, επειδή οι πολίτες ζούσαν δήθεν τον μύθο της ευημερίας, της αξιοπρέπειας και της εθνικής περηφάνειας.
Λες και ξεχάσαμε ότι η Ευρώπη προ ΕΕ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια εμπόλεμη ζώνη, την οποία διαφέντευαν μοναρχικά, ολοκληρωτικά και δικτατορικά καθεστώτα και ότι ο κύριος στόχος της Συνθήκης της Ρώμης ήταν η διασφάλιση της ειρήνης και της δημοκρατίας στα κράτη μέλη.
Λες και ξεχάσαμε την Ελλάδα του Χριστού που ξανασταυρώθηκε, της Λωξάντρας, της Αστροφεγγιάς και των σπιτιών που ήταν χαμηλά και με τον καμπινέ έξω, όπως τα τραγούδησε η αείμνηστη Σωτηρία Μπέλλου.
Λες και περίσευε η αξιοπρέπεια στις ελληνικές οικογένειες που για να παντρέψουν τα κορίτσια τους έπρεπε να τα πουλήσουν σε δραχμές, στον προνομιούχο τότε δημόσιο υπάλληλο - κλαρινογαμπρό, με βάση τα κιλά της προίκας τους ή λες και θριάμβευε η αξιοκρατεία στα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, που ήταν απαραίτητα για να μπορέσουν να βολευτούν οι Έλληνες σε μια δουλειά των 3 και 60, χειρότερη ακόμη και από αυτές που κάνουν σήμερα οι Πακιστανοί στην Ελλάδα της ΕΕ και του ευρώ.
Οι νέας γενιάς, πλαστικοί επαναστάτες της Ευρώπης των Τραπεζών και των Αγορών, έχουν ακριβώς αυτή την αποστολή.
Να χειραγωγήσουν τις κοινωνίες με όπλο τη λήθη, να διαστρεβλώσουν την ιστορία που προπαγανδίζουν στους νέους, προκειμένου έτσι να πρυτανεύσουν οι εμπορευόμενες τηλεοπτικές και διαδικτυακές μόνον ιστορικές μνήμες, να ανατρέψουν όλα τα αυτονόητα και, μέσα από άλματα της κοινής λογικής, να εκτονώσουν την οργή των λαϊκών μαζών, ψεκάζοντάς τες με κάθε είδους ιδεολογικά ζιζανιοκτόνα, για να τις οδηγήσουν με ασφάλεια στο αδιέξοδο.
Και, την κρίσημη ώρα, εκεί στο αδιέξοδο, οι πλαστικοί αυτοί συστημικοί ήρωες ξεφουσκώνουν και καταρρέουν, σύμφωνα με το πρωτόκολο της ημερομηνίας λήξης τους, που είναι πάντα προγραμματισμένο από τους άρχοντες των δαχτυλιδιών που τους επινόησαν και τους ανέδειξαν.
Έτσι, το νέο σοκ της πρόσκρουσης στον αδιέξοδο τοίχο που είναι πάντα φιλοτεχνημένος με το grafiti της προδοσίας, αναγκάζει τα πρόβατα να επιστρέψουν πίσω στα συστημικά μαντριά των κομμάτων εξουσίας, με την πλασματική πλέον συνείδηση και την πεποίθηση ότι, επειδή η εγχείρηση επέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε, είναι καλύτερα να μάθουν να συμβιώνουν με τη χρόνια νόσο της υποταγής και του συμβιβασμού στην κοινωνική και την οικονομική αδικία, αφού έτσι εξασφαλίζουν μια στοιχειώδη διαβίωση, ακόμη και αν αυτή περνά μέσα από μια μίζερη, θλιβερή και προδήλως αναξιοπρεπή ζωή.
Κάπως έτσι έκανε καριέρα σε Αγγλία και Βρυξέλλες ακροδεξιός Farage.
Και κάπως έτσι κάνουν ακόμη καριέρα στην Ελλάδα πολλοί εθνικοί πλαστικοί ήρωες, δεξιοί και αριστεροί, μέχρι νάρθει και η δική τους, νομοτελειακή ημερομηνία λήξης.
Κάποιοι βρίσκονται ήδη στα έδρανα της Βουλής.
Και κάποιοι κάνουν απεγνωσμένα αγώνα να βρεθούν και εκείνοι εκεί, έστω για μία ημέρα πριν την ημερομηνία λήξης τους, ψεκάζοντας τους αφελείς με κάθε λογής κάλπικα πολιτικά οράματα : Grexit, Δραχμή, Άμεσοδημοκρατία, Εθνικοσοσιαλισμός, Υπαρκτός Σοσιαλισμός, Πατριδοκαπηλεία, Εθνικισμός, Χούντα, Μεταξάς, Βασιληάς, Πούτιν, Εξωγήινοι, Καταπιστεύματα, κλπ.
Υπάρχει πολύ εμπόρευμα στα ράφια του σούπερ μάρκετ της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Με μοναδική σταθερή και διαχρονική αξία το ράφι του ΚΚΕ, που επιμένει να πουλάει ZASTAVA την ώρα που η MERCEDES ετοιμάζεται να κατακήσει μέχρι και την αγορά της Βόρειας Κορέας. Αυτό είναι άλλωστε το μυστικό της πρωτοφανούς μακροζωϊας του, ακόμη και στο επίπεδο των πλαστικών συστημικών ηρώων των εκάστοτε ηγεσιών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου