ΤΡΑΠΕΖΕΣ & ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ ΠΡΟΣ ΙΔΙΟΝ ΟΦΕΛΟΣ !!!

Γράφει ο Λεωνίδας Στάμος

Οι Θεσμοί ΔΕΝ έχουν θεσπιστεί για να διευκολύνονται κάποιοι ιδιώτες !!!
Σε συνέχεια της γνωστής περίπτωσης της καταθέτριας, μέλους του Κινήματος ΥΠΕΡΒΑΣΗ - http://kinima-ypervasi.blogspot.gr/2014/10/blog-post_57.html -  που δεσμεύτηκαν οι τραπεζικοί της λογαριασμοί ένεκα προβαλλόμενου συμψηφισμού με απαιτήσεις της τράπεζας κατά της ιδίας, οφείλουμε να κάνουμε γνωστά τα εξής :

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΣΜΟΣ ΠΟΥ ΘΕΣΠΙΣΤΗΚΕ ΕΠΙ ΤΗ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ !!!

Η σχέση εμπιστοσύνης είναι απόρροια της εφαρμογής των αρχών της καλής πίστεως (δηλαδή της συναλλακτικής ευθύτητας, που επιβάλλεται κατά την κοινή αντίληψη στο χρηστό και εχέφρονα άνθρωπο) και των συναλλακτικών ηθών (δηλαδή των τρόπων ενέργειας που συνηθίζονται στις συναλλαγές). Από τις αρχές αυτές επιβάλλονται ήδη γενικά οι υποχρεώσεις κυρίως διαφώτισης και προστασίας. 

Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗΣ έχει ως αντικείμενο την παροχή πληροφοριών και διευκρινίσεων σχετικά με το περιεχόμενο μιας συμβάσεως, ώστε να διαφυλάσσεται η συμβατική ελευθερία, δηλαδή να μην επηρεάζεται από άγνοια η βούληση του άλλου μέρους κατά τη σύναψη και διαμόρφωση του περιεχομένου της υπό κατάρτιση σύμβασης.

Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ αφορά τη λήψη μέτρων προστατευτικών των απολύτων εννόμων αγαθών, αλλά και της περιουσίας του άλλου μέρους.

Εν κατακλείδι, οι αρχές της καλής πίστεως και των συναλλακτικών ηθών δικαιολογούν και στηρίζουν νομοθετικά τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πελάτη και τράπεζας.

Εξ αυτής λοιπόν της εμπιστοσύνης, την τράπεζα βαρύνει μια γενική υποχρέωση διαφυλάξεως των συμφερόντων των πελατών της, που εξειδικεύεται ιδίως σε ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ:

1) διαφύλαξης του τραπεζικού απορρήτου,

2) επιμελούς ακροάσεως,

3) εκτιμήσεως των συμφερόντων του πελάτη,

4) διαφώτισης,

5) συμβουλευτικής καθοδήγησης,

6) παροχής πληροφοριών

ΚΑΙ ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ

7) προειδοποίησης του πελάτη ενόψει συγκεκριμένων κινδύνων  (βλ. Σ. Ψυχομάνη, Τραπεζικό δίκαιο - Δίκαιο τραπεζικών συμβάσεων Ι, δ' έκδ, σελ. 78-83, 191, 215, Ν. Ρόκας, Στοιχεία τραπεζικού δικαίου, έκδ. 2002, σελ. 35 επ.).

ΔΕΟΝ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ ΟΤΙ : η παράβαση των ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΠΙΣΤΗΣ (ΑΡΧΗ που θεσπίστηκε με τις διατάξεις ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΕΩΣ των άρθρων 200, 281 και 288 ΑΚ), δύναται να θεμελιώσει την ένσταση του «γενικού δόλου», με την οποία αποκρούεται η άσκηση του δικαιώματος, όταν αυτό ασκείται κατά τρόπο που αντιβαίνει στην καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη.

Η ένσταση αυτή μπορεί να αντιταχθεί και ως αντένσταση γενικού δόλου κατά ένστασης που προτείνεται, όταν η τελευταία αντιμάχεται την καλή πίστη και την ευθύτητα, όπως π.χ. κατά ένστασης παραγραφής (βλ. Β. Βαθρακοκοίλη, ΕρΝομΑΚ, άρθρο 288 αριθμ. 14, βλ για το ότι γενικώς η κατάχρηση δικαιώματος προτείνεται και ως 1207/1979, ΕφΑΘ 7217/1991 δημ. Νόμος).

Έτσι, προτάσσοντας η εναγομένη τα δικά της συμφέροντα σε βάρος του ατομικού συμφέροντος του ενάγοντος - πελάτη της, ενεργεί ενάντια στην καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη και γι' αυτό η ενλόγω συμπεριφορά της υπερβαίνει προφανώς τα όρια που επιβάλλουν οι ως άνω αρχές.

Εν ολίγοις, η Εθνική Τράπεζα, δεσμεύοντας τους καταθετικούς λογαριασμούς της πελάτιδός της, ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗΚΕ την θεσμικότητα του ρόλου της προς όφελός της, ήτοι προς όφελος των ατομικών της συμφερόντων και εις βάρος των συμφερόντων της καταθέτριας !!!
Παραδόξως [sic], την εκμετάλλευση της θεσμικότητας του ρόλου προς όφελος ατομικών συμφερόντων, την έχουμε συναντήσει στην περίπτωση Βουλευτών και Υπουργών, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την ιδιότητά τους, την προτάσσουν προκειμένου να αποφύγουν δικαστικές διαμάχες για θέματα που δεν έχουν ΚΑΜΜΙΑ σχέση με το λειτούργημά τους ( βλ. υποθέσεις Τσαλντζίδη-Τασούλα και Συγγελίδη-Αποστολάκη).